Η χαμένη δύναμη να αλλάζουμε το νου μας

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το να αλλάζουμε το νου μας σημαίνει στην ουσία δημιουργικότητα. Η δημιουργικότητα είναι, κυριολεκτικά, το να αλλάζουμε από τον ένα τρόπο σκέψης στον άλλο. Όταν η δημιουργικότητα είναι στα καλύτερά της και μπορεί να επηρεάσει, συνιστά μια διαδικασία κατά την οποία γινόμαστε και δεκτικοί στο διαφορετικό.

Η σύνδεση αποδεικνύεται ακόμα πιο ισχυρή, όταν κοιτάμε πέρα από το άτομο. Η δημιουργικότητα, τουλάχιστον το είδος που παράγει κάτι αξιόλογο και επιδρά στον κόσμο, είναι πάντα συνδημιουργία. Αυτό σημαίνει ότι για να δημιουργήσουμε, χρειάζεται συνεχώς να αλλάζουμε ο ένας το νου του άλλου.

Η αλλαγή του τρόπου σκέψης μας σπάνια συμβαίνει σε καθεστώς απομόνωσης. Βέβαια, σε έναν κύκλο ημέρας 24 ωρών, όπου βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από πληροφορίες και ειδήσεις, είναι δύσκολο να βρούμε τον χρόνο να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, πόσο μάλλον να επηρεάσουμε το νου του άλλου.

Υπάρχει βέβαια και ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που μπορεί να αλλάξει το νου μας: οι σχέσεις. Ο σημαντικός άλλος έχει την ικανότητα να μας κάνει να δούμε τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο και να επιφέρει αλλαγές στις πράξεις μας, ακόμα και σε ανεπαίσθητο βαθμό.

Αλλά πίσω από τις διαπροσωπικές σχέσεις βρίσκονται δύο δυνάμεις που αποκαλύπτουν το πώς αυτές μπορούν να μας αλλάξουν: εμπιστοσύνη και κοινός σκοπός. Ασχέτως του είδους της σχέσης, οι νέες ιδέες υφαίνονται και πλέκονται μέσα από το βαθμό εμπιστοσύνης που έχουμε στους άλλους. Δεν χρειάζεται να θέλουν όλα όσα θέλουμε ή να είναι ίδιοι με εμάς. Χρειάζεται απλά να μπορούμε να τους εμπιστευτούμε.

Όταν μπορούμε να ξεδιπλώσουμε στον άλλο τις ιδέες μας και όταν ο άλλος εκφράζει μια αυθεντική επιθυμία να ακούσει, αυτόματα αποκτάμε το γόνιμο, πρόσφορο έδαφος να σκεφτούμε, να φανταστούμε και να συνδημιουργήσουμε κάτι καλύτερο μαζί. Και δεν χρειάζεται να αλλάξουμε και οι δύο πλευρές προς την ίδια κατεύθυνση. Αρκεί να αλλάξουμε τόσο το σκεπτικό ο ένας του άλλου, ώστε να ανοίξει η πόρτα των δυνατοτήτων και των πιθανοτήτων, μια πόρτα κλειστή σε όσους θα προσδιορίζαμε ως «κλειστόμυαλους».