Με τον φόβο χάνουμε την ευτυχία

Μεγάλη υπόθεση η ευτυχία. Όλοι την αναζητάμε και συνεχώς τη χάνουμε μέσα από τα χέρια μας. Εκεί που πιστεύουμε πως φτάσαμε στο τέλος του αγώνα για να την βρούμε και θα ξεκινήσει ένα κεφάλαιο που πλέον εκείνη θα πρωταγωνιστεί, τη χάνουμε! Μας ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια μας, σαν να μας παίζει!

Και κάποιες φορές, την καταστρέφουμε οι ίδιοι. Λες και έχουμε αλλεργία σε εκείνη, ενώ συνεχώς την αναζητάμε. Φταίνε οι υποψίες, οι θεωρίες και οι πληγές του παρελθόντος. Φταίνε πράξεις ανθρώπων που μας έκαναν να χάσουμε την πίστη μας προς εκείνους και ενώ στην πορεία άλλαξαν συμπεριφορά και εξελίσσονταν προς το καλύτερο, επειδή μετράμε πληγή από εκείνους και μια τσακισμένη εμπιστοσύνη, δεν μπορούμε να δούμε την αλήθεια. Είναι σαν άμυνα του εαυτού μας. Δεν γίνεται ηθελημένα. Απλά πονάμε ακόμα και φοβόμαστε μην γίνει ξανά και άλλη πληγή.

Κι αν τελικά εκεί κρύβεται η ευτυχία; Και εμείς τρέχουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση; Τι γίνεται;

Δεν έχω ιδέα! Ακόμα ψάχνω απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Σίγουρα όμως κάποια στιγμή θα πάρουμε αγκαλιά την ευτυχία που μας ανήκει! Γιατί ίσως τελικά, όλα για κάποιο λόγο γίνονται! Απλά είναι δύσκολο να τον αναγνωρίσουμε όταν βρισκόμαστε σε αναστάτωση ψυχής!