Βολική η θέση του πληγωμένου

Όταν μια πληγή κλείσει, μένει το σημάδι. Ένα παράσημο που νοερά υπενθυμίζει πως κάποτε, για μια στιγμή, φιλοξένησε ένα διαφορετικό συναίσθημα. Ένα συναίσθημα χαράς, ενθουσιασμού, ελπίδας και μιας αγάπης που καλλιεργούταν, ίσως μονόπλευρα. Υπάρχει μια σύγχυση πως αυτές οι εμπειρίες κι οι στιγμές συμβάλλουν με τρόπο ανασταλτικό στην εξέλιξη την πορείας των ερώτων μας κι ακόμη κι αν συμβεί μία και καλή η στραβή, μπορεί και να μας σημαδέψει για πάντα.

Δε χρειάζεται μια δυσάρεστη στιγμή να γίνει θεσμός. Ένας θεσμός, που κάθε νέα προσπάθεια την πετάει στον γκρεμό. Ένα τετελεσμένο γεγονός που τελικά άλλαξε ιδίωμα κι από όνειρο έγινε ναυάγιο. Μια σχέση που ήρθε στο τέρμα της κι ήταν αρκετή για να δημιουργήσει ρήξη στον εσωτερικό κόσμο. Θα ξεσπάσει αυτός που χωρίζει, σίγουρα, θα κλάψει, θα αφήσει όλο αυτό που έχει μέσα του ν’ απελευθερωθεί. Σ’ εκείνες τις πολύ δικές του στιγμές, όμως, θα γίνει και μια αναθεώρηση.

Κι έτσι απλά, μέσα από τον πόνο θα κληθεί να προχωρήσει μπροστά ή να μείνει στάσιμος. Τι από τα δύο θα υπερισχύσει, θα έχει πάντα να κάνει με το βάθος της πληγής αλλά και τη διάθεση για ίαση. Όλες οι νέες περιπτώσεις που έχει να διαχειριστεί, χωρίς να τους δοθεί η ευκαιρία, θα έχουν ήδη απορριφθεί, αν διαλέξει να μείνει στο ίδιο σημείο. Δε χρειάζεται ν’ αναπνεύσει- ποιος χρειάζεται αέρα άλλωστε. Δε χρειάζεται να προσπαθήσει, αφού θα έχει εξ αρχής αποτύχει. Δε χρειάζεται να ταξιδέψει, αφού έχει για πάντα αγκυροβολήσει.

Ίσως είναι η οπτική που ο ίδιος μπορεί και θέλει να αντικρίζει, ίσως να είναι μια νέα σταθερά στη ζωή του. Είναι ανησυχητικό να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα όλες οι καινούριες αρχές, χάριν μιας παλιάς κακής επιλογής. Μέσα σε τόσες διαφορετικές περιπτώσεις, σε νέες ενδεχόμενες εξελίξεις, είναι ζοφερό να υπάρχει πάντα ο ίδιος επίλογος. Κάτι υπάρχει που δε λειτουργεί, κάτι που δείχνει πως η λανθασμένη έκβαση δεν είναι αποτέλεσμα τύχης και κακής συγκυρίας αλλά επιλογής. Είναι εκείνη που βόλεψε ως ιδέα.

Δεν είναι αντιληπτό πάντα πως αυτό που προσεγγίζει άθελα του κανείς, είναι αυτό που ο ίδιος έχει μέσα του. Ακόμη κι αν μεμψιμοιρεί και παραπονιέται ανοιχτά γιατί έχει αυτόν τον ιδιαίτερο «μαγνήτη», είναι γιατί αυτό ψάχνει. Μια σχέση ν’ αποτύχει. Ο τρόπος που εκφράζεται, οι σκέψεις του, οι πράξεις του, δείχνουν πως θέλει να μείνει μόνος. Είναι θέμα, συμπεριφοράς, ενέργειας και πίστης. Ως ένα βαθμό, κάποιοι αντιλαμβάνονται πως υπάρχει κάποια δυσκολία, αλλά οι περισσότεροι κωλύονται να προχωρήσουν έμπρακτα σε μια πιο καθολική λύση, καθώς η ηττοπάθεια έχει τον τρόπο της να σε αγκαλιάζει και να σε κρατάει στον πάτο. Συχνά, είναι αρκετά δύσκολο ν’ απευθυνθούν σε κάποιον που θα τους βοηθήσει, ενώ δεν είναι πάντα έτοιμοι να κάνουν τη σχετική δουλειά με τον εαυτό τους. Θεωρούν, ότι δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, απλώς το σύμπαν δεν τους κάνει τη χάρη. Παραμένουν σ’ εκείνο το σημείο της αναγνώρισης, αλλά όχι στο επόμενο που θα είναι κι η αλλαγή τους.

Το ταξίδι για τη γνωριμία του εαυτού μας, είναι το σημαντικότερο απ’ όλα, ακόμα και στον έρωτα και τις αποτυχίες αυτού. Παίρνει χρόνια και πολλές φορές η Ιθάκη είναι ένας ανύπαρκτος προορισμός. Μια ιστορία που μας πλήγωσε, μια ταλαιπωρημένη ψυχή που μπαίνει και βγαίνει από ψυχοφθόρες σχέσεις χωρίς αντίκρυσμα, φιλίες και συνεργασίες χωρίς αποτέλεσμα, είναι όλα μοτίβα που μπορούμε να σπάσουμε. Τα παθήματα-μαθήματα, έχουν διδακτικό χαρακτήρα, αλλά αν δε γίνονται αντιληπτά, είναι βασανιστήρια που καλείται ο καθένας να βιώσει.

Γιατί σίγουρα, εκείνη η σχέση, η γνωριμία, η συνεργασία που δεν κύλησε για διάφορους λόγους δεν είναι ολόκληρη η ροή της ζωής σου. Δεν είναι το θέσφατο που πρέπει να καθορίσει τον τρόπο που λειτουργείς. Είναι μια εμπειρία, που άφησε μια ουλή, να έχουμε να λέμε ιστορίες.