Σάστισε ο νους μας και η καρδιά μας έκλεισε… Ας περάσουμε κι αυτήν την δυσκολία και βλέπουμε…

Σίγουρα διανύουμε σαν ανθρωπότητα μια δύσκολη περίοδο στην ιστορία μας.
Ίσως κάθε εποχή να ήταν δύσκολη και σήμερα απλά επειδή την βιώνουμε, να φαίνεται δυσκολότερη
Όμως εγώ δεν εννοώ την δυσκολία της καθημερινότητας, δεν εννοώ την επιβίωση των ανθρώπων πάνω στην Γη. Αυτή ούτως η άλλως θα συνεχίσει
Σαν ένα τραίνο που διανύει μια συγκεκριμένη τροχιά, βρέξει-χιονίσει, έτσι και η επιβίωση θα ξεπεράσει τις αντιξοότητες, απλά για να κυλήσει η ζωή των ανθρώπων, όπως πάντα... Με απώλειες και οφέλη, με ελπίδες και θλίψεις, με πλούσιους και φτωχούς, με αφεντικά και δούλους, καμία εποχή δεν πέρασε, που να καταγραφεί σαν εξελικτική πορεία του ανθρώπινου Πνεύματος, ακόμα και αν πατήσαμε στο φεγγάρι...
Ο πολιτισμός της κάθε εποχής έφερε μια επιπλέον μιζέρια στην επόμενη. Την μιζέρια που λέγεται "επανάπαυση"...
Αφού καταφέραμε και επιβιώσαμε, αιώνες τώρα, ο απόηχος της νίκης των ανθρώπων μετριέται σε μερικά "ουφ ευτυχώς". Όταν ο κίνδυνος περάσει, ξεχνιούνται όλα, ξεχνιούνται και οι προδοσίες, ξεχνιούνται και οι προσευχές, ξεχνιούνται και οι ευγνωμοσύνες...
Η δυσκολία αυτής της εποχής είναι ότι θα φέρει (και φέρνει ήδη) δυναμικά μπροστά την μεγαλύτερη απώλεια μας.

Ενόσω βιώνουμε την Ζωή μας με την μεγαλύτερη απώλεια και ψάχνουμε να βρούμε ανακούφιση γι’ αυτό που χάσαμε με παράπλευρες ικανοποιήσεις, μια στιγμή θέλει για να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα στον κόσμο τούτο δεν φέρνει ολοκληρωτική και διαρκή ικανοποίηση, όσο η σχέση με τον Εαυτό μας.
Ενόσω διανύουμε τον Δρόμο μας, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από εκείνη την φωνή μέσα μας που λέει «αγαπημένη μου Ψυχή» και το εννοεί. Και αν είμαστε έτοιμοι, τούτη η φωνή θα γεμίσει τον κόσμο μας με μια Αγάπη που φωτίζει τους σκοτεινούς πόθους μας.
Όσα σκοτείνιασαν τον κόσμο μας ήταν μόνο όσα δεν γνωρίζαμε για τον Εαυτό μας και τον αφήσαμε έξω από την Ζωή μας, τρομερά απασχολημένοι με τις ελπίδες μας, τις νίκες και τις ήττες μας.
Μια απόφαση και μια υπόσχεση μας ενώνει με τον Εαυτό μας, που τρεμοπαίζει σαν αχνό φως στην καρδιά μας...Αγάπησέ Με!
Και όλο το αναβάλουμε για αύριο, που ίσως είναι μια καλύτερη στιγμή, να βρεθούμε στην κατάσταση του Αγαπημένου...
Και είναι τόσοι πολλοί οι εγωισμοί μας...Και τούτη η εποχή τους φέρνει όλους στο Φως! Αυτή είναι η δυσκολία...
Να αντέξουμε να δούμε αυτό που γίναμε, καταγράφοντας στην Ψυχή μας την μεγαλύτερη μας απώλεια...
Ποιός καλός και ποιός κακός άνθρωπος?
Ποιός τέλειος και ποιός ατελής?
Ποιός αφέντης και ποιός δούλος?
Ποιός φτωχός και ποιός πλούσιος?
Όλα παραμορφώνονται στην αντίληψή μας...Και στο τέλος μένει ένας απόηχος ήττας μέσα μας, για το ανθρώπινο Πνεύμα που χάθηκε, ξεχάστηκε και έγινε απλά "άγιο", για να μας τονίσει την απόσταση που έχουμε από τον Θείο Εαυτό μας...
Μάταια ο καλός προσπαθεί να γίνει καλύτερος...
Μάταια ο άνθρωπος ανεβάζει τον πήχη σε ύψη που καμουφλάρουν το Μεγαλείο του
Μάταια φοβάται την Θεία Δίκη μετά τον θάνατο του, ενόσω καταδικάζεται συνεχώς στην Ζωή του
Όχι δεν συγχωρούνται οι αμαρτίες της ανθρωπότητας, γιατί τελικά γεννάνε συνεχώς αμαρτωλούς... Ψέμματα μας είπαν!
Και αυτόν τον Έναν που μας είπε Αλήθεια, τον χάσαμε μέσα από τα χέρια μας, γιατί μας έδειξε τι είναι ο Άνθρωπος, αλλά δεν μας συνέφερε να τον πιστέψουμε, γιατί θα ξεβολευόμαστε από τον εγωισμό μας. Επικίνδυνο είναι σήμερα να είσαι Άνθρωπος... Τους έχεις όλους εναντίον σου...
Γιατί είναι πολλές οι θεωρίες της Καλοσύνης τελικά...
Πολλές οι θεωρίες της Αγάπης…
Πολλές οι θεωρίες της Σωτηρίας της Ψυχής
Πολλές οι θρησκείες...
Σάστισε ο νους μας και η καρδιά μας έκλεισε… Ας περάσουμε κι αυτήν την δυσκολία και βλέπουμε…
Θα την περάσουμε κι αυτήν την δυσκολία, είναι το μόνο σίγουρο… Αυτό που είναι αβέβαιο είναι το τι θα δούμε μετά…αναλογιζόμενοι πάντα που ξεχάσαμε τα "μάτια" μας.