Το κυνήγι της ευτυχίας οδηγεί στην ευτυχία;

Άραγε το κυνήγι της ευτυχίας οδηγεί στην ευτυχία; Παρακάτω παρουσιάζεται ένας οδηγός ναυτιλωμένων προς την δυστυχία. Πρόκειται για ένα εγχειρίδιο με τεχνικές ώστε ο καθένας μας να μπορεί να δημιουργεί την δυστυχία του μόνος του ή και παρέα με άλλους.

Γιατί για να είσαι δυστυχής χρειάζεται προσπάθεια. Δεν είναι απλά το πεπρωμένο.

Οι οδηγίες που ακολουθούν μας δείχνουν τον δρόμο προς την μεθοδική αναζήτηση της δυστυχίας. Έτσι, αν γνωρίζουμε τον δρόμο μπορούμε πάντα να τον επιλέγουμε.

Και πώς γίνεται αυτό; Θα αντιστρέψουμε τους όρους σε μία φράση του Λέον Τολστόι, ο οποίος είπε: «αν θες να είσαι ευτυχισμένος, απλά γίνε!».

Εμείς θα εστιάσουμε στο εκ διαμέτρου αντίθετο: «αν θές να είσαι δυστυχισμένος, απλά γίνε!».

Στο χέρι σου είναι...

Να σε κάψω Γιάννη μ', να σ' αλείψω λάδι.

Ο δρόμος της δυστυχίας δεν χρειάζεται να είναι μοναχικός.

Όλοι μπορούμε να βρούμε συμμάχους που θα μας βοηθήσουν σε αυτό το έργο. Αρκεί να επιλέξουμε τους κατάλληλους. Οι Επαγγελματίες Σαμποτέρ Ανθρώπινων Σχέσεων εμφανίζουν ιδιαίτερο ζήλο και είναι πολλά υποσχόμενοι για την εκπλήρωση του στόχου μας.

Ο Bateson χρησιμοποίησε έναν σαφή διαχωρισμό που μπορεί να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο στην σύγκρουσή μας με οποιονδήποτε παρτενέρ.

Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι στην επικοινωνία υπάρχουν δύο διαφορετικά επίπεδα: το επίπεδο του αντικειμένου και το επίπεδο της σχέσης.

Ας πάρουμε το παράδειγμα με το σκόρδο: την στιγμή που πλησιάζω το σύντροφό μου, ώστε να του αποσπάσω ένα παθιασμένο φιλί, μία δυσάρεστη οσμή αναδύεται από την αναπνοή του. Σε επίπεδο αντικειμένου, «η μυρωδιά μου είναι δυσάρεστη». Σε επίπεδο σχέσης, «θέλω να σε φιλήσω». Ο σύντροφός μου που θέλει άνευ όρων αποδοχή, θα αντιδράσει: «αν με αγαπούσες πραγματικά, θα το άντεχες. Η δυσφορία σου είναι τρανή απόδειξη ότι δεν με αποδέχεσαι για αυτό που είμαι». Φτάνει, δηλαδή, να μπλέξουμε αυτά τα δύο επίπεδα μεταξύ τους και η παρεξήγηση δεν είναι μόνο ένα διακαής πόθος, αλλά πραγματικότητα.

Μία άλλη πολύ χρήσιμη τεχνική είναι η «μέθοδος να τρελάνεις τον άλλον».

Η εφαρμογή της είναι απλούστατη: παρουσιάζουμε στον παρτενέρ μας ένα δίλημμα και τον προτρέπουμε να επιλέξει με την «ψευδαίσθηση της εναλλακτικής λύσης». Αφήνω δηλαδή στον άλλο την ευθύνη της επιλογής του νοήματος.

Για παράδειγμα, ακούω τον αγαπημένο μου να μου λέει: «σ' αγαπώ και θα δεχτώ την επιλογή σου όποια και αν είναι. Οπότε ακόμα και αν απ' όσο ήδη ξέρεις, η άρνησή σου θα καταστρέψει την ζωή μου, είσαι ελεύθερος να διαλέξεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Μη λάβεις υπόψη σου το πως αυτό θα επηρεάσει εμένα!». Τότε είναι που αρχίζω να βρίσκομαι σε αδιέξοδο, καθώς «πώς μπορώ να αρνηθώ κάποιον που με αγαπάει τόσο απόλυτα;». Έτσι, καταλήγω να είμαι καταδικασμένος ό,τι και να επιλέξω.

Αν θέλω να περιπλέξω τις σχέσεις μου με τους άλλους μπορώ να μεταδώσω δύο είδη μηνυμάτων, τα οποία αντιφάσκουν μεταξύ τους και να προσπαθώ να εκμαιεύσω μία απάντηση. Με αυτόν τον τρόπο, υποχρεώνω τον συνομιλητή μου να απαντήσει, αλλιώς κινδυνεύει να χάσει την σχέση.

Με άλλα απλά λόγια, «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι». Το ακόλουθο παράδειγμα είναι πολύ διαφωτιστικό προς αυτή την κατεύθυνση.

Ας σκεφτούμε την καθημερινή κατάσταση στην οποία ο παρτενέρ μου θέλει να τα βρούμε. Μου λέει στην ουσία: «σε παρακαλώ, το ξέρεις ότι σε αγαπώ πραγματικά. Αν τα βρούμε τώρα θα σου είμαι απολύτως αφοσιωμένος. Όμως, αν σου περάσει από το μυαλό να με απορρίψεις, μπορεί να χάσω τον έλεγχο και να σου κάνω την ζωή μαρτύριο!». Η παγίδα εδώ είναι ότι δεν έχω να κάνω με μία καθαρή επιλογή.

Το πρώτο σκέλος του μηνύματος περί αληθινής αγάπης, αναιρείται από το δεύτερο.

Γιατί πως γίνεται κάποιος να με αγαπάει και παράλληλα να θέλει να με βλάψει, αν του πω όχι;