Σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται καν να θέλεις να μιλήσεις εσύ... άλλωστε καταλαβαίνω το να μη θέλεις... Βλέπεις φιγούρες γύρω σου απρόσωπες, άχαρες, θολές εικόνες κούρασης, μαρασμού και ματαιότητας. Μπορώ όμως να μιλήσω εγώ και εσύ μπορεί να διαβάσεις όποτε θέλεις... ούτε περιμένω απάντηση...
Δεν έχει καν σημασία τι έγινε, πόσα πήγαν στραβά, τι δεν έχεις, όλα όσα λείπουν, όσα θα ήθελες μα δεν κατάφερες ή δεν ήρθαν... τίποτα τέτοιο δεν έχει σημασία.
Το χρόνο σου να επανέλθεις τον έχεις...δικός σου είναι. Όμως δεν θα επανέλθεις μέσα από οτιδήποτε τέτοιο.
Πρέπει να ψάξεις μέσα σου βαθιά, να βρεις κάτι που αξίζει, άχρονο, διαχρονικό, υπεράνω όλων... να είναι ικανό να σε τραβήξει στη ζωή, στη δράση και στη χαρά.
Κάτι μέσα μου πονάει πολύ... μαζί σου... πολλά δεν έκανα αρκετά... όμως είμαι εδώ, πάντα δίπλα σου και αγωνίζομαι... χρειάζεται να βρεις την εμπιστοσύνη και τη χαρά μέσα σου... δεν φτάνει να έρχεται απ' έξω.
Δεν αλλάζει το παρελθόν, η κοινωνία και το "αν" δεν υπάρχει. Η ζωή είναι άλλη. Την πιάνεις από τα μαλλιά και της δείχνεις. Τα σημαντικά δεν χαρίζονται.
Κάθε φορά που πέφτεις, μπορείς είτε να παραιτείσαι είστε να σηκώνεσαι. Δικαίωμά σου είναι και δύσκολη απόφαση. Δεν θα γίνει ποτέ τίποτα ιδανικό... εκτός αν εσύ αλλάξεις ιδανικά!
Το μόνο που δεν ξέρεις είναι πως μπορώ και νοιώθω ακριβώς ό,τι εσύ, μαζί σου... στα λέω αυτά μόνο έξω από τον πόνο. Γιατί μπορώ. Δεν τον κάνει λιγότερο, μα δεν έχει σημασία αυτό... Εσύ έχεις όμως!
Τίποτα δεν χρειάζεται να καταλάβεις τώρα. Κάθε θεωρία εξατμίζεται και οι συμβουλές, ξέρω, είναι άσκοπες. Κάθε κίνησή σου είναι σχεδόν αδύνατη και κάθε ανάσα βαριά και μισή.
Ακύρωσε τα όλα, δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα δεν τ’ ακούς καν πια. Ψάχνεις απεγνωσμένα ένα λόγο, ένα κάτι, σταθερό και αναλλοίωτο, που θα σε κάνει να τολμήσεις να σταθείς ξανά.
Όλα όσα σε φέρανε εδώ μπορεί να μην αλλάξουν. Μη βασίζεσαι σε αυτά. Άκου τη φωνούλα μέσα σου, την καρδιά σου που εκλιπαρεί να την αφήσεις ελεύθερη να αγαπήσει… εσένα και ίσως μερικούς άλλους που τώρα αποκλείεις από το πεδίο σου για να μην πονάς. Και είναι περισσότεροι απ' όσοι νομίζεις...
Μαζί σου, κάθε φορά που παραιτείσαι, κάτι πεθαίνει και μέσα μου, μέσα μας… όλοι είμαστε εδώ, όλοι συνυπεύθυνοι. Δεν κατρακυλάει κανείς μόνος του ποτέ.
Δεν έχω κάτι φοβερά σοφό να σου πω… μόνο ότι τα πάντα αλλάζουν μετά από ένα εσωτερικό θάνατο. Αν είναι να αναγεννηθείς, ο πόνος αυτός αξίζει. Μα δεν είσαι μόνη… είμαστε μαζί.
Κάτι μέσα σου αναζητεί αυτό το ένα, αυτόν τον ακλόνητο λόγο που θα αφαιρέσει το «αν», τον πόνο, για να αρχίσεις να ζεις αληθινά. Διαφορετικά, δεν θα ήσουν ακόμα εδώ. Θα είμαι εδώ να σου το θυμίζω, όσο χρειαστεί. Κι αν δεν είμαι, τα λόγια μου θα αντηχούν μέσα σου βαθιά... εκεί που δεν φτάνει η πίκρα και η ματαιότητα, που συνθλίβει τα πάντα αδυσώπητα.
Είναι μόνο η αγάπη, που δεν εξαγοράζεται, δεν κλονίζεται, δεν ακυρώνεται και δεν περνά. Δεν θα την έβρισκες ούτως ή άλλως στα εφήμερα. Θα τη βρεις σε αυτό που μπορείς να είσαι και να δώσεις εσύ.
Μετά, αρχίζει η ανηφόρα... να καταλάβεις ό,τι δεν κατάλαβες, να ρισκάρεις όσα δεν ρίσκαρες, να δώσεις όσα δεν έδωσες, να τολμήσεις όσα δεν τόλμησες, να αφήσεις όσα δεν άφησες... μετά...
