Όλα τα σκουπίδια του κόσμου είναι μέσα σου

Το εγώ δεν είναι αποσυνδεμένο από τη δυστυχία. Γι’ αυτό είναι απολύτως αδύνατο να εγκαταλειφθεί η δυστυχία. Ποιος πρόκειται να την εγκαταλείψει; Αυτός που εγκαταλείπει και αυτό που εγκαταλείπεται δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Το εγώ δεν είναι τίποτε άλλο από το σύνολο των δυστυχιών σου, των πόνων σου, των τραυμάτων σου, της αγωνίας σου, της οδύνης σου, του θυμού σου, της ζήλιας σου, του μίσους σου. Όλα αυτά πάνε μαζί, μία σύνθεση.

Το πρόβλημα αρχίζει όταν νιώθεις δυστυχισμένος. Δεν νιώθει δυστυχία ολόκληρη η σύνθεση, αλλά ένα μέρος. Και η σύνθεση παραμένει ολόκληρη, εξαιτίας του εγώ σου. Έτσι, δημιουργείται ένας ψεύτικος διαχωρισμός. Εσύ θέλεις να εγκαταλείψεις τη δυστυχία, επειδή νομίζεις πως είσαι αποσυνδεμένος από τη δυστυχία.

Το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα άλλα. Νιώθεις θυμό και τον παίρνεις σαν κάτι ξεχωριστό από σένα. Νιώθεις ζήλια… Ποτέ όμως δεν συμβαίνει να θέλεις να εγκαταλείψεις εντελώς όλη αυτή την κόλαση.

Καταρχήν, γιατί θέλεις να εγκαταλείψεις τη δυστυχία; Επειδή σου είναι δυσάρεστη. Θέλεις να είσαι χαρούμενος κι ευτυχισμένος, αλλά δημιουργείς δυστυχία και μόνο με το να επιθυμείς τη χαρά και την ευτυχία. Η ίδια η επιθυμία είναι η αιτία της δυστυχίας και η επιθυμία σε ξεγελά.

Τώρα, θέλεις να εγκαταλείψεις τη δυστυχία. Εσύ τη δημιούργησες. Εσύ και μόνον εσύ! Και πάλι θα συνεχίσεις να δημιουργείς όλο και περισσότερη, ακόμα κι όταν σκέφτεσαι να την εγκαταλείψεις.
Τώρα, αυτό γίνεται καινούργια δυστυχία: “Δεν μπορώ να εγκαταλείψω τη δυστυχία μου.”

Βλέπεις το παιχνίδι; Ήσουν ήδη αρκετά δυστυχισμένος, τώρα θέλεις να το εγκαταλείψεις. Και προστίθεται επιπλέον δυστυχία. Ήσουν θυμωμένος, τώρα θέλεις να εγκαταλείψεις το θυμό. Θυμώνεις ακόμη περισοότερο, επειδή δεν μπορείς να τον εγκαταλείψεις. Έτσι, νιώθεις παγιδευμένος.

Το εγώ σου, εσύ ολόκληρος, αποτελείσαι από χίλια δυο πράγματα: θυμό, ζήλια, δυστυχία, μίσος. Τώρα, όμως, αυτά τα χίλια δυο πράγματα παίζουν το ρόλο του εγώ σου. Δεν είναι καθόλου εγώ. Είναι κομμάτια από την ίδια σύνθεση.

Όλα συνδέονται μεταξύ τους.
Είναι αλληλένδετα. Αν μπορεί να εγκαταλειφθεί ένα από αυτά, τότε μπορούν να εγκαταλειφθούν όλα. Εσύ, όμως, βρίσκεσαι σε σύγχυση, επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει.

Λες: “Δεν θέλω να είμαι δυστυχισμένος” και όμως η δυστυχία συνεχίζεται. Συνεχίζεται, επειδή το κάθε τι την υποστηρίζει, την τρέφει, τη βοηθά. Γίνεται εγώ. Κάθε φορά που ξεχωρίζεις το κομμάτι, από εσένα, αυτό θα συμβαίνει.

Δεν μπορώ να σου υποδείξω πώς θα την εγκαταλείψεις. Δεν υπάρχουν μέθοδοι για να την εγκαταλείψεις. Δεν υπάρχει πιθανότητα να την εγκαταλείψεις.

Δεν λέω ότι πρόκειται να παραμείνεις δυστυχισμένος για πάντα. Απλώς προσπαθώ να δώσω έμφαση στο γεγονός ότι το θέμα δεν είναι να την εγκαταλείψεις, αλλά να την κατανοήσεις. Και, τη στιγμή που κατανοείς τη δυστυχία, αυτή εξαφανίζεται. Δεν τίθεται θέμα να την εγκαταλείψεις. Ποιος είσαι εσύ;

Κοίτα γύρω σου και θα δεις πως ο εαυτός σου είναι απλώς μια σύνθεση από χίλια δυο πράγματα. Όλα τα σκουπίδια του κόσμου είναι μέσα σου. Και το μεγαλύτερο μέρος των σκουπιδιών προσπαθεί να ξεφορτωθεί το μικρότερο. Αυτά όμως συνδέονται, συγγενεύουν. Είναι μία οικογένεια. Στ’ αλήθεια, δεν μπορούν να ζήσουν χωριστά.