Oπου δε ρέει ο χρόνος και η λογική αναστέλλεται

Αυτή τη φορά δε γύρισα για να φύγω. Ήξερα τι θα γινόταν. Συνέβαινε μια φορά το χρόνο στα γενέθλιά του. Δική του ήταν αυτή η επιλογή. Μήπως ήταν ένα ηθικός εκβιασμός; Ίσως. Ένοιωσα μια αμυδρή λάμψη να σχηματίζεται στη γωνία του δωματίου πίσω μου, τις συστροφές σε κατευθύνσεις που δεν υπάρχουν, τη μηχανή και τον κάτισχνο επιβάτη της να ενσαρκώνονται μέσα στον πνιχτό αέρα. Πάνω στην παλιά σερβάντα στεκόταν μια ξεθωριασμένη φωτογραφία: ένας νεαρός άντρας γεμάτος αυτοπεποίθηση μαζί με την πανέμορφη νεαρή σύζυγό του. Χωρίς να γυρίσω το βλέμμα, μίλησα στον επιβάτη!

- Η απάντηση είναι για μια ακόμη φορά όχι παππού.

- Δε ζητάω πολλά, μου απάντησε με την απελπισία να είναι ζωγραφισμένη στο βλέμμα του.

- Μόνο να σε δολοφονήσω, του είπα ενώ έβαλα το δάχτυλο στη σκανδάλη του περιστρόφου  που έκρυβα μέσα στη δεξιά τσέπη στο σακάκι μου.

Άρχισε πάλι η ίδια κουβέντα για τη συνήθη ανταλλαγή.

- Αν δε με σκοτώσεις, δε θα γεννηθείς!

- Γεννήθηκα όμως παππού!

- Ναι! Γιατί ο αιτιακός μου βρόγχος είναι ατελής, είπε θυμωμένα. Ξέρεις! Έχεις κατανοήσει το θέμα. Ξέρεις τι δε θα συμβεί αν με αφήσεις να ζήσω! Η φωνή του έτρεμε.

Η αλήθεια είναι ότι ήξερα. Όμως ακόμα και τώρα δεν έβγαινε νόημα. Όπως δεν έβγαινε νόημα ακόμα και τότε, παλιά, όταν ήμουνα μικρό παιδί. Σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση, ο παππούς μου ο Ιάσωνας ήθελε να γίνει εφευρέτης. Δεν τα κατάφερε και κατέληξε να είναι ιδιοκτήτης μιας μικρής μπυραρίας στη μικρή μας πόλη. Η αλήθεια όμως είναι ότι μια και μοναδική του εφεύρεση ήταν επιτυχής. Το μεγάλο του μυστικό. Κι εγώ το ήξερα. Όταν μια χρονομηχανή παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου, το πιστεύεις!

Οι φυσικοί και οι φιλόσοφοι λένε ότι τα ταξίδια στο χρόνο  είναι εφικτά μόνο προς το μέλλον. Αντίθετα, τα ταξίδια στο παρελθόν δημιουργούν απίθανα παράδοξα. Ο παππούς το ανακάλυψε με φριχτό τρόπο.

Η χρονομηχανή του παππού ήταν η μοναδική του επιτυχία.  Μια ευφάνταστη εφαρμογή των τετραδονίων του Χάμιλτον. Τη δοκίμασε κάνοντας ένα μικρό άλμα στο δικό του μέλλον και ανακάλυψε ότι ο ίδιος και η μελλοντική του σύζυγος η Ευτέρπη  ήταν πολύ ευτυχισμένοι καθώς ένα μωρό επρόκειτο να γεννηθεί σύντομα. Ανακουφισμένος και περήφανος πίεσε το μοχλό για να επιστρέψει στη στιγμή της αναχώρησής του.

Τίποτα όμως δεν έγινε!

Έλεγξε ξανά τη μηχανή του και ξαναδούλεψε τη θεωρία. Έξαφνα, ανακάλυψε ένα σφάλμα. Η μηχανή του μπορούσε να ταξιδέψει μόνο στο μέλλον! Αλλά με αυτό τον τρόπο δημιούργησε ένα παράδοξο. Αν δεν μπορούσε να επιστρέψει, ποιός θα παντρευόταν την Ευτέρπη;

Ο καιρός περνούσε. Παρακολούθησε τη βάφτιση του γιού του και μετά το γάμο του. Περίμενε υπομονετικά έξω από το μαιευτήριο όταν γεννήθηκα. Πόση χαρά έκανε όταν με είδε για πρώτη φορά! Ανέπτυξε ένα «χρονοκλαστικό λογισμό» του χωρόχρονου σε μια προσπάθεια να εκλογικεύσει τη θρυμματισμένη του ζωή. Μετά από καιρό καθόταν σιωπηλός, με μάτια δακρυσμένα σε μια γωνιά, πίσω-πίσω στην εκκλησία, παρακολουθώντας την κηδεία του πατέρα μου και ξαφνικά κατάλαβε τι έπρεπε να γίνει…

Το ταξίδι στο χρόνο παραβιάζει αρκετούς φυσικούς νόμους διατήρησης αλλά το σύμπαν μπορεί να δανειστεί ενέργεια, ροπή ή ύλη, υπό τον όρο ότι το χρέος θα εξοφληθεί όταν η χρονομηχανή επιστρέψει στο αρχικό σημείο του ταξιδιού. Η δυική ύπαρξη του Ιάσωνα δεν παραβίαζε κανέναν νόμο. Μέχρι τώρα. Αλλά θα το έκανε αν μπορούσε να δημιουργήσει ένα παράδοξο τόσο σκανδαλώδες το οποίο δε θα μπορούσε να επιλυθεί «ξεχρεώνοντας» απλά ότι είχε δανειστεί. Γι’ αυτό με ικέτευε να τον σκοτώσω.

Σύμφωνα με το χρονοκλαστικό λογισμό του παππού, θεμέλιο του σύμπαντος δεν είναι η ενέργεια ή η πληροφορία, αλλά η λογική. Αν τον σκότωνα εντός της δικής μου χρονικής αφήγησης δε θα είχε ανακαλύψει ποτέ τη μηχανή του και συνεπώς δε θα μπορούσα ποτέ να τον σκοτώσω! Με τα θεμέλια αυτής της λογικής να έχουν μετατραπεί σε ερείπια, το Σύμπαν θα μπορούσε να επιλύσει το παράδοξο εξαφανίζοντας τη χρονομηχανή. Το αποτέλεσμα θα ήταν μια συνεπής ιστορία στον οποία ο Ιάσωνας παντρεύεται κανονικά την Ευτέρπη και όλα ρέουν κανονικά.

-Πρέπει να με βοηθήσεις, συνέχισε ικετεύοντας.

Το σώμα του έτρεμε ενώ το βλέμμα του αγρίεψε. Η ζωή του είχε μετατραπεί τώρα σε μια σειρά επεισοδίων στα οποία με παρακαλούσε κάθε φορά να τον σκοτώσω. Η ζωή του είχε γίνει φρικιαστική. Και οι δυο μας είμαστε απελπισμένοι.

Η καταστροφή της χρονομηχανής και μόνο δε θα είχε αποτέλεσμα. Ούτε και η αυτοκτονία. Ο χρονοκλαστικός του λογισμός επέτρεπε την αναστολή της λογικής μέσα στον αιτιακό βρόγχο της χρονομηχανής, μέχρι να κλείσει ο βρόγχος. Ο παράγων της καταστροφής του έπρεπε να είναι κάποιος έξω από το βρόγχο. Κάποιος ο οποίος θα έπρεπε να είναι μια λογική συνέπεια της υποθετικής επιστροφής του στο παρελθόν. Αυτό σήμαινε, ο πατέρας μου, εγώ ή τα παιδία μου.  Τα παιδιά μου!

Έπρεπε να μπει ένα τέλος.

Ο παππούς σκαρφάλωσε απρόθυμα μέσα στη μηχανή του και διστακτικά πίεσε το μοχλό εκκίνησης. Καθώς η μηχανή άρχισε να εξαφανίζεται αργά, έβγαλα το περίστροφο από την τσέπη μου και τον πυροβόλησα. Δεν διακινδύνευσα να ρίξω στα χειριστήρια. Είχα μόνο μια ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς ο παππούς ήταν αρκετά μεγάλος στόχος. Δεν αστόχησα…

Στο τέλος κατάλαβα ότι ο «λογισμός» του ήταν ελαττωματικός όπως και η μηχανή του. Ναι, η χρονική μου αφήγηση περιείχε έναν παππού ο οποίος έζησε μια ευτυχισμένη ζωή με την αγαπημένη του Ευτέρπη αλλά περιείχε και έναν παππού ο οποίος υλοποιήθηκε μέσα σε μια χρονομηχανή. Ο αιτιακός βρόγχος του ταξιδιού στο χρόνο του παππού είχε συζευχθεί με το δικό μου. Αν το Σύμπαν τον απέβαλλε θα απέβαλλε και εμένα και τα παιδιά μου. Έτσι παγίδευσα το κουφάρι του παππού σε μια παγωμένη στιγμή όπου δε ρέει ο χρόνος και η λογική αναστέλλεται.

Εκείνη η ξεθωριασμένη φωτογραφία λέει ότι δεν είμαι δολοφόνος. Ω! Πόσο ψεύδεται.

Ο παππούς ήθελε να τον σκοτώσω και όταν δε μου έμεινε καμιά άλλη επιλογή το έκανα! Και αυτός είναι ο μόνος λόγος γιατί κανείς από τους δυο μας δεν έζησε ποτέ!