Αόρατες κλωστές

Είναι οι αόρατες κλωστές που μας ενώνουν.
Γεννήματα της μοίρας, θέλημα των θεών.
Πάλεψέ τες όσο θες με τη λογική,
Άλλο τόσο με την πραγματικότητα,
Σφυροκόπησέ τες με το ηθικό και το ανήθικο,
Προσπάθησε να τις κόψεις με τις απαιτήσεις του κόσμου.

Αυτές όλο και θεριεύουν.
Όλο και δυναμώνουν.
Είναι οι αόρατοι δεσμοί που δε λέγονται,
παρά μόνο τραγουδιούνται.
Δεν καταγράφονται
Μόνο στα βλέμματα γεννιούνται.
Που κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει καλύτερα από δύο κορμιά γυμνά κι αλαφιασμένα που μόλις έλαμψαν μέσα στην αιωνιότητα.

Σεβασμό και Δέος να εκφράσω:
Σ’ όλους εκείνους που τιμούν τις αόρατες κλωστές.
Που δε φοβήθηκαν τις φουρτούνες που συνεπάγονται.
Που δε λύγισαν στην αναμέτρηση που απαιτούν με τον εαυτό και του άλλους.

Σε κείνους που σκαρώνουν μία μελωδία πάνω σε ετούτες τις κλωστές.
Η φύση λικνίζεται,
Τα άστρα δίνουν τον ρυθμό,
Θεοί και δαίμονες υποκλίνονται…
Στη μεγαλοσύνη των αόρατων δεσμών…