Τρομαγμένοι απ΄ το πάθος

Δυστυχώς ή ευτυχώς, αναλόγως την περίπτωση και το μάθημα που έχει να μας διδάξει, οι άνθρωποι χάνονται πιο εύκολα όταν αρχίζεις να τους αγαπάς περισσότερο κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Ίσως να τρομάζουν απ’ αυτά που τους δίνουμε. Ίσως να τους δίνουμε περισσότερα απ’ όσα μπορούν να αντέξουν ή απ’ όσα έχουν συνηθίσει να παίρνουν στο παρελθόν.

Φεύγουν και γίνονται ξένοι, τόσο εύκολα όσο άρχισαν να σημαίνουν τα πάντα. Μαζί με την ανάμνηση και το άρωμα που αφήνουν πίσω τους, σκορπάνε κι ένα κάρο ερωτήματα, να σε συντροφεύουν για να σου πολιορκούν το μυαλό. Μαζί τους παίρνουν κι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου. Αυτό που εσύ ο ίδιος, συνειδητά ή ασυνείδητα, επέλεξες κατά κάποιον τρόπο να θυσιάσεις γι’ αυτούς.

Κάπως έτσι, κι εσύ κατέληξες να τον αγαπάς περισσότερο κι από σένα, επενδύοντας τον εαυτό σου σε αυτό το «μαζί». Στο τέλος, εκείνοι που τους χάρισες τα πολλά είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν παρά να αρκεστούν στα λίγα που συνήθισαν, προσφέροντας μαζί με τη φυγή τους ένα μεγάλο ερωτηματικό: Μήπως αν τους δίναμε λιγότερα και σε πιο αργούς ρυθμούς, να μην είχαν τρομάξει τελικά; Μήπως τότε δε θα χάνονταν; Μήπως, τελικά, φταίμε εμείς;

Δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο, εκείνοι που αγάπησες πολύ να φεύγουν πρώτοι απ’ τη ζωή σου. Μια ζωή στην οποία τους είχες ορίσει πρωταγωνιστές, χωρίς να φανταζόσουν πως θα αποχωρούσαν οικειοθελώς απ’ τη σκηνή, καταλήγοντας μόνο μια θολή ανάμνηση.

Μια ανάμνηση άχρωμη που δεν μπορείς παρά να τη χωνέψεις, αφότου συνειδητοποιήσεις κι εσύ πως ίσως και να μην αξίζουν πια άλλο ρόλο. Παρ’ όλα αυτά, εσύ πρέπει να ξαναβρείς το δικό σου ρόλο στη σκηνή, τον εαυτό σου. Το χρωστάς σε σένα. Καμία πληγή δεν μπορεί να γιατρευτεί και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αντικατασταθεί από μια άλλη παρουσία. Εξάλλου, ο κάθε άνθρωπος με τον τρόπο του είναι μοναδικός.

Αντί, λοιπόν, να συμβιβάζεσαι και ν’ αρνείσαι να προχωρήσεις, μπορείς ν’ αρχίσεις να βλέπεις τα πράγματα και τις καταστάσεις διαφορετικά, από μια άλλη οπτική γωνία. Σκέψου το κι αλλιώς. Έφυγε κάποιος απ’ αυτούς που αγαπούσες περισσότερο, ναι. Τουλάχιστον, όμως, έστω και για λίγο, ήρθε.

Ο άνθρωπος αυτός κάτι σε δίδαξε, κάτι σε έμαθε, κάτι σου άφησε, ακόμα και με την έξοδό του απ’ τη ζωή σου. Γιατί κι εσύ, λοιπόν, να μην ψάξεις όλη αυτή την αγάπη που προσπάθησες να του δώσεις κάπου αλλού; Κάπου που θα δώσεις, αλλά και θα πάρεις, ελεύθερα, αβίαστα, χωρίς εμπόδια, ανασφάλειες και πισινές.

Αργά ή γρήγορα, θα ξαναβρείς και την ασφάλεια που θυσίασες. Ο φόβος θα εξαφανιστεί τη στιγμή που θα αποφασίσεις να μη συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο απ’ την απόλυτη ευτυχία σου. Εξάλλου, σου άφησαν κι ένα σπουδαίο μάθημα, όσο κι αν αγαπάς κάποιον, εσένα να σ’ αγαπάς λίγο παραπάνω. Έτσι δε θα –σε– χάσεις ποτέ.