Δεν υπάρχει καθήκον που να το αμελούμε τόσο πολύ όσο το να είμαστε ευτυχείς

Ποιες είναι οι εσώτερες υποχρεώσεις μας, οι οποίες, αν δεν τις φροντίσουμε, μετατρέπονται σε δυστυχία διαρκείας;

Υπάρχει ένα κείμενο το οποίο αποδίδεται στον Μπόρχες και περιγράφει πολύ καλά το τι μπορεί να νιώσει κάποιος που φτάνει σε προχωρημένη ηλικία χωρίς να έχει φροντίσει την ιερότεη υποχρέωσή του:

“Εχω διαπράξει το χειρότερο από τα αμαρτήματά που μπορεί να διαπράξει άνθρωπος. Δεν υπήρξα ευτυχής. Είθε οι παγετώνες της λήθης να με παρασύρουν και να με αφανίσουν, ανελέητοι. Οι γονείς μου με γέννησαν για το ριψοκίνδυνο και όμορφο παιχνίδι της ζωής, για τη γη, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά. Τους απογοήτευσα.

Δεν υπήρξα ευτυχής. Δεν εκπληρώθηκε η νεανική τους επιθυμία. Το μυαλό μου προσαρμόστηκε στις συμμετρικές εμμονές της τέχνης, να υφαίνω το τίποτα με το τίποτα. Μου κληροδότησαν αξία. Δεν υπήρξα γενναίος. Δε με εγκαταλείπει. Πάντα είναι πλάι μου η σκιά του ότι έχω υπάρξει δυστυχής”.

Στο ίδιο πνεύμα, ο Ρ.Λ.Στίβενσον, που έγραψε το Νησί των θησαυρών, έλεγε ότι “Δεν υπάρχει καθήκον που να το αμελούμε τόσο πολύ όσο το να είμαστε ευτυχείς”

ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ, AΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ