Δεν το κάνουν με σκοπό, πολλές φορές ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως γίνεται. Ίσως ξημέρωσαν εδώ μ’ ένα δρόμο στα όρια του χρέους. Ίσως η φωνούλα από μέσα επιτάσσει διαρκώς την προσφορά, τη βοήθεια, τη συμπαράσταση.
Ίσως γεννήθηκαν με “πειραγμένο μυαλό” αν και δεν είναι λειτουργία μυαλωμένη όλο αυτό. Ίσως έτσι νιώθουν χρήσιμοι, δικαιωμένοι, παρόντες πραγματικά. Ίσως ξέρουν, γιατί νιώθουν, ότι όλοι συνδεόμαστε μαγικά με μιαν αόρατη αλλά κατακόκκινη της καρδιάς κλωστή κι όλοι μπορούμε και μας αξίζει να είμαστε αληθινά καλά.
Και γίνονται σωσίβια σου. Προσφέρουν χρόνο, χώρο, χρήμα (ναι και τέτοιο πίστεψέ με) αυτιά, προσοχή, την ύπαρξη τους ολόκληρη υλικά και συναισθηματικά. Αν τους το ζητήσεις. Για να σταθείς, να μην πνιγείς, να αντέξεις, να σηκωθείς, να προχωρήσεις και να χαρούν που τα κατάφερες μαζί τους. Δεν θα σε χρεώσουν τίποτε απολύτως.
Δεν έχουν μπακαλοτέφτερια μέσα τους, δεν τους χρειάζονται. Έγιναν πλούσιοι δίνοντας. Ένα χαμόγελο σου φτάνει.
Ένα ευχαριστώ και μια αγκαλιά η καλύτερη ανταμοιβή. Και θα συνεχίσουν απτόητοι, όχι γιατί την έχουν δει σωτήρες αλλά γιατί συμμετέχουν έτσι στης ζωής το θαύμα με καρδιά αγνή κι ανοιχτή και πίστη στον άνθρωπο. Κι αυτό πραγματικά τους αρκεί.
Ίσως αυτοί τελικά να αξίζουν να λέγονται Άνθρωποι, ίσως αυτός να είναι ο ορισμός της πλάσης μας, του ερχομού μας εδώ πάνω.
Σκέψου το…
Κι όπως υπάρχουν αυτοί, τα σωσίβια στον ωκεανό της ζωής με την αξία του ανθρώπου της ψυχής τους παράσημο, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι στην άλλη άκρη της τραμπάλας της ζωής. Αυτοί που η ψυχούλα τους νιώθει μόνιμα να υστερεί, μόνιμα να λυγίζει, μόνιμα να υπολείπεται. Κι η έλλειψη να μετατρέπεται σε εκμετάλλευση, η όποια ανάγκη της ψυχής ακραίος πόνος επιβίωσης, που δεν γίνεται να μοιραστεί πάρα μόνο να ζητηθεί εξαιτίας της βοήθεια.
Πάντα κάτι τους λείπει, πάντα υπάρχει ένα πρόβλημα μη ικανό να το αντιμετωπίσουν μόνοι τους και θέλουν απεγνωσμένα την πλάτη σου. Πλάτη όπως κι αν την φανταστείς ηθικά, υλικά, συναισθηματικά.
Κι αυτή η ανάγκη για την τροφοδοσία των μεγάλων αναγκών δεν σταματά ποτέ, όσο καταλαβαίνουν ότι η πηγή σου δεν στερεύει. Είσαι εκεί από αγάπη αληθινή και καταλήγεις να συνθηκολογήσεις, χωρίς να το καταλάβεις, σε αφαίμαξη κανονική που δημιουργεί τόση τοξικότητα όσο μια σχέση ενός ναρκομανή με την εξαρτώμενη ουσία του!
Και δυστυχώς πολλές φορές ανακαλύπτεις αυτή την τοξικότητα όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχει τελειωμό το δόσιμο-σώσιμο σου, όταν η προσφορά σου πέφτει σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο κυριολεκτικά, όταν η όποια ανταμοιβή λαμβάνεις είναι απλά μια άνω τελεία μέχρι την επόμενη αίτηση κι έκκληση βοήθειας ενίοτε και με πιο επιτακτικό τρόπο…
Κάτι σαν ιστός αράχνης που πλέκεται όλο και πιο πυκνός γύρω σου, σαν κινούμενη άμμος που σε κάθε σου αντίδραση βουλιάζεις κι άλλο μέσα της…
Και τότε κλείνεις τη στρόφιγγα. Ξαφνικά και αιφνίδια γιατί τρόμαξες. Γιατί έστω κι αργά κατάλαβες ότι οι αχάριστοι γίνονται μάθημα ενίοτε ιδιαίτερα σκληρό αλλά κι οι άξιοι, οι πλούσιοι Άνθρωποι που ταπεινά υπηρετούν το ρόλο της ύπαρξής τους πρέπει να γίνουν μια ανάμνηση.
Για να θυμούνται κάποιοι τα “δώρα” που έχασαν…
Ανεπιστρεπτί…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου