Όλοι υπήρξαμε μωρά και όλοι γεννιόμαστε με την ίδια ψευδαίσθηση. Ότι είμαστε παντοδύναμοι. Πιστεύουμε ότι όλο το σύμπαν γυρνάει γύρω από τον χαριτωμένο εαυτό μας.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να εκφράσουμε πως νιώθουμε. Πώς το καταφέρουμε αυτό; Πολύ απλά!
Εκφράζουμε δυσαρέσκεια, πόνο, πείνα κλπ. Και αμέσως μαγικά, έρχεται το μπιμπερό, η πάνα αλλάζει, η αγκαλιά έρχεται ζεστή να μας νανουρίσει και γενικότερα όλο το σύμπαν μας ανήκει.
Νομίζουμε ότι είμαστε μικροί θεοί και ελέγχουμε όλο τον κόσμο. Μέχρι να μεγαλώσουμε λίγο γιατί τότε έρχεται ο πρώτος «κεραυνός». Το «ΟΧΙ» της μαμάς.
Και η ψευδαίσθηση διαλύεται και αυτή η απώλεια είναι επίπονη για όλους. Και για τους γονείς και φυσικά και για τα παιδιά. Για όλη μας την ζωή, διατηρούμε μέσα μας την νοσταλγία αυτής της ψευδαίσθησης παντοδυναμίας και όλοι ψάχνουμε να ξαναβρούμε αυτό το συναίσθημα του πανίσχυρου ανθρώπου, που λέει «Θέλω» και το σύμπαν απαντάει «Your wish is my command».
Και φτάνουμε στην όχι και τόσο συμπαθητική και αρεστή λέξη «ΟΡΙΑ» που όλοι οι γονείς προσπαθούν να αποφύγουν, να μεταθέσουν, να αναβάλλουν, για να είναι πάντα αρεστοί και να διατηρούν το «τέλειο» κλίμα ευτυχίας μέσα στο σπίτι.
Όσο όμως προσπαθούμε να διατηρούμε το «τέλειο» κλίμα ευτυχίας, τόσο το παιδί γίνεται πιο αυταρχικό, πιο ξεδιάντροπο, πιο ιδιότροπο. Τι συμβαίνει; Τι κάνουμε λάθος; Τι είναι τα «Όρια»;
Πως μπορεί κανείς να μάθει να διαχειρίζεται τα όρια;
Είναι γνωστό ότι τα περισσότερα παιδιά σήμερα δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη «ΟΡΙΑ», ή αλλιώς «ΟΧΙ» ή «ΟΧΙ ΤΩΡΑ». Τι πρέπει να κάνουμε ως γονείς για να καθορίσουμε τα όρια;
Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της δουλειάς είναι να καθορίσουμε μέσα μας τι είναι αποδεκτό και τι είναι απαράδεκτο. Να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η συμπεριφορά που θα δεχτούμε από τα παιδιά μας. Εάν εμείς δεν ξέρουμε τα όρια μας, τα παιδιά θα ψάξουν να τα βρουν.
Ένα άλλο σημαντικό μέρος αυτής της δουλειάς είναι η ξεκάθαρη διατύπωση των ορίων μας.
Μην θεωρούμε δεδομένο ότι τα μικρά μας αγγελούδια καταλαβαίνουν πάντα τι λέμε και εννοούμε.
Μην αφήσετε να συσσωρευτούν οι καθημερινές παραβιάσεις, παρεξηγήσεις και πειράματα συμπεριφοράς. Και φυσικά η συχνή επιβεβαίωση από μέρους σας ότι το όριο ισχύει πάντα, όχι ανάλογα με τις περιστάσεις.
Μην θεωρείται τον εαυτό σας αποτυχημένο γονιό εάν το παιδί σας τσεκάρει αραιά και που, γιατί αυτό κάνουν τα παιδιά. Τσεκάρουν εάν τα όρια ισχύουν ακόμη, και αυτό είναι καλό, γιατί αργότερα στην ενήλική τους ζωή, θα μάθουν να ζητάνε και να μην τα παρατάνε εύκολα.
Πόσο δύσκολο είναι να θέτουμε όρια;
Η απάντηση είναι απλή και άμεση, «ΠΟΛΥ». Είναι πολύ δύσκολο να θέτουμε όρια, λόγω αυτών των ενοχλητικών φωνών μέσα στο κεφάλι μας και στην καρδιά μας. Ενοχές, δικαιολογίες, δισταγμοί, μας εμποδίζουν από το να πάρουμε την απόφαση ότι τα παιδιά μας πρέπει να αυτονομηθούν.
Συνήθως οι μηχανισμοί που μας εμποδίζουν να θέτουμε όρια είναι:
1. Η λάθος εντύπωση του τι είναι αγάπη και τι ντάντεμα. Το ντάντεμα είναι η πρώτη έκφραση αγάπης που δεχτήκαμε και το θυμόμαστε με νοσταλγία. Να θυμάστε όμως πως μετά την ηλικία των οχτώ μετατρέπεται σε άγκυρα που κρατάει το παιδί για πάντα στην παιδικότητά του και όχι στην αυτονομία. Μάθετε να λέτε: Σε αγαπώ όμως βάλε μόνος σου νερό...
2. Η ανάμνηση των δικών σας βασάνων. Όταν ήσασταν μικροί, μισούσατε το σπανάκι και τα ρούχα που άρεσαν μόνο στην θεία Λουκία. Γιαυτό αφήνετε το παιδί σας να συμπεριφέρεται σαν αυταρχικός τύραννος, όσον αφορά το φαγητό και το ντύσιμο. Σταματήστε την διαπραγμάτευση τώρα και ξαναβρείτε την αντικειμενικότητα του ενηλίκου.
3. Η γνώμη των άλλων. Εάν είστε από τους γονείς που αλλάζουν συμπεριφορά όταν βρίσκεστε μπροστά σε άλλους, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΩΡΑ!! Αυτοί που δεν σας καταλαβαίνουν, είναι αυτοί που δεν έχουν ακόμη παιδιά, ή ξέχασαν πως είναι να έχουν. Τα μικρά το ξέρουν αυτό και πάντα βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους παρουσία τρίτων.
4. Ο καλός γονιός. Η ανάγκη μας να είμαστε η καλή μαμά είναι πιο μεγάλη από το να είμαστε η σωστή μαμά. Μόλις ο πατέρας μαλώσει το βλαστάρι μας, μπαίνουμε στον ρόλο της καλής μαμάς και λέμε... «άφησέ το επιτέλους, είναι μικρό...». Τι αποκομίζει από αυτό το παιδί; Μια αναμφισβήτητη ατιμωρησία.
5. Δεν θέλουμε και εμείς να θέσουμε στον εαυτό μας νέα όρια. Μας ευχαριστεί να βλέπουμε το αγαπημένο μας σήριαλ, παρά να βάλουμε τον μικρό για ύπνο στην ώρα του. Μας αρέσει να μιλάμε στο τηλέφωνο με την φίλη μας για ώρες παρά να ασχοληθούμε με το παιδί, γιατί αυτό μας ξεκουράζει, και όταν το μικρό μας αγνοεί και κάνει τα δικά του, θυμώνουμε.
Από εμάς αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Εμείς δίνουμε την δύναμη της καθοδήγησης της οικογενειακής ζωής στα παιδιά, και αυτό τους δίνει την ψευδαίσθηση του ικανού και του δυνατού.
Καθορίστε τα όρια σας, και θα καθορίσετε και την σωστή πορεία και εξέλιξη της οικογένειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου