Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Και πάντα μαθαίνεις από αυτούς. Απογοητεύεις, απογοητεύεσαι, εκτιμάς, εκτιμάσαι. Κρατάς όμως αυτά που σε βοήθησαν να βελτιωθείς στη ζωή σου, να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και τα όριά σου και σίγουρα μαθαίνεις από τα λάθη σου αλλά και από τα λάθη τους.Όλα έχουν τον λόγο τους και τον χρόνο τους. Και μάλλον τίποτα δεν είναι μόνιμο στη ζωή. Άνθρωποι λοιπόν περαστικοί και καλοδεχούμενοι, που βοήθησαν να νιώσουμε τη σπίθα που έγινε ολόκληρη πυρκαγιά, αλλά δεν τα καταφέραμε παρακάτω. Δεν πειράζει. Life goes on. And that’s fine. But what about when you feel stuck?
Είναι κι αυτοί που πέρασαν, άφησαν τη σπίθα να γεννηθεί, εξαφανίστηκαν, επανεμφανίστηκαν και φτου κι απ’την αρχή. Άνθρωποι που δεν αντέχουν να βάλουν τελεία, αλλά ούτε έχουν τη δύναμη να μείνουν. Άνθρωποι σαν εσένα… Που στην απλή ερώτηση αν με θες πραγματικά, απομακρύνονται αλλά επιστρέφουν πάλι.
Όσο θα ψάχνεις εσύ την απάντηση, σου έχω έτοιμη τη δική μου: Δεν σου αξίζω αν δεν ξέρεις τι θέλεις! Γιατί αν με ήθελες, θα το ήξερες πραγματικά. Την μοναξιά δεν αντέχεις απλά. Αν ήσουν εντάξει με τον εαυτό σου θα ήξερες. Εσύ όμως έρχεσαι και φεύγεις. Αστραπιαία. Πριν προλάβω να σε γνωρίσω, έχεις ήδη χαθεί. Κι επιστρέφεις πάλι σαν την αστραπή. Ξαφνικά και στιγμιαία.
Τα πράγματα όμως είναι τόσο απλά… Θέλεις, μένεις και το παλεύεις. Δε θέλεις, φεύγεις και στο καλό! Το λίγο σου δεν μου είναι αρκετό. Μάταιος κόπος να εξηγώ. Αφού δε με ένιωσες ποτέ μωρέ, άστο…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου