Οι Κινέζοι έχουν μια αξιοσημείωτη παροιμία. «Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς». Η παροιμία αυτή είναι διφορούμενη, καθώς ενδιαφέροντες καιροί δεν σημαίνει απαραίτητα και καλοκαιρία σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Μπορεί να έχεις μια άκρως ενδιαφέρουσα ζωή και ταυτόχρονα να περνάς των παθών σου τον τάραχο. Οι στιγμές προσωπικών θριάμβων αλλά και προσωπικών καταστροφών μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη και στη ψυχή. Μπορεί να ξεχνάμε πολλά στην περίοδο των ετών αλλά δεν ξεχνάμε ποτέ τις στιγμές που έχουμε κερδίσει ή χάσει τα πάντα.Τι σημαίνει στ’ αλήθεια η φράση τα έχουμε χάσει όλα; Για τον καθένα από μας η ολοκλήρωση στη ζωή έχει διαφορετικό νόημα. Για ορισμένους τα όλα περιλαμβάνουν την επαγγελματική και οικονομική κατάσταση χωρίς να λογαριάζουν ιδιαίτερα την προσωπική ζωή, για άλλους η προσωπική ζωή και η ευτυχία είναι το παν χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία η επαγγελματική καταξίωση και η οικονομική ευμάρεια. Για λόγους διευκόλυνσης της κουβέντας μας ας περιλάβουμε τελείως σχηματικά στην έννοια «όλα» τις αισθηματικές και φιλικές σχέσεις, την δουλειά, τα χρήματα. Απλοϊκό σχήμα θα μου πείτε, αλλά για τους σκοπούς της κουβέντας μας κάνει.
Την ώρα που τελειώνει ο μεγάλος σου έρωτας, που χάνεις λεφτά ή την δουλειά σου, που απομακρύνεσαι ή χάνεσαι με φίλους μια αίσθηση επικρατεί. Το απόλυτο κενό. Παγώνεις, βγαίνεις έξω από το σώμα σου, παρατηρείς τον εαυτό σου και πιστεύεις ότι σε κάποιον άλλον συμβαίνει. Την ώρα που γκρεμοτσακίζεται η ψυχή σου, η ταχύτητα και η σφοδρότητα της πτώσης είναι τέτοια που απλά δεν νιώθεις τίποτα. Απλά γίνεσαι κομμάτια. Η οδυνηρή συνειδητοποίηση έρχεται αργότερα. Ψάχνεις να βρεις τι πήγε στραβά, τι μπορούσες ν’ αλλάξεις, αν η ώρα της μεγάλης σου ήττας είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη ή συνετέλεσαν και άλλοι παράγοντες. Ούτε εύκολη είναι αυτή διαδικασία ούτε γρήγορη. Είναι επώδυνη, είναι χρονοβόρα και αφήνει σημάδια, αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις.
Σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει και πολύ περισσότερο να χάνει τα πάντα που θεωρεί σημαντικά. Λένε ότι η καταστροφή σε κάνει σοφότερο και ταπεινότερο. Ισχύουν και τα δυο αλλά για μένα επικρατεί ένα άλλο συναίσθημα. Είναι αυτό της ελευθερίας. Τα έχασες όλα. Έχασες ότι αγαπούσες, ότι σ’ ένοιαζε, ότι πάλεψες για ν’ αποκτήσεις. Τι άλλο έχεις να χάσεις; Τι άλλο έχεις να φοβηθείς αλήθεια; Την ώρα που είσαι στον προσωπικό σου βυθό, ένας δρόμος υπάρχει και μόνο. Αυτός της ανηφοριάς για να φτάσεις στην κορυφή σου.
Αν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος; Προφανώς και όχι. Απαιτεί αντοχές και πείσμα. Αν είναι ασφαλής αυτός ο δρόμος; Σε καμία περίπτωση. Απαιτεί ρίσκα, τόλμη, δύναμη να ξεπεράσεις τις οδυνηρές εμπειρίες και τις αμφιβολίες και να ξαναπροσπαθήσεις. Να τολμήσεις να ερωτευτείς, να πιστέψεις ανθρώπους, να παλέψεις για την επαγγελματική, οικονομική και κοινωνική σου θέση.
Είναι εγγυημένη η επιτυχία; Μακάρι να ήταν. Η ζωή μας δεν είναι αμερικάνικη ταινία όπου το τέλος είναι ευτυχισμένο. Είναι όμως η ζωή μας και αξίζει να ρισκάρουμε, ακόμα και αν τα έχουμε χάσει όλα. Ειδικά αν τα έχουμε χάσει όλα. Ξέρουμε το αίσθημα της απώλειας.
Ώρα λοιπόν να κερδίσουμε πίσω την ζωή μας. Με όποιο τίμημα. Με όποιο ρίσκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου