Νομίζεις ότι η ουσία είναι αλλού, και εκεί, στο «αλλού» την ψάχνεις.
Διαβάζεις, μορφώνεσαι, πληροφορείσαι, παρακολουθείς διάφορους και διάφορα, μα συνεχίζεις να ψάχνεις όλα όσα σου διαφεύγουν ακόμα και καίνε – απρόσκλητα – τα σωθικά σου.
Νομίζεις πως είναι ασήμαντα τα σκουπίδια που πρέπει να κατεβάσεις, το μηχανάκι που χρειάζεται να φτιάξεις. Θεωρείς ως δευτερεύον το τηλεφώνημα που σε αποσπά από αυτό που κάνεις, την οικογένεια που πρέπει να φροντίσεις. Η άχαρη δουλειά που κάνεις, ο φόρος που πρέπει να πληρώσεις, τα δανικά που πρέπει να επιστρέψεις. Το κουμπί που έχασες από την μπλούζα, το φαγητό που έκαψες, το ραντεβού που ανέβαλες, τη διαμάχη με το σύντροφό σου χθες, τις τυπικές ευχές προς κάποιον που θυμήθηκες, τις υποχρεώσεις των παιδιών που δεν τελειώνουν ποτέ…
Και ο χρόνος;
Πάντα είσαι αλλού, προσπαθώντας λίγο να τον προλάβεις. Αναπολείς, ονειρεύεσαι, σχεδιάζεις, αναθεωρείς, οργανώνεις… αλλά συνεχώς κυνηγάς. Και διαπιστώνεις ότι πιο συχνά βρίσκεσαι αλλού από όπου θα ήθελες πραγματικά να βρίσκεσαι.
«Ασήμαντη καθημερινότητα», σκέφτεσαι. Και έχεις ανάγκη να γίνει σημαντική, να γίνεις σημαντικός. Και σκέφτεσαι, «η ζωή μου είναι πεζή»... και είναι ακριβώς αυτή η «πεζότητα» που είναι το κλειδί, η κρυμμένη μαγεία που κρύβεται από τα μάτια σου...
Ακόμα κι αν το αρνείσαι, δεν το κάνει λιγότερο αληθινό…
Το να αναγνωρίσεις την αλήθεια σου, είναι το πρώτο βήμα κάθε αλλαγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου