Το Αρχέτυπο της Θούλης

Μέρος Α' Thule. Μια Φανταστική Ιστορία Γεμάτη Πραγματικότητες.

Μελετώντας τις εσωτερικές παραδόσεις των σημαντικών αρχαίων πολιτισμών βλέπουμε ότι όλες αναφέρονται σε μια μυθική χώρα ή πόλη, με έναν δυνατό Βασιλιά – Θεό. Αυτός ο μυστικός τόπος αντιπροσωπεύει για τον κάθε πολιτισμό το Ιερό Κέντρο του Κόσμου. Εκεί όπου κατοικεί ο Βασιλιάς του Κόσμου και οι πιο εξελιγμένες ψυχές της ανθρωπότητας. Από αυτό το κέντρο πηγάζει όλη η Δύναμη (υλική κι άυλη, ορατή κι αόρατη) και είναι ο άξονας που συνδέει την γη με άλλες πραγματικότητες. Όπως αναφέρουν οι παραδόσεις, από αυτήν την αρχέγονη και μυθική χώρα προέρχονται όλα τα ιερά κείμενα των θρησκειών αλλά και οι ίδιες οι θρησκείες. Αυτή η χώρα δεν έχει να κάνει με την γνωστή γη. Βρίσκεται σε άλλη διάσταση, άλλης πραγματικότητας και γι’ αυτό λένε τα Ιερά βιβλία, ότι για να μπορέσει κάποιος να φτάσει εκεί πρέπει να είναι συνδεδεμένος με την Δύναμη, κοντολογίς, να είναι πολεμιστής.

Μύθους και ιστορίες για την Τούλα ή Θούλη, όπως την αποκαλούν οι Έλληνες, συναντάμε σε περιοχές από την Ρωσία ως την κεντρική Αμερική και πολύ συχνά βλέπουμε πως συσχετίζεται με τις δυο ηπείρους: Την Υπερβόρεια και την Ατλαντίδα. Έτσι έχουμε την Θούλη που κατάγεται από την Υπερβόρεια και μια δεύτερη Θούλη (Tula) που προέρχεται από την Ατλαντίδα.

Είναι γνωστο ότι η Μεξικάνικη Tula οφειλει το όνομά της στους Τολτέκους που ήρθαν από την Αζτλάν, την χώρα στο κέντρο του νερού, η οποία πιθανόν να είναι η Ατλαντίδα. Έφεραν το όνομα Tula από την πατρίδα τους και το έδωσαν σε ένα κέντρο το όποιο αντικατέστησε, σε κάποιο βαθμο, αυτό της χαμένης ηπείρου. Από την άλλη, η Ατλάντια Θούλη πρέπει να διαχωρίζεται (πιθανόν) από την Υπερβόρεια Θούλη, διότι η τελευταία είναι αυτή που συμβολίζει το πρώτο και υπέρτατο κέντρο του κόσμου, από οπού πηγάζει όλη η Δύναμη.

Σε αυτή την περίπτωση η Θούλη, που συμβολίζει ένα κέντρο καθάριας Δύναμης, που δεν μένει σταθερό σ’ ένα γεωγραφικό σημείο. Ο μεγάλος μυστικιστής-συγγραφέας Ρενέ Γκενόν δηλώνει ότι ο Ατλάντιος κύκλος είναι διάδοχος του υπερβόρειου κύκλου και σχετίζεται με την Θούλη. Η Άτλαντιανή Θούλη είναι κατά κάποιο τρόπο μια εικόνα της αυθεντικής αρχέγονης κατάστασης σε μια βόρεια ή πολική τοποθεσία. Η Θούλη, ως κέντρο Δύναμης, αποτελεί τον ακίνητο άξονα γνωστό συμβολικό σε όλες τις παραδόσεις, ως ο πόλος ή άξονας γύρω από τον οποίο γυρνά ο κόσμος.

-[Ο Ρενέ Γκενόν, [René-Jean-Marie-Joseph Guénon] ή Σεΐχης Αμπντούλ-Ουάχιντ Γιάχγια που ήταν το όνομα που επέλεξε αφότου ασπάστηκε το Ισλάμ, Γάλλος ανατολιστής λόγιος, φιλόσοφος και μελετητής του Ερμητισμού, του Γνωστικισμού και των παραδοσιακών και ανατολικών θρησκειών, που η σκέψη του επηρέασε πολύ το Ισλάμ και κατέληξε ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους λόγιους του Σουφισμού, γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1886, στην πόλη Μπλουά της κεντροδυτικής Γαλλίας και πέθανε το 1951, στο Κάιρο της Αιγύπτου.

Το 1927, εξέδωσε τα βιβλία του “La crise du monde moderne” (Κρίση του Σύγχρονου Κόσμου) και “Le règne de la quantité et les signes des temps” (Η Βασιλεία της Ποσότητας και τα Σημεία των Καιρών), τα οποία έχαιραν μεγάλης αναγνώρισης. Σήμερα αποτελούν σημεία αναφοράς στο κίνημα για την ιδεολογική ταυτότητα της Ευρώπης ενάντια στο σύγχρονο μοντέλο ανάπτυξής της. Ο Γκενόν ήταν βαθιά προβληματισμένος με την Δυτική κουλτούρα. Το 1930 μετέβη στην Αίγυπτο όπου και γνώρισε τον Σουφισμό.

Όπως έχει αναφέρει ο εθνικιστής διανοούμενος και πανεπιστημιακός καθηγητής, Μιρτσέα Ελιάντε «…Η πλέον εμβριθής και καταστρεπτική κριτική όλων των αποκαλούμενων απόκρυφων ομάδων, δεν παρουσιάστηκε από κάποιον ορθολογιστή εξωτερικό παρατηρητή, αλλά από έναν συγγραφέα από τον εσωτερικό κύκλο, κανονικά μυημένο μέσα σ’ ορισμένα από τα μυστικά τάγματα και καλά εξοικειωμένο με τις απόκρυφες δοξασίες τους. Παραπέρα, αυτή η κριτική κατευθυνόταν, όχι από μια σκεπτικιστική ή θετικιστική προοπτική, αλλά από εκείνο που αυτός αποκαλούσε «παραδοσιακός εσωτερισμός». Αυτός ο μορφωμένος και αδιάλλακτος κριτικός, ήταν ο Ρενέ Γκενόν…»]-

Στις Ινδουιστικές Purana, η χώρα της Υπερβόρειας αποκαλείται “Svita Dvipa” το λευκό νησί και το μυθικό ιερό κέντρο του- η πατρίδα των πρώτων ανθρώπων- είναι το όρος Μερού. (εικ. επάνω). Αυτό το βουνό, σύμφωνα με την Haimavatchanda έχει 4 τιτάνια υποστηρίγματα: Το ανατολικό είναι από χρυσάφι, το νότιο από σίδερο, το δυτικό από ασήμι, το βόρειο από χαλκό (χαρακτηρίζουν τις 4 εποχές της ανθρωπότητας, την εποχή του σιδήρου, του χαλκού κ.λ.π.). Από το υπερβόρειο Μερού ρέουν τέσσερις ποταμοί, που όλοι τους πηγάζουν από τον “Ουράνιο Γάγγη” που βγαίνει από τα πόδια του Βισνού κοντά στο πολικό άστρο. Πολλοί μελετητές των Ιερών Ινδουιστικών κειμένων διατύπωσαν την ιδέα ότι το λευκό νησί ήταν η Βρετανία, και …φυσικά ήταν όλοι τους Άγγλοι. Οι ανατολιστές, κυρίως οι Ινδοί, απέφυγαν επανειλειμένα να τοποθετήσουν το όρος Μερού (που θεωρείται πως είχε 670.000 μίλια ύψος!) στη γνωστή μας γεωγραφία.

Μια ενδιαφέρουσα αξιολόγηση της Βεδικής Κοσμολογίας από επιστήμονες, όπως ο Ρίτσαρντ Λ. Τομσον κατέληξε στην θεωρία ότι τα μέρη που περιγράφονται στις Βέδες, είναι αδύνατο να τοποθετηθούν ή να συσχετιστούν με τις γνωστές διαστάσεις της γης, (χώρος, χρόνος) και είναι ένα μέρος ενός μεγαλύτερου πολυεπίπεδου κόσμου, ο οποίος καταλαμβάνει τον ίδιο χώρο με τον δικό μας και ήταν αντιληπτός μόνο στα όντα των πρώτων εποχών της ανθρωπότητας. Ο Ρενέ Γκενόν δήλωνε, ότι η ζωή της ανθρωπότητας που τώρα πλησιάζει στο τέλος της ξεκίνησε από την υπερβόρεια χώρα που ονομάζει Tula, που είναι το ίδιο όνομα με το ελληνικό Θούλη και το λατινικό Ultima Thule. Ήταν το πρώτο και υπέρτατο κέντρο ολόκληρης της Manvantara, η αρχετυπική νήσος που βρισκόταν στη περιοχή.

Σύμφωνα με τον Γκενόν, αργότερα και πέρα από το υπερβόρειο κέντρο εμφανίστηκε η Ατλαντίδα. Όσο για το όρος Μερού, ο Γκενόν δεν φαίνεται να θεωρεί ότι ήταν ένα αληθινό βουνό του βόρειου πόλου, αλλά ένα σύμβολο του Ιερού Άξονα της Γης που περνά από το πόλο και δείχνει τις “Άρκτους”, τους αστερισμούς της Μεγάλης και της Μικρής Άρκτου.

Η Υπερβόρεια θεωρείται από τους μελετητές ως το αρχέγονο κέντρο της πρώτης ανθρωπότητας, ενώ δεν είναι λίγοι οι μυστικιστές που την ταυτίζουν με τον επίγειο παράδεισο και μια θερμή χώρα που απλώνεται πέρα από το βόριο πόλο, στον υπερβορά για πάντα κρυμμένη από τα εκφυλισμένα ανθρώπινα μάτια. Μονάχα οι Άριοι δηλαδή οι Άριστοι, (Arya) οι Πολεμσιτές μπορούν να την δουν, γιατί μονάχα ο πολεμιστής που είναι συνδεδεμένος με την Δύναμη μπορεί και “βλέπει”.

-[Ο όρος άρια (arya) συναντάται για πρώτη φορά στα σανσκριτικά και ήταν το εθνώνυμο αρχικά του ινδικού φύλου που κατέβηκε στην Ινδία πριν 6.000 χρόνια και λάτρευε τους Βεδικούς Θεούς, σύντομα κατέληξε να σημαίνει τον ενάρετο, τον ευγενή, τον ήρωα στις πράξεις κι όχι στην καταγωγή. Στα αρχαία ινδικά έπη Ραμαγιάνα και Μαχαμπαράτα οι ήρωες που κάνουν ευγενείς ή ανώτερες πράξεις αποκαλούνται Άρια, ενώ παρόμοια χρήση συναντάται και στα θρησκευτικά κείμενα του Ινδουισμού, του Βουδισμού και του Τζαϊνισμού.

Παρόμοια χρήση ευγενείας είχε ο όρος και στους γειτονικούς Πέρσες, οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν και συνεχίζουν ν’αυτοαποκαλούνται Άριοι. Ο Μέγας Δαρείος διακηρύσσει στην πρώτη επιγραφή του Νακς-Ι-Ρουστάμ ότι είναι “Άριος από Αρία γενιά”. Στα αβεστανικά ή αρχαία περσικά ο λαός τους ονομαζόταν «Αρίγια», ενώ στις νεότερες ερμηνείες των αβεστανικών ζωροαστρικών βιβλίων ο όρος «άιρια» δηλώνει τον σεβαστό. Ο όρος πάντως εδώ κράτησε κυρίως την εθνική του σημασία. Η λέξη «Ιράν» άλλωστε σημαίνει τη γη των Αρίων. Το όνομα αυτό για την χώρα χρησιμοποιούταν από την αρχαιότητα, αλλά γνωστότερος είναι ο όρος «Περσία», από το Παρς του νότιου Ιράν, τον οποίον χρησιμοποιούσαν περισσότερο οι Αρχαίοι Έλληνες.

Οι Αρχαίοι Έλληνες ωστόσο όταν αναφέρονταν στους Πέρσες συνήθως ανέφεραν διάφορες φυλές, όπως Πέρσες, Μήδους, Κάριους, κλπ, κι όχι ένα λαό. Κατά την Ελληνιστική και την Ρωμαϊκή εποχή όμως γίνεται ευρεία στα ελληνικά και στα λατινικά η χρήση του όρου «Αριανοί» ή «Αρειανοί» για τον Περσικό λαό, και «Αριανή» ή «Αρειανή» για την περιοχή τους. Σήμερα, εκτός από την χώρα, ορισμένες φυλές διατηρούν ονόματα όπως Αλλάνι ή Ιρ που σχετίζονται ετυμολογικά με τους Αρίους. Παρά τις απόψεις των Ναζί, κανένας λαός στην Ευρώπη δεν έχει αποκληθεί ποτέ Άριος, στην καταγεγραμμένη, γνωστή ιστορία τουλάχιστον.

Διάφορες ερμηνείες έχουν προταθεί για την ετυμολόγηση του όρου, όπως η σύνδεσή του με το ελληνικό «άριστος», «αριθμός», «αρμονία» και με το λατινικό «ars γεν. artis», την τέχνη, όπου Άριοι είναι οι καλλλιτέχνες. Όποια κι αν είναι η ερμηνεία, το σίγουρο είναι ότι ο όρος συνδέθηκε από νωρίς στενά με την ευγένεια και την ανωτερότητα των λαών που τον χρησιμοποιούσαν]-

Ο Jean Sylvain Bailly ένας μελετητής υποστήριζε ότι όταν η γη ήταν νεότερη η θερμότητα του εσωτερικού της ήταν πολύ μεγαλύτερη και η ζωή στον αρκτικό κύκλο ήταν πολύ πιο ανεκτή από οπουδήποτε αλλού. Εξάλλου η περιστροφή της γης, που είναι λιγότερο έντονη κοντά στους πόλους, έκανε την ατμόσφαιρα να είναι λιγότερο θολή και πιο ευνοϊκή και έτσι ο θρύλος μιας διαρκούς άνοιξης στους πόλους μπορεί κάλλιστα να είναι αληθινός.

Ο Πυθέας ήταν από τους πρώτους που αναφέρθηκαν στο μυστηριώδες νησί της Θούλης. Ανάμεσα στο 340 και στο 285 π.κ.ε. ο Πυθέας έκανε ένα περιπετειώδες ταξίδι προς τον βορρά, που τον οδήγησε στη Σκοτία και έπειτα 6 μέρες πλεύσης πέρα από αυτήν. Από εκεί το ταξίδι του δεν μπορεί τόσο εύκολα να χαρτογραφηθεί αν και θα μπορούσε να ήταν στην Ισλανδία ή στην αντίθετη κατεύθυνση στην Νορβηγία. Σε κάθε περίπτωση ο Πυθέας αναφέρει ότι ύστερα από μια μέρα πλεύσης έφτασε σε μια παγωμένη θάλασσα. Οι συγγραφείς της κλασσικής περιόδου είχαν την τάση να δυσπιστούν στον Πυθέα εξαιτίας της άγνοιας τους και τις συνθήκες του Βορρά. Παρ’ όλα αυτό υπήρχε παντού μια έντονη και διαρκής παράδοσης μιας θερμής και ανοιχτής θάλασσας και ενός εύκρατου και κατοικήσιμου κλίματος με ζεστά καλοκαίρια. Μια παράδοση που πίστευαν όλοι οι εξερευνητές.

Ο Χριστόφορος Κολόμβος ήξερε τα πάντα γι’ αυτές τις παραδόσεις, και υποστήριζε ότι είχε πλεύσει 300 μίλια βόρεια της Ισλανδίας μια ιστορία που ελάχιστοι δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα γιατί η Βόρεια ζώνη θεωρούνταν αδιαπέραστη κι “απαγορευμένη” . Ο Νορβηγός εξερευνητής και μυστικιστής Fridtjof Nansen ανάμεσα στο 1893 και 1896 προσπάθησε να φτάσει στο βόρειο πόλο ακολουθώντας την παρόρμησή του να ανακαλύψει την Υπερβόρεια, την παραδεισένια χώρα που απλώνεται πέρα από τους πάγους της Αρκτικής. Δεν τα κατάφερε, αλλά ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην επίσημη ιστορία που ταξίδεψε τόσο βόρεια. Τα σημειωματάρια καθώς και τα ημερολόγιά του είναι γεμάτα από τις πιο παράδοξες πληροφορίες. Επίσης παρατήρησε και σκίτσαρε παράξενους “σεληνιακούς δακτυλίους” στην πολική νύχτα και αντικατοπτρισμούς ανύπαρκτων λαμπερών νησιών και πολιτειών.

Ο Φριντγιοφ Νάνσεν σπούδασε ζωολογία στη Χριστιανία και εργάστηκε ως επιμελητής στο Μουσείο του Μπέργκεν, όπου ασχολήθηκε με την έρευνα του κεντρικού νευρικού συστήματος των κατώτερων θαλάσσιων ζώων. Τα αποτελέσματα των ερευνών του συνέβαλαν στη διατύπωση των μοντέρνων θεωριών στη νευρολογία. Το 1895, στα πλαίσια της αποστολής στον Βόρειο Πόλο μαζί με έναν σύντροφό του, κατάφερε να φθάσει σε γεωγραφικό πλάτος 86°14′ το βορειότερο σημείο στο οποίο μέχρι τότε είχε καταφέρει να φθάσει άνθρωπος. Τρία χρόνια νωρίτερα είχε διασχίσει, μαζί με 5 συντρόφους του, χρησιμοποιώντας σκι και έλκηθρα, το νότιο τμήμα της Γροιλανδίας, από το Umivik στο Gotthab.

Ο Άγγλος ιστορικός, γεωγράφος και μυστικιστής Sir John Watertown, σε ένα σύγγραμμά που κατέθεσε στην βασιλική γεωγραφική εταιρία το 1928, γράφει στον επίλογό του: “Πιστεύω ακράδαντα ότι πέρα από τους πάγους του βόρειου πόλου στην Υπερβόρεια, υπάρχει μια θερμή χώρα που στέκει απαγορευμένη για τους σύγχρονους ανθρώπους, αλλά στο παρελθόν διατηρούσε ανοιχτή επικοινωνία με πολλούς λαούς, οι οποίοι θεωρούσαν τους κατοίκους της ως Θεούς, Ημίθεους και Ήρωες. Οι κάτοικοί της είναι πολύ ψηλοί και ξανθοί με λευκογάλανα μάτια και διατηρούσαν έναν πολύ ανεπτυγμένο πολιτισμό που χρησιμοποιούσε ανώτερες τεχνολογίες όπως την εκμετάλλευση της γήινης ενέργειας που ο λόρδος Λύττον ονόμασε “Δύναμη Βριλ” και προηγμένη αεροναυτική μηχανική που τους επέτρεπε να πετούν χωρίς καύσιμα.

Στις περιοχές αυτές δεν μπορούν να προσεγγίσουν εξερευνητικές αποστολές, εξαιτίας των ειδικών συνθηκών που επικρατούν. Το προπύργιο αυτού του πολιτισμού ανέκαθεν βρισκόταν σε ένα νησί που οι παλαιότεροί μας ονόμαζαν UItima ThuIe. Οι υπερβόρειοι προσπαθούν να έρθουν σε επικοινωνία με κάποιους σοφούς και να ειδοποιήσουν την ανθρωπότητα για την ανατροπή των πόλων της γης. Τότε η Υπερβόρεια θα ξανάρθει στην αρχική της θέση πάνω από την Βρετανία, η Θούλη θα ενωθεί ξανά με την Ισλανδία και πολλά μέρη της στεριάς θα καταποντιστούν. Η υπερβόρεια γνώση φαίνεται να είναι απαραίτητη για την επιβίωση τους κόσμου μας, που έχει ξεχάσει για πάντα τα μυστικά του παρελθόντος” … ε, ναι, φυσικά ήταν Αγγλος!!!!

Μέρος Β' Θούλη. Μια Φανταστική Ιστορία Γεμάτη Πραγματικότητες.

Η Ανατομία μίας Σκοτεινής Νεομυθολογίας.
Το φθινόπωρο του 1940, το Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό, στα πλαίσια της μυστικής επιχείρησης Υπερβορεία (HyperBorea), έστειλε το πρώην αλιευτικό Σαξονία (στο οποίο επέβαιναν επιστήμονες, αξιωματικοί και στρατιώτες των Ες-Ες, και Νορβηγοί και Ιρλανδοί πράκτορες) εφοδιασμένο με προηγμένα επιστημονικά όργανα, στα ανοιχτά της Ισλανδίας και στην Γροιλανδία. Υποτίθεται ότι ήταν ένας πλωτός μετεωρολογικός σταθμός, αλλά φιλοξενούσε την Ομάδα Εντελβάις-2, μία από τις είκοσι ομάδες που συμμετείχαν στην Επιχείρηση Υπερβορεία σε όλα τα μέρη της Ευρώπης. Η επιχείρηση αυτή προσπαθούσε να εντοπίσει την μυθική Υπερβορεία, από την οποία οι Ναζί πίστευαν ότι κατάγονται οι πρόγονοι της Άριας Φυλής, καθώς και προσβάσεις για έναν μυστικό υπόγειο κόσμο που κατοικούνταν από υπερανθρώπους.

Το πλοίο Σαξονία άραξε μυστικά στο μυστηριώδες μοναχικό νησί Γιάν Μάγιεν, στην Αρκτική περιοχή. Η Εντελβάϊς-2 εξερεύνησε την περιοχή, κάνοντας άγνωστης φύσης έρευνες. Κατά την παραμονή της εκεί, δέκα μέλη της εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, και λίγο καιρό αργότερα, τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής συνελήφθησαν από ειδικές δυνάμεις των Συμμάχων. Το πλοίο, όμως, ανατινάχτηκε μαζί με τον εξοπλισμό του, πριν πέσει στα χέρια του εχθρού… Όλες αυτές και πάμπολλες άλλες παράξενες δραστηριότητες και πεποιθήσεις των Ναζί, προέρχονται και επεκτείνονται από ένα παρασκηνιακό υπόβαθρο, που οι ίδιοι το έλεγαν, ότι συγκεντρώνεται στο αρχέτυπο της Θούλης.

Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου εμφανίστηκαν κυρίως στη Γερμανία κάποια εσωτερικά τάγματα και αδελφότητες, κύριο μέλημα των οποίων ήταν να εγκαθιδρυθεί μια αναγεννημένη ταυτότητα των Γερμανών και των «Αρίων» γενικότερα, και να επανασυνδεθούν κάποιες φυλές με τα χαμένα αρχέτυπά τους. Το πιο σημαντικό από αυτά τα τάγματα, που εμφανίστηκε στην Γερμανία γύρω στο 1910, ήταν το «Γερμανικό Τάγμα» (German Order). Απ’ αυτό προήλθε η Εταιρεία της Θούλης (Thule Gesellschaft, Thule Society), υπό τον μυστικιστή Rudolf von Serbottendorff.

Η Εταιρεία της Θούλης λειτούργησε με προσηλυτιστική και πολιτική δράση για λογαριασμό του Γερμανικού Τάγματος. Χαρακτηριστικό δείγμα της σύνδεσης, είναι π.χ. η εφημερίδα του Serbottendorff και της Thule, Beobachter, που λίγο αργότερα μετονομάστηκε σε Volkische Beobachter, και έγινε η επίσημη εφημερίδα του NSDAP, του ναζιστικού κόμματος. Όργανό της Thule ήταν ο Πολιτικός Κύκλος Εργατών που σχηματίστηκε το 1918 για να διαδώσει της ιδέες της Θούλης ανάμεσα στους βιομηχανικούς εργάτες, με πρόεδρο τον Karl Harrer, επίσης μέλος της Thule Gesellschaft. Από αυτόν τον Κύκλο προήλθε, το 1919, το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, και ένα χρόνο αργότερα μεταμορφώθηκε στο ναζιστικό NSDAP υπό την ηγεσία του Αδόλφου Χίτλερ, ο οποίος προήλθε από τους κόλπους αυτών των μυστικών οργανώσεων…

Η προπαγάνδα της Θούλης κατευθυνόταν σε αυτούς τους χώρους με την ενορχήστρωση ενός ποιητή, δημοσιογράφου και Θουλιανού μυστικιστή, του Dietrich Eckart. Ο Eckart ήταν ο διανοητής που κυρίως επηρέασε και κατεύθυνε τον Χίτλερ τα πρώτα χρόνια της ενεργής δράσης του (καθώς και ο Karl Hausshoffer, αργότερα). Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Βίβλος του Χίτλερ, το Mein Kampf, είναι αφιερωμένο στον Dietrich Eckart.

Το σύμβολο της Σβάστικας που υιοθετήθηκε από το ναζιστικό κόμμα NSDAP, ήταν η έμπνευση ενός άλλου μέλους της Thule, του Dr. Krohn.

Οι έμμονες ιδέες που έπαιζαν σημαντικό ρόλο στο ιδεολογικό υπόβαθρο των βασικών πεποιθήσεων της Thule, ήταν φυσικά η Θούλη, η Υπερβορεία, οι Άριοι, ο Φυλετισμός και η Γεωπολιτική, ο Τευτονισμός (συνδυασμένος με τη αρχαία Ρώμη, την αρχαία Ελλάδα, τους Κέλτες, την Ιαπωνία, το Θιβέτ, κλπ), κάποιες «αιρέσεις» της Θεοσοφίας και του Τεκτονισμού, η Κούφια Γη, η Οικολογία, η Υγιεινή, η Τεχνολογία, ο Πόλεμος (πατήρ πάντων), και φυσικά ο Βόρειος Πόλος (Αρκτική) και ο Νότιος Πόλος (Ανταρκτική).

Σε αυτό το σημειολογικό γραπτό επιθυμώ να καταδείξω –όσο μου επιτρέπει ο χώρος που έχω στη διάθεσή μου– τις ρίζες και τις πηγές μιας ολόκληρης νεομυθολογίας που έχει δημιουργηθεί στην εποχή μας, που αλλάζει πολλά πρόσωπα από χρόνο σε χρόνο και από χώρα σε χώρα, που σχετίζεται με απόκρυφες υπερ-οργανώσεις, που διεξάγουν μυστικούς πολέμους με συμμαχίες εξωγήινων ή εσωγήινων, με μυστικές τεχνολογίες και μυστικές βάσεις, με τα λεγόμενα «ναζιστικά UFO» ή γενικώς σκάφη αγνώστου τεχνολογίας και προέλευσης που βρίσκονται στη διάθεση κάποιας παραστρατιωτικής κλπ οργάνωσης, με τον Αντι-Σιωνισμό, με την Κούφια Γη, τη Σαμπάλα κλπ, την Υπερβορεία, την Ανταρκτική, τη συνέχεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε πιο μυστικό επίπεδο εξίσου παγκόσμιο (δηλ. ένας μυστικός παγκόσμιος πόλεμος), διάφορες παράξενες σταυροφορίες και ακόμη πιο παράξενες ροές πληροφοριών.  Με λίγα λόγια, μια ολόκληρη εναλλακτική κουλτούρα και μια τεράστια συνωμοσιολογία, αλλά και μια πολυεπίπεδη φανταστική λογοτεχνία …

Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του δικτύου επιρροών και πληροφορίας στην σύγχρονη εποχή, και σχεδόν ολόκληρη η μεταμοντέρνα νεομυθολογία που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτά τα ζητήματα, προέρχεται άμεσα από έναν θρυλικό «απαγορευμένο» συγγραφέα: τον Γερμανό (ή Αυστριακό) Wilhelm Landig και την τριλογία των «απαγορευμένων» και εξαιρετικά σπάνιων βιβλίων του, η οποία έμεινε γνωστή ως Thule Trilogy (Τριλογία της Θούλης).

Το πρώτο και σημαντικότερο από αυτά τα τρία βιβλία, είναι το σπάνιο και ομολογουμένως εξαιρετικό Gotzen gegen Thule, γνωστό κυρίως από την έκδοσή του στο Ανόβερο το 1971 (κυκλοφορούσε πολλά χρόνια νωρίτερα σε περιορισμένους κύκλους). Ο τίτλος μεταφράζεται περίπου ως «Θεΐσκοι εναντίον Θούλης», αναφερόμενο στην αέναη μάχη της Θούλης με τις μικρότερες θεότητες των άλλων φυλών της ανθρωπότητας, και παραπέμπει ευθέως στο Ναζιστικό αποκρυφισμό και στη φιλοσοφία των Αρίων (Αριοσοφισμός).

Ο Λάντιγκ βάζει ως υπότιτλο του έργου του: Ein Roman Voller Wirklichkeiten (Μια Φανταστική Ιστορία Γεμάτη Πραγματικότητες), και λέει στον αναγνώστη, από το εξώφυλλο ακόμα, πως το βιβλίο του περιέχει αυθεντικές πληροφορίες πάνω στην μυστική στρατιωτική τεχνολογία και στον πολυεπίπεδο «πόλεμο των συμβόλων» που συνεχίζεται ακόμη και τώρα…  Τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας τιτλοφορούνται Wolfszeit um Thule και Rebellen für Thule. Και, το τονίζω, εδώ μιλάμε για αληθινά απαγορευμένα βιβλία, τα οποία δεν είναι διαθέσιμα για το διεθνές αναγνωστικό κοινό. Είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν, και αν εντοπιστούν, η σπανιότατη έκδοσή τους περιορίζεται μόνο στην γερμανική γλώσσα.

Ο αινιγματικός συγγραφέας Wilhelm Landig (1908 – 1998), ήταν βετεράνος αξιωματικός των Ες-Ες, και αναμεμιγμένος σε σύγχρονα παραπολιτικά κινήματα της μεταπολεμικής Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας, κυρίως –φανερά ή συγκαλυμμένα– νεοναζιστικά, και μάλιστα κατέχοντας ηγετικές θέσεις κάθε φορά. Ήταν ένας άνθρωπος-φάντασμα, λόγιος, περιπετειώδης, ιδιοφυής με τον τρόπο του και με μία έντονη «επαναστατική» ατμόσφαιρα στον λόγο του, ενώ είναι χαρακτηριστικό το ότι δεν μπορείς να βρεις εύκολα μία φωτογραφία του ή τα γραπτά του. Όταν, στην μοναδική και σπανιότατη βιντεοσκοπημένη συνέντευξη που έδωσε στα τελευταία χρόνια της ζωής του (πέθανε το 1998 σε ηλικία 90 ετών) ρωτήθηκε γιατί έγραφε αυτά που έγραφε στις νουβέλες του, ο αμφιλεγόμενος αυτός άνθρωπος απάντησε ότι ακολουθούσε την διατεταγμένη αποστολή που του είχε δοθεί «από τον ίδιο τον Φύρερ»!…

Το πολύ ενδιαφέρον –ίσως και αριστουργηματικό με μεταμοντέρνους όρους– αυτό βιβλίο του Βίλχελμ Λάντιγκ, το Gotzen gegen Thule, διηγείται την ιστορία δυο Γερμανών Ναζί αεροπόρων που έχουν τα αλληγορικά ονόματα Recke («Γενναίος Πολεμιστής») και Reimer («Ριμαδόρος», «Ποιητής»), που την εποχή που πλησιάζει το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, τους στέλνουν σε μια μυστική βάση, η οποία βρίσκεται σε μια μακρινή περιοχή του Αρκτικού Καναδά.

Η ύπαρξη της μυστικής αυτής βάσης με το όνομα «Point 103» είναι άγνωστη τόσο στις δυτικές κυβερνήσεις, όσο και στις γερμανικές αρχές. Πρόκειται για ένα τεράστιο υπόγειο σύμπλεγμα με όλα τα πλεονεκτήματα μιας τεχνολογίας τόσο προηγμένης, που ξεπερνάει οποιαδήποτε άλλη που λειτουργεί μέχρι τη στιγμή αυτήν στην Ευρώπη. Τα απαιτούμενα κεφάλαια για τη λειτουργία της μυστικής αυτής βάσης και οι προμήθειες για την συντήρησή της, προέρχονται κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπάρχουν πολλοί συμπαθούντες που εργάζονται σε θέσεις επιρροής και ενδιαφέρονται για το ζήτημα της Θούλης, σίγουροι πως αντιπροσωπεύουν μια δύναμη αντίστασης σε «…συγκεκριμένες δυνάμεις που βρίσκονται μέσα στην κυβέρνηση του Ράιχ, και αναγνωρίζονται από τον αριθμό 666…»

Αλλά υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι προφανώς που ενδιαφέρονται για το ζήτημα αυτό, γιατί παράλληλα περιγράφεται μια ετερογενής διεθνής ομάδα να παρακολουθεί ένα μεγάλο συνέδριο σ’ ένα τεράστιο χώρο του υπόγειου «Point 103» που μοιάζει με ναό: ένας Λάμα από το Θιβέτ, Γιαπωνέζοι, Κινέζοι και Αμερικάνοι αξιωματούχοι, Ινδοί, ένας Μαύρος Αιθίοπας, Άραβες, Πέρσες, ένας αξιωματικός από τη Βραζιλία, ένας από τη Βενεζουέλα, ένας από την Ταϊλάνδη κι ένας γνήσιος Μεξικανός Ινδιάνος. Όλοι τους είναι ντυμένοι με τις εθνικές τους ενδυμασίες για το συνέδριο, και πολλοί από αυτούς βγάζουν λόγους παραλληλίζοντας τα εθνικά τους ιδεώδη με αυτά της Θούλης. Η μεταφορά όλων αυτών των απεσταλμένων στην Αρκτική του 1945 θα συνεπάγονταν φοβερά κι αξεπέραστα προβλήματα αν δεν υπήρχε η προχωρημένη εκείνη τεχνολογία, για την πραγματική ύπαρξη της οποίας μας παρέχει τις διαβεβαιώσεις του ο Λάντιγκ.

Το ταξίδι προς και από τη βάση γίνεται με ένα V7: ένα αεροσκάφος καθέτου απογειώσεως που έχει τη μορφή σφαίρας μ’ ένα γυάλινο θόλο, περιβαλλόμενη από ένα περιστρεφόμενο δαχτυλίδι από τουρμπίνες: ένα «UFO». (Και έχουμε κάθε λόγο να το πιστεύουμε, έξω από το πλαίσιο της νουβέλας, πως κάποια από τα πρωτότυπα αυτά των V7 κατασκευάστηκαν από γερμανικά και τσεχοσλοβάκικα εργοστάσια, αλλά υποτίθεται ότι δεν είχαν μπει ακόμη σε διαδικασία βιομηχανικής παραγωγής ή σε πολεμική υπηρεσία κατά το τέλος του πολέμου).

Ένας από τους σκοπούς της τελευταίας αποστολής των ηρώων, όταν στέλνονται στην Πράγα, πολύ κοντά στους συμμάχους που πλησιάζουν, είναι να φροντίσουν να μην πέσει η τεχνολογία αυτή στα χέρια των Ρώσων ή των Αμερικανών. Αλλά μετά την συνθηκολόγηση, η βάση «Point 103» αυτοανακηρύσσεται ανεξάρτητη και αήττητη και αντικαθιστά τα Γερμανικά σύμβολα στα αεροπλάνα της με το δικό της σύμβολο, τον «Μαύρο Ήλιο» έναν δίσκο που δεν είναι απολύτως μαύρος αλλά πολύ σκοτεινός κόκκινος, σαν το πηγμένο αίμα. Ο Reimer κι ο Recke διασώζονται από μια συντριβή του αεροσκάφους τους στις ερημιές της Αρκτικής από τον Gutmann («Καλός άνθρωπος»), έναν αξιωματικό των Waffen-SS, ο οποίος γίνεται στη συνέχεια ο καθοδηγητής και φιλοσοφικός δάσκαλός τους…

Μια ανακεφαλαίωση της φιλοσοφίας της Θούλης, του Gutmann
Το φως της Θούλης δεν έρχεται από την Ανατολή αλλά από τον Βορά. Η παράδοσή της είναι «Ουράνια», προέρχεται δηλαδή από τον Ουρανό, τον άρχοντα της κοσμικής τάξης και του αρχέγονου Παραδείσου της Άριας Φυλής που τοποθετείται στον Βόρειο Πόλο. Ήταν ο άρπαγας γιος του Ουρανού, ο Κρόνος, που έδωσε σ’ αυτήν την ευτυχισμένη και ενωμένη πρώτη ανθρωπότητα, το αμφίβολο δώρο του εγωισμού.

Το επακόλουθο του πειρασμού αυτού ήταν η αλλαγή του ανθρώπινου οργανισμού, η οποία οδήγησε στη διάλυση της πρωταρχικής ενότητας και τελικά όμως και στην καταστροφή του βασιλείου του Κρόνου: της Ατλαντίδας. Στην συνέχεια, το θερμό κλίμα του μυστικού νησιού της Υπερβορείας, αντικαταστάθηκε ξαφνικά από ένα βαρύ χειμώνα. Οι αρχέγονες φυλές της Αρκτικής και Πολικής Ατλαντίδας έχασαν τις πατρίδες τους και αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν προς τον Νότο. Όπου εγκαταστάθηκαν –στην Ευρώπη, στην Περσία, στην Ινδία και αλλού– προσπάθησαν να ξαναφτιάξουν το χαμένο τους Παράδεισο, και διατήρησαν μέσα στους μύθους και στους θρύλους τους, την ανάμνησή του. Δεδομένης μιας ιδιόμορφης οικουμενικής πίστης, οι κάτοικοι της Θούλης του Λάντιγκ, απέχουν πολύ από το να είναι στενοκέφαλοι, φυλετικοί ρατσιστές. Αντιλαμβάνονται «έναν εσωτερικό κόσμο-κέντρο ή κάποια αρχηγεία ηθικών θετικών δυνάμεων. Είναι η πραγματική Ύστατη Θούλη, όχι μόνο των Αρίων αλλά και ολόκληρου του κόσμου…

Ελάχιστοι μόνο γνωρίζουν την τοποθεσία της, αλλά δεν βρίσκεται μακριά –σε γήινους όρους– από την πολική βάση «Point 103». Υπάρχουν και κάποιες ομάδες που βρίσκονται σε επικοινωνία μαζί της, μέσω της τηλεπάθειας. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τη γνώριζαν σαν το βόρειο βουνό Όν, και οι Θιβετιανοί την αποκαλούν Ri-rap-hlumpo.

Το υπέρτατο κέντρο εκδηλώνεται μέσω φαινομένων που αποκαλούνται Manisolas, που κρατήθηκαν κρυμμένα από τα αρχαία ακόμα χρόνια πίσω από το πέπλο του θρησκευτικού δέους. Ένα εντελώς διαφορετικό είδος των UFO και τελείως διαφορετικά από τα γερμανικά δίσκο-πλάνα, τα Manisolas, είναι «βιο-μηχανές» που είναι ζωντανές, αναπαράγονται και πεθαίνουν (!) κατά τη διάρκεια του κύκλου ζωής τους που αποτελείται από 7 μέρη… Αρχίζουν ως κύκλοι αγνού φωτός και στη συνέχεια κρυσταλλοποιούνται σε μια μεταλλική δομή που έχει υψηλή περιεκτικότητα σε ζιρκόνιο. Αυτή είναι η θηλυκή του δομή. Μετά αναπτύσσει ένα αρρενωπό, φαλλικό στοιχείο, που το οδηγεί σε μια κατάσταση ανδρόγυνης ισορροπίας. Από το σημείο αυτό αρχίζει η διαδικασία της ανάδρασης, και ο πυρήνας ενός νέου Manisola αναπτύσσεται στη μήτρα του…

Την ημέρα διαχέουν μια εκτυφλωτική χρυσή ή ασημένια λάμψη, μερικές φορές με ίχνη ενός κοκκινωπού καπνού που πολύ γρήγορα συμπυκνώνονται κι αφήνουν λευκές και γκρίζες γραμμές-ίχνη. Την νύχτα οι δίσκοι λάμπουν με φωτεινά ή λαμπερά χρώματα, αφήνοντας περιστασιακά μακριές φλόγες στις άκρες τους και κόκκινες και γαλάζιες σπίθες που μπορούν να γίνουν τόσο δυνατές που μπορούν να τυλίξουν τους δίσκους στις φλόγες. Το αξιοπρόσεκτο είναι πως η ικανότητα της αντίδρασής τους ενάντια σε οτιδήποτε τα καταδιώκει, έχει τα χαρακτηριστικά ενός λογικού πλάσματος, που ξεπερνάει κατά πολύ κάθε ηλεκτρονικό αυτο-πηδαλιουχούμενο ή ραδιοελεγχόμενο σκάφος…»

Στη συνέχεια της ιστορίας του Λάντιγκ, οι Γερμανοί ήρωες στέλνονται σε μια αποστολή στην άλλη μεριά της Γης, με εντολή να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους και ομάδες που τα ιδανικά τους εναρμονίζονται με τα ιδανικά της Θούλης: περνούν μέσα από τη Γαλλία, την Ισπανία, τη Συρία, το Ιράκ, το Κουβέιτ, το Ιράν, το Πακιστάν, την Ινδία και το Θιβέτ.

Στην αρχή του ταξιδιού τους συναντούν κοντά στο Montsegur ένα Γάλλο συνεργάτη που λέγεται Belisse (μάλλον από τον Belisane, τον ηλιακό θεό των Γαλατών), και ανήκει σε μια ομάδα Καθαρών της περιοχής αυτής, οι οποίοι αναγνωρίζονται ως οι φύλακες του Ιερού Γκράαλ. Ο Belisse είναι ένας από τους ελάχιστους πιστούς της αίρεσης των Καθαρών που επιβίωσαν μέσα στους αιώνες από τις διώξεις των Καθολικών καταφεύγοντας στις εσωτερικές κοιλότητες, και αναγνωρίζει τους Γερμανούς σαν πνευματικά του αδέλφια. Αυτός είναι που τους εξηγεί τον κύκλο ζωής των Manisolas που αναφέρθηκε πιο πάνω.

Με τον τρόπο αυτόν ο Λάντιγκ ξετυλίγει την ιστορία των Καθαρών και την λατρεία της αγάπης των Τροβαδούρων του Μεσαίωνα στην πλευρά του «Λευκού Φωτός», που υποστηρίζονταν από τους ιπτάμενους δίσκους που έμοιαζαν να είναι πλάσματα ενός άλλου είδους ύπαρξης, μα παρ’ όλα αυτά ήταν αφιερωμένα στα ιδανικά της ενότητας και της αγάπης. Αυτοί οι «Θουλιανοί» του Λάντιγκ, όπως αναμένεται, έχουν και τη σκιά τους, που δεν είναι άλλη από το Ισραήλ.

Η διαμάχη τους φτάνει πίσω στις προϊστορικές εποχές σε μια μεσοβασιλεία κατά την οποία οι Nordic Αρκτικοί Άτλαντες ήταν υποδουλωμένοι από μαύρους μάγους σημιτικής καταγωγής. Παρ’ όλα αυτά, ο Gutmann δηλώνει: «δεν είμαστε εχθροί, απλώς ο καθένας μας υπακούει στους νόμους του αίματός του»

Η ατμόσφαιρα γίνεται πιο αποκρυφιστική, όταν ο Gutmann αποκαλύπτει τη φύση του πολέμου μεταξύ του Ισραήλ και της Θούλης. Η Κιβωτός της Διαθήκης, ήταν και είναι ένας αστρικός συσσωρευτής που σχεδιάστηκε για μαγικές εφαρμογές. «Οι Εβραίοι μάγοι έκλεψαν και έκρυψαν το δυναμικό πεδίο των Αρίων. Συνέλαβαν μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης τους όλα τα γονιμοποιά στοιχεία της παράδοσης των Αρίων, που οι κάτοχοί τους ήταν οι πρώτες φυλές του Αρκτικού Βορά και του Ατλάντειου Βορρά και οι μεταγενέστερες ανάμικτες παραλλαγές τους, και φιλτράρισαν τα ενεργειακά ρεύματα της αποστολής των Αρίων μέσω ενός Εβραϊκού Πόλου, έτσι ώστε να το διαστρεβλώσουν και να τον κάνουν να λειτουργήσει προς όφελός τους…»

Η ίδια Κιβωτός, ή ο ίδιος τύπος, χρησιμοποιείται από τους Αμερικάνους Shriners (!) που το αρχηγείο τους στο Σικάγο ελέγχει όλες τις μασονικές στοές που είναι αφοσιωμένες στην ιδέα μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Ο Ρούσβελτ κι ο Τσόρτσιλ, ανήκαν στην αδελφότητα αυτήν και εργάζονταν πάντοτε για να εκπληρώσουν τους σκοπούς της.

Όταν οι «Θουλιανοί» φτάνουν στο Θιβέτ, αποκαλύπτεται μια άλλη διάσταση της παγκόσμιας συνομωσίας. Εκεί συναντούν τον Reecke, που είχε χωρίσει από τη συντροφιά τους πολύ πιο πριν, κι άλλον ένα Γερμανό, τον Junker («Αριστοκράτης»), που τους λέει για ένα σχέδιο της Κίτρινης Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας. Οι Κίτρινοι, λέει, περιμένουν τον ερχομό ενός Μεγάλου Χαν (μεγάλου βασιλιά), ο οποίος θα έρθει από το υπόγειο βασίλειο της Αγκάρθα.

Λίγο αργότερα, η συντροφιά ακούει μια αυθεντικότερη εκδοχή της ιστορίας αυτής από ένα Θιβετιανό Λάμα, τον Ngeon-kyi Padma Dab-yang: «Η πηγή των υλικών ενεργειών της αριστεράς χειρός, που έχουν την εστία τους στη Σαμπάλα, είναι η ανώγεια πόλη της δύναμης και της ισχύος όπου βασιλεύει ο μεγάλος Βασιλιάς του Φόβου. Αλλά είναι η ίδια αυτή εστία της Σαμπάλα που ένα μέρος των μυστικών αδελφοτήτων και στοών της Δύσης, θεωρούν ως τόπο της καταγωγής τους, από όπου προέρχονται οι υποσχέσεις και προειδοποιήσεις από κάποιον Βασιλιά του Κόσμου. Αυτή, η Σαμπάλα, είναι ο προβολέας της θέλησής μας!

»Μετά, υπάρχει η δεύτερη πηγή: η Αγκάρτα, το εσωτερικό, υπόγειο βασίλειο της θεϊκής προσήλωσης και των ενεργειών της. Υπάρχει κι εκεί ένας Άρχοντας και Βασιλιάς του Κόσμου, που υπόσχεται την επικυριαρχία του. Στην κατάλληλη στιγμή, το κέντρο αυτό θα οδηγήσει τους καλούς ανθρώπους ενάντια στους κακούς, και το κέντρο αυτό συνδέεται σταθερά με τον Brahytma, δηλαδή τον Θεό. Και αυτός είναι ο βασιλιάς που θα πρέπει κανείς να υπηρετήσει, αυτός που θα ανορθώσει τη βασιλεία μας και θα κυβερνήσει πάνω στους άλλους.

»Όταν ανέφερες πιο πριν, Λάμα της Δύσης, πως μια συμφωνία είχε σπάσει, αυτό δεν ήταν σπάσιμο, αλλά το σφάλμα των ανθρώπων του Ράιχ σας που ενώθηκαν με τις ενέργειες της Σαμπάλα, εκείνες της αναζήτησης κακόβουλης δύναμης, και με το μυστικό τους τρόπο εργάζονταν εναντίον των άλλων ανθρώπων του Ράιχ σας. »Και πίσω από τις ενέργειες αυτές που εκδηλώνουν τον εαυτό τους στη Σαμπάλα, βρίσκεται ο Καυκάσιος Στάλιν-Dugaschvili! Αυτός γνώριζε τα πάντα, γνώριζε τους ανθρώπους του κύκλου μέσα στο Ράιχ σας και έπαιξε το δικό του παιχνίδι μαζί τους σαν να ήταν δικό τους. Ο Στάλιν-Dugaschvili είχε την υποστήριξη του Άρχοντα του Φόβου και της Δύναμης, ενάντια στο Ράιχ σας!…»

Ο Gutmann διαμαρτύρεται πάνω σ’ αυτό, λέγοντας πως πίστευε πως ήταν οι Θιβετιανοί στο Λονδίνο που τροφοδοτούσαν τη Γερμανία με μυστικές πληροφορίες σε όλη την διάρκεια του πολέμου. «Ναι», λέει ο λάμα, «ήμασταν εμείς που σας βοηθήσαμε, αλλά ήμασταν και πάλι εμείς που σας καταστρέψαμε. Το δεξί χέρι της Αγκάρθα σας βοήθησε, μέχρι που εκείνη η ομάδα των ανθρώπων σας παραδόθηκε στα χέρια της Σαμπάλα. Η πηγή της αριστεράς χειρός είναι καλή, αρκεί να συνδυάζεται με αυτήν της δεξιάς χειρός… Εκείνος που υπηρετεί μόνο το αριστερό, είναι χαμένος…»
Και προσθέτει πως το Θιβέτ έχασε πολλά χρόνια υπομονετικής δουλειάς εξαιτίας της αποστασίας του Ράιχ, πως ο Στάλιν εργάζεται τώρα κι αυτός ενάντια στο Θιβέτ, και πως οι σκιές άρχισαν να μαζεύονται τώρα από πάνω του. Όμως, «το μυστικό βασίλειο υπάρχει ακόμα στις ερημιές της Ασίας, ο θρόνος του είναι η Στέγη του Κόσμου, κι εδώ είναι που θα ξαναζήσει και θα γίνει ορατό, όταν εκπληρωθεί το πλήρωμα του χρόνου. Και αυτός ο καιρός πλησιάζει, Λευκοί μου Λάμας από τη Δύση. Πλησιάζει!…»

Εδώ συναντούμε το ζήτημα της προσπάθειας αναβίωσης της αρχέγονης Πολικής παράδοσης στις αρχές του 20ού αιώνα. Η θέση του Λάντιγκ, εν’ ολίγοις, είναι πως η μετεωρική άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία ήταν το αποτέλεσμα της βοήθειας που του πρόσφερε η Θούλη, αλλά όταν εκείνος «ξεστράτισε», ο ίδιος καθώς και όλοι οι Γερμανοί, αφέθηκαν στην πτώση, ως αρμόδιοι (για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους του Λάντιγκ) «θιασώτες της υλιστικής και διψασμένης για δύναμη Σαμπάλα, που είναι σημαδεμένη από το Θηρίο που έχει τον αριθμό 666…»

Οι Γερμανοί, που κρατούνται ευγενικά αλλά παρά τη θέλησή τους, καταφέρνουν τελικά να αποδράσουν από το Θιβέτ, ελπίζοντας πάντα να βρουν την Αρκτική Βάση «Point 103». Συλλαμβάνονται όμως αιχμάλωτοι από τους Βρετανούς στην Ινδία, και εξαιτίας του γεγονότος πως δεν έχουν πάνω τους κανένα χαρτί ούτε καμία πειστική ιστορία για το πώς βρέθηκαν εκεί, μαραζώνουν για πολύ καιρό σ’ ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων.

Όταν επαναπατρίζονται τελικά στη Γερμανία και την Αυστρία, βρίσκουν μπροστά τους έναν κατεστραμμένο και διεφθαρμένο κόσμο. Η βάση «Point 103» φαίνεται πως τους έχει ξεχάσει: κατά την διάρκεια της συνάντησής τους στο Σάλτσμπουργκ, παραδέχονται με θλίψη πως, αν υπάρχει ακόμα, θα είχε αναγκαστεί σίγουρα να απομονωθεί ολότελα από τον σημερινό κόσμο. Είναι οι κάτοικοι της Θούλης που έχουν καταντήσει οι «νέοι Ahasuerus» (Αχασβήροι, το παραδοσιακό όνομα του Περιπλανώμενου Ιουδαίου).

Το μόνο που τους απομένει, είναι να δημιουργήσουν το «Τέταρτο Ράιχ της εξορίας» και να περιμένουν υπομονετικά την Εποχή των Ιχθύων να φτάσει στο αναπόφευκτο τέλος της. Και με το τέλος της Εποχής των Ιχθύων θα θρυμματιστεί και η θρησκευτική τυραννία του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, και η μαύρη μαγεία των «Schriners» και η ιουδαϊκή Κιβωτός θα χάσει τη δύναμή της. Μετά, λέει ο Λάντιγκ, η σημαία των Αρίων με τα γαλάζια και τα χρυσά της χρώματα, θα κυματίσει ξανά, και ο Μαύρος Ήλιος της σκοτεινιάς τους θα ξαναγίνει ασημένιος…

Σύμφωνα με πολλούς αξιόλογους μελετητές, το Gotzen gegen Thule είναι, κατά μια έννοια, ένα μνημειώδες έργο του Ναζιστικού Αναθεωρητισμού και από μια άλλη έννοια δεν είναι παρά η μεταμφιεσμένη φιλοσοφία του Julius Evola από το βιβλίο του Rivolta Contro il Mondo Moderno (Επανάσταση Ενάντια στο Μοντέρνο Κόσμο).

Το βιβλίο παρουσιάστηκε για μαζική ανάγνωση με σκοπό την γνωριμία του αναγνωστικού κοινού στους μύθους της Αρκτικής Θούλης και της πολιτικής της, και είναι διακοσμημένο και με άλλους πανίσχυρους σύγχρονους μύθους, όπως αυτοί που συνδέουν τα UFO (φτιαγμένα από ανθρώπους ή όχι), το Υπόγειο Βασίλειο, τους Καθαρούς, τους Albigenses, το Ιερό Γκράαλ και τη δυναστεία του ιερού αίματος, τη ναζιστική επιβίωση, τις ναζιστικές βάσεις στην Ανταρκτική, τους δασκάλους των Ιμαλαΐων και την διεθνή συνομωσία, είτε αυτή είναι πολιτική, είτε είναι αποκρυφιστική. Πάρα πολλά από τα πράγματα που συζητάμε σήμερα στις νεομυθολογίες που κυκλοφορούν, αναμιγμένα με πολλές νέες -κατά τόπους- λεπτομέρειες, προέρχονται από αυτούς τους παράξενους κύκλους και τις ιστορίες τους.

Ακούω σε μία παλιά μαγνητοταινία την φωνή του Otto Rahn (του SS λόγιου μελετητή των μύθων του Graal που διορίστηκε από τον Himler να ερευνήσει τις Πολικές παραδόσεις των Καθαρών στην Νότιο Γαλλία αναζητώντας το Graal και το Mont Salvat, όπου εξερεύνησε τις μυστηριώδεις σπηλιές του Sabarthes και έπειτα έκανε περιηγήσεις στην Ισλανδία, και έγραψε τα πολύ ενδιαφέροντα απαγορευμένα έργα Kreuzzug Gegen den Gral, 1933, και Luzifers Hofgenside, 1938), να απαγγέλλει:
«Tiama, Tochter des hohen Himmels, Prinzessin vom Ende der Welt, Tiama. Wohltäterin Babels, die Du unser wurdest. Von dir kommt alle Wahrheit über Anfang und Ende, von Dir stammt das Lied, das die fremden weißen Vögel des Nordsterns sangen, welcher das Spiegelbild einer dunklen Sonne ist, die niemand sieht – da sie in jedem scheint. Diese hier besungenen weißen Vögel des Nordsterns sind als die Schwäne von Thule erkennbar…»

Μαύρες νύχτες στο Ινστιτούτο Ahnenerbe των SS, κεραυνοί από το πουθενά, η Δύναμη Βριλ, ένας τιτάνιος κεντρικός μαύρος ήλιος στο κέντρο του Γαλαξία μας, οι θεωρίες της Φωτιάς και του Πάγου του προ-Ναζί μυστικιστή γενειοφόρου κοσμολόγου Hanns Horbiger (ο κοσμικός πάγος, οι μακρινές πατρίδες της Αφροδίτης, του Σείριου και του Αλντεμπαράν, η Σελήνη είναι το τέταρτο φεγγάρι που συνελήφθη από τη Γη –τα άλλα έπεσαν προκαλώντας κατακλυσμούς– ουτοπικά σχέδια του Χίτλερ για το κτίσιμο ενός αστεροσκοπείου στο Linz που θα αναπαριστά την κοσμολογία του Horbiger), χάρτες της Κούφιας Γης, ξιφολόγχες με νεκροκεφαλές στις λαβές τους, οι περιπετειώδεις Western νουβέλες του Karl May με τους περήφανους Ινδιάνους πολεμιστές (τα αγαπημένα αναγνώσματα του Χίτλερ εκτός από τα βιβλία με συνταγές χορτοφαγίας και τους αποκρυφιστικούς τόμους).

O Βόρειος Πόλος είναι το Theonium του κόσμου σύμφωνα με τον Major Keyden –και αναπαριστά την πνευματική πηγή της ισχύος των Αρίων. Φυγάδες στην Αργεντινή και στην Χιλή και στην Βολιβία του 1945, U-Boats που μεταφέρουν πολύτιμα αρχεία στη Νότιο Αμερική, Θιβετιανοί μοναχοί με μαύρους χιτώνες στο Βερολίνο, μια μαύρη πέτρα του Βασιλιά του Κόσμου από τον Οσσεντόφσκυ, ιπτάμενοι δίσκοι στο Peenemunde, «ιδού, ιδού τα Manisolas λάμπουν στον ουρανό μας!» Feuerball, o Miguel Serrano συζητά για τα UFO με τον Carl Jung και τον Herman Hesse…Το μέντιουμ Maria Orsic εκστασιάζεται μαζί με τον von Sebottendorff και έναν πιλότο σε ένα καφενείο της Βιέννης, οράματα της Θούλης, The Secret Doctrine by Madam Blavatsky, Εις την Μυστικήν Χώραν των Γαλάζιων Βουνών, πού είναι η Σάνγκρι-Λα;

Ο Edmund Kiß , λένε κάποιοι απαγορευμένοι λόγιοι, ανακάλυψε στην δυτική πλευρά των Άνδεων ένα τεράστιο σύστημα στοών που φτάνουν από την έρημο Atacama μέχρι το Equador, αναγνωρίζοντας το ως το έργο ενός μυστηριώδους λαού με απίστευτη τεχνολογία που έδρασε πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια, κι έπειτα συνέχισε τις αποστολές κάνοντας απευθείας αναφορές στον Fuhrer.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια σε ένα κάστρο στη Θουριγγία, volkisch μελέτες, the Sol Nigra of Alchemy, Le Nazisme Societe Secrete, το μήνυμα της Savitri Devi «Our Fuhrer is Alive!», η ίδια περνάει μυητικό θάνατο στην επίσκεψή της στο παράξενο μεγαλιθικό Externsteine. Τα τραγούδια της Υπερβορείας, το μονόκλ του Julius Evola, Rivolta Contro il Mondo Modernο, οι τρελοί προφήτες και το The Shape of Things to Come, σελίδες από το Terreur d’Elite, απαίσιες προπαγανδιστικές αφίσες, μια απίστευτη νουβέλα: Fruhling in Atlantis (1933), που διηγείται τη χρυσή εποχή της Ατλαντίδας. Ναι, το Mein Kampf του Χίτλερ είναι αφιερωμένο στον δάσκαλό του, τον αινιγματικό Dietrich Eckart. Και, ποιος ήταν ο δάσκαλος του Εckart;…

Θεωρίες για την Πολική καταγωγή των Αρίων και για την Ατλαντίδα, οι Άτλαντες πρόσφυγες, η αόρατη Θούλη και η Υπερβορεία, τα βιβλία του Herman Wirth για τους ανώτερους προϊστορικούς πολιτισμούς, η απόδραση του Χίτλερ στην Αργεντινή, γερμανικοί νεο-εθνικιστικοί μύθοι για το «τελευταίο τάγμα», μυστικές ναζιστικές βάσεις UFO στην Ανταρκτική, ιπτάμενοι δίσκοι, Vimanas, διασυνδέσεις των Ναζί με το Θιβέτ, ένα υπόγειο βασίλειο στη Μογγολία, αλχημεία, οι μύθοι του Γκράαλ, τα μυστικά των Καθαρών και των Γνωστικών, ένα Nordic-Celtic-Hellenic-PanGermanic Revival και τα ανάλογα νεοπαγανιστικά κινήματα, η μεγάλη Σιωνιστική συνωμοσία που βρίσκεται πίσω από όλα τα κακά του κόσμου, η γενεαλογία και οι δυναστείες του ιερού αίματος…

Γεωπολιτική, Βριλ, εξωφρενικές κοσμολογίες και θρυλικές κοσμογονίες, μυθολογικές μελέτες, απαγορευμένα βιβλία και στοχαστές, διαστημικές δυνάμεις, διεθνείς μυστικές ομάδες μεγάλης επιρροής που εργάζονται υπέρ των μεγάλων ιδεών, αρχαίες τεχνολογίες, μυητικά κάστρα, εσωτεριστικές πρακτικές, αρχαία σύμβολα, όλων των ειδών οι Ναΐτες, Θεοσοφικές αντιλήψεις, φουτουριστικές τεχνολογίες, ο αντι-μοντερνισμός, η μυστική παράδοση, παράξενη οικολογία, υπερόπλα, παιχνίδια μυστικών υπηρεσιών, υποβρύχια, παραψυχολογικές έρευνες, ανώτεροι εξωγήινοι πολιτισμοί, εναλλακτική αστρονομία, Στοές, όπερες του Βάγκνερ, Άριος μυστικισμός, μιλιταρισμός, ορειβασίες, αόρατοι δάσκαλοι των εσωτερικών πεδίων, ένας παγκόσμιος μυστικός πόλεμος. . . . κι ο θεματικός κατάλογος δεν έχει τέλος…

Μια ισχυρότατη, ιδιόμορφα σύνθετη, απίστευτα περίπλοκη, πολύ διαδεδομένη νεομυθολογία, που αλλάζει πρόσωπα από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή, αλλά διατηρεί πάντα τον ίδιο χαρακτήρα και την ίδια ατμόσφαιρα. Κανένας μελετητής δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είναι μια νεομυθολογία ιδιαίτερα συναρπαστική αν μπορεί να την ανιχνεύσει σωστά και να την αναλύσει, και είναι μια φιλολογία που συνδέεται με πολύ σοβαρά ζητήματα και έχει πολλές αληθινές ιστορικές βάσεις (ιδιαίτερα συγκαλυμμένες πίσω από το νεομυθολογικό πέπλο) δυστυχώς αναμιγμένες με όλων των ειδών τις ύποπτες σκοπιμότητες. Ουσιαστικά, είναι μια νεομυθολογία που φαίνεται ότι έχει ως σκοπό της ένα κάλεσμα για ένα είδος μεταμοντέρνας φαντασιακής επανάστασης ενάντια στη μορφή του σύγχρονου κόσμου όπως τον ξέρουμε.

Η φιλολογία αυτή θα μπορούσε να έχει πολλούς αντιπροσωπευτικούς τίτλους (και έχει), αλλά στεγάζεται υπό το –σχετικά άγνωστο– αρχέτυπο τίτλο της Θούλης, χωρίς βέβαια ο μέσος παρατηρητής ή αναλυτής της να μπορεί να αντιληφθεί με όλες τις λεπτομέρειες τι ακριβώς αντιπροσωπεύει και τελικά σε τι ακριβώς έχει μεταμορφωθεί αυτό το αρχέτυπο.

Στην τελευταία νουβέλα της Θουλιανής Τριλογίας του Wilhelm Landing, Rebellen fur Thule (1991), μια φανταστική ευχολογία ακροδεξιού ριζοσπαστισμού για την γερμανική νεολαία, ένας πρώην αξιωματικός των SS, ο περιπετειώδης ήρωας της δεύτερης νουβέλας (που προφανώς είναι ο ίδιος ο Landig), προσκαλείται σε ένα σχολείο μέσης εκπαίδευσης για να δώσει μια διάλεξη για την Ατλάντεια κληρονομιά των Αρίων. Τελικά οι μαθητές απαρνούνται τις φιλελεύθερες απόψεις των αντιπαθητικών αριστερών δασκάλων τους της Ιστορίας, και διψασμένοι αγκαλιάζουν τους νέους εθνικιστικούς μύθους της Θούλης, ξεκινώντας την οργάνωση ομάδων και μια σειρά ειδικών μελετών και εξερευνήσεων, επαναστατούν ενάντια στο κατεστημένο του σχολείου, της κοινωνίας και των οικογενειών τους, και προσπαθούν να ανακαλύψουν από την αρχή τις ρίζες τους και να πολεμήσουν για τη Θούλη…

Όλος αυτός ο αποσπασματικός θεματικός κατάλογος που παρέθεσα παραπάνω, έχει προκύψει και εξελιχθεί από κυριολεκτικά, χιλιάδες πηγές, ερευνητές, συγγραφείς, μελετητές, revisionists ιστορικούς, ερευνητικές ομάδες, οργανώσεις, αδελφότητες και τάγματα, παρέες, βιβλία, περιοδικά, internet sites, και από ένα ανυπολόγιστο βουητό ψιθύρων που ταξιδεύει από στόμα σε στόμα. Ουσιαστικά, όλα αυτά αποτελούν μια μεθοδολογία κατασκευής νεομυθολογιών, μια συγκεκριμένη και δοκιμασμένη φόρμουλα, πάνω στην οποία μπορεί εύκολα να χτίσει κανείς –σαν legos– ό,τι θέλει, και να συμμετέχει έτσι στη μακριά αλυσίδα της διάδοσης. Μάλλον με αυτόν τον τρόπο αυτά έρχονται και προσαρμόζονται στην εκάστοτε χώρα με νέες κατά τόπους παραλλαγές και συναφείς εφευρέσεις, αν και δεν το αποκλείω να συμβαίνει και οργανωμένα.

Τώρα, μέσα στο ημίφως του γραφείου μου, έχω μπροστά μου ένα χαρτί με μία λίστα ονομάτων που έφτιαξα έπειτα από πολύ μελέτη, που, κατά τη γνώμη μου και την –μάλλον όχι μικρή– εποπτεία μου στα ζητήματα αυτά, τα ονόματα αυτά είναι υπεύθυνα ιστορικά για την δημιουργία όλης αυτής της νεομυθολογίας με τις άπειρες και περίτεχνες λεπτομέρειές της. Είναι οι αυθεντικοί δημιουργοί. Από όλους αυτούς εκπορεύτηκαν όλα αυτά.

Γύρω μου οι σκιές στους τοίχους αποκτούν πρόσωπα
Lanz Von Liebenfels, Guido von List, Lokamanya Bal Gangadhar Tilak, Rudolf von Sebottendorff (Rudolf Blauer), Maria Orsic, Lothar Waiz, Hermann Pohl, Philipp Stauff, Hanns Horbiger, Philipp Fauth, Helena Petrovna Blavatsky, Julius Evola, Herman Wirth, Dietrich Eckart, Alfred Rosenberg, Karl Harrer, Gottfried Feder, Karl Haushofer, Sven Hendin, Karl Maria Wiligut, Edmund Kiß (Edmund Kiss), Friedrich Krohn, Heinrich Himler, Rudolf Hess, Albert Speer, Wolfram von Sievers, Theodor Fritsch, G. Morell, Hans Eduard Dallman, Alfred Ritscher, Otto Rahn, Ernst Schertel, Leni Riefenstahl, Johannes von Leers, Hans Kammler, Artur Nebe, Savitri Devi, Maximiani Portas, Theodor Illion, Ernst Schafer, Frabato (Franz Barton), Peryt Shou, Rudolf Lusar, Dietrich Bronder, Ladislao Szabo, Miguel Serrano, Friedrich Schiller, Rudolf J. Mund, Wilhelm Landig, Erich Halik, Per Engdahl, Karl-Heinz Priester, Emil Rfidiger, Werner von Bfilow, Rudolf Schriever, Georg Klein, Willibald Mattern, Willy Ley, James H. Madole, Charles B. Hudson, A. de Saint-Loup (Marc Jean Pierre Augier), Walter Johannes Stein, Trevor Ravenscroft, Eustace Clarence Mullins, Ernst Zundel, Kadmon (Gerhard Petak), W. A. Harbinson, Richard Schepmann, Michael X. Barton, Russel McCloud, Howard A. Buechnerr, Rudiger Sunner, Norbert Jurgen-Ratthofer, Ralf Ettl, Jan Van Helsing.

Όλα αυτά τα ονόματα είναι πρόσωπα-κλειδιά. Αυτή η λίστα θησαυρός για τους ικανούς βιβλιογραφικούς μελετητές, καλύπτει μια περίοδο, ας πούμε, από την δεκαετία του 1880 μέχρι την δεκαετία του 1990. Το κάθε όνομα, για όποιον ερευνήσει έστω και λίγο την ζωή και το έργο του, είναι μια πόρτα που οδηγεί στα πιο παράξενα και ενδιαφέροντα θέματα σε σχέση με αυτά που θίγονται σε αυτές τις σελίδες, αλλά και μια πόρτα που συνδέεται με κρυφούς διαδρόμους (ή ίσως όχι και τόσο κρυφούς) με όλα τα άλλα ονόματα-πόρτες. Ο συγκρητισμός αυτών των διαδρομών είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικός, αλλά περίπλοκος και δύσκολος για να σχολιαστεί εδώ, γι’ αυτό και τον παραθέτω υπαινικτικά για όποιον θέλει να το ψάξει περισσότερο…

Ανάμεσα από όλα αυτά τα ονόματα, εγώ ξεχωρίζω κάποια που έχουν ιδιαίτερη σημασία για τα θέματα αυτά: Lanz Von Liebenfels, Guido von List, Rudolf von Sebottendorff, Karl Haushofer, Hanns Horbiger, Julius Evola, Herman Wirth, Karl Haushofer, Karl Maria Wiligut, Edmund Kiß (Edmund Kiss), Rudolf J. Mund, Otto Rahn, Savitri Devi, Miguel Serrano, Wilhelm Landig, Erich Halik, James H. Madole, A. de Saint-Loup, Ernst Zundel, Michael X. Barton, Russel McCloud, Norbert Jurgen-Ratthofer, Ralf Ettl, Jan Van Helsing.

Και ανάμεσα από αυτούς τους τελευταίους, σαφώς ξεχωρίζω τους: Julius Evola, Herman Wirth, Edmund Kiß, Otto Rahn, Karl Maria Wiligut, Erich Halik, Savitri Devi, Miguel Serrano, Wilhelm Landig, κάτι σαν ένα είδος dream-team της όλης νεομυθολογίας. Τα πρόσωπα μπλέκονται το ένα μέσα στο άλλο, τελικά γύρω μου οι σκιές χάνονται μία-μία πίσω στο σκοτάδι τους. Οι ψίθυροι κοπάζουν, οι πόρτες που είχαν μισανοίξει, κλείνουν, έπειτα εξαφανίζονται και περιμένουν εκείνον που θα τις αναζητήσει για να τις ανοίξει…

Πίσω στον χρόνο, ο Rudolf Mund βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων των συμμάχων στο St. Avold του 1945. Μέσα στη νύχτα ψιθυρίζει μαζί με έναν συγκρατούμενο του τον οποίο γνώρισε έκπληκτος στο στρατόπεδο, έναν συγγραφέα τα βιβλία του οποίου διάβαζε ένθερμα πριν από τον πόλεμο. Ο συγκρατούμενος συγγραφέας είναι ο θρυλικός Edmund Kiß (Edmund Kiss), ο οποίος είχε γράψει μια σειρά από νουβέλες που συνδύαζαν επικές ιστορίες από την ζωή στην προϊστορική Ατλαντίδα, την κουλτούρα των Thuata από το ερευνητικό έργο του Herman Wirth, και την Θεωρία του Κοσμικού Πάγου του αινιγματικού Αυστριακού κοσμολόγου Hans Horbiger.

Οι θεωρίες του Horbiger, που για πρώτη φορά δημοσιεύτηκαν το 1912, υποστήριζαν ότι όλα τα αστρικά και πλανητικά φαινόμενα ήταν αποτέλεσμα βίαιων συγκρούσεων μεταξύ της φωτιάς και του πάγου, και ότι το ίδιο ίσχυε και σε πιο μικροκοσμικό επίπεδο. Ο Horbiger εξηγούσε την προέλευση των ουρανίων σωμάτων και τις κινήσεις τους, και επιπλέον παρουσίαζε μια πλήρη περιγραφή της ιστορίας της Γης και της προϊστορικής ανθρωπότητας.

Η Γη είχε κατά σειρά στο πολύ μακρινό παρελθόν κάποια άλλα φεγγάρια, που όλα τους στον καιρό τους άρχισαν να πλησιάζουν στον πλανήτη και τελικά κατέπεσαν εδώ, προκαλώντας παγκόσμιες καταστροφές και κατακλυσμούς. Επίσης, υποστήριζε την ύπαρξη ανθρώπων στην Γη κατά την Τριταία Εποχή, την άνοδο των ωκεανών εξαιτίας της προσέγγισης του τότε φεγγαριού, και εξαιτίας της την ίδρυση ενός ασύλου του πολιτισμού στο Μεξικό και στις Άνδεις, κουλτούρες συνδεδεμένες στενά με τους Αρίους… Τις κοσμολογικές και πολιτιστικές θεωρίες του Horbiger τις ασπάστηκαν οι Ναζί και προσπαθούσαν να τις επαληθεύσουν και να τις εξελίξουν.

Ο Edmund Kiß, παλαιός υποστηρικτής των θεωριών του Horbiger, είχε ήδη ταξιδέψει κατά την δεκαετία του 1920 στο Περού και στην Βολιβία, αναζητώντας ίχνη και στοιχεία. Μαζί με τον μετανάστη Γερμανό καθηγητή Arthur Poznansky, ο οποίος δρούσε για λογαριασμό της βολιβιανής κυβέρνησης, ο Edmund Kiß ήταν από τους πρώτους που μελέτησε τα ερείπια του Tiahuanaco και της λίμνης Titicaca και συνειδητοποίησε τα θρυλικά πέτρινα αστρονομικά ημερολόγια στην Πύλη του Ηλίου.

Εκεί, ανακάλυψε ένα γιγάντιο γλυπτό ενός κεφαλιού Nordic τύπου, μια απτή παραδοξολογία, και έτσι βρήκε την απόδειξη που τόσο πολύ αναζητούσε, της πρώιμης μετανάστευσης των Ατλάντων και του αποικισμού τους όταν ο ωκεανός είχε περικυκλώσει το υψίπεδο των Άνδεων. Όταν επέστρεψε στη Γερμανία, έπειτα από πολλές περιπέτειες, έγραψε μια σειρά από επιστημονικά έργα με τις παρατηρήσεις του για τις θεωρίες του Horbiger και όχι μόνο. Αργότερα, έγινε πολύ γνωστός εξαιτίας της τετραλογίας των νουβελών του που έκαναν δημοφιλή την υπόθεση της Nordic Atlantis και της μετανάστευσης των ηρωικών κατοίκων της.

Το βασικό του συμπέρασμα υποστήριζε ότι οι Γερμανοί ήταν ο τελευταίος λαός της ηρωικής Nordic φυλής, και μόνο αυτοί θα μπορούσαν να «επαναφέρουν την χαμένη αρχαία τάξη σε αυτόν τον φυλετικά και πολιτιστικά εξαρθρωμένο κόσμο, πολεμώντας με την παράταξη της Φλόγας εναντίον των στοιχείων της παγκόσμιας διάβρωσης και του Πάγου».

Η πρώτη νουβέλα του Edmund Kiß, Der Glaserne Meer (1929) περιγράφει τις παγκόσμιες καταστροφές που ακολούθησαν την πτώση του Τριταίου φεγγαριού. Κυνηγημένοι από τους πάγους και την πείνα, οι Nordics μεταναστεύουν από μία παγωμένη γέφυρα προς τα πιο φιλόξενα κλίματα της νότιας ηπείρου. Η κάστα των ξανθών Ατλάντων με τα γαλάζια μάτια, κρατά σκλάβους τους μελανόχρωμους υπάνθρωπους, και προσπαθεί να διασώσει την λευκή φυλή που κρατά τα μυστικά των εξωγήινων Θεών…

Η δεύτερη νουβέλα, Fruhling in Atlantis (1933), περιγράφει την χρυσή εποχή του Ατλάντειου πολιτισμού. Οι Nordic γαλαζοαίματοι «Asen» αριθμούν μόνο δύο εκατομμύρια ανάμεσα στα εβδομήντα εκατομμύρια κατοίκων της χώρας, οι υπόλοιποι είναι μελανόχρωμοι και όχι αναγνωρισμένοι πολίτες. Οι ηγέτες προσπαθούν να αναθρέψουν και να αναπαράγουν τους Nordic φυλετικούς τύπους για να εξασφαλίσουν τηΝ διαχρονική εξουσία τους, αλλά οι υπάνθρωποι επαναστατούν και δολοφονούν τον νεαρό ηγεμόνα, τον Baldur Wieborg της Θούλης, έναν «ήρωα των κλιματικών καταστροφών και της ευγονικής πολιτικής»…

Η τρίτη νουβέλα, Die Letzte Konigin von Atlantis (1935), διαδραματίζεται με φόντο τη βύθιση της Ατλαντίδας, που προκαλείται εξαιτίας κλιματολογικών καταστροφών που με τη σειρά τους προκαλούνται από τηΝ σύλληψη του τωρινού μας φεγγαριού, πριν από περίπου 14.000 χρόνια. Οι εναπομείναντες της Nordic Άριας φυλής, δημιουργοί του πιο υψηλού πολιτισμού που τώρα καταστράφηκε, μεταναστεύουν για να κατακτήσουν τα υψίπεδα της Νοτίου Αμερικής, και βασικά το Περουβιανό υψίπεδο της Aztlan. Σε αυτό το άσυλο του πολιτισμού τους, εξασκούν αυστηρή ευγονική για να διατηρήσουν την καθαρότητα της φυλής τους, και χρησιμοποιούν τους κατώτερους φυλετικά τύπους των ντόπιων για όλες τις εργασίες. Το γιγάντιο κεφάλι που ανακάλυψε ο Kiss στο Περού, παρουσιάζεται εδώ ως ο Godda Apacheta, ο μεγάλος αστρονόμος της Αztlan, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας…

Στην τέταρτη νουβέλα, Die Singschwane aus Thule (1939), όλοι οι επιζήσαντες Asen, κάτω από το γαλάζιο λάβαρό τους με την ασημένια σβάστικα, επιχειρούν να επιστρέψουν στην προγονική Αρκτική τους πατρίδα στη Θούλη. Αλλά αντί να βρουν εκεί την αιώνια άνοιξη που βασίλευε στις εποχές πριν από τη Σελήνη, βρίσκουν ένα βασίλειο της φρικτής παγωνιάς. Έπειτα από αναρίθμητες περιπέτειες και πολέμους με κατώτερες και τερατόμορφες φυλές, καταφέρνουν να επιβιώσουν και ταξιδεύουν νότια προς μια ιερή χώρα, την Ελλάδα, την οποία αποικίζουν γύρω στο 1.500 ή 1.000 π.κ.ε. δημιουργώντας τον πιο υψηλό πολιτισμό της «νεώτερης» ιστορίας, μέσα από τον οποίον συνέχισαν τον πόλεμο για την κυριαρχία των ιδεών τους…

Ο «ποιητής της Ατλαντίδας», όπως ήταν γνωστός ο Edmund Kiss, δεν άργησε να στρατολογηθεί από τον Heinrich Himler στην Ahnenerbe των SS. Ήδη είχε υπογράψει, τον Ιούλιο του 1936 μαζί με άλλους, το παράξενο «Pyrmont Protocol» συμφωνώντας στην επίσημη πατρωνία της Θεωρίας του Κοσμικού Πάγου από τα SS. Την ίδια χρονιά, ο Kiß ξεκινά για μια αινιγματική αποστολή στα υψίπεδα της Αβησσυνίας αυτή τη φορά, με υποστήριξη και χρηματοδότηση της Ahnenerbe, με σκοπό να ανακαλύψει κι άλλα ίχνη του ανθρώπινου πολιτισμού της Τριταίας Περιόδου και απομεινάρια του προηγούμενου φεγγαριού.

Δυστυχώς, δεν ξέρουμε τι ανακάλυψε εκεί, αλλά ίσως το ξέρουν οι Σοβιετικοί και οι Αμερικανοί που έχουν στα χέρια τους πολλά αρχεία της Ahnenerbe που δεν πρόλαβαν να καταστρέψουν οι commandos των SS, κι ανάμεσά τους ίσως και τις λεπτομέρειες του δεύτερου εξερευνητικού ταξιδιού του Kiß στο Περού το 1940 μαζί με επιστήμονες των SS.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Edmund Kiß κατατάχθηκε στα Waffen-SS, φτάνοντας έπειτα από ηρωισμούς στον βαθμό του SS-Obersturmbannfuhrer, και αργότερα έγινε διοικητής της προσωπικής φρουράς του Χίτλερ στο αρχηγείο του. Κατά το τέλος του πολέμου, προσπαθούσε να οργανώσει την αποστολή μιας ομάδας ειδικών commandos στο Θιβέτ, για να συγκεντρώσουν την υποστήριξη των μογγολικών φυλών για έναν πόλεμο που θα προσέλκυε τις σοβιετικές δυνάμεις σε ένα μεγάλο πεδίο μάχης στην Κεντρική Ασία, ανακουφίζοντας το πολιορκούμενο Ράιχ. Κατά τη διάρκεια αυτών των προσπαθειών, όμως, αιχμαλωτίστηκε από τους συμμάχους και κατέληξε σε εκείνο το στρατόπεδο συγκεντρώσεως αιχμαλώτων…

Σε εκείνες τις παγωμένες και σκοτεινές νύχτες του 1945 στο στρατόπεδο αιχμαλώτων, ο Rudolf J. Mund άκουγε συνεπαρμένος τις μαγικές ιστορίες του βετεράνου εξερευνητή. Ήταν σαν να έβλεπε μπροστά του τις ερειπωμένες πολιτείες της νήσου Marajo στο Δέλτα του Αμαζόνιου, τα αρχαία μυστικά του Tiahuanaco και τη λίμνη Titicaca, το σκοτεινό και τρομερό –σχεδόν εξωγήινο– μαυσωλείο του Puma Punku, το αρχαίο αστρονομικό παρατηρητήριο του Kalaseseya, την αόρατη πια Θούλη και τα φαντάσματα των πολεμιστών της.

Τα Nordic τύπου γιγάντια κεφάλια στις Άνδεις, το φεγγάρι της Αβησσυνίας, οι εξερευνήσεις των SS στην Αφρική, στον Βόρειο Πόλο και στη Νότιο Αμερική προς αναζήτηση Βόρειων-Άριων υπερπολιτισμών, η τιτάνια κλίμακα των θεωριών του Κοσμικού Πάγου του Horbiger, οι αποκωδικοποιήσεις των μύθων της αρχαίας Ελλάδας, οι κοσμικές δυνάμεις που ταξιδεύουν στη Γη από τον Σείριο, όλα αυτά, επικαλούνταν έναν ολόκληρο κόσμο Άριας ανωτερότητας μπροστά στον οποίον –ήταν φανερό στον Mund– η ήττα του Τρίτου Ράιχ έμοιαζε με αμελητέο επεισόδιο…

Ο Mund και ο Kiss χάθηκαν μεταξύ τους για λίγο καιρό, αλλά, ως εκ θαύματος, συναντήθηκαν ξανά έκπληκτοι σε ένα άλλο στρατόπεδο συγκεντρώσεως αιχμαλώτων στο Augsburg. Όταν ο Kiss έμαθε για τα σχέδια απόδρασης του SS-λοχαγού Mund, του έδωσε εκατό μάρκα και ένα χαρτί με το σύμβολο της Θούλης. Ο Mund απέδρασε, αλλά συνελήφθη ξανά, και, πάλι ως εκ θαύματος, συναντήθηκε ξανά με τον Kiss σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Dachau. O Kiss, αν και πολύ αδύναμος και άρρωστος, εξέφρασε την πρόθεση του να ταξιδέψει στο Θιβέτ μόλις απελευθερωθεί.

Ο Mund, στιγματίστηκε βαθύτατα από αυτές τις συναντήσεις τους, που με κάποιο τρόπο έδιναν την υπόσχεση μακρινών οριζόντων πέρα από την παρούσα καταστροφή και τη γερμανική ήττα. Η ήττα, η αιχμαλωσία, η τρομακτική ανακάλυψη της θηριωδίας των Ναζί και η ατίμωση της στολής των SS που φορούσε, έκαναν τον Mund να οδηγηθεί στην αναζήτηση των πιο ευγενών πλευρών των SS, που αντιπροσώπευαν ηρωικά τον ουτοπικό Άριο κόσμο ενάντια σε ό,τι ήταν σκοτεινό, χαοτικό, κατώτερο και διαβρωμένο.

Έτσι, όταν απελευθερώθηκε, άρχισε τις μυστικιστικές έρευνές του για να δώσει νόημα στις παλαιότερες ιδέες του που είχαν καταρριφθεί από την τρομερή πραγματικότητα. Αυτές οι ρομαντικές έρευνες οδήγησαν τον Mund στα έργα του Otto Rahn και στις ερευνητικές περιηγήσεις του στην Γαλλία και στην Ισλανδία με την πατρωνία των SS, στα βιβλία του οποίου ο Mund βρήκε τις περαιτέρω αποδείξεις για την μυστικιστική αποστολή των SS. Έτσι, οδηγήθηκε τελικά σε μεγάλες και ανεκδιήγητες περιπέτειες…

Το 1958 ο Rudolf Mund μυήθηκε στο Τάγμα των Νέων Ναϊτών (Order of the New Templars, Ο.Ν.Τ. κι αργότερα έγινε αρχηγός του) μια φυλετιστική ιπποτική σέχτα που ιδρύθηκε τα Χριστούγεννα του 1900 από τον Lanz Von Liebenfels, η οποία καλλιεργούσε μια αιρετική δυϊστική Αριο-Χριστιανική θεολογία ξανθών ηρώων που εμπλέκονταν σε μία αιώνια σύγκρουση ενάντια στους κατώτερους ζωανθρώπους. (Βασιζόταν στην «Αριοσοφία» του Liebenfels, μια μίξη Άριου φυλετισμού, Γνωστικού Χριστιανισμού, Θουλιανών συμβολισμών και Θεοσοφίας, που εκφραζόταν κυρίως από το θρυλικό περιοδικό του, την Ostara, που ο Χίτλερ και οι σύντροφοί του διάβαζαν με μανία).

Κατά τις μελέτες του στο O.N.T. ο Mund ένιωσε ότι βρισκόταν σε μια πνευματική επικοινωνία με τον Karl Maria Willigut (1846-1946) που πολλοί τον αποκαλούσαν «Ρασπούτιν του Himler», διότι ήταν ο βασικός μέντοράς του σε μυθολογικά και παραδοσιακά ζητήματα, και τελικά του είχε δοθεί η επίσημη αποστολή των προϊστορικών ερευνών στα SS, ανάμεσα στο 1933 και στο 1939. O Willigut ήταν αυτός που είχε σχεδιάσει το δαχτυλίδι με την νεκροκεφαλή που φορούσαν τα μέλη των SS, ήταν αυτός που είχε εμπνευστεί την χρήση του κάστρου Wewelsburg ως μυητικό κέντρο των SS, καθώς και την υιοθέτηση συγκεκριμένων τελετουργιών για να εγκαθιδρύσουν μια παραδοσιακή αύρα πάνω από την SS ιδεολογία του ελιτισμού, της φυλετικής καθαρότητας και της εδαφικής κυριαρχίας. Οι ιδέες του Willigut ήταν παρόμοιες με εκείνες του Guido von List, του ρουνικού αποκρυφιστή και Αριοσοφιστή δίπλα στον Lanz von Liebenfels.

Ο Mund έγραψε μία συναρπαστική –και απαγορευμένη– βιογραφία του Willigut, την οποία τελικά εξέδωσε ο Wilhlem Landig, στον εκδοτικό του οίκο Volkstum-Verlag. Έτσι, έγιναν στενοί φίλοι, ο Rudolf Mund και ο Landig… Και η φιλία τους χάθηκε ανεκδιήγητη μέσα στις σκιές της νεομυθολογίας… Γράφοντας υπό το φως της πανσελήνου, όλα είναι πιθανά για έναν συγγραφέα. Μέσα από το σκοτάδι ξεπροβάλλει μια πολύ αξιόλογη και γοητευτική μορφή. O Miguel Serrano.
Τι να πρωτοπεί κανείς για τον ρομαντικό Χιλιανό Miguel Serrano;

Συγγραφέας, περιηγητής, μυστικιστής, εξερευνητής, γιόγκι, διπλωμάτης, ποιητής. Εισηγητής του Εσωτερικού Χιτλερισμού (θεωρούσε τον Χίτλερ ως «Αβατάρ» και μεσσία), στενός φίλος του θρυλικού ψυχολόγου Carl Gustav Jung, του συγγραφέα Herman Hesse, του Nehru, της Indira Gandhi, του Δαλάι Λάμα, μεταξύ πολλών άλλων δραστηριοτήτων, πρέσβης της Χιλής στην Ινδία μέχρι το 1962, πρέσβης της Χιλής στη Γιουγκοσλαβία μέχρι το 1965, διπλωματικός ακόλουθος στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία, πρέσβης της Χιλής στην Αυστρία μέχρι το 1970, εκπρόσωπος της Διεθνούς Επιτροπής για την Ατομική Ενέργεια, και της Οργάνωσης των Ηνωμένων Εθνών για την Βιομηχανική Ανάπτυξη, κλπ, κλπ.

Δεν έχει νόημα εδώ (ούτε χώρο) για να μιλήσω για τα βιβλία του, για τις γνωριμίες του, για τις εξερευνήσεις του, για τις μυστικιστικές εμπειρίες του και τις παράξενες μυήσεις του, για τις ρομαντικές ιδέες του, και για την εξωφρενικά περίτεχνη μεταμοντέρνα μυθολογία που εξέπεμψε στον κόσμο των γραμμάτων του περιθωρίου. Θέλω μόνο να αναφερθώ στην πρωτότυπη βασική μυθολογία που εμφανίζεται στα έργα του (κυρίως στα Adolf Hitler: el Ultimo Avatara, 1983, El Gordon Dorado: Hitlerismo Esoterico, 1985, Memorias de El y Yo, 1995, Nos, κ.ά.).

Οι εξωγήινοι Θεοί και η γαλαξιακή μονομαχία τους με έναν συμπαντικό αντίπαλο.
Οι Θεοί κατοικούν σε ένα απομακρυσμένο μέρος του Γαλαξία, ίσως και πέρα από αυτόν, σε έναν κόσμο που φωτίζεται από έναν μαύρο ήλιο, αόρατο από την Γη. Μερικές φορές ο Serrano προτείνει ότι ο τόπος αυτός βρίσκεται πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, σε ένα άλλο, μη-αντιληπτό σύμπαν, στην «Πράσινη Ακτίνα».

Οι Θεοί είναι αθάνατοι, αιώνιοι, πανταχού παρόντες και ικανοί για τα πάντα, κυρίως μέσα από την κατοχή της δύναμης Vril και ενός τρίτου ματιού. Αναπαράγονται ασεξουαλικά, στις φλέβες τους τρέχει φως, συχνά τα σώματά τους εμφανίζονται ως αιθερικά. Αυτά τα ανώτερα όντα είναι οι πρόγονοι των Υπερβόρειων, των Nordic και των Αρίων φυλών της Γης.

Πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, η κοσμική κυριαρχία των Θεών αμφισβητήθηκε από μία κατώτερη Θεότητα, τον «Δημιουργό» (Demiurge), ο οποίος έφτιαξε μία απομίμηση και πλαστογράφησε μια κατώτερη μορφή δημιουργίας στην ύλη, και ίδρυσε το επαναστατικό του βασίλειο στον πλανήτη Γη. Μερικοί από τους Θεούς (ο Serrano συχνά χρησιμοποιεί τον ταντρικό όρο Divyas για να ονομάσει αυτούς τους θεανθρώπους), ξεκίνησαν για μία ηρωική περιπέτεια, κατεβαίνοντας στην Γη για να πολεμήσουν εναντίον αυτής της βλάσφημης κοσμικής επανάστασης.

Οι Θεοί έφτασαν με την Θεϊκή τους μορφή από αυτό το άλλο σύμπαν μέσω της κοσμικής πύλης του πλανήτη Αφροδίτη, ενδύθηκαν με την ύλη, ενσαρκώθηκαν και προσγειώθηκαν σε μία δακτυλιοειδή Πολική ήπειρο που περιστοίχιζε τον Βόρειο Πόλο, την οποία ονόμαζαν Υπερβορεία, εις μνήμην της αυθεντικής πατρίδας τους κοντά στον μαύρο ήλιο, στην Πράσινη Ακτίνα.

Σε αυτήν την οικειοθελή εξορία τους, οι Θεοί βρήκαν εδώ έναν παράξενο και φρικτό κόσμο. Η πλαστή δημιουργία του «Δημιουργού» ήταν παραδομένη στην εντροπία, στην ανάμιξη και στην γήρανση. Χωρίς την Θεϊκή έμπνευση, τα κτηνώδη πλάσματα του «Δημιουργού» –που συχνά περιγράφονται ως «ρομπότ», «γκόλεμ», και «σκλάβοι της Ατλαντίδος»– μόνο εκφυλίζονταν ενώ αέναα πολλαπλασιάζονταν στο φυσικό πεδίο. Παγιδευμένοι στον κόσμο του «Δημιουργού», αυτοί οι ζωάνθρωποι ήταν καταδικασμένοι σε αυτοματική και μάταιη αναπαραγωγή στην ύλη, μια ατέλειωτη επανάληψη στον κύκλο των κύκλων…

Η επέμβαση των Θεών, που συνέπιπτε με την αρχή του κύκλου των εποχών, είχε την πρόθεση να αναστρέψει την διαδικασία του αέναου εκφυλισμού και της παρακμής των όντων. Γνωστοί πλέον με το όνομα Υπερβόρειοι, οι Θεοί άρχισαν να εκπαιδεύουν τις έγχρωμες φυλές του «Δημιουργού» σε ένα σύστημα από κάστες, και επιχείρησαν να εξαγνίσουν και να πνευματοποιήσουν την Γη και όλη της την φύση. Όμως, αυτές οι προσπάθειες αποθαρρύνθηκαν και προδόθηκαν, έπειτα από την προδοσία κάποιων από τους Θεούς οι οποίοι άρχισαν να συνουσιάζονται με «τις κόρες των ανθρώπων» (των ζωανθρώπων του «Δημιουργού»). Αυτή η κοσμική επιμειξία λειτούργησε υπέρ του «Δημιουργού».

Έπειτα από αυτό, μπάσταρδες φυλές εμφανίστηκαν στη Γη, το Θεϊκό αίμα εξασθένισε σημαντικά, η συνείδηση των Θεϊκών καταβολών μειώθηκε, ο εκφυλισμός και η εντροπία αυξήθηκαν. Αυτά συνέπεσαν αργότερα με μεγάλες καταστροφές που έγιναν στην Γη από την πτώση ενός φεγγαριού ή ενός κομήτη πάνω στον πλανήτη, που προκάλεσε κατακλυσμό και μια ανατροπή των Πόλων, κι έτσι πολλοί Υπερβόρειοι βρήκαν καταφύγιο στον Νότιο Πόλο. Η ήπειρος της Υπερβορείας έγινε αόρατη και χάθηκε καθώς καταδύθηκε στο εσωτερικό της Κούφιας Γης, όπου άλλοι Υπερβόρειοι επανίδρυσαν την θεϊκή τάξη τους στις μυστικές υπόγειες πολιτείες της Αγκάρθα και της Σαμπάλα…

Απ’ όλες τις φυλές της Γης, μόνο οι Άριοι κατάγονται από τους Θεούς, και μόνο αυτοί διατηρούν την αρχετυπική μνήμη των Θεϊκών προγόνων τους στο αίμα τους και στις παραδόσεις τους. Σύμφωνα με τον Serrano, η «τεχνητή» εβραϊκή φυλή παίζει τον ρόλο του τοποτηρητή του «Δημιουργού» ως «εκλεκτή» του, και έχει κλέψει το γενετικά κληρονομικό Θεϊκό δικαίωμα των Υπερβορείων και των Αρίων, οδηγώντας τον κόσμο βαθύτερα μέσα στην επιβαλλόμενη εντροπία και τον εκφυλισμό που προκύπτουν αναπόφευκτα από τα αποτυχημένα κακέκτυπα σχέδια του «Δημιουργού». Κατ’ επέκταση, υπάρχει ένας παγκόσμιος φυλετικός πόλεμος μέσα στους αιώνες.

Ο Miguel Serrano μας βεβαιώνει ότι η επιθυμητή λύτρωση θα έλθει μόνο αν οι Υπερβόρειοι Άριοι ή Viras (ταντρικός όρος για τους ημίθεους ήρωες), εξαγνίσουν το αίμα τους, και έτσι επαναφέρουν στον εαυτό τους τις μνήμες της Θεϊκής τους καταγωγής. Όταν οι Άριοι Viras ανακτήσουν την Θεϊκή τους κληρονομιά και ξαναγίνουν Divyas, θα σπάσουν τις αλυσίδες της πλανητικής φυλακής τους, θα νικήσουν τον «Δημιουργό» και θα μεταμορφώσουν όλη την Γη σε Παράδεισο…

Όσο για τον Χίτλερ, δραπέτευσε από το bunker στο Βερολίνο, κατέφυγε στην Αργεντινή, από εκεί κατευθύνθηκε πιο νότια, έμεινε για αρκετό καιρό στην μυστική θερμή όαση στην Ανταρκτική, αλλά πιθανώς εδώ και πολύ καιρό ταξίδεψε με UFO μέσα από το «παράθυρο» της Αφροδίτης επιστρέφοντας στην αρχετυπική πατρίδα της Υπερβορείας στο διάστημα, στην Πράσινη Ακτίνα πέρα από τον Γαλαξία και τον γνωστό χρόνο…

Εδώ, ήθελα να συνθέσω την ανατομία μιας συναρπαστικής σκοτεινής νεομυθολογίας. Όμως, τι να πρωτογράψει κανείς για όλα αυτά; Απαιτούν κολοσσιαία μελέτη για να κατανοηθούν και ατέλειωτες διαλέξεις σε ημιφωτισμένες βιβλιοθήκες για να περιγραφούν. Στο κάτω-κάτω αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της μυστικής ιστορίας του κόσμου. Είναι και απαγορευμένα θέματα, κανείς δεν τολμά να τα συζητήσει εκ βαθέων, πόσο μάλλον να γράψει μελέτες γι’ αυτά. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, σχηματίζουν μια αληθινά αφάνταστη υποκουλτούρα (sub-culture), με πλοκάμια που φτάνουν στο διάστημα και στην βαθιά αρχαιότητα, αγγίζοντας μεγάλα μυστικά αλλά και μεγάλη παράνοια και προπαγανδιστικές σκοπιμότητες.

Ο Νίτσε έγραφε ότι όταν κοιτάς μέσα στην άβυσσο κοιτάει και αυτή μέσα σ’ εσένα.
Αυτά είναι τα θέματα της αβύσσου, λοιπόν… Και, ως γνωστόν, το σκοτάδι της αβύσσου δεν έχει τέλος…