Τελικά, Τι;

Όταν Υπάρχει Συνειδητότητα υπάρχει Ύπαρξη, εκδηλώνεται Ύπαρξη, γίνεται «αντιληπτή» Ύπαρξη: Συνειδητότητα κι Ύπαρξη είναι το ίδιο. Η Συνειδητότητα, από την Ίδια την Φύση της είναι κάτι Ασύλληπτο, Απροσδιόριστο και «Φανερώνεται» μόνο από τις «Δραστηριότητές» της. Αυτές οι «Δραστηριότητες» αν και είναι της «ίδιας φύσης», είναι δηλαδή «συνειδητότητα», όμως ανήκουν, σαν «δραστηριότητες», σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης (όχι οντικό, αλλά οντολογικό, λειτουργικό)

Όταν υπάρχει Απόλυτη Πλήρης Συνειδητότητα υπάρχει Πλήρης Αφύπνιση, Πλήρης Εγρήγορση, μια Απέραντη Χωρίς Όρια «Σιωπή» που μπορεί να «Αφουγκραστεί» την πιο ανεπαίσθητη δραστηριότητα οπουδήποτε. Όλα όσα «δραστηριοποιούνται» μέσα σε αυτή την Απόλυτη Υπαρξιακή Σιγή, δεν είναι παρά δραστηριότητες, φαινόμενα άλλης τάξης από την Συνειδητότητα, αλλά της ίδιας φύσης, παρόλα αυτά, συνειδητότητα. Η «Αντίληψη» προσλαμβάνει όλα αυτά τα φαινόμενα, σαν φαινόμενα ή σαν «πραγματικά» ανάλογα με τον «βαθμό συγκέντρωσης κι απορρόφησης σε αυτά».

Όλα αυτά τα Φαινόμενα Βρίσκονται στον Ίδιο, Ένα και Μοναδικό Χώρο, τον Χώρο της Συνειδητότητας, (που δεν είναι Χώρος, γιατί είναι Άπειρο, Χωρίς όρια, ενώ «χώρος» είναι κάτι περιορισμένο). Παρόλα αυτά όμως η Αντίληψη που τα αντιμετωπίζει αυτά σαν πραγματικά τα διακρίνει, σαν επίπεδα ύπαρξης, και μπορεί να «απομονώνεται υπαρξιακά» και να εκδηλώνεται σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ύπαρξης. Το «πως» και το «γιατί» γίνεται αυτό μπορεί να «εξηγηθεί», (όποιος θέλει να «εμβαθύνει» σε αυτό μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας). Στην πραγματικότητα βέβαια η Συνειδητότητα, η Αληθινή Ύπαρξη, δεν έχει «Μετακινηθεί» και Λειτουργεί Πάντα στον Όλο Χώρο της Συνειδητότητας, αλλά η Αντίληψη νομίζει ότι ζει (και βιώνει την ύπαρξη) σε ένα ιδιαίτερο κοσμικό επίπεδο.

Όλα αυτά που συλλαμβάνει η Αντίληψη δεν είναι παρά φαινόμενα, όσο κι αν η συσκοτισμένη συνείδηση τα αντιμετωπίζει σαν αληθινά. Στην πραγματικότητα όλη αυτή η Δημιουργία, οι Κόσμοι, το ταξίδι των όντων στους κόσμους, δεν είναι παρά ένα αντιληπτικό ταξίδι μέσα στις διάφορες Δραστηριότητες της Συνειδητότητας, ένα ταξίδι της Αντίληψης στα Φαινόμενα. Τελικά, κάποτε η Συνειδητότητα θα «αφυπνιστεί» από όλο αυτό το όνειρο.

Αν όλα αυτά είναι αληθινά… Αν είναι αληθινά… Στην πραγματικότητα όλα αυτά που λέμε είναι βιωματικές εμπειρίες, κι όχι κατασκευές της νόησης ή νοητικές πληροφορίες, που έπλεξε η σκέψη σε μια θεωρία. Από την άλλη μεριά έχουν μια απόλυτη λογική συνέπεια, που μας πείθει ότι μπορούμε να τα «δεχθούμε» σαν αληθινά… Αν λοιπόν όλα αυτά είναι αληθινά τότε, αυτό σημαίνει ότι και τα όντα της γης, οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, ο καθένας μας, δεν είναι τίποτα άλλο από Συνειδητότητα που κάνει ένα αντιληπτικό ταξίδι μέσα σε ιδιαίτερες βιωματικές καταστάσεις. Όλα αυτά που (ο καθένας μας) αντιλαμβανόμαστε, σκεφτόμαστε, νοιώθουμε, πράττουμε, δεν είναι παρά δημιούργημα της αντίληψης μας μέσα σε «αντικειμενικές» συνθήκες. Όλα «συμβαίνουν» στο κεφάλι μας. Κι οι εμπειρίες μας, κι οι επιδιώξεις μας, και η ζωή όπως κατασταλάζει στην μνήμη μας, όλα.

Τελικά «Τι» είναι ο άνθρωπος; Ο καθένας μας. Δεν λέμε «ποιος», ποιος είμαι, ποιος είσαι, ποιοι είναι, γιατί το «ποιος» υποδηλώνει ήδη κάποιο περιεχόμενο, κάποιες ιδιότητες, ενώ το «τι» παραπέμπει σε κάποια «ουσία» (άσχετα αν τελικά, αυτό που προσεγγίζουμε σαν «ουσία» είναι «πνευματικής φύσης», κάτι «άπιαστο»). Τι είναι ο άνθρωπος; Πέρα δηλαδή από αυτή την Αληθινή Ουσία στο Βάθος της Ύπαρξης, Αυτή την Βαθιά Σιωπή της Παρουσίας, την Εγρήγορση ότι Υπάρχουμε, ότι είμαστε «Εδώ», τι άλλο «πρόσθετο» είμαστε; Είμαστε όσα αντιλαμβανόμαστε; Σκεπτόμαστε; Επιδιώκουμε; Κάνουμε; Όλα αυτά δεν είναι παρά «δραστηριότητες ης Αντίληψης, παροδικά φαινόμενα.

Είναι σαν τον Ωκεανό στον οποίο σηκώνεται το κύμα… τι είναι το κύμα; Ασφαλώς είναι ωκεανός, δραστηριότητα του ωκεανού, αλλά δεν είναι ο ωκεανός. Κι όσο μακριά κι αν ταξιδέψει το κύμα στο τέλος θα σβήσει στην μακρινή ακτή της πραγματικότητας.

Τελικά, Τι; Όλα όσα αντιλαμβανόμαστε, οι εμπειρίες, τα ταξίδια στους κόσμους, οι ζωές πάνω στη γη, πολλές-πολλές ζωές πάνω στη γη, τι σημαίνουν όλα αυτά;

Κι όλα αυτά που έχουμε δημιουργήσει σαν είδος, σαν ανθρωπότητα, ο πολιτισμός, οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες, οι κοινωνικές πραγματικότητες, ήθη, έθιμα, τρόποι ζωής, τι νόημα έχουν όλα αυτά;

Κι όλα αυτά που καθένας μας, σαν ιδιαίτερο πρόσωπο, αντιλαμβάνεται, σκέπτεται, επιδιώκει, όλα αυτά πόσο αληθινά είναι;

Τελικά, Τι; Τι ακριβώς κάνουμε; Τι ακριβώς ζούμε; Είμαστε εδώ, παρόντες στην ζωή μας; Ζούμε την ζωή μας; Ή απλά σκεφτόμαστε, τρέχουμε πίσω από επιδιώξεις που κατασκευάζει η σκέψη, κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και που δεν μας αρέσουν αλλά μας επιβάλλονται από τις «καταστάσεις»;

Τελικά, πόσο ορίζουμε τη ζωή μας; Κι αν όλα αυτά μας δεσμεύουν, μας φυλακίζουν, μας προκαλούν δυστυχία, πως θα ελευθερωθούμε από όλα αυτά; Κι υπάρχει τρόπος να ελευθερωθούμε;

Να πιστέψουμε σε σωτήρες; Όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι κι όλοι οι «άνθρωποι» της θρησκείας είναι έμποροι στο Ναό της Αλήθειας. Κι οι «δάσκαλοι»; Έρχονται κοντά μας με χάντρες και κομποσκοίνια, όπως πήγαιναν παλιά οι εξερευνητές στους πρωτόγονους της Αφρικής. Οι Αληθινοί Άνθρωποι είναι ελάχιστοι στον πλανήτη. Τους μετράμε στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τι κρίμα!

Τελικά, Τι; Στην πραγματικότητα το πρόβλημα το έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ίδιοι. Έχουμε σύγχυση, για αυτό δεν βλέπουμε. Όλα είναι μέσα στο «μυαλό» μας, (όπου «μυαλό» είναι το σύνολο της σκέψης, της μνήμης και της κατασταλαγμένης εμπειρίας). Και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε, όσες προσπάθειες κι αν κάνουμε, γιατί όλα είναι δραστηριότητες της Αντίληψης, όλα είναι σκέψη. Με όποιο τρόπο κι αν «φωτίσουμε» τα πράγματα θα δημιουργούνται πάντα παραμορφωτικές σκιές, όπως στις εξπρεσιονιστικές ταινίες του Φριτς Λανγκ.

Αν όμως ησυχάσουμε μια στιγμή, μένοντας κυριολεκτικά «ακίνητοι», σε όλα, τότε αρχίζει να ανατέλλει το Ερεβοκτόνο Φως της Πραγματικότητας. Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε ή να κάνουμε κάτι, απλά να Δούμε.

Είναι όπως όταν βρισκόμαστε ξαφνικά στο σκοτάδι. Η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση είναι να αναζητήσουμε κάποια πηγή φωτός. Λάθος. Αν μείνουμε ήσυχοι, και τα μάτια μας αρχίσουν να «συνηθίζουν» στο σκοτάδι, θα αρχίσουμε να «βλέπουμε», αμυδρά στην αρχή, καθαρότερα μετά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή δεν υπάρχει «απόλυτο σκοτάδι».

Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο της Αντίληψης. Η Συνειδητότητα είναι Παρουσία. Δεν υπάρχει απόλυτη απουσία. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν «πληροφορίες» από την σκέψη ή από «έξω», δεν είμαστε στο τίποτα. Σιγά σιγά αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την «παρουσία» μας μέσα στην Ύπαρξη.

Έτσι ο Δρόμος προς την Ελευθερία, προς το Φως της Πραγματικότητας, δεν είναι ένας δρόμος που μπορούμε να βαδίσουμε, να πραγματοποιήσουμε. Απλά πρέπει να εγκαταλείψουμε όλη αυτή την μάταιη δραστηριότητα της Αντίληψης, όλη αυτή την νοητική φασαρία της σκέψης, της κατασκευής εικόνων, της επιδίωξης, των ενεργειών που πρέπει τάχα να κάνουμε, όλα αυτά.

Τελικά, Τι; Αυτό που Είμαστε Πραγματικά (το «Τι» που λέγαμε πιο πάνω) είναι Αληθινό κι Είναι Εδώ, δια Παντός. Το «ποιος» που χτίζει ο καθένας, η ψεύτικη προσωπικότητα, το προσωπείο, είναι ένα ψέμα, ένας «ρόλος» μέσα στο κοσμικό όνειρο. Τι ακριβώς θέλουμε; Να ελευθερώσουμε, να διασώσουμε, να φωτίσουμε το «ποιος»; Το ψέμα είναι ψέμα. Δεν υπάρχει πραγματικά. Δεν μπορεί να εισχωρήσει στην Πραγματικότητα. Δεν μπορεί να γίνει μέρος της Αλήθειας, Αλήθεια.

Τελικά, Τι;