Η στιγμή που μαθαίνεις ότι ο άνθρωπός σου έχει κάτι, είναι μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σου. Τα λεπτά περνούν βασανιστικά μέχρι να τον αντικρίσεις και να σου πει τι συμβαίνει. Δεν ακούς τίποτα, δεν βλέπεις τίποτα. Όλα τριγύρω σου σταματούν κι εσύ απλά είσαι ένα στρατιωτάκι που κινείται μέσα στον χώρο. Αναμένεις… Η αναμονή αυτή σε σκοτώνει. Σε λυγίζει.
Και τότε εμφανίζεται εκείνος. Είναι ο άντρας σου, ο φίλος σου, ο πατέρας σου, ο άνθρωπος σου. Τον βλέπεις και καταλαβαίνεις πώς αισθάνεται. Το παίζει σκληρός και δυνατός, αλλά μόλις μένετε οι δύο σας, λυγίζει. Χώνεται στην αγκαλιά σου και κλαίει με λυγμούς, σαν ένα μικρό παιδάκι. Τον αφήνεις να χαλαρώσει και τότε του ζητάς να μοιραστεί μαζί σου ό,τι τον απασχολεί. Ό,τι μοιράζεσαι με κάποιον άλλον, γίνεται ελαφρύτερο. Ακούς λόγια που δεν πίστευες ότι θα άκουγες. Πονάει ο άνθρωπός σου κι εσύ σπας σε περισσότερα κομμάτια. Κομμάτια όμως που πρέπει να μαζέψεις ώστε να μπορέσεις να τον στηρίξεις.
Σε χρειάζεται. Βάζεις αυτό σαν οδηγό και προχωράς. Δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου, παρά μόνο εκείνον. Τον αγαπάς και το μόνο που θέλεις είναι να τον βλέπεις να χαμογελά. Δε σε νοιάζει τι θα πάθεις εσύ, αρκεί να είναι εκείνος καλά. Για σένα δεν υπάρχει σωματική κούραση, παρά μονάχα η διάθεση να είσαι δίπλα του 24 ώρες το 24ώρο.
Είναι ένα δύσκολο μάθημα αυτή η εμπειρία. Είναι μία εμπειρία ζωής. Μία εμπειρία που σου μαθαίνει πως η κάθε μέρα είναι μοναδική. Μακάρι να μπορούσαμε εμείς οι άνθρωποι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό πριν μας βρει η κακοτοπιά. Ας μάθουμε να χαιρόμαστε κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας μας, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι θα έρθει και το επόμενο. Το τώρα είναι το μόνο σίγουρο που έχουμε. Αγαπήστε, ζήστε, χαμογελάστε, φωνάξτε, μιλήσετε, κάντε τα όλα τώρα!
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που ψάχνουν τη δύναμη για να στηρίξουν ένα δικό τους άτομο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου