Κάθε πόνος κρύβει το επόμενο μας βήμα της εξέλιξης μας

Σας έχει τύχει να ξυπνήσετε μια μέρα ή κατά διαστήματα να νιώθετε αποδιοργανωμένοι; Να σκέφτεστε «πάλι τα ίδια»; Να λέτε στον εαυτό σας: «τόση δουλειά έχω κάνει με τον εαυτό μου, και ενώ έχω σκάψει τόσο βαθιά μέσα μου, πάλι νιώθω πως έχω χάσει την ισορροπία μου, δυσκολεύομαι να βρω το μονοπάτι μου. Σαν να ξεκινάω πάλι από την αρχή!»

Να σας φαίνονται όλα μάταια, να νιώθετε πως αντί να σημειώνετε πρόοδο, επιστρέφετε πάλι στο σκοτάδι. Να μην μπορείτε να ανακαλύψετε τη σύνδεση ανάμεσα στις άπειρες μισοτελειωμένες σκέψεις, που αν σταθείτε και τις πιάσετε μια-μια θα καταλάβετε πως κατά βάθος δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, είναι απλώς φοβίες. Όμως, οι φοβίες είναι απλά ένα συναίσθημα και όχι κάτι χειροπιαστό.

Τυχαίνει όλοι μας να έχουμε τέτοιες μέρες, αλλά heads up: there is no magic pill that can bring you back to “normal”. Γνωρίζετε για ποιο λόγο; Γιατί εν τέλει αυτό που συμβαίνει είναι πως βρισκόμαστε λίγο πριν από την κατάκτηση του επόμενου βήματος της αυτο-εξέλιξης μας και πριν από κάθε καινούργιο βήμα υπάρχει ένα στάδιο που όλα μας μοιάζουν αδύνατα, όλα είναι σκοτεινά…σαν ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας.

Αυτό το στάδιο όμως είναι πάρα πολύ αναγκαίο για την πρόοδό μας, είναι σαν να περνάμε μια δοκιμασία ώστε ο πραγματικός και αυθεντικός μας εαυτός να αφουγκραστεί αν το θέλουμε πραγματικά, και αν είμαστε έτοιμοι να την ξεπεράσουμε. Είναι σαν τη θάλασσα, όταν υπάρχει τρικυμία, δεν μπορείς να δεις το βυθό της, δεν μπορείς να δεις το μεγαλύτερο πλάνο.

Πριν από κάθε επιτυχία υπάρχει μια προσωρινή αποτυχία. Θυμάμαι όταν το είχα πρώτο ακούσει, μου ήταν δύσκολο να το αποδεχτώ, μέχρι που άρχισα να αναγνωρίζω επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Βίωνα πολλές «προσωρινές» οπισθοχωρήσεις και όταν έβρισκα το κουράγιο να τις ξεπεράσω, τότε απολάμβανα τη διαδικασία της εξέλιξης μου, την επιτυχία, το φως.

Είναι όπως όταν καταπιάνεσαι με κάτι για πρώτη φορά, στην αρχή μοιάζει αδιανόητο, δύσκολο και πολλές φορές ακατόρθωτο, αλλά με υπομονή, επιμονή και κουράγιο όλα παίρνουν το δρόμο τους και υλοποιούνται. Αν λοιπόν καταφέρουμε να την καταγράψουμε ως «συνταγή», τότε σε κάθε δυσκολία θα ξέρουμε πως θα βγούμε πιο δυνατοί. Θα γνωρίζουμε εξαρχής πως κάθε δυσκολία κρύβει το επόμενο βήμα μας… την εξέλιξη μας.

Τώρα πια συνειδητοποιώ πως όταν νιώθω θολούρα και πόνο, έχει φτάσει η ώρα για το επόμενο βήμα της φυσικής εξέλιξης μου. Σιγά σιγά εξαφανίζεται ο «πόνος» και τον αντικαθιστά η «προσμονή». Γιατί έχω πίστη σε μένα, στη διαδικασία και στο Όλον.