Απαλλαγμένος από τα τραύματα μου γράφω ένα νέο σενάριο για τη ζωή μου

Τα όνειρα μας τα αγγίζουμε κάποια στιγμή. Ίσως μόνο οι πιο τυχεροί από εμάς, ίσως απλά αυτοί από εμάς, που δεν παραιτήθηκαν ποτέ από αυτά. Τα αναγνωρίζουμε όταν είναι μπροστά μας; Ή τα δηλητηριάζουμε με όλο το φορτίο του παρελθόντος που κουβαλάμε στους ώμους μας; Θυσιάζουμε πάντα το καλό που μας έρχεται για το καλύτερο;

Και όμως είναι τόσο απλό, αν έρθουμε σε επαφή με τις αισθήσεις μας, να τραβήξουμε επιτέλους αυτήν την κουρτίνα μπροστά από τα μάτια μας. Αυτή που μας εμποδίζει χρόνια τώρα να δούμε καθαρά τις πραγματικές μας ανάγκες αλλά και την ίδια την ομορφιά της ζωής.

Η κουρτίνα αυτή είναι υφασμένη από τα νήματα των τραυμάτων μας, των ματαιώσεων μας, του άγχους μας, της λύπης μας και του θυμού μας. Ραμμένη και κομμένη στα μέτρα της πίκρας, του πόνου και της μνησικακίας που άφησαν πίσω τους όλα όσα νιώσαμε κάποια στιγμή, πως ήρθαν στη ζωή μας και μας στιγμάτισαν.

Τι θα σήμαινε άραγε στα αλήθεια για εμάς, να συγχωρούσαμε; Να συγχωρούσαμε το παρελθόν μας; Να συγχωρούσαμε τα λάθη των άλλων που μας πλήγωσαν, μα κυρίως να συγχωρούσαμε τα λάθη που κάναμε εμείς απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό;

Το κακό που του κάναμε όταν τον παραμελήσαμε, όταν δεν τον προσέξαμε, όταν τον πιέσαμε να μείνει σε καταστάσεις πέρα των δυνατοτήτων του, πέρα των ψυχολογικών και συναισθηματικών του αντοχών; Όταν τον πιέσαμε να κάνει πράγματα που δεν ήταν αυτά που ήθελε πραγματικά να κάνει αλλά θεωρώντας το «σωστό» να μείνει εκεί και να τα διεκπεραιώσει, βάλαμε τις δικές του προτεραιότητες κάτω από τις προτεραιότητες σημαντικών άλλων;

Στην ταινία της ζωής μας, οι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς. Ίσως δε γράψαμε εμείς τις πρώτες σκηνές της, έχουμε όμως την ευκαιρία να γράψουμε τις επόμενες. Να αλλάξουμε τελείως την πλοκή της προσωπικής μας ιστορίας. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Γιατί την πλοκή τη γράφουν οι πεποιθήσεις που έχουμε, για τον εαυτό μας, για τη ζωή γενικότερα, για τους άλλους. Την πλοκή, όπως λέμε τη μοίρα μας.

Πάντα μπορούμε να αλλάξουμε λοιπόν, το τέλος της ταινίας της ζωής μας. Αρκεί να αποφασίσουμε να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και να φροντίσουμε τις πληγές μας. Τότε θα μπορέσουμε, να τραβήξουμε την κουρτίνα που δε μας αφήνει να δούμε καθαρά. Τότε μόνο θα αναγνωρίσουμε, το καθετί καλό που ίσως ήδη μας συμβαίνει και που δε μπορούμε να το δούμε, να το χαρούμε. Αφήνοντας πίσω όλα αυτά που μας πλήγωσαν. Αλλάζοντας τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις.

Πάνω σε όλα αυτά που πιστεύαμε πως δε μπορούμε να αλλάξουμε μέσα μας στην αρχή και κατόπιν σε αυτά που πιστεύαμε πως είναι έξω από τον έλεγχο μας. Πριν προλάβουμε να βρούμε για άλλη μια φορά, μια δικαιολογία, για να υποστηρίξουμε πως δε μπορούμε να αλλάξουμε το οτιδήποτε. Αλήθεια ποιος μπορεί να μας εμποδίσει; Μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός. Η αλλαγή μπορεί να έρθει πιο εύκολα από όσο νομίζουμε, αν θελήσουμε να πάρουμε την ευθύνη να αφήσουμε πίσω το παλιό. Αυτό που δε μας είναι πια χρήσιμο.

Ας σαλπάρουμε για νέες θάλασσες. Ας πάρουμε το ρίσκο. Έτσι μόνο θα μεταβάλλουμε τη δομή του -όλα όπως δείχνουν- προδιαγεγραμμένου σεναρίου της ζωής μας. Άλλωστε εδώ που τα λέμε, η μεγάλη ανατροπή σε κάθε κινηματογραφική ιστορία, δεν είναι αυτή που κάνει τελικά την ταινία από συνηθισμένη ενδιαφέρουσα, και μας αφήνει πάντα στο τέλος με το στόμα ανοιχτό