Ταυτόχρονα, ο ρυθμός αυτός δεν ξεδιπλώνεται μόνο δια μέσω των εποχών, αλλά και μέσω της ιδιότητας του χρόνου. Υπάρχει ρυθμός στην καθημερινότητά μας και η ώρα υπακούει σε αυτόν το νόμο. Τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά διαρκούν πάντοτε το ίδιο και δεν σταματούν να εναλλάσσονται.
Δεν φέρουν αντίσταση στη σκληρή πραγματικότητα, πως κάθε στιγμή είναι προκαθορισμένη να πεθάνει, ώστε να πάρει τη θέση της η επόμενη. Η νύχτα δεν κλέβει ποτέ χρόνο από την ημέρα, ο ύπνος μας και αυτός συμβαίνει τακτικά, μη ικανός να ξεφύγει από αυτόν το νόμο: του ρυθμού.
Ο νόμος του ρυθμού περιβάλλει τα πάντα και τι τύχη για εμάς, καθώς χωρίς εκείνον η δημιουργία οποιασδήποτε μορφής θα ήταν αδύνατη. Λόγω της ύπαρξης του ρυθμού, της συμβολικής αυτής παλίρροιας, έχουμε τη δημιουργία και το θάνατο.
Οι άνθρωποι όμως από νωρίς, κατέβαλαν και συνεχίζουν να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια στη δημιουργία ισχυρής αντίστασης σε αυτόν το νόμο. Μη αντιλαμβανόμενοι όμως το κόστος. Ανακαλύψαμε τρόπους να διατηρούμε τα φυτά και τους καρπούς τους όλο το χρόνο, ώστε να μη βιώνουμε ποτέ την έλλειψή τους.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της ποιότητάς τους και της θρεπτικής τους αξίας, ενώ παράλληλα διαταράσσουμε τον διατροφικό μας κύκλο, επιλέγοντας να τραφούμε με κάτι που είτε δεν είναι η εποχή του, είτε δεν θα έπρεπε να υπάρχει στην χώρα που διαμένουμε (βρίσκεται εκτός κλίματος).
Έπειτα, αποφασίσαμε να διαταράξουμε την ισορροπία του ζωικού Βασίλειου παρεμβαίνοντας στην κτηνοτροφία, αποφασισμένοι πως τα περισσότερα είναι πάντοτε καλύτερα. Προσφέραμε έτσι στο είδος μας περεταίρω επιβάρυνση στην υγεία του. Τα ζωικά προϊόντα έγιναν παντού και πάντα διαθέσιμα. Χάσαμε την έννοια του ρυθμού στην τροφή μας: κάθε ποτέ να φάμε, τι και ποσό.
Έπειτα επιδοθήκαμε στην επιστήμη και την τεχνολογία. Πολλά καλά προέκυψαν από εκεί. Πολλά δεινά επίσης. Ό,τι ξεκινά να χρησιμοποιείται για καλό, σύντομα, όσο τα ασυνείδητα της ανθρωπότητας είναι ακόμη σε πλειοψηφία ακατέργαστα και άγρια, θα χρησιμοποιηθεί και για κακό.
Η μεγαλύτερη αγωνία του ανθρώπου ίδια: η υπέρβαση του θανάτου. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει. Δεν μας έχει στερηθεί ακόμη η ικανότητα του κύκλου. Πολλές τραγωδίες έλαβαν μέρος στην ανθρώπινη ιστορία λόγω του φόβου του θανάτου, της συνειδητοποίησης και της άρνησης της θνητότητάς μας.
Σύντομα στραφήκαμε στα αντικείμενά μας. Είχαμε πλέον διακόψει τη σχέση μας με τη φύση, ο ρυθμός της μας προσέφερε ανασφάλεια και θυμό. Η επαφή μαζί της, μόνιμη υπενθύμιση της θνητότητάς μας. Αποσυρθήκαμε. Λίγοι άντεξαν, παρέμειναν.
Οι αποσυρόμενοι σύναψαν σχέσεις με τα άψυχα υλικά τους, μόνο εκείνα έμειναν να τους καθησυχάζουν. Αλλά ο νόμος του ρυθμού τους βρήκε και εκεί. Η κατάρα του να βαριέσαι τα υλικά σου αγαθά με την πάροδο του χρόνου. Ο ενθουσιασμός σου δεν μπορεί να αντέξει, σβήνει μέρα με τη μέρα.
Βλέπετε, όπως είπα και στην αρχή, κανένα έμψυχο ον δεν μπορεί να ξεφύγει από το νόμο του ρυθμού. Και ο άνθρωπος, φημισμένος για τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις, δεν αποτελεί εξαίρεση καμιά.
Εκεί κάπου προέκυψε η απαρχή της εποχής της μοναξιάς, την οποία διανύουμε μέχρι και σήμερα. Ο τίτλος της: «υποφέρω γιατί ξέχασα πώς να συνδέομαι».
Ξεκινήσαμε με αποστροφή για τη θνητή μας κατάσταση, θερμοί αντιρρησίες του ρυθμού, προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια να τον καθηλώσουμε, καταναλώσαμε την πολύτιμη ενέργεια μας σε τούτο το σκοπό και έπειτα από αιώνες πετύχαμε να καθηλώσουμε τους εαυτούς μας. Αποσυνδεδεμένοι. Από τη φύση, από το Όλο. Θυμάται κανείς μας πως να δημιουργεί υγιείς σχέσεις;
Φτάνω στην πρόταση μου: Την ουσιαστική εκπαίδευση επάνω στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις.
Έχουμε συνηθίσει να αλληλεπιδρούμε με αντικείμενα τα οποία υπακούν στην κάθε μας εντολή αδιαμαρτύρητα. Τα κινητά μας αξιόπιστα, η τηλεόραση πιστός σύντροφος και ψυχαγωγός, οι εφαρμογές του υπολογιστή μας αναβαθμισμένες. Έχουμε μάθει να βασιζόμαστε και να σχετιζόμαστε με πράγματα που μας προσφέρουν σχεδόν μηδενική ματαίωση.
Αν πάλι τολμήσουν να παραστρατήσουν, τρέχουμε μουτρωμένοι στους κατασκευαστές και τους πωλητές, ξεχειλισμένοι από απαιτήσεις. Σας θυμίζει κάτι; Κάπως έτσι φερόμαστε και στους ανθρώπους μας, αλλά και σε εμάς. Απαιτούμε την προσωπική μας αναβάθμιση, είτε στη μορφή του σώματός μας, είτε ψυχικά, περιμένοντας απ’ έξω κάποιος (ή κάτι) να μας επισκευάσει.
Στην πραγματικότητα, η πληροφορία μπορεί να έρθει απ’ έξω, η δουλειά όμως πρέπει να γίνει από εμάς. Ξανά εδώ, κάθε πληροφορία θέλει το χώρο της για να αφομοιωθεί, τον χρόνο της για ν’ ανθίσει, την υπομονή μας για να αποδώσει καρπούς. Τι από αυτά δίνουμε στον εαυτό μας; Τί από αυτά δίνουμε στον σύντροφό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα;
Ας κάνουμε μια συμφωνία: από εδώ και μπρος, ας σεβαστούμε τον ρυθμό. Τον δικό μας, τον δικό του(ς). Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, αφουγκραζόμενοι πλέον, όντας αφυπνισμένοι, το ρυθμό πότε της συναισθηματικής μας πλημμυρίδας και πότε εκείνον της άμπωτης, όταν έρχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου