Πόσες φορές είπαμε στη ζωή μας μέχρι τώρα την έκφραση «ε, άνθρωπος είμαι και ‘γω» υπονοώντας ότι είμαστε αδύναμοι εκ φύσεως. Αυτή η έκφραση, αν και αθώα φαινομενικά, κρύβει μέσα της μια μεγάλη παρανόηση της έννοιας «Άνθρωπος». Άνθρωπος δεν είναι μόνο ο αδύναμος και ο καταδυναστευμένος, είναι και εκείνος που αντανακλώντας την αγάπη, τη συμπόνια και τις υπόλοιπες όμορφες ιδιότητες του.Mην επικαλείσαι το ότι είσαι άνθρωπος για να δικαιολογήσεις την αδυναμία σου. Σαφώς, και ο αδύναμος και ο ευαίσθητος άνθρωποι είναι. Όμως, άνθρωπος είναι κι αυτός που στύβει την πέτρα και βγάζει νερό, αυτός που κοιτάει τ΄ αστέρια το βράδυ και ονειρεύεται ατελείωτους κόσμους.
Άνθρωπος είναι και εκείνος που αγκαλιάζει το άμορφο και μέσω του πάθους, το μετατρέπει σε τέχνη. Εκείνος που ρισκάρει για κάτι καλύτερο, εκείνος που μέσα από τη βουή και την οχλαγωγία βρίσκει το δρόμο του. Μη κοιτάς μόνο το πάτωμα, κοίτα και ψηλά, υπάρχει ένας υπέροχος κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψεις.
Περιμένει να κάνεις εκείνο το βήμα, να πάρεις εκείνη την απόφαση. Περιμένει να βρεις το θάρρος να ανακαλύψεις την ομορφιά σου. Μη φοβάσαι το λάθος. Αν φοβάσαι ένα λάθος του παρελθόντος, φοβάσαι μια σκιά, κάτι που πλέον έχει παρέλθει. Αν φοβάσαι το μέλλον, τότε απλά δεν πιστεύεις αρκετά στον εαυτό σου, γιατί το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη.
Αν απέτυχες στο παρελθόν, δεν σημαίνει ότι θα αποτύχεις και στο μέλλον. Αν αποτύχεις στο μέλλον, δεν σημαίνει πως ήρθε το τέλος του κόσμου. Προσπάθησε ξανά και ξανά, μην παραιτείσαι, μη το βάζεις κάτω.
Δεν είναι πάντα εύκολο να ξέρεις το σωστό, να ξέρεις ποιο ρεύμα να ακολουθήσεις, ποιο λόγο να προφέρεις με ακρίβεια, πότε να σωπάσεις και πότε να κραυγάσεις την αλήθεια σου. Το μονοπάτι δεν είναι πάντα εμπρός σου, δεν είναι πάντα ξεκάθαρο. Πολλές φορές δεν έχει καν πατημασιές η κάποια ένδειξη ότι κάποιος κάποτε περπάτησε εκεί. Ίσως χρειάζεται να χαράξεις τον δικό σου δρόμο, με τα λάθη και τα σωστά σου. Ίσως χρειάζεται να πρωτοτυπήσεις, ίσως χρειαστεί να αποτύχεις πολλές φορές πριν πετύχεις.
Κι αν το ταξίδι σου δεν είναι μοναχικό, αν χρειάζεσαι συνεργάτες για να φτάσεις στο σκοπό σου, άπλωσε το χέρι στον συνάνθρωπό σου και αγάπησέ τον γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που θα ήθελες να είναι.
Οι προσδοκίες σου θα γίνουν πληγές και απογοήτευση, θα γίνουν αιτία για να γκρεμιστεί το όνειρο. Προσδοκώντας και επικρίνοντας, δεν σου μένει χρόνος να αγαπήσεις. Λάθη θα γίνουν, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αντιμετώπισέ τα σαν κρυφές ευλογίες, σαν μαθήματα που χωρίς αυτά δεν θα μπορούσες να αντιληφθείς τα όσα τώρα γνωρίζεις. Αν το σωστό σε οδηγεί στην επιτυχία, τότε το λάθος είναι ένα ακόμη βήμα προς το σωστό.
Κι ας μη γνωρίζεις λοιπόν ποιο είναι το σωστό, πράξε με πάθος αυτό που κρίνεις ως σωστό, αν πράγματι είναι έτσι, θα οδηγηθείς σταδιακά σε κάτι καλύτερο. Αν κάνεις λάθος, θα μάθεις κάτι περισσότερο.
Η αδράνεια είναι εκείνο που σκοτώνει τα όνειρά σου. Η στατικότητα σου κλέβει σιγά σιγά τη ζωή. Η κλεψύδρα τρέχει για όλους μας, μα το τι κάνουμε όσο τρέχει η κλεψύδρα είναι εκείνο που μετράει πραγματικά.
Θυμήσου πως πάνω απ΄ όλα είμαστε άνθρωποι και έχουμε μόνο μια ζωή. Το να ζήσεις τη ζωή σου μέσα σε μια ψευδεπίγραφη ασφάλεια, είναι στην πραγματικότητα σαν να εγκλωβίζεσαι σε μια αόρατη φυλακή. Εκείνος που δεν έκανε ποτέ λάθος είναι εκείνος που δεν έκανε κάτι πραγματικά μεγάλο, είναι εκείνος που φοβήθηκε να ζήσει πραγματικά, γιατί όταν ζεις αληθινά, ακόμα και τα λάθη έχουν την αξία τους.
«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις. Ναι αλλά πρέπει να ρισκάρεις, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε. Ο άνθρωπος που δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε, δεν είναι τίποτε. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, όμως δεν μπορεί να μάθει και να νιώσει και να αλλάξει και να αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει. Δεμένος με τις βεβαιότητες του, είναι ένας σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος!» – Λέο Μπουσκάλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου