Ας καούμε δυνατά

Πολλά έχουν ειπωθεί, από αρχαιοτάτων χρόνων για την ψυχή, κανένας όμως δεν μπορεί να καυχηθεί πως έχει την ακριβή περιγραφή της.

Πού βρίσκεται η ψυχή μέσα στο ανθρώπινο σώμα, πως δεν είναι μέσα σε αυτό, αλλά αντίθετα εκείνη το περιέχει μέσα της και το ανασυνθέτει συνεχώς. Στην επόμενη ερώτησή «πόση είναι η έκταση της ψυχής γύρω από το σώμα» και πόσο απέχει η μία ψυχή από την άλλη, η απάντηση είναι πως δεν υπάρχουν όρια. Πως όλα είναι ένα...

Μια μεγάλη φωτιά. Οι φλόγες που ανεβαίνουν με διάφορα σχήματα και χρώματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι, σκέφτηκα. Ο καθένας ξεχωριστός και διαφορετικός, αλλά όλοι μας φλόγες της ίδιας φωτιάς. Ξεκινάμε από την κοινή φωτιά, ξεχωρίζουμε, μεγαλώνουμε και γινόμαστε καπνός...Μια ανακύκλωση μέσα στο σύμπαν...

Αν είναι έτσι, αν μια φλόγα είναι η ζωή μας, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, από ετούτη τη χρονιά, να είναι μια μεγάλη φλόγα... ψηλή, δυνατή, μια φλόγα που λικνίζεται και χορεύει παράγοντας ήχους, δημιουργώντας σχήματα ατέλειωτα, μέχρι να σβήσει και να γίνει καπνός... Να μην μείνει η ζωή μας σαν μια μικρή αδύναμη φλογίτσα που τρεμοσβήνει μέχρι να χαθεί...

Ας ζήσουμε κάθε στιγμή μας σαν να είναι η τελευταία. Ρουφώντας με κάθε ανάσα μας τη ζωή και τις χαρές της, αγαπώντας κάθε τι που έχει φτιάξει η φύση. Παραβλέποντας τις ασχήμιες που οι άνθρωποι με θεοποιημένη τη φτωχή λογική τους δημιούργησαν και δημιουργούν. Όσο πιο δυνατές και μεγάλες οι φλόγες, τόσο το φως τους θα διαλύει τα σκοτάδια. Ας καούμε δυνατά, με θόρυβο...να μην περάσουμε από τη ζωή απαρατήρητοι και δίχως να υπηρετήσουμε το Ερεβοκτόνο φως!