Συμβιβάσου

Συμβιβάσου λίγο, μεγαλώνεις. Ναι, ναι, μην με διαβάζεις σαν να σε ξαφνιάζει αυτό που γράφω. Συμβιβάσου. Όλη η ζωή είναι γεμάτη συμβιβασμούς. Και η καλύτερη συμφωνία, συμβιβασμό έχει μέσα της. Οι άνθρωποι κάποτε δεν χώριζαν, έμεναν και το πάλευαν και άντεξαν στον χρόνο. Συμβιβάσου και με τη δουλειά σου, δεν υπάρχουν πια δουλειές, θα πεινάσεις.

Συμβιβάσου και με τα θέλω των άλλων, έχεις την ανάγκη τους, να τους κάνεις χαρούμενους με το να λες ναι. Ναι, ναι, σε όλα. Συμβιβάσου με το να μην είσαι πια παιδί, με το να μην θέλεις, με το να μην παθιάζεσαι, ντροπή, αυτά είναι για τους ανώριμους. Συμβιβάσου και μεγάλωσε, πρέπει να γίνεις σκληρός, αλλιώς δεν θα αντέξεις.

Συμβιβάσου και συμβιβάσου και συμβιβάσου. Είπαν. Λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος, μαθαίνεις να ακούς λόγια και συμβουλές από ανθρώπους που συμβιβάστηκαν και θέλουν να μεταδώσουν τον συμβιβασμό τους λες και είναι κανένα τρόπαιο. Λες και η ζωή πρόκειται να κρατήσει αιώνια κι εμείς χρειάζεται να κάνουμε μόνιμα συμβιβασμούς και υπομονή για να εξασφαλίσουμε μια θέση, πού;

Μια θέση ασφαλείας σε μια αγκαλιά, σε μια δουλειά, σε ένα Σαββατοκύριακο. Μα τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει ίδιο. Τίποτα δεν μπορεί να σου παρέχει ασφάλεια. Κάθε τι αλλάζει, μαζί κι εσύ. Σε όλη αυτή τη διαδικασία της αλλαγής κανένας δεν σε προετοιμάζει. Μόνος σου την μαθαίνεις. Με την κάθε δυσκολία, την κάθε απόρριψη, τον κάθε φόβο, την κάθε πληγή, την κάθε φορά που θα χρειαστεί να βρεις μια λύση χωρίς χέρι βοηθείας.

Μόνο τότε θα μπορέσεις να καταλάβεις πως το άγνωστο τρομάζει περισσότερο σαν σκέψη παρά σαν πραγματικότητα. Πως ο συμβιβασμός είναι μια μορφή θανάτου που δεν σου επιτρέπει να αγκαλιάζεις την αναπόφευκτη αλλαγή. Πως ο συμβιβασμός είναι σύμμαχος της αντίστασης που ποθεί να παραμένουμε στάσιμοι, αδρανείς.

Είσαι μέσα στη ροή και δεν την αγκαλιάζεις, γιατί ο συμβιβασμός σε βάζει στην αίθουσα αναμονής. Να περιμένεις, κάτι να περιμένεις. Μια αρχή, κάτι να συμβεί. Περιμένεις την αρχή του «πέτυχα», την αρχή του «είμαι αρκετός», την αρχή του «αποδέχομαι την ήττα μου», την αρχή του «είμαι ευτυχισμένος». Περιμένεις κάτι και αυτό το κάτι δεν έρχεται και συνεχίζεις με το να υπομένεις.

Είσαι μέσα στη ροή και δεν την αγκαλιάζεις γιατί περιμένεις την αρχή. Μα είναι όλα μια συνέχεια. Ατελή. Κάθε μέρα μια επανάληψη ενώ είσαι φτιαγμένος από πιθανότητες. Πιθανότητες που μπορείς να δημιουργήσεις με κάθε σκέψη, κάθε φόβο, κάθε αγκαλιά, κάθε σ’ αγαπώ. Όταν γίνει συνειδητό πως εσύ και μόνο εσύ μπορείς να είσαι ο δημιουργός της πραγματικότητάς σου, σταματάς να φοβάσαι την αλλαγή.

Σταματάς να κατηγορείς τους άλλους για τις αποτυχίες σου. Μαθαίνεις να τις αγκαλιάζεις σαν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδρομής σου. Σταματάς να βρίσκεις ισχυρές δικαιολογίες που βρίσκουν αντίκρισμα σε όποιον τις μοιραστείς. Σταματάς να προσπαθείς να βοηθήσεις ανθρώπους που δεν θέλουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους.

Έχε κατά νου, πως για κάτι που αγαπάς δεν χρειάζεται να “προσπαθήσεις”, εντάσσεται αβίαστα μέσα στην καθημερινότητά σου σαν αναπόσπαστο κομμάτι σου. Είναι προτιμότερο όταν κάτι δεν συμβαίνει να αναρωτηθούμε την ευθύνη μας πάνω σε αυτό από το να κατηγορούμε τους άλλους. Έτσι και χρόνο γλιτώνουμε και απογοήτευση. Κράτα πως όλοι είμαστε “ιδιοφυΐες” σε κάτι – ο Αϊνστάιν το είπε, όχι εγώ – και βρες τι είναι αυτό το κάτι.

Και μετά τίποτα δεν θα μοιάζει δύσκολο και κανένας δεν θα σου φταίει. Μετά θα μπορείς σε αυτό το βιαστικό μας πέρασμα, να δηλώσεις πως αν μη τι άλλο έζησες ελεύθερος, πήγες δηλαδή ασυμβίβαστα, προς τα εκεί που αγαπούσες.