Η Αγάπη του Παιδιού

Στο βαθμό που ένα παιδί εξαρτιέται ολοκληρωτικά από τον γονιό του για να επιβιώσει, μπορούμε να μιλάμε για «αγάπη» του παιδιού προς τον γονιό;

    

Μπορεί τελικά να διαπιστώσουμε ότι η αγάπη είναι ένα φαινόμενο πολύπλοκο και δαιδαλώδες και μάλλον δεν χωράει σ’ έναν ορισμό δικό μου ή οποιουδήποτε άλλου.

Το παιδί στα πρώτα χρόνια της ζωής του εξαρτιέται από τον γονιό του για τα πάντα. Αυτός το ταϊζει, το προστατεύει, το διδάσκει, του κάνει παρέα και το ψυχαγωγεί. Στο βαθμό που του καλύπτει αποτελεσματικά τις περισσότερες ανάγκες του, είναι εντελώς φυσικό το παιδί να έχει θετικά συναισθήματα για τον γονιό του. Αν πάλι, το περιορίζει, το φοβίζει, το δέρνει και γενικά το ταλαιπωρεί, τα συναισθήματά του θα είναι μάλλον αρνητικά. Όπως και να ‘χει το πράγμα, η αλήθεια είναι μία. Το παιδί δεν έχει εκλογή. Είναι υποχρεωμένο να ανέχεται τον γονιό του, είτε του αρέσει είτε όχι. Συνεπώς όσο είναι μικρό και εξαρτημένο από μας, δεν είμαστε ακόμα σε θέση να γνωρίζουμε κατά πόσο μας αγαπάει – με την έννοια της συναισθηματικής κατάστασης – ή όχι.

Καθώς όμως μεγαλώνει και γίνεται όλο και πιο αυτάρκες, η αλήθεια αρχίζει σταδιακά ν’ αποκαλύπτεται. Όσο και να στρουθοκαμηλίζουμε, βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε σε τι βαθμό η θετική του συμπεριφορά προς εμάς απορρέει από φόβο, ενοχές, οίκτο, συμπόνοια, ευγνωμοσύνη, συμφέρον, ανάγκη αναγνώρισης ή αγάπη. Αυτό μπορεί να μας λέει ότι μας αγαπάει. Εμείς όμως ξέρουμε. Ξέρουμε αν το λέει γιατί διδάχθηκε ότι είναι ταμπού να πει το αντίθετο, ή γιατί του προσφέραμε το περιβάλλον να αναπτυχθεί και σεβαστήκαμε το δικαίωμά του να γίνει ο άνθρωπος που η ίδια του η φύση του υπαγορεύει.

Ίσως όμως αυτό να είναι και το μεγαλείο της αγάπης του γονιού για το παιδί του. Εξακολουθεί να το αγαπάει ακόμα κι όταν ανακαλύψει πως εκείνο δεν τον αγαπάει. Επιθυμεί την αγάπη του παιδιού του, την επιδιώκει αλλά δεν την θέτει σαν όρο για να το αγαπάει εκείνος. Ακόμα και τη στιγμή που διαπιστώνει ότι έκανε μοιραία λάθη και το παιχνίδι χάθηκε οριστικά, ανακαλύπτει ότι μπορεί τελικά ν’ αγαπάει χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Είναι οδυνηρή αλλά και λυτρωτική στιγμή που ο γονιός εγκαταλείπει τις προσδοκίες του και με μεγάλη του έκπληξη ανακαλύπτει ότι πράγματι μπορεί και αγαπάει ακόμα κι όταν δεν τον αγαπάνε. Ακόμα κι όταν το παιδί του δεν είναι όπως θα το ήθελε εκείνος. Τι κρίμα να μην το είχε ανακαλύψει μερικά χρόνια πριν. Τότε που έβλεπε το παιδί του σαν μέσον για την προσωπική του καταξίωση ή σαν επένδυση για το μέλλον του