Φόβος και αυτοπεποίθηση

Ο φόβος και η αυτοπεποίθηση πάνε μαζί... Φανταστικό! Όταν δεν έχεις φόβο έχεις αυτοπεποίθηση, αλλά η αυτοπεποίθηση γεννήθηκε από την έκλειψη του ίδιου του φόβου. Είναι το ίδιο το πράγμα μεταλλαγμένο. Το λένε Υπερηφάνεια ή αλλιώς Εγωϊσμό. Ο εγωϊστής θέλει να είναι ωραίος και αρεστός στους άλλους, ώστε μέσα απ' αυτούς να επιβεβαιώνεται η σημαντικότητά του. Είτε προσωπικού γοήτρου, είτε επαγγελματικού, είτε ακόμα και πνευματικού. Αλλά όλα καταλήγουν στο εγώ. Αυτό που φοβάται είναι το εγώ που ανησυχεί ότι θα χάσει την αυτοεικόνα του.

Υπάρχουν δύο ειδών αυτοπεποίθησης. Η μία είναι η πεποίθηση που έχουμε για τον εαυτό μας, και για τις ιδέες μας, για τις ικανότητές μας, για την προσωπικότητά μας, για την ιστορία μας κλπ. Όλα αυτά είναι απλά πεποιθήσεις που έχουμε φτιάξει για τον εαυτό μας, θεωρώντας τον καλύτερο εν συγκρίσει με κάτι άλλο. Δεν είναι αυτό που είμαστε πραγματικά.

Η άλλη μορφή αυτοπεποίθησης είναι αυτή η σιγουριά, που προέρχεται από μία εμπειρία που είναι πέρα από του νου. Είναι κάτι που προέρχεται από το Είναι, σε ένωση με το Είναι. Είναι η πραγματικά βιωμένη ευγνωμοσύνη μέσα από την ίδια βιωμένη κατανόηση της πραγματικότητάς μας βιωμένη με ολοκληρωτική αντίληψη. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον εκεί συνδυάζονται σ' ένα αιώνιο τώρα. Εκεί τα συναισθήματα είναι ανώτερα, όμορφα, άφατα, θεϊκά. Και όσο πιο πολύ μέσα στο Θεϊκό Είναι κάποιος χάνεται τόσο πιο πολύ βιώνει την απλότητα της ζωής ευδαιμονικά.

Σ' αντιδιαστολή τα κατώτερα συναισθήματα φόβου, ταραχής, θυμού, ανωτερότητας, κατωτερότητας, κριτικής, θλίψης, κατάθλιψης κλπ. ή τα αντίθετά τους του ενθουσιασμού, της κατώτερης εκείνης χαράς που πηγάζει από μια αισθησιακή και παροδική απόλαυση, όλα μας πηγαίνουν φέρνουν σαν εκκρεμές, και μας κάνουν να χάνουμε το ουσιώδες. Το κατώτερο εξαλείφεται μοναχά με το ανώτερο. Όταν το ανώτερο απουσιάζει το κατώτερο επικρατεί και ευδοκιμεί. Για να ευδοκιμήσει το ανώτερο, οφείλουμε να μείνουμε προσκολλημένοι στο ανώτερο.

Να αρχίσουμε με την Ευγνωμοσύνη, της ανθρώπινης εμπειρίας μας, και την Αποδοχή και την Αγάπη προς τον Εαυτό μας και όλα τα αισθανόμενα πλάσματα. Δεν δύναται να μην βρεθούμε προς εκπλήξεως ότι όσο κάποιος εμμένει σε αυτή την πρακτική της συμπόνιας με τα πόσα αντιφατικά συναισθήματα θα αντιμετωπίσουμε. Αποδεχόμενοι με ευγνωμοσύνη την εμπειρία μας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη ολοκληρωτικά για την πορεία μας, και αγαπώντας πραγματικά και άνευ κριτικής τον εαυτό μας, σταδιακά θα καθαρθούμε. Με τον καιρό και στο βαθμό που η κάθαρση θα παίρνει μέρος, θα ενωνόμαστε σταδιακά με το Είναι όλο και περισσότερο.