Η αγαπημένη σου μασκούλα, που την φυλάς με περίσσια φροντίδα στα ψυχοντούλαπά σου. Που την φροντίζεις με τόση στοργή σα να ‘ναι δικό σου κομμάτι (μάλλον είναι πια), την κανακεύεις σαν το μονάκριβο παιδί σου. Σε ξεγέλασε κι εσένα, θαρρώ, σου τα κάνει όλα πιο εύκολα, πιο γρήγορα και λιγότερο πολύπλοκα. Σε ξελασπώνει στο πι και φι. Πως να την αποχωριστείς πια; Πως να της κουνήσεις το μαντήλι στο λιμάνι;Είναι εκεί για σένα κάθε φορά που θέλεις να “κρυφτείς κάτω απ' τα σκεπάσματα”. Τι κουσούρι κι αυτό που σου μείνε από όταν ήσουν παιδί. Θυμάσαι που όταν φοβόσουν, κρυβόσουν κάτω από το πάπλωμα; Λες και ήταν φτιαγμένο από σίδερο και δεν το διαπερνούσε τίποτα. Έτσι ένιωθες.
Ε, κάτι παρόμοιο νομίζω συμβαίνει με την μασκούλα σου. Αντικατέστησε το “σιδερένιο” σου πάπλωμα. Δεν την διαπερνά τίποτα.
Ξέρω, δεν φταις μόνο εσύ. Είναι τόσο δύσκολα “εκεί έξω”, που δεν σηκώνει πολλές παλικαριές. Οι ειλικρίνειες και οι παλικαριές είναι για τους άλλους, όχι για σένα.
Με αυτήν την περίτεχνη μασκούλα σου παίζεις μπαλίτσα όπως τύχει. Όπως είναι βολικό. Αφού έχεις αυτήν, την ξελογιάστρα, δεν σε παίρνει είδηση κανείς. Τυχερέ!
Όλα τα καμουφλάρει! Τους καημούς σου, τα ανάθεμά σου, τις ανυπομονησίες σου, τις χαρές σου, τα «άντε γαμήσου» που δεν είπες ποτέ από φόβο… Όλα.
Πόσο ικανός βοηθός σου αποδεικνύεται κάθε λεπτό. Πόσο πιστή και αλάνθαστη πια!
Υπόσχεση:
Θα έρθει η μέρα που θα την πετάξεις τελείως (την μικρή σου ηρωίδα, την μάσκα σου) για να μη μπαίνεις καν στο πειρασμό. Και τότε, ένα μικρό θαύμα θα γίνει, περίμενε και θα δεις! Θα νιώσεις τέτοια ελευθερία, θα ναι σα να σου κάρφωσαν φτερά. Και δεν θα κρυφό κοιτάς πια γύρω γύρω με αμηχανία και άγχος αν σε βλέπει κανείς όταν γελάς δυνατά ή όταν κλαις πολύ… Μεγάλο στοίχημα το να μη σε νοιάζει αν σε βλέπουν ‘η αν σε ακούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου