Ο βασιλικός δρόμος της αυτοκριτικής

Επιλογές υπάρχουν πολλές. Το θέμα είναι εσύ τι θα επιλέξεις. Έναν εαυτό που θα είναι λαβωμένος απο το “αυτομαστίγωμα” ή έναν εαυτό που θα πορεύεται με αυτοαγάπη, μαθαίνοντας απο τα λάθη του;

Στα λόγια είμαστε – σχεδόν- όλοι καλοί. Σχεδόν όλοι εκεί έξω ισχυρίζονται πως κάνουν αυτοκριτική. Όμως, αρκετοί απ΄αυτούς, κολυμπούν στην λίμνη της υποκρισίας. Παρά τα όσα ισχυρίονται δηλαδή, αρνούνται πεισματικά να παραδεχτούν τα λάθη στον εαυτό τους και στους άλλους, λες και δεν επιτρέπεται να κάνουμε λάθη σε τούτο τον κόσμο. Φυλάν τα λάθη και τις αποτυχίες τους και τα περιφρουρούν, υψώνοντας τείχη απέναντι στον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, “κουκουλώλοντας” τα, οδηγούν και στον θάνατο την προοτική της προόδου τους. Γιατί πως θα εξελιχθείς, όταν δεν μαθαίνεις απο τα λάθη σου; Εάν δεν μαθαίνεις απο τα λάθη σου, δεν εισαι καταδικασμένος να τα επαναλάβεις;

Προφανώς κι είσαι. Και γιατί τα “κουκουλώνεις”; Διότι ο εγωισμός κι οι ανασφάλειες σου δεν σου άφησαν περιθώριο- πλην όμως η βαλίτσα πάει και πιο μακριά. Μεγάλωσες σε μια κοινωνία, που σε δίδαξε πως είναι ντροπή να κάνεις λάθη, για διάφορους λόγους. Πρώτον, διότι οι περισσότεροι προσπαθούν να δείξουν πως είναι αλάνθαστοι κι άρα πως εσύ να εμφανιστείς ως θνητός που αποτυγχάνεις; Δεύτερον, υπάρχει και στιγματισμός των ανθρώπων που αποτυγχάνουν. Δεν σε επιχαίρουν για τον αγώνα σου, αλλά σε χαρακτηρίζουν άχρηστο ή ανίκανο που έχασες. Δεν αντιλαμβάνονται και δεν σου έμαθαν πως οι αποτυχίες κρύβουν και χρήσιμα μαθήματα αυτοβελτίωσης για σένα. Δεν σου έμαθαν πως η ζώη δεν είναι ένα ταξίδι νικών, αλλα μπορεί κι η ήττα σου να γίνει νίκη, εάν μάθεις απο αυτήν.

Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν κάνουν λάθη: αυτοί που δεν κάνουν τίποτα. Όμως ποιος θέλει να είναι ο κύριος τίποτας; Φαντάζομαι σχεδόν κανένας. Θέλεις να είσαι άνθρωπος που δίνει μάχες, κι ας χάνει ενίοτε. Σίγουρα θα κάνεις λάθη λοιπόν. Σίγουρα θα παρουσιάσεις συμπεριφορές που δεν θα σου αρέσουν ή που ρίχνουν την αξία σου. Σίγουρα θα δυσκολευτείς να διαχειριστείς καταστάσεις, που είναι πρωτόγνωρες για σένα. Σίγουρα θα αποτύχεις, σε όλους τους τομείς της ζωής σου και κάπου θα νιώσεις λίγος. Αυτά στα υπογράφω. Κι εκεί ακριβώς είναι που μπορεί να πέσουμε σε κάτι άλλο αυτοκαταστροφικό: στα δίχτυα του “αυτομαστιγώματος”. Και πότε πέφτουμε στα δίχτυα του; ‘Oταν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας. Είναι εκεί που κάνουμε στον εαυτό μας, ακριβώς αυτό που μας έμαθε η κοινωνία.

Γίνεται δηλαδή κάτι αναπάντεχο στην ζωή μας και ξεκινάμε: παίρνουμε το μαστίγιο.

Αυτοχαρακτηριζόμαστε ως ανίκανοι, άχρηστοι και ποτίζουμε τα μελλοντικά μας όνειρα με το δηλητήριο της μιζέριας. Εάν όμως “μαστιγώνεις” τον εαυτό σου, πως θα βρεις το κουράγιο να ανταπεξέλθεις στην καθημερινότητα; Όταν δεν σε σέβεσαι και σε θεωρείς σκουπίδι, πως θα διεκδικήσεις όσα ποθείς; Όταν τσαλαπατάς το είναι σου, μετα τι να περιμένεις απο τον εαυτό σου; Ανάκαμψη; Επιτυχίες; Στιγμές ευτυχίας και πληρότητας; Αυτοσεβασμό κι αυτοεκτίμηση;

Πώς ακριβώς τα φαντάζεσαι να γίνονται όλα αυτά; Να τα κάνει μήπως κάποιος άλλος για σένα; Γιατί ένας εαυτός που είναι στα… τάρταρα αποκλείεται να τα κάνει.Σιγουρά μπορει να σέρνεται με την κοιλιά στο έδαφος, αλλά μέχρι εκεί.Μην περιμένεις περισσότερα.

Τι θα μπορούσες να κάνεις αντ’ αυτού; Κάτι ιερό, μα συνάμα και λυτρωτικό: αυτοκριτική. Στην αυτοκριτική δεν χρησιμοποιείς το μαστίγιο για να “μαλώσεις” τον εαυτό σου για τα κακώς κείμενα, που έχεις εντοπίσει. Τα κακώς κείμενα καλώς τα εχεις εντοπίσει, μα το μαστίγιο δεν το χρειάζεσαι καθόλου, τουλάχιστον στο ταξίδι της αυτοκριτικής.

Αυτό που χρειάζεται είναι να αξιολογήσεις με νηφαλιότητα και θάρρος την εκάστοτε κατάσταση που σε απασχολεί.(είτε είναι στο εργασιακό περιβάλλον είτε στην προσωπική ζωή). Αυτό που χρειάζεται, είναι να αναλογιστείς ορισμένα πράγματα. Τι θα ήθελες να κάνεις διαφορετικά; Τι δεν σου άρεσε στην συμπεριφορά σου; Συμπεριφέρθηκες με βάση τις αξίες σου ή τις λησμόνησες; Τι έμαθες απο την εμπειρία αυτή; Ποιες δεξιότητες ή αρετές θα χρειαστεί να καλλιεργήσεις, προκειμένου να ανταπεξέλθεις σε μια αντιστοιχη κατάσταση στο μελλον; Απλά, γλυκά κι ανθρώπινα. Δίχως βέργες, δίχως σαδισμό, δίχως τίποτα.

Για να γίνεις σοφότερος, πιο συνειδητοποιημένος και μια καλύτερή έκδοσή του εαυτού σου λοιπόν, χρειάζεται να μαθαίνεις απο τα λάθη σου. Χρειάζεται να εντοπίσεις τι δεν σου αρέσει σε σένα και να οραματιστείς πως θέλεις να είσαι. Όλα αυτά βέβαια, εάν σε αγαπάς.Μόνο τότε θα επιλέξεις τον βασιλικό δρόμο της αυτοκριτικής. Γιατί, εάν δεν σε αγαπάς, θα επιλέξεις τους άλλους δρόμους: να κρύψεις κάτω απο το χαλί τα κακώς κείμενα σου ή να πέσεις στην παγίδα του καταστροφικού “αυτομαστιγώματος”.