Ζώντας στο παρόν
Σε αυτή τη στιγμή μπορούμε να αποφασίσουμε ποιου είδους σχέση θέλουμε να έχουμε με την παρούσα στιγμή.
Όταν προσεγγίσουμε ένα ορισμένο επίπεδο συνειδητότητας, θα είμαστε σε θέση να αποφασίσουμε ποια σχέση θέλουμε με την παρούσα στιγμή. Θέλουμε η παρούσα στιγμή να είναι φίλος ή εχθρός μας;
Η παρούσα στιγμή δεν διαχωρίζεται από τη ζωή και έτσι αποφασίζουμε επί της ουσίας τι είδους σχέση επιδιώκουμε να έχουμε με τη ζωή. Όταν θα έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε η παρούσα στιγμή να είναι φίλος μας, πρέπει εμείς να κάνουμε την πρώτη κίνηση: να γίνουμε φιλικοί απέναντί της, να την καλωσορίσουμε ανεξάρτητα από το πώς έρχεται μεταμφιεσμένη, και σύντομα θα διαπιστώσουμε τα αποτελέσματα. Η ζωή γίνεται φιλική προς εμάς. Οι άνθρωποι προσφέρουν τη βοήθειά τους, οι συνθήκες μάς ευνοούν.
Μια απόφαση μεταβάλλει ολόκληρη την πραγματικότητά μας. Αυτή τη συγκεκριμένη απόφαση όμως πρέπει να την παίρνουμε συνεχώς, ξανά και ξανά -μέχρι που να το ζούμε έτσι θα καταλήξει να είναι ο φυσικός τρόπος ζωής μας.
Η απόφαση να κάνουμε φίλη μας την παρούσα στιγμή σημαίνει το τέλος του εγώ. Το εγώ δεν μπορεί ποτέ να ευθυγραμμιστεί με την παρούσα στιγμή, δηλαδή με τη ζωή, επειδή η ίδια του η φύση το αναγκάζει να αγνοεί, να αντιστέκεται ή να απαξιώνει το Τώρα.
Ο χρόνος δίνει ζωή στο εγώ. Όσο πιο σθεναρό είναι το εγώ, τόσο περισσότερο κυριαρχεί στη ζωή μας. Υπό αυτή τη συνθήκη, σχεδόν κάθε σκέψη που κάνουμε συνδέεται με το παρελθόν ή το μέλλον, και η αίσθηση του εαυτού μας εξαρτάται από το παρελθόν όσον αφορά την ταυτότητά μας, και από το μέλλον όσον αφορά την ολοκλήρωσή της. Ο φόβος, το άγχος, η προσδοκία, η μεταμέλεια, η ενοχή και ο θυμός είναι δυσλειτουργίες μιας κατάστασης συνειδητότητας που δεσμεύεται από τον χρόνο.
Υπάρχουν τρεις τρόποι με τους οποίους το Εγώ αντιμετωπίζει την παρούσα στιγμή: ως μέσο για έναν σκοπό, ως εμπόδιο ή ως εχθρό. Θα τους εξετάσουμε με τη σειρά, ούτως ώστε, όταν θα λειτουργεί αυτό το πρότυπο μέσα μας, να είμαστε σε θέση να το αναγνωρίσουμε -και να επαναπροσδιορίσουμε τις αποφάσεις μας.
Το παρόν αντιλαμβανόμενο ως εμπόδιο
Υπό ιδανικές συνθήκες, η παρούσα στιγμή θα χρησιμεύσει στο εγώ μόνο ως το μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού. Μας μεταφέρει σε κάποια μελλοντική στιγμή η οποία θεωρείται σημαντικότερη, παρά το γεγονός ότι το μέλλον δεν εμφανίζεται παρά μόνο ως παρούσα στιγμή, άρα δεν είναι τίποτα άλλο από μια σκέψη στο μυαλό μας.
Για να το εκφράσω αλλιώς, δεν είμαστε ποτέ απόλυτα εδώ, γιατί μας απασχολεί πάντα η προσπάθεια να φθάσουμε κάπου αλλού.
Όταν υπερισχύει αυτό το πρότυπο, κάτι ιδιαίτερα σύνηθες, η παρούσα στιγμή θεωρείται και αντιμετωπίζεται ως εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε.
Σε αυτό το σημείο εμφανίζονται η ανυπομονησία, η ματαίωση των προσδοκιών και το στρες, και στον πολιτισμό μας αυτή είναι η καθημερινή πραγματικότητα πολλών ανθρώπων, η φυσιολογική κατάσταση ύπαρξης. Η Ζωή, η οποία είναι Τώρα, εκλαμβάνεται ως «πρόβλημα», και καταλήγουμε να ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο προβλήματα τα οποία πρέπει να βρουν λύση για να μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι ή για να αρχίσουμε όντως να ζούμε - ή έτσι νομίζουμε.
Το πρόβλημα είναι ότι στη θέση κάθε προβλήματος που βρίσκει τη λύση του, εμφανίζεται ένα άλλο. Από τη στιγμή που η παρούσα στιγμή θεωρείται εμπόδιο, τα προβλήματα δεν έχουν τέλος.
Η παρούσα στιγμή ως εχθρός
Στο χειρότερο σενάριο, που επίσης είναι σύνηθες, η παρούσα στιγμή αντιμετωπίζεται ως εχθρός. Όταν απεχθανόμαστε αυτό που κάνουμε, δυσφορούμε με το περιβάλλον μας, βλαστημάμε για αυτά που συμβαίνουν ή συνέβησαν. Και όταν ο εσωτερικός μας διάλογος συγκροτείται μόνο από «πρέπει» και «δεν πρέπει», από καταγγελτισμό και μομφές, τότε αντιδικούμε με αυτό που υπάρχει, αντιδικούμε με αυτό που πάντα ισχύει ήδη.
Κάνουμε τη Ζωή εχθρό μας και αυτή λέει: «Πόλεμο θέλεις, θα τον έχεις».
Και τότε η εξωτερική πραγματικότητα, η οποία πάντα αντανακλά την εσωτερική μας κατάσταση, βιώνεται ως εχθρική.
Ένα ζωτικής σημασίας ερώτημα που πρέπει να θέτουμε συχνά στον εαυτό μας είναι το εξής: Ποια είναι η σχέση μου με την παρούσα στιγμή; Για να ανακαλύψουμε την απάντηση πρέπει να περάσουμε σε κατάσταση εγρήγορσης. Μήπως συμπεριφερόμαστε στο Τώρα σαν να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα μέσο για έναν σκοπό; Το βλέπουμε ως εμπόδιο; Το κάνουμε εχθρό μας;
Ποια είναι η σχέση μας με τη Ζωή;
Και αφού η παρούσα στιγμή είναι το μόνο που έχουμε, αφού η Ζωή δεν διαχωρίζεται από το Τώρα, ουσιαστικά το ερώτημα γίνεται το εξής: Ποια είναι η σχέση μου με τη Ζωή; Αυτό το ερώτημα είναι ένας ιδανικός τρόπος για να αποκαλυφθεί το εγώ μέσα μας και να βρεθούμε στην κατάσταση της Παρουσίας.
Μονολότι η ερώτηση δεν ενσωματώνει την απόλυτη αλήθεια (σε τελική ανάλυση, εμείς και η παρούσα στιγμή είμαστε ένα), αποτελεί έναν χρήσιμο σηματοδότη που δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση. Χρειάζεται να θέτουμε συχνά αυτό το ερώτημα στον εαυτό μας, μέχρις ότου να μη χρειάζεται πλέον.
Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τη δυσλειτουργική μας σχέση με την παρούσα στιγμή; Αυτό που έχει σημασία είναι να τη δούμε στον εαυτό μας, στις σκέψεις και στις πράξεις μας. Τη στιγμή που τη βλέπουμε, που αντιλαμβανόμαστε ότι η σχέση μας με το Τώρα είναι δυσλειτουργική, είμαστε παρόντες.
Η παρατήρηση είναι η αναδυόμενη Παρουσία. Από τη στιγμή που δούμε τη δυσλειτουργία, αυτή θα αρχίσει να καταρέει. Κάποιοι άνθρωποι γελούν όταν το παρατηρούν αυτό. Με την παρατήρηση εμφανίζεται και η δύναμη της επιλογής - η επιλογή να πούμε «ναι» στο Τώρα, να το κάνουμε φίλο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου