Να μπορείς να μετράς ανθρώπους γύρω σου που όταν γελάς, γελούν, δεν ανησυχούν.
Τις μικρές σου νίκες να φτάνεις να μοιράζεσαι με πολλούς τριγύρω και να γιορτάζεις μαζί τους. Γιατί μοιάζει εύκολο να λυπάσαι στα κακά.
Αναπάντεχο να ευχαριστιέσαι στην ευτυχία του άλλου.
Φτασμένος πια να ξεχωρίζεις το δρόμο που οδηγεί στην αλήθεια. Να διακρίνεις από πριν που συγκλίνει και να προχωράς προετοιμασμένος με γνώση.
Και ίσως να προφυλάσσεσαι πια μόνο δε φτάνει. Μα μένει να προφυλάγεις και τους άλλους από εσένα. Δε μπορούν να σταθούν όλοι δίπλα. Ώριμα, ήρεμα, γλυκά και έγκαιρα το έδαφος να προετοιμάζεις. Είναι άτιμο εις γνώση σου άδικα να παίζεις.
Να φτάνεις να μιλάς με λόγια περισσότερο ειλικρινά. Αλλά να διασφαλίσεις ότι το κοινό σου αντέχει να τα ακούσει. Γιατί με τις ηλικίες μαζί μεγαλώνει και ο εγωισμός. Υψώνονται ανόητα τείχη.
Να μπορείς πιο πολύ στον εαυτό σου να έχεις πίστη όταν για σένα όλοι αμφιβάλλουν. Με πιο πολύ πείσμα και πάντα με δίκαια μέσα να διεκδικείς εκείνο που ποθείς.
Να φτάνεις να ξεχνάς ποιος είσαι και τι έχεις κάνει. Και δίχως σταγόνα έπαρση να βγεις να αναζητήσεις καινούργιους φίλους. Να μπορείς αφού χάσεις τα πάντα να δημιουργήσεις πάλι τα πάντα. Και να επιδιώκεις να μην έχεις τίποτε γιατί αυτό είναι ελευθερία.
Και να σκεφτείς ειλικρινά: Τι πιο πολύτιμο έχω να χάσω; Θα είναι τα πράγματα ή οι άνθρωποι;
Και να ποντάρεις ξανά και ξανά στους ανθρώπους.
Από τις χίλιες πληγές ανοιχτές και επουλωμένες. Σκέψου ότι κάτι σου χάρισαν να θυμάσαι και είναι πάντα κάτι καλό. Να φτάνεις μοναχός να μένεις και να μη τρομάζεις. Λίγες απλές μονάχα σκέψεις και ψιθύρους με τη συνείδηση κατά καιρούς να ανταλλάσεις.
Να μπορείς να διακρίνεις που είναι το λάθος, που το σωστό, που είναι το νόημα και που πρέπει να δίνεις αξία. Για λίγο τα πράγματα ψηλά και έξω από το σάπιο σώμα, τη ψυχή να βγάζεις και να κοιτάζεις.
Να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά και προσγειωμένος σε αυτά που μπορείς ο ίδιος να κάνεις. Εκτός από χάσιμο χρόνου, περιττή λύπη γεμίζουν τα άπιαστα όνειρα.
Και να κρίνεις τους ανθρώπους όντας άνθρωπος και εσύ.
Τις μικρές σου νίκες να φτάνεις να μοιράζεσαι με πολλούς τριγύρω και να γιορτάζεις μαζί τους. Γιατί μοιάζει εύκολο να λυπάσαι στα κακά.
Αναπάντεχο να ευχαριστιέσαι στην ευτυχία του άλλου.
Φτασμένος πια να ξεχωρίζεις το δρόμο που οδηγεί στην αλήθεια. Να διακρίνεις από πριν που συγκλίνει και να προχωράς προετοιμασμένος με γνώση.
Και ίσως να προφυλάσσεσαι πια μόνο δε φτάνει. Μα μένει να προφυλάγεις και τους άλλους από εσένα. Δε μπορούν να σταθούν όλοι δίπλα. Ώριμα, ήρεμα, γλυκά και έγκαιρα το έδαφος να προετοιμάζεις. Είναι άτιμο εις γνώση σου άδικα να παίζεις.
Να φτάνεις να μιλάς με λόγια περισσότερο ειλικρινά. Αλλά να διασφαλίσεις ότι το κοινό σου αντέχει να τα ακούσει. Γιατί με τις ηλικίες μαζί μεγαλώνει και ο εγωισμός. Υψώνονται ανόητα τείχη.
Να μπορείς πιο πολύ στον εαυτό σου να έχεις πίστη όταν για σένα όλοι αμφιβάλλουν. Με πιο πολύ πείσμα και πάντα με δίκαια μέσα να διεκδικείς εκείνο που ποθείς.
Να φτάνεις να ξεχνάς ποιος είσαι και τι έχεις κάνει. Και δίχως σταγόνα έπαρση να βγεις να αναζητήσεις καινούργιους φίλους. Να μπορείς αφού χάσεις τα πάντα να δημιουργήσεις πάλι τα πάντα. Και να επιδιώκεις να μην έχεις τίποτε γιατί αυτό είναι ελευθερία.
Και να σκεφτείς ειλικρινά: Τι πιο πολύτιμο έχω να χάσω; Θα είναι τα πράγματα ή οι άνθρωποι;
Και να ποντάρεις ξανά και ξανά στους ανθρώπους.
Από τις χίλιες πληγές ανοιχτές και επουλωμένες. Σκέψου ότι κάτι σου χάρισαν να θυμάσαι και είναι πάντα κάτι καλό. Να φτάνεις μοναχός να μένεις και να μη τρομάζεις. Λίγες απλές μονάχα σκέψεις και ψιθύρους με τη συνείδηση κατά καιρούς να ανταλλάσεις.
Να μπορείς να διακρίνεις που είναι το λάθος, που το σωστό, που είναι το νόημα και που πρέπει να δίνεις αξία. Για λίγο τα πράγματα ψηλά και έξω από το σάπιο σώμα, τη ψυχή να βγάζεις και να κοιτάζεις.
Να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά και προσγειωμένος σε αυτά που μπορείς ο ίδιος να κάνεις. Εκτός από χάσιμο χρόνου, περιττή λύπη γεμίζουν τα άπιαστα όνειρα.
Και να κρίνεις τους ανθρώπους όντας άνθρωπος και εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου