Κατακερματισμένη ζωή και On – Off συναισθήματα

Στη ζωή μας που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με αφύσικα γρήγορους ρυθμούς που εξαντλούν την ουσία της ύπαρξής μας και μας αποπροσανατολίζουν από τις πραγματικές ανάγκες και τη βαθύτερη αλήθεια μας… ναι, σε αυτή τη ζωή που προσπαθεί διακαώς να ανταποκριθεί σε έναν όγκο νέων πληροφοριών και δεδομένων άνευ προηγουμένου, μα σχεδόν πάντοτε ανεπιτυχώς, αφού αυτές/αυτά έχουν τον τρόπο να την ξεπερνούν, αφήνοντάς την κάθε φορά πίσω, άδεια και ανικανοποίητη, ακόμα και αν στιγμές ένιωσε ότι άγγιξε το σημείο που όριζε ως επιτυχία, πιθανόν και ευτυχία… αξίζει ίσως να αναρωτηθούμε για τί πραγματικά τρέχουμε;

Για ποιους βαθύτερους λόγους έχουμε το χρόνο, τη σκέψη μας διαρκώς απασχολημένα; Γιατί η προσοχή μας είναι τόσο εστιασμένη που δεν αφήνει χώρο στο τυχαίο, το αυθόρμητο, το αληθινό, αυτό που συμβαίνει πραγματικά, τώρα; Γιατί η καρδιά μας είναι τόσο κατειλημμένη που δεν επιτρέπει στ’ αληθινά συναισθήματα με το δικό τους φυσικό, απέραντα όμορφο, σχεδόν γλυκό, τρόπο ν’ αναδυθούν, να επικρατήσουν;

Γιατί αδυνατούμε να βρούμε χρόνο να ξαποστάσουμε στ’ αλήθεια, να εμβαθύνουμε στις στιγμές, στις εμπειρίες μας, να επανεξετάσουμε τα πράγματα και το κυριότερο… τη στάση μας απέναντι σε αυτά, την ίδια τη ματιά μας; Σε τι πραγματικά μας εξυπηρετεί η αποσπασματική αντίληψη των εμπειριών μας, ο κατακερματισμός της ύπαρξής μας, όλη αυτή η αποσύνδεση… από τη φύση γύρω μας, από τους ανθρώπους δίπλα μας, από τον ίδιο μας τον εαυτό κάθε στιγμή; Τι είναι αυτό που ένας τέτοιος τρόπος ζωής στ’ αλήθεια μας προσφέρει;

Ν’ ανταποκριθούμε στο ένα, να προλάβουμε το άλλο… μα πού στ’ αλήθεια είμαστε εμείς; πού οι άλλοι, οι αποδεδειγμένα μέσα μας, σημαντικοί της ζωής μας; λες και κάνουμε τα πάντα, προσφέρουμε κάθε ίχνος ενέργειας και διάθεσης που έχουμε για να λείπουμε από τη ζωή, τη φύση, τους άλλους, τον ίδιο μας τον εαυτό… λες και συμμαχούμε με ό,τι αναστέλλει την ουσιαστική εξέλιξή μας… αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί, τι πραγματικά μένει μετά από όλο αυτό το μακελειό;

Τι είναι αυτό που παίρνουμε μαζί μας κάθε βράδυ, που αγκαλιάζουμε για να κοιμηθούμε, που μας συντροφεύει αληθινά, που μας κάνει να μη νιώθουμε άδειοι, μόνοι; Ανεβάζοντας και κατεβάζοντας το διακόπτη των συναισθημάτων μας, της δυνατότητάς μας να αφεθούμε στη ζωή, να κυλήσουμε στα πράγματα όπως αυτά συμβαίνουν την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή; Κατακερματίζοντας τη δυνατότητά μας για σταθερή παρουσία στους διάφορους ρόλους μας; Μη δίνοντας στους άλλους και στον εαυτό μας τη δυνατότητα να χτίσουμε στιγμές κι αναμνήσεις, θέτοντας γερά θεμέλια, εμβαθύνοντας στις αλληλεπιδράσεις μας; μην επιτρέποντάς μας να εμπιστευτούμε, να επενδύσουμε σταθερά, να συνδεθούμε βαθιά, παντοτινά;

Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί αν όλα αυτά που θεωρούμε ότι κυνηγάμε, αν όλα αυτά για τα οποία λέμε ότι τρέχουμε, αν τελικά όντως επιτυγχάνονται με τον τρόπο που προσπαθούμε; Μήπως όλος αυτός ο τρόπος που μεθοδεύουμε την ευτυχία μας, που δυστυχώς έγινε τρόπος ζωής μας, είναι εκείνος που ευθύνεται τελικά για το ότι κυρίως την επιδιώκουμε, την κυνηγάμε, παρά την κατέχουμε; Μήπως περισσότερο από το ό,τι επιδιώκουμε μετράει ο τρόπος που το επιδιώκουμε;

Μήπως ο τρόπος αυτός επί της ουσίας διασφαλίζει ή όχι το αν θα το ζήσουμε; και αλήθεια, πόσο ακόμα θεωρούμε ότι αντέχουμε απλά να θέλουμε, μονίμως να επιδιώκουμε και επί της ουσίας να μην έχουμε ό,τι γεμίζει αληθινά την ψυχή μας και την κάνει να ηρεμεί, να γαληνεύει;

Όσο και αν έχουμε απομακρυνθεί από τα ουσιαστικά, όσο μακρινά και αν μέσα μας φαντάζουν, τούτος ίσως είναι ένας τρόπος, ένας πρώτος δρόμος να ανακτήσουμε μέσα μας την επαφή μας με αυτά: να αναρωτηθούμε…