«Σε εκείνες τις περιπλανήσεις που δεν ξέρεις το που και το γιατί. Που απλά κλείνεις τα μάτια και μόνο αισθάνεσαι!»Και έτσι απλά χαθήκαμε! Όταν τα ψέματα ξεστομίζονται με ευκολία-η ψυχή παγώνει!
Και σου έλεγα: " Μη λες ψέματα!"
-"Είναι καλύτερα έτσι." μου απαντούσες.
Μα είδες; Όταν κρύβουμε την πραγματικότητα, η ζωή φοβάται και φεύγει και αυτή! Θα τα πούμε σε ένα παραμύθι! Εκεί που τα ψέματα "επιτρέπονται!"
Τι μήπως φοβάσαι και αυτό; Γιατί; «Έλα, ότι κι αν είναι, θα τελειώσει γρήγορα. Μάζεψε την ψυχή σου και όρμα.» είχε πει και ο Λουντέμης.
Τι φοβάσαι; Ότι δεν θα σωθείς μέσα σε αυτό το χάος; Μα είναι το δικό μας χάος-πως γίνεται να φοβάσαι τον εαυτό σου; Πως γίνεται να φοβάσαι εμάς;
«Με κάνεις έξαλλη!»
«Το ξέρω»
«Και γιατί συνεχίζεις;»
«Γιατί έτσι, άμα με ρωτήσουν: «Ξέρεις τι άνθρωπο έχεις δίπλα σου;» εγώ θα μπορώ να τους απαντήσω: Ναι, ξέρω!»
«Τότε θα έπρεπε να ξέρεις επίσης, πως χάνουμε στιγμές για να αποδείξουμε σε άλλους πως τις ζήσαμε!»
«Θα τρόμαζες, αν ήξερες τι πραγματικά εννοώ.»
«Τι;»
Και κούνησε το κεφάλι του και χάθηκε στην σιωπή του. Ίσως δεν ήθελε να πει μεγάλα λόγια. Ξέρεις από εκείνα που δεν βγαίνουν ποτέ, ή δεν ήθελε να πει ψέματα ή απλά δεν ήξερε ούτε εκείνος. Συνέχισε να περπατάει στον χαμό της Αθήνας αφήνοντας τις στιγμές να γράψουν την δική τους ιστορία, για να μπορέσει να πει την μέρα που θα ξαναβρισκόμασταν: «Θυμάσαι; Περπατήσαμε μαζί εδώ!». Και για να μπορέσω να του απαντήσω: «Μα δεν το ξέχασα ποτέ!»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου