Ήταν ακόμα τυλιμένο με το κίτρινο ράσο του Βούδα.
«Αυτό που σκοπεύεις να κάμεις», έλεγε στην καρδιά μου, «είναι μάταιο.
Ο κόσμος όπως τον λαχταρίζεις, να μην πεινάει, να μην κρυώνει, να μην αδικιέται κανένας, δεν υπάρχει.
Δεν θα υπάρξει ποτέ».
Μα η καρδιά, την άκουγα βαθιά μου να του αποκρίνεται:
«Δεν υπάρχει μα θα υπάρξει, γιατί το θέλω.
Σε κάθε χτυποκάρδι μου το πεθυμώ και το θέλω.
Πιστεύω σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει.
Μα πιστεύοντάς τον, τον δημιουργώ.
Ανύπαρχτο λέμε ότι δεν πεθυμήσαμε αρκετά».
Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου