Σε κοίταζα, και δεν ήξερα αν έβλεπα το φως ή το απόλυτο σκοτάδι. Σε κοίταζα και δεν ήξερα αν ήσουν ο παράδεισος ή η κόλαση. Σε κοίταζα κι ήθελα να φωνάξω, να τρέξω.Κι η αγκαλιά σου έμοιαζε ολόκληρη και ταυτόχρονα αγκάθινη. Και δεν ήξερα αν η καρδιά μου ηρεμούσε ή αν πληγωνόταν βαθιά. Τίποτα δεν ήξερα. Ήμουν μονάχα εκεί. Μαζί σου. Εγώ κι εσύ.
Ήταν αρκετό και ταυτόχρονα λίγο.
Μου έλειπε κάτι! Μου έλειπε μια σιγουριά. Μια δυνατή σιγουριά. Μια σιγουριά στην αγκαλιά σου. Ήθελα τόσο πολύ να την νιώσω, που παρακαλούσα να δημιουργηθεί.
Μα εσύ, κάπου αλλού. Χαμός στις σκέψεις, στα λόγια, στις πράξεις. Και γώ, να έχω τόσο ανάγκη να πιστέψω. Κι εγώ, να παλεύω να κρατηθώ. Να παλεύω να μην δώσω το είναι μου. Να παλεύω να μην πληγωθώ.
Κι ύστερα, εγώ. Εγώ κι ο εαυτός μου. Και να μην ξέρω αν θέλω να κλάψω γοερά ή να χαμογελάσω με τη ψυχή μου. Να πονάει η καρδιά μου γι’ αυτό το ίσως. Να κυλάνε τα δάκρυα κι εγώ να παλεύω να τα σταματήσω, να παλεύω να μην τα αφήσω να ορίσουν τη ζωή μου.
Και θέλω. Θέλω τόσο πολύ να γίνεις το ερεβοκτόνο μου φως! Να γίνεις το φως που θα συντροφεύει το άλλο φως, το δικό μου! Να γίνεις το φως που θα με βοηθάει να βλέπω όταν το δικό μου θα τρεμοσβήνει. Θέλω να γίνεις ένας παράδεισος. Όχι σαν αυτός που φαντάζονται όλοι. Ένας δικός μας παράδεισος.
Με χαμόγελα και λύπες, μα με αγάπη. Με αγάπη και καρδιά. Αληθινή καρδιά! Θέλω πολύ να δω μέσα σου ότι έχεις να μου δώσεις. Μην ανησυχείς, θα είναι σίγουρα αρκετό. Μην ανησυχείς, η αγάπη δεν μετριέται. Η αγάπη είναι φτιαγμένη για να είναι μοναδική, όχι τέλεια. Η αγάπη έχει σκαμπανεβάσματα και λάθη. Μα στην τελική, η αγάπη, είναι αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου