Ποιός θα βάλει την τελεία;

Νύχτα.

Σκοτάδι.

Ησυχία.

Μόνο ένας ήχος να την κόβει στα δύο, λες και τη ραγίζει.

Ένα πληκτρολόγιο και ένα ζευγάρι χέρια να πληκτρολογούν με μανία.

Ίσως ένα ποτήρι λευκό κρασί κάπου στο πλάι.

Μπορεί και κόκκινο, όπως το χρώμα του πάθους ή ένα λιβάδι μαργαρίτες.

Κάποιος δημιουργεί κόσμους, πλάθει χαρακτήρες και φυσά ζωή σε χάρτινους ήρωες.
 

Εκείνος ο κάποιος που νομίζει πως καθοδηγεί τα βήματα εκείνων που φτιάχνει, ψεύδεται αφού μόνοι τους παίρνουν πνοή και χάνονται σε μυστηριώδεις κόσμους.

Εκείνος ο κάποιος που χτυπά τα πλήκτρα, νομίζει πως μπορεί να τους ακολουθήσει αλλά πάλι λαθεύει.
 

Δεν μπορείς να καθοδηγήσεις τα βήματα καμίας ολοκληρωμένης προσωπικότητας.

Άλλωστε, οι ολοκληρωμένες προσωπικότητες αυτό έχουν ως χαρακτηριστικό, είναι ατίθασες και αποφασίζουν μόνες τους για τη ζωή τους.

Τι συμβαίνει όμως όταν ένας ήρωάς σου ζωντανεύει αληθινά;

Όταν τον έχεις πλάσει στο μυαλό σου, όταν έχεις φανταστεί το πρόσωπό του, τα χαρακτηριστικά του, τον τρόπο που λειτουργεί, το ποιος είναι και τι καθόρισε τη ζωή και τον χαρακτήρα του, όταν…

Τι συμβαίνει όταν τον συναντάς αληθινά σε ένα ραντεβού χωρίς προκαθορισμένο χρόνο και τόπο, στο πιο άσχετο μέρος που θα μπορούσες να θεωρήσεις κατάλληλο για συνάντηση;

Τότε, είσαι μπροστά σε  μια σοκαριστική αποκάλυψη.

Και το κουβάρι ξετυλίγεται.

Και αυτό που πριν ζούσες στα παραμύθια, τώρα το ζεις αληθινά.

Είναι λες και παρακολουθείς live, μόνο που εδώ δεν είναι τηλεπαιχνίδι αλλά σίγουρα είναι survivor, αφού θα αντέξει εκείνος που έχει γερά νεύρα, ακλόνητη αυτοπεποίθηση και αληθινό πάθος.

Και εκεί που τροφοδοτούσες την ελπίδα των άλλων, τώρα τροφοδοτείς τη δική σου.

Και εύχεσαι ο ήρωάς σου να μπορεί να είναι σε όλα σαν αυτόν της φαντασίας σου.

Τα βιβλία όμως γράφονται από σένα.

Η αληθινή ζωή απαιτεί δύο για να γραφτεί ή να ξεγραφτεί και οι Μίνωες της καρδιάς δεν είναι  βασιλιάδες αλλά κοινοί θνητοί όπως ακριβώς κι εσύ.

Στην καρδιά τους κατοικεί το Καλό αλλά και το Κακό.

Θυμώνουν, λυπούνται, σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Κατοικούν μέσα τους δεκάδες εαυτοί, συχνά αντικρουόμενοι μεταξύ τους και εσύ απορείς ποιος ο αληθινός και ποιος ο ψεύτικος.

Η βροχή πάνω στην πέτρα συνεχίζει να πέφτει, αλλά δεν σμιλεύει τα πάντα.

Ούτε δίνει στον βράχο τη μορφή που φαντάζεσαι.

Τι ωραίο παραμύθι η ιδέα ότι ο έρωτας, η αγάπη και όλες αυτές οι υπέροχες κινητήριες ιδέες μεταμορφώνουν τους ανθρώπους, αλλά δεν συμβαίνει.

Όχι πάντα, τουλάχιστον.

 

Το βιβλίο φτάνει στο τέλος του.

Ξέρεις πως γράφεις πια τις τελευταίες σελίδες του.

Επιμέλεια δεν θα υπάρξει.

Τον τίτλο τον ψάχνεις ακόμα.

Ο ήρωάς σου είναι χαμένος κάπου στο δικό του πουθενά.

Εσύ, το ίδιο.

Σκοτάδι ξανά.

Οι ήρωες ξαποσταίνουν, όπως και αυτοί που τους δημιουργούν.

Τι τέλος θα επιλέξεις άραγε γι’ αυτό το βιβλίο;

Happy end, που θα γλυκάνει τα χείλη ή ένα κακό τέλος που κάποτε θα ξεχαστεί;

 

Λένε πως δεν ξεχνάς ποτέ τον άνθρωπο που σου φέρθηκε καλά. Αντίθετα, εκείνον που σε πρόδωσε και σε πλήγωσε, τον βάζεις σε μια σελίδα, τον κρύβεις εκεί και τον αφήνεις να ξεχαστεί. Γίνεται μάθημα, αλλά όχι πληγή. Πόνεσε και δεν πονάει πια. Σε γιγάντωσε από εκεί που ήσουν κανονικός άνθρωπος.

Μήπως να τον κάνεις σελιδοδείχτη;

Τις τελευταίες σελίδες με τι θα τις τροφοδοτήσεις;

Πατάς το enter και σχηματίζεις τη λέξη ‘τέλος’.

Ποιός θα βάλει την τελεία;

Εσύ ή ο ήρωάς σου;