Η θρησκεία και ο πιστός δούλος της Γ. Μπαμπινιώτης (« επιστημονικές » απάτες)

Ο υπόδουλος στους ρασοφόρους αυτός «επιστήμων», προκειμένου να στερεώσει τα σαθρά θεμέλια της χριστιανικής θρησκείας, της οποίας είναι δηλωμένος δούλος – ήτοι επιστήμων στην υπηρεσία του σκοταδισμού – δεν διστάζει να σύρει την επιστήμη της ετυμολογίας στο υπόγειό του για να την βιάσει, χάριν του θρησκευτικού χτικιού.
Βασιζόμενος στην ασχετοσύνη των πελατών του (αγοραστών των λεξικών του) δεν θορυβείται καθόλου από το ενδεχόμενο ελέγχου των ψευδών του, προκειμένου να καταθέσει ακόμη μια ομολογία πίστεως στο κυρίαρχο αλλότριο δόγμα του ιουδαιοχριστιανισμού.
Προσέξτε τώρα τι σκάρωσε ο αθεόφοβος, προκειμένου να δώσει τον ορισμό της θρησκείας σύμφωνα με την βόλεψη του κηφηναριού των ρασοφόρων.
Στην ιστοσελίδα του λοιπόν (http://www.babiniotis.gr/wmt/webpages/index.php?lid=1&pid=22&catid=1&apprec=9), για την ερμηνεία της λέξεως θρησκεία γράφει:

Η ελληνική λέξη θρησκεία (τού 5ου αιώνα) παράγεται από το ρήμα θρησκεύω (απ’ όπου και το θρήσκος). Ετυμολογικά η λέξη πρέπει να συνδέεται με δύο διαλεκτικές λέξεις (πιθανότατα ιωνικές), δύο «γλώσσες» τού λεξικογράφου Ησυχίου, τις λέξεις θρήσκω = «νοώ» / θράσκειν = «ἀναμιμνήσκειν» και την ομόρριζη ἐν-θρεῖν = «φυλάσσω, τηρώ». Βάσει αυτών μπορούμε να πούμε ότι στην Ελληνική η λέξη θρησκεία θα σήμαινε «τη νοητική σύλληψη και ανάκληση στον νου, την ανάμνηση τού θείου» (κάτι που θα θύμιζε την περί ιδεών θεωρία τού Πλάτωνος) και, κατ’ επέκτασιν, «την τήρηση αυτής τής νοητικής σχέσης προς το θείο και αυτών που συνδέονται με αυτήν (ευσέβεια, διαφύλαξη, λατρεία)».

Όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια όλα όσα λέει παραπάνω είναι συνειδητά ψέματα. Και για να μην εκτεθεί ο ερίφης και ως εντελώς ξεγυμνωμένος, κρατάει μοναχά για στοιχειώδη ασφάλεια το σώβρακό του, διότι λέει «…Ετυμολογικά η λέξη πρέπει να συνδέεται…».
Το πρέπει ασφαλώς δηλώνει την βρώμικη πρόθεσή του, διότι ο επιστήμων στις περιπτώσεις αυτές λέει, ίσως ή πιθανόν.
Τι αναφέρει όμως περί της θρησκείας το λεξικό του Ησύχιου (το οποίο έτυχε να έχω φάτσα κάρτα ολημερίς, μέχρι και για μαξιλάρι επί δυο δεκαετίας και μέχρι την σήμερον). Διευκρίνιση: δεν χρειάζεται να έχετε γνώσεις ετυμολογίας για να αντιληφθείτε την απάτη του κυρίου. Απλώς διαβάστε.
Ότι λοιπόν αναφέρει ο Ησύχιος για την θρησκεία είναι τα παρακάτω:

θρησκεύει.  σέβεται, θεραπεύει, προσεδρεύει, υπηρετεί, τω θεω λατρεύει
θρησκός. ετερόδοξος. ευσεβής.
θρησκώ νόω…… και τα δυο ω με υπογεγραμμένη (προσέξτε ότι ο ερίφης το έκανε θρήσκω = «νοώ»)
θρησκεία. Σέβασμα

Έξω όμως κι απ αυτό στο λεξικό περί του εν-θρειν του Μπαμπινιώτη  γράφει
ενθρείν . φυλάσσειν. Το τηρώ δεν υπάρχει (το πρόσθεσε για να τηρήσει την επιστημονική του ανευλάβεια).

Ποια είναι τώρα τα επιστημονικά στοιχεία περί της ετυμολογίας της λέξεως θρησκεία:

Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΚΑΙ ΕΝΝΟΙΑΣ ΘΡΗΣΚΟΣ

Στην ελληνική γλώσσα οι λέξεις σέρνουν πίσω τους ολόκληρη ιστορία. Μάλλον αυτό ισχύει για όλες τις γλώσσες του κόσμου. Λέγεται δε ότι στην ελληνική ισχύει κατ’ εξοχήν. Όπως και να ’χει το πράγμα νομίζουμε ότι πρέπει εξετάσουμε το ζήτημά μας όσο γίνεται πιο εμπεριστατωμένα. Τι πάει να πει δηλαδή θρήσκος, θρησκεία, θρησκεύω, θρησκευτής κ.λπ.

Στο «ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ», LIDDELL & SCOTT, γράφονται:

-  θρήσκος, ίσως εκ του θρέομαι, ψιθυρίζω προσευχάς.

Αυτό που είναι βέβαιο και άξιο προσοχής είναι ότι η λέξη δεν αναφέρεται από κανέναν Έλληνα συγγραφέα, παρά μόνον από χριστιανούς! Ο Ησύχιος, στο περίφημο λεξικό του, 5ος αιων. μ.Χ., την αναφέρει ως θρησκός. Τι ερμηνεία της αποδίδει; Προσέξτε παρακαλώ: ετερόδοξος!!!

Για να πούμε δε όλη την αλήθεια, μόνο ο Ηρόδοτος αναφέρει – όχι την λέξη θρήσκος – τις λέξεις θρησκεία και θρησκεύω, με τις σημασίες της λατρείας του θείου και της πίστης. Η μοναδική του εξαίρεση είναι υπέρ-αρκετή για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Ποιόν κανόνα; Ότι οι Έλληνες αποκαλούσαν θρήσκους τους χριστιανούς και οποιουσδήποτε πιθανόν άλλους οι οποίοι απαρνούνταν τις πάτριες ελληνικές θεότητες χάριν αλλοτρίων.

Γιατί οι Έλληνες αποκάλεσαν με την λέξη αυτή τους ετερόδοξους; Πρέπει να ερμηνεύσουμε ορθά πρώτα την λέξη θρήσκος. Η προαναφερθείσα ετυμολογική ερμηνεία εκ του θρέομαι, νομίζουμε ότι δεν μας πείθει. Η γνώμη μας είναι ότι προέρχεται από τις λέξεις θεός και ρήσκω ( = λέγω), το δε ρήσκω εκ του ερώ. Δηλαδή θε-ρήσκος > θρήσκος με αποβολή του ε. Αλλά και εκ του θρέομαι να προέρχεται δεν αλλάζει και πολύ το πράγμα.

Θρήσκος δηλαδή πάει να πει αυτός που μιλάει πολύ για θεό ή θεούς. Κατά την εκδοχή την εκ του θρέομαι πάει να πει αυτός που μιλάει με τον θεό δια της προσευχής. Τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν σε κάποια τάξη.

Ας ξεκαθαρίσουμε την δεύτερη εκδοχή. Η λέξη προσευχή δεν απαντάται ούτε μια φορά στην Αρχαία ελληνική γραμματεία! Μάλιστα ούτε μια φορά. Το προαναφερθέν λεξικό αναφέρει για κάθε λέξη όλες τις ιστορικές καταγραφές της. Στην περίπτωση της λέξης προσευχή την αναφέρει μόνον από ιουδαϊκές πηγές. Η αλήθεια είναι ότι και πάλι ο Ηρόδοτος πρώτος αναφέρει το ρήμα προσεύχομαι, με την έννοια του λατρεύω. Κατόπιν το αναφέρουν οι τραγικοί ποιητές.

Στην χριστιανική λατρεία η προσευχή είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της. Φυσιολογικά λοιπόν μπορεί να ονόμασαν οι Έλληνες τους χριστιανούς θρήσκους εκ των πολλών τους προσευχών.

Πάμε στην πρώτη εκδοχή. Την κατ’ εμάς ορθότερη. Την εκ του θεός + ρήσκω. Ότι πρόκειται περί αυτών που μιλούν πολύ για τον θεό.
Πράγματι η θεολογική λογοδιάρροια των χριστιανών πατέρων και θεολόγων δεν έχει κανένα προηγούμενό της και ούτε πρόκειται, στον αιώνα τον άπαντα, να υπάρξει κανένα επόμενο.

Φρίττει κανείς και μόνο με την ιδέα ότι μπορεί να υποχρεωθεί να καταπιαστεί μαζί της. Άπειρες θεολογικές ανοησίες και μπουρδολογίες έχουν καταγραφεί από την χριστιανική πλευρά. Βλέπετε αυτοί δεν υπέστησαν ποτέ καύσεις των βιβλίων τους, όπως οι Έλληνες συγγραφείς, τα έργα των οποίων κατέκαψαν οι χριστιανικές ορδές των κηφήνων καλογήρων, αφήνοντας να τους ξεφύγει μόνον το 5% περίπου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.

Εάν αποτολμήσει κανείς να καταπιαστεί με την χριστιανική θεολογία (θρησκεία) δεν ξέρει από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει. Ο κάθε πατέρας ένας υπερ-θρήσκος άνθρωπος. Χρόνια ολόκληρα χρειάζεται κάποιος για να διαβάσει μόνον τα έργα του Ιωάννη του Χρυσόστομου.

Κι επειδή αυτός θεωρείται από τους χριστιανούς ως ο μέγιστος, θα αποτολμήσουμε να καταπιαστούμε μ’ αυτόν ώστε να μην κατηγορηθούμε ως ανεύθυνοι και μεροληπτικοί. Δεν τον ονόμασαν τυχαία Χρυσόστομο οι άνθρωποί.

Ωστόσο επειδή, όπως θα διαπιστώσουμε σε λίγο, η δυσωδία του στόματος του πατρός αυτού είναι τόσο ανυπόφορη και τόσο εξαιρετικά Βρομόστομη, νοιώθουμε την υποχρέωση να προειδοποιήσουμε τους αναγνώστες που θα συνεχίσουν την ανάγνωση του παρόντος, να μην το κάνουν αυτό, εάν πρώτα δεν φορέσουν προστατευτική αντιδυσοσμική μάσκα. Σ’ αντίθετη περίπτωση να είναι βέβαιοι ότι θα μολυνθούν σοβαρά. Δεν θέλουμε να κατηγορηθούμε εύκολα ως ανεύθυνοι σε καμμιά περίπτωση. Τα δείγματα που θ’ αναφέρουμε είμαι λίγα μεν αλλά ικανά για να παρουσιάσουν μια καθαρή εικόνα του.

Ξέρεται γιατί τον ονόμασαν έτσι; μάθετέ το λοιπόν: να πώς χαρακτηρίζει τους πατέρες μας: «μωρούς», τόμος 18 σελ. 17, εκφέροντες «λόγους μάταιους κι ακάθαρτους», 18. 113, «δεισιδαίμονες» 34. 429, αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών, 34. 497, ασοφότερους από τα ζώα, 34. 497. Επί πλέον «στιγματισμένους, χειρότερους από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα», «κυνικά καθάρματα», «πανάθλιους», «παμμίαρους, αδιάντροπους» και χίλιες δυο άλλες ανυπόστατες λοιδορίες. Όλ’ αυτά και μύρια άλλα είναι γραμμένα στο βιβλίο «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», εκδ. «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» 1980.

Ξέρεται ο Βρωμόστομος αυτός άνθρωπός γιατί τα λέει όλ’ αυτά; Διότι τέτοιοι ακριβώς ήσαν οι καινούργιοι πατέρες του. Ας δούμε μια τέτοια περίπτωση: Βασιλ. Β΄ κεφ. ΙΓ΄ 1 «Έπειτα από αυτά συνέβησαν τα εξής θλιβερά γεγονότα. Αδελφή του Αβεσσαλώμ υιού του Δαβίδ, ήτο η ωραιωτάτη κατά την μορφήν Θημάρ. Αυτήν την ερωτεύθη σφοδρώς ο Αμνών, ο υιός του Δαβίδ..»

Στη συνέχεια περιγράφεται λεπτομερώς πώς ο Αμνών δολίως συνεβρέθη μετά της αδελφής του και πώς ο πατέρας του ο Δαβίδ έμαθε τα ανήκουστα συμβάντα. Αλλά (Β΄ 21) «δεν ετιμώρησε τον Αμνών διότι δεν ήθελε να τον λυπήση, επειδή ήτο πρωτότοκος υιός του και τον αγαπούσε ιδιαιτέρως».

Αυτόν έβαλε προστάτη της παιδείας της η παπαδοκρατούμενη ελληνική πολιτεία!!! Για να παιδαγωγήσει δούλους κι όχι ελεύθερους Έλληνες. Τι δουλειά έχει ο Χρυσόστομος με την δουλεία; Ιδού: Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία, ΙΘ΄ σελ. 535 (εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 1980): «Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία. Και για να καταδείξει τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει (αναφέρεται σε λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου): Αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλείαν, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να μείνη δούλος. Διότι θέλει να δείξη ότι δεν βλάπτει καθόλου η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα».

Πώς είπατε; Ότι άλλα εννοεί! Μη βιάζεστε, μας το εξηγεί αμέσως στη συνέχεια ο πατέρας Χρυσόστομος. Φρόντισε και γι’ αυτό μην τυχόν του ξεφύγει κανείς με αμφιβολίες. «Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται, ότι το χρησιμοποίησε περισσότερο το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντες ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου… Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων να δείξη ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος, και επομένως, λέγει, και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος».

Θα μου πείτε ότι αυτά δεν είναι θεολογία αλλά ύμνοι προς την δουλεία. Όχι καλοί μου άνθρωποι, διότι αυτά προκύπτουν από θεϊκές εντολές. Πώς; Από θεϊκές εντολές; Είναι δυνατόν να υπάρχουν θεοί τέτοιας υποστάθμης!!! Γιά ακούστε: Το μάθημα αρχίζει από το πρώτο ευαγγέλιο, το κατά Ματθαίον (5. 9): «… να μη αντιστέκεστε στο πονηρό (σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις τα ευαγγέλια λένε ακριβώς το αντίθετο), αλλ’ όποιος σε κτυπήσει στο δεξί σαγόνι, να του στρέψεις και το άλλο. Και σ’ εκείνον που θέλει να σε πάει στο δικαστήριο και να πάρει το πουκάμισό σου άφησέ του και το επανωφόρι. Και όποιος σου επιβάλλει αγγαρεία ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο».
Ποιός μιλάει; Ο ίδιος ο Χριστός. Ο «σπείρων τον σπόρον» της δουλικότητας. Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα το γιατί οι Εβραίοι, όχι μόνον δεν τον αναγνώρισαν ως μεσσία, αλλά, τον μισούσαν θανάσιμα.

Δηλαδή τον καιρό που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονταν υπό Ρωμαϊκό ζυγό, και αγωνίζονταν για την ελευθερία τους, πραγματοποιώντας επαναστάσεις (αναφέρουν τέτοιες και τα ευαγγέλια), αυτός τους δίδασκε δουλικές συμπεριφορές! Καημένοι Εβραίοι πόση διαβολή και συκοφαντία δεχθήκατε από τους χριστιανούς για την υπερήφανη στάση σας υπέρ της ελευθερίας από τον Ρωμαϊκό ζυγό.

Πώς να μην τρελαίνονταν οι άνθρωποι, όταν, την ώρα που πάλευαν να ελευθερωθούν από τον ζυγό του Καίσαρα, ο Ιησούς τους συμβούλευε «απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι». Όταν ο Θευδάς και ο Ιούδας (όπως αναφέρουν τα ίδια τα ευαγγέλια, Πραξ. 5. 34) επαναστάτησαν και σκοτώθηκαν για την ελευθερία της πατρίδας τους. Γιατί να απορούμε που ο Πιλάτος δεν ήθελε να τον σταυρώσει. Γιατί να σταυρώσει κάποιον που έριχνε νερό στον μύλο του.

Ο σπόρος του Χριστού έπιασε τόπο, έπεσε σε γόνιμο έδαφος: (προς Ρωμαίους, 13. 1) «Ας υποτάσσεται ο καθένας στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον θεόν… Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτάσσεται εις την διαταγήν του θεού και εκείνοι που αντιστάθηκαν θα κατακριθούν… Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνεται τους φόρους, διότι οι αρχές είναι υπηρέται του θεού».

Εφεσίους 6. 5 «Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κυρίους σας του κόσμου αυτού με φόβον και τρόμον».
Τιμόθεον 6. 1 «Όσοι είναι υπό τον ζυγόν της δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους των αξίους κάθε τιμής, δια να μη δυσφημείται το όνομα του θεού και η διδασκαλία».
Τίτον 2. 9 «Οι δούλοι να υποτάσσονται εις τους κυρίους τους, να είναι εις όλα ευάρεστοι».
Πέτρου 2. 13 «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού».
Πέτρου 2. 13 «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».

Τι λέτε τώρα; Είναι ή δεν είναι θρησκευτικά αυτά τα λόγια. Καθαρίστε τώρα την αντιδυσοσμική σας μάσκα διότι πρόκειται να δεχθεί απόβλητα βόθρου:

Ο προστάτης αυτός της παιδείας του Ελληνικού έθνους έχει συγκεκριμένη άποψη περί παιδείας. Ιδού ποιά είναι: από την «Εις την Α΄ Κορινθίους» Δ΄ ομιλία του, τόμος 18 σελ. 99, όπου ειρωνεύεται τον Πλάτωνα και περιφρονεί τα μαθηματικά «Πόσον εκοπίασεν ο Πλάτων με τους μαθητές του με το να μας συζητεί περί γραμμής και γωνίες και σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ των και ανίσων και δια τέτοια θέματα λεπτεπίλεπτα ως ο ιστός της αράχνης – διότι αυτά είναι δια την ζωήν περισσότερον άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα – και χωρίς να ωφελήση πολύ ή ολίγον με τας συζητήσεις αυτάς εγκατέλειψεν έτσι την ζωήν».
Κακόμοιρε ορθόδοξε χριστιανέ που βασανίζεις ακόμα άσκοπα εντελώς τα τέκνα σου με εκατοντάκις λεπτεπιλεπτέστερα ζητήματα, στην παιδεία του προστάτη της Χρυσόστομου!

Όμως όσο και να απεχθάνεται κανείς το φως του ήλιου, όσο και να προσπαθεί να το αποφύγει, κάποια στιγμή θα σηκώσει το βλέμμα του προς αυτό και προς στιγμή τουλάχιστον θα αντιληφθεί το μέγεθος της λαμπρότητάς του.

Ιδού τι μας ομολογεί ο πατήρ Χρυσόστομος: «…δια να καταισχύνωμεν και του Έλληνας. Διότι τώρα, αν και θέλω να απευθύνομαι προς αυτούς, ενώ τους νικώμεν εις τους λόγους και εις την αλήθεια των δογμάτων, επισύρωμεν εις βάρος μας τον χλευασμόν από την σύγκρισιν του βίου, αφού εκείνοι μεν, αν και ευρίσκονται εις την πλάνην και δεν πιστεύουν εις τίποτε ισάξιον με την ιδικήν μας πίστιν, όμως ζουν βίον φιλοσοφίας, ενώ εμείς κάμνομεν το εντελώς αντίθετον». «Εις την Α΄ Κορινθίους» Ομιλία Ζ΄ τόμος 18 σελ. 197. Στον ίδιο δε τόμο σελ. 177 λέει «αλλ’ εγώ τώρα θρηνώ, όταν Έλληνες είναι φιλοσοφώτεροι από εμάς που έχομεν εντολή να μιμούμεθα αγγέλους». Στην δε σελ. 103 του ίδιου τόμου λέει «Ας μιμηθώμεν τουλάχιστον τους βαρβάρους εμείς οι πολίται των ουρανών».

Από τις ομολογίες αυτές μάλλον διαφαίνεται ότι ο συρφετός αυτός του χριστιανικού όχλου δεν είχε καμμιά πιθανότητα να καθιερώσει την θρησκεία αυτή, εάν δεν έπονταν η βία και το μακελειό των Ρωμαίων αυτοκρατόρων κατά των Ελλήνων. Επρόκειτο βεβαίως περί μιάς ουσιαστικής γενοκτονίας.
Αλλά δεν γίνεται να υπάρξει ένας Θεοδόσιος, ένας Αρκάδιος ή ένας Ιουστινιανός (άπαντες δολοφόνοι των Ελλήνων) εάν δεν προηγηθεί ένας Χρυσόστομος. Όπως ούτε Λένιν άνευ Μαρξ. Αλλά ούτε και Χρυσόστομος άνευ Χριστού.

Και εξηγούμαστε: Κατά Λουκάν (19.27) «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντές με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου». Τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα του θεού της αγάπης παρακαλώ, του Χριστούλη. Μωρέ αυτός δεν ήταν που έλεγε να αγαπάμε του εχθρούς μας! Έλεος κύριε θεολόγε… εξηγήστε μας πριν αποτρελαθούμε, δεν μπορεί κάπου θα σφάλουμε, κάτι παρεξηγούμε.

Έχετε δίκιο αγαπητοί μου αδελφοί, απαντά ο θεολόγος (θρήσκος του κερατά), δεν εννοεί εδώ αυτό που αντιληφθήκατε, και συνεχίζει, πρόκειται για το επιμύθιο της παραβολής των μνων. Είναι παραβολικό, δεν αντιλαμβάνεσθε διότι δεν έχετε καθαρή καρδιά. Δεν τυγχάνετε της χάριτος του θείου Πνεύματος.

Έτσι αποφαίνεται πάντοτε ο θεολόγος, ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος του θεού, ο αρχιψευταράς της οικουμένης των ανθρώπων. Τους ερωτώ λοιπόν: καλά εσείς είστε ανώτεροι θεολόγοι από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο; Αμέσως λαμβάνω απ’ όλους την ίδια απάντηση: μη γένοιτο, εμείς μπροστά στον μέγιστο των αγίων;; Θα παραδεχτείτε λοιπόν την άποψή του περί του προαναφερθέντος χωρίου; Μα φυσικά απαντούν άπαντες. Απαντούν δε με άνεση περί της παραδοχής τους διότι από τους αθεόφοβους αυτούς ουδείς έχει ανοίξει βιβλίο του Χρυσοστόμου.

Με την επαλήθευση δε αυτή αποδεικνύονται και ανήθικοι διότι όταν τους διαβάσεις τον Χρυσόστομο να διευκρινίζει ότι προσέξτε δεν είναι παραβολικό το λεχθέν του Χριστού, που λέει «κατασφάξατέ τους έμπροσθέν μου» όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, τότε οι θεολόγοι αυτοί αντί να παραδεχτούν από την μια την άγνοιά τους για τα ζητήματα των ευαγγελίων, κι από την άλλη το ποιόν του θεού τους, επιδεικνύουν πάντοτε συμπεριφορά υβριστική και επιθετική (ομιλώ εκ πείρας).

Και για του λόγου το αληθές ιδού η άποψη του αγίου περί της επιθυμίας του Χριστού προς σφαγή των απειθούντων προς τις εντολές του: «Λόγος κατά Ιουδαίων» τόμος 34 σελ. 107 «… πράγμα που έπαθαν και οι Ιουδαίοι, οι οποίοι, αφού κατέστησαν τους εαυτούς τους άχρηστους για εργασία έγιναν κατάλληλοι για σφαγή» (οι Ιουδαίοι ουδέποτε δέχτηκαν τον Χριστό ως Μεσσία). Και συνεχίζει ο άγιος «Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε: τους εχθρούς μου που δεν θέλησαν να βασιλεύσω σ’ αυτούς οδηγήστε τους εδώ και κατασφάξετέ τους».
Ο άγιος λοιπόν πατέρας αυτός μας επιβεβαιώνει κατηγορηματικώς ότι ο Χριστούλης όλ’αυτά τα έλεγε και τα εννοούσε τοις μετρητοίς. Για όσους δεν ευκολύνονται να διαβάσουν τον «Α΄ Λόγον κατά Ιουδαίων» του Χρυσοστόμου, θα σταχυολογήσουμε εδώ μερικούς από τους απάνθρωπους χαρακτηρισμούς του κατά των ανθρώπων αυτών, χάριν του εξανεμισμού κάθε αμφιβολίας για το άσβεστο μίσος του και την γενοκτονική διάθεσή του προς αυτούς.

Τους χαρακτηρίζει λοιπόν: άθλιους και ταλαίπωρους, παράνομους, ασεβείς, ευρισκομένους στο σκοτάδι, συγγενείς των σκύλων, ελεεινότερους πάντων, μέθυσους, πόρνους, χειρότερους των χοίρων και των τράγων, βέβηλους μιαρούς, δαιμονιζόμενους, απάνθρωπους, άρπαγες και ένα σωρό άλλους παρόμοιους χαρακτηρισμούς. Για δε την συναγωγή τους «Ή καλύτερα δεν είναι μόνον πορνείον και θέατρο, αλλά και σπήλαιο ληστών και καταφύγιο θηρίων», επίσης «.. δι’ αυτό λοιπόν προπάντων πρέπει να μισήτε και αυτούς και την συναγωγή τους..».

«Αλλά τώρα έχουν αποστερηθεί κάθε συγγνώμης». Πώς στο όνομα του θεού της αγάπης, της συγχώρησης και της αποδοχής της μετάνοιας αφαιρεί κάποιος άγιος κάθε συγνώμη από κάποιους; Ο ίδιος ο Χριστός επάνω από τον σταυρό δεν παρακάλεσε τον πατέρα του τον Γιαχβέ να συγχωρήσει αυτούς που τον σταύρωναν; Αυτός που διακηρύττει τα αντίθετα δεν είναι αντίχριστος; «Ώστε ως προς την ασέβεια καμμιά διαφορά δεν υπάρχει μεταξύ αυτών και των Ελλήνων».

Ο Νίτσε τίναξε στον αέρα την φλογερή φιλία του με τον Βάγκνερ λόγω του αντισημιτισμού που διέκρινε στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη. Και μετά μας είπαν ότι το μίσος του Χίτλερ κατά των Εβραίων πήγασε από τις ιδέες του Νίτσε! Η επίδοση του χριστιανικού κόσμου στο αναποδογύρισμα της ιστορίας είναι πλέον δαιδαλώδης.

Και συνεχίζουμε με τα χείριστα του πατρός της μισαλλοδοξίας και της γενοκτονίας: «Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οποιοδήποτε φόνο»!!! Εάν κανείς διαβάσει αυτά τα απαίσια και σιχαμερά λόγια και εξακολουθεί να θεωρεί το κτήνος αυτό άγιο τότε θα πρέπει να γνωρίζει ότι χρειάζεται επειγόντως ψυχίατρο.

Ασφαλώς πρόκειται για την ιδρυτική διακήρυξη της γενοκτονίας. Για έναν ορισμό της από θετική αλλά και από αρνητική θέση. Όταν ο ταύρος πιάνεται για τα καλά κι από τα δύο κέρατα. Αρκεί ο άγιος να δηλώσει ότι η δολοφονία των ανθρώπων, τους οποίους αυτός μισεί, είναι θέλημα του θεού του. Πράγματι ο κακούργος αυτός Χρυσόστομος χρηματοδότησε ορδές χριστιανών για να δολοφονήσουν Έλληνες και να καταστρέψουν ιερά, ναούς και δημόσια κτίρια του Ελληνισμού.

Η θεωρία όμως θέλει και το παράδειγμά της: «Λόγος κατά Ιουδαίων Δ΄» σελ. 199, «Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε». Αυτός είναι ο πατέρας και θεωρητικός των Ιεροεξεταστών του μεσαίωνα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά αμφιβολία.
Η γενοκτονική διάθεση ποτίζεται και λιπαίνεται με το μίσος. «Αλλά γι’ αυτό κυρίως μισώ την συναγωγή», σελ. 323, «Γι’ αυτό και εγώ μισώ τους Ιουδαίους». Μωρέ καλά χριστιανόπουλα τι γίνεται εδώ πέρα; Πολύ δούλεμα δεν πέφτει; Αυτός ο αθεόφοβος διατυμπανίζει το μίσος στο όνομα του «αγαπάτε του εχθρούς σας». Είναι καιρός τώρα να κατανοήσετε γιατί η ορθοδοξία έθεσε σε δεύτερη μοίρα τα ευαγγέλια, για να μη πω ότι τα υποβάθμισε κυριολεκτικά, υπέρ των λεγόμενων Πατέρων της εκκλησίας.

Η καραμέλα που πιπιλίζουν τους τελευταίους αιώνες οι ταγοί της ορθοδοξίας λέγεται πατερική παράδοση. Γιατί άραγε; Γιατί ανασυντάχθηκαν ένα σωρό χριστιανικά δόγματα (Ευαγγελιστές κ. ά.) αποκλειστικά στα ευαγγέλια, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια πατέρες και αγίους; Αυτοί όλοι κάτι μυρίστηκαν. Κάτι τους βρόμισε ανυπόφορα.

Αλλά ας συνεχίσουμε με τον Ιωάννή, γιατί ο άνθρωπος είναι ατελείωτος στην κακία του. «Κατά Ιουδαίων Λόγος Η΄» σελ. 399, «Υπάρχουν επομένως αμαρτήματα που υπερβαίνουν κάθε συγγνώμη και δεν μπορεί να υπάρξει απολογία γι’ αυτά»!!! Πάει περίπατο η εξομολόγηση και η άφεση αμαρτιών.

Αυτά λοιπόν είναι μερικά δείγμα της μέγιστης επίδοσης του θρήσκου ανθρώπου. Φανταστείτε τι είδους απίστευτα άλλα παρόμοια και φρικαλέα λόγια έχουν ξεστομίσει οι υπόλοιποι πατέρες και θεολόγοι. Θα σας τα παρουσιάσουμε σε σχετικά άρθρα μέσα από την ιστοσελίδα μας.

Η θεολογία των Ελλήνων μπροστά σ’ αυτή των χριστιανών φαντάζει ως μια σκνίπα μπροστά σ’ έναν ελέφαντα. Ούτε ιερά βιβλία ούτε ιερά κείμενα. Μιά προσπάθεια περιγραφής της φύσης και του κόσμου. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις των μυστικοπαθών Ορφικών και Πυθαγόριων θεολογιών δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τον φυσιοκρατικό χαρακτήρα της. Σε καμμιά δε περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηριστούν θεοκρατικές και θεοφοβικές. Ουδέποτε καταφέρονται προς άλλους ανθρώπους ή λαούς. Αντιθέτως καλλιεργούν τον σεβασμό και την ανοχή προς τους άλλους.

Η θρησκευτική ανοχή των Ελλήνων δεν ήταν τυχαία. Ήταν θέμα παιδείας και καλλιέργειας. Το έθνος αυτό διαπαιδαγωγούσε τους νέους με την Ιλιάδα του Ομήρου. Και ιδού η συμπεριφορά ενός τέτοιου νέου, ο οποίος κοιμόταν με την Ιλιάδα στην αγκαλιά του, σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες.

Στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της «Εκδοτικής Αθηνών», τόμος Δ΄, σελ. 226 διαβάζουμε: «Ο σεβασμός του Αλέξανδρου προς τους λαούς των χωρών που κατέκτησε, συνυφασμένος και με την γενικότερη πολιτική του, που μέγας στόχος της ήταν η ομόνοια μεταξύ των ηπείρων, πήρε μια ιδιαίτερη χαρακτηριστική έκφραση στη στάση που τήρησε απέναντι στις θρησκείες και στα έθιμα θρησκευτικής λατρείας. Δεν περιορίσθηκε μάλιστα στη θρησκευτική ανεκτικότητα. Φάνηκε να ασπάζεται ο ίδιος την πίστη και υιοθετεί τις λατρείες των Ασιατών και των Αιγυπτίων και επιχείρησε να συναδελφώσει και να καθιερώσει ως ισότιμες και ισοδύναμες τις θεότητες των Ελλήνων και τις θεότητες της Ασίας και της Αιγύπτου. Άνοιξε έτσι τον δρόμο που πάνω του προχώρησε ακόμη περισσότερο ο παιδικός του φίλος και ένθερμος υπερασπιστής της μνήμης του Πτολεμαίος ο Λάγου, όταν ως βασιλεύς σκέφτηκε να συγχωνεύσει στη συμβολική μορφή ενός θεού, που ονομάσθηκε Σάραπις, τον Όλυμπο με τις Αιγυπτιακές θεότητες».

Ας μη λησμονούμε δε, ότι ο Αλέξανδρος με εντολή των Πανελλήνων εξεστράτευσε στην Περσία για λόγους γενικότερης εθνικής άμυνας, αφού δυο φορές και σε οριακό σημείο απέφυγαν οι Έλληνες τον Περσικό ζυγό και πιθανότατα ολόκληρη η Ευρώπη.
Στην Ιλιάδα (Α 423) διαβάζουμε: «…τι ο Δίας επήγε χτες στους άψεγους Αιθίοπες καλεσμένος στον Ωκεανό μακριά, κι οι αθάνατοι τον ακολούθησαν όλοι».

Αυτοί οι Αραπάδες, οι Μάο – Μάο, οι πρωτόγονοι, οι άξιοι περιφρόνησης περισσότερο κι απ’ τα ζώα, που τους μισούς τους ξέκαναν σωματικά και ψυχικά επί τόπου οι χριστιανοί της Δύσης και της Αμερικής και τους άλλους μισούς τους μετέφεραν δούλους, για να τους χρησιμοποιήσουν με τον ποιό απάνθρωπο τρόπο, αυτοί λοιπόν οι «υπάνθρωποι» αποκαλούνται από τον μέγιστο ποιητή των Ελλήνων άψογοι. Όσο και να ψάξει κανείς στο παγκόσμιο λεξιλόγιο δεν πρόκειται ν’  ανακαλύψει κολακευτικότερο επίθετο από το άψογος. Αλλά ο Ξένιος Δίας και τα τέκνα του δεν κάνουν μόνον επισκέψεις. Να που το τέκνο του ο Απόλλων επισκέπτεται για μήνες κατ’ έτος του Υπερβόρειους.
Η αναγνώριση μάλιστα και παραδοχή των άλλων θεών και θρησκειών και ο σεβασμός προς αυτούς έφτασαν σε τόσο υψηλό βαθμό στους Αθηναίους, που για όσους θεούς δεν έτυχε να γνωρίσουν, για να τους τιμήσουν κι αυτούς, τους έστησαν βωμό. Να όμως πώς ο μέγιστος απατεώνας απόστολος Παύλος διαστρέβλωσε την ιστορία αυτή:

Ο Έρασμος στο περίφημο βιβλίο του «Μωρίας Εγκώμιον», εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1972 Κεφ. 64 σελ. 145, αναφέρει μεταξύ άλλων: «… Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο … ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη», σχόλ. στις πράξεις των Αποστόλων (17,23). Προσέξτε παρακαλώ περί τι είδους αλλαγή πρόκειται: «Παράλειψε τις λέξεις που μπορεί να έβλαπταν την υπόθεσή του και κράτησε μόνο τις δύο τελευταίες – αγνώστω θεώ – και πάλι τις άλλαξε κομμάτι, γιατί ολόκληρη η επιγραφή έλεγε: ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ». Και συνεχίζει ο άγιος αυτός του Ελληνισμού άνθρωπος: «Φαίνεται πως αυτό το παράδειγμα πιάσανε ν’ ακολουθούν τα παιδιά οι θεολόγοι. Ψαρεύουν απ’ εδώ κι απ’ εκεί τέσσερις-πέντε λέξεις, στην ανάγκη τις αλλάζουν το νόημα και το ταιριάζουν όπως τους βολεύει και στα κομμάτια αν αυτό που έρχεται πριν ή μετά δεν έχει καμμιά σχέση με το θέμα ή πάει κι αντίθετα. Και το κάνουν αυτό με τόσο πετυχημένη ξεδιαντροπιά που τους ζηλεύουν ακόμη κι οι νομικοί» μετάφρ. Στρατή Τσίρκα.

Τα πνευματικά τέκνα του αρχιαπατεώνα Παύλου, οι λεγόμενοι πατέρες της χριστιανικής πίστης, συνέχισαν την τακτική αυτή της διαστρέβλωσης σε τέτοιο βαθμό, που δεν άφησαν τίποτε το όρθιο από την ιστορία των Ελλήνων. Θα αρκεστούμε εδώ αναφέροντας μόνον ένα παράδειγμα, το οποίο εξακολουθεί να δηλητηριάζει τις ψυχές των Ελληνόπουλων, μέσω κυρίως της παιδείας του, υπό θρησκευτική κατοχή ευρισκομένου και ψευδεπιγράφου, Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και θρησκευμάτων (διάβαζε χριστιανικού θρησκεύματος):
Νικόλαος Τωμαδάκης, καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο έργο του «Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» τόμ. Α΄τεύχ. Α΄ έκδ. Β΄ Αθήναι 1956, μας λέει τα εξής: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποίαν ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων, δι’ ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες, εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης».

Αυτές είναι οι επιδόσεις στην απάτη των θρήσκων ανθρώπων. Αυτές είναι οι επιδόσεις των άθρησκων Ελλήνων στην συμπεριφορά τους προς τους άλλους συνανθρώπους τους. Οι Έλληνες λοιπόν δεν ήσαν θρήσκοι. Και να μη μας αποδώσει κανείς τη πρόθεση της υπονόησης, από την πλευρά μας, περί αθεΐας των Ελλήνων. Οι Έλληνες σέβονταν και τιμούσαν τους θεούς τους. Έχει όμως τεράστια σημασία το πώς εννοούσαν οι Έλληνες το θείο και πώς οι Ιουδαιοχριστιανοί. Ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ των δυο θεωρήσεων. Μάλιστα σαφώς πρόκειται περί εντελώς αντιδιαμετρικών αντιλήψεων. Παρόμοια αντίληψη για το θείο είχαν και οι λοιποί Ευρωπαίοι.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ωραία Ευρώπη. Ποιές ομορφιές θέλεις και δεν είχε. Βουνά με δάση και κάθε λογιών ζώα. Μ’ εύφορες πεδιάδες, λίμνες, ποτάμια και καρποφόρα δένδρα. Μ’ όλες τις εποχές του χρόνου. Με βροχές, χιόνια, χαλάζια και δροσερούς ανέμους. Μ’ έναν λαμπερό, φωτοδότη κι ζωογόνο ήλιο. Με μια πανέμορφη θάλασσα μ’ ατέλειωτες ακρογιαλιές κι όλων των ειδών τα ψάρια.
Μ’ ανθρώπους δημιουργικούς, μ’ έφεση στα γράμματα, στις τέχνες και στο εμπόριο. Με πόλεις λαμπρές. Στολισμένες με ναούς, δημόσια κτήρια, σχολές και γυμναστήρια.

Μισό λεπτό. Γιατί, τώρα δεν είναι έτσι όπως τα λες; Περίμενε να συνεχίσουμε την ιστορία μας με την χρονολογική της σειρά και βλέπουμε.
Οι άνθρωποί της λοιπόν ήταν γενικά ευχαριστημένοι από την γη, τον ουρανό και την θάλασσά τους. Ήταν φυσικό λοιπόν να θέλουν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους στα στοιχεία αυτά της φύσης στην οποία κατοικούσαν.

Θέλεις το φιλότιμο, θέλεις η ανάγκη να συνάζονται για να συντρώγουν να συμποσιάζονται και να χορεύουν, βάλε και τον φόβο προς τα στοιχεία της φύσης, όταν αυτά μερικές φορές τους έβλαφταν, πες όλ’ αυτά και μερικά άλλα μαζί συν τις απορίες τους για πολλά φυσικά φαινόμενα, ώθησαν τους ανθρώπους αυτούς στην θεοποίηση των στοιχείων και των φαινομένων της φύσης. Τι ποιό φυσικό απ’ αυτό.

Έπιασαν λοιπόν κι έφτιαξαν θεού της θαλάσσης, του ουρανού και της γης. Της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της ιατρικής, της γονιμότητας, του έρωτα, της επιστήμης και τέλος πάντων θεούς για όλ’ αυτά που τα θεωρούσαν σπουδαία, φυσικά κι ανθρώπινα. Τίποτε δεν άφησαν να μείνει παραπονεμένο. Μέχρι και για τα δέντρα σκάρωσαν θεό. Ακόμα στις πηγές και στα μικρά ρυάκια, που τους δρόσιζαν όταν πορεύονταν με το δροσερό νεράκι τους, έβαλαν τις Ναϊάδες για να τα προσέχουν και να τα προστατεύουν.

Τόσο ευγενικοί και ευγνώμονες ήσαν αυτοί οι άνθρωποι. Αισθάνονταν υποχρεωμένοι για ό,τι τους παρείχε αυτή η θεϊκή φύση. Την σέβονταν λοιπόν και με την θεοποίησή της την προστάτευαν επί πλέον από τους τυχόν ασεβείς. Η οικολογική φροντίδα ήταν γι’ αυτούς αυτονόητη. Όταν στον ποταμό και στην θάλασσα έθεσαν θεό προστάτη ποιός θα μπορούσε να πετάξει τα σκουπίδια του εκεί; Ποιός θα μπορούσε να σκοτώνει αλόγιστα τα θηράματα δίχως να δεχθεί τα βέλη της Αρτέμιδος;

Με λίγα λόγια οι θεοί των Ευρωπαίων ήταν θεοί αυτού του κόσμου. Ένα με τον κόσμο. Ήταν αυτός ο ίδιος ο κόσμος.
Όμως ήρθε ο τρισκατάρατος καιρός που όλος αυτός ο κόσμος ξέπεσε στην δικτατορία του θεού της ερήμου. Του Γιαχβέ. Του θεού των Εβραίων της εξόδου από την Αίγυπτο. Του θεού της ερήμου του Σινά! Του θεού του εκλεκτού του λαού, του Ισραήλ. Αυτόν τον θεό που έπλασε ο Μωυσής, όταν οι Ισραηλίτες ψήνονταν επί σαράντα χρόνια μέσα στην έρημο.

Σαν τι θεό ήθελε να σκαρώσει; Μιά απέραντη καυτή έρημος. Έναν δυνάστη και τύραννο θεός. Αν διαβάσεις την Βίβλο θα φρίξεις με τον χαρακτήρα του. Ο ίδιος αυτός θεός αποδεκάτιζε τον λαό του, μέσα στην έρημο. Ο ίδιος εξωθούσε τον λαό αυτόν να δολοφονεί αγρίως τους λαούς της Παλαιστίνης. Όλα αυτά περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στα βιβλία Έξοδος και Αριθμοί της Βίβλου.

Και μόνον ένα χωρίο να διαβάσεις, φτάνει για να καταλάβεις περί τίνος θεού πρόκειται. Ιδού τι έπραττε ο εκλεκτός του λαός κατόπιν εντολής του. Από το βιβλίο Αριθμοί (λα΄ 7) διαβάζουμε: «…και απέκτηναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών …». Τέτοια και τρις χειρότερα, όλα γραμμένα στα βιβλία τους, χαρτί και καλαμάρι, θα βρεις ατελείωτα.

Καλά υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από το να σκοτώσει κανείς τραυματία άνθρωπο;;; Υπάρχει και παραϋπάρχει. Δηλαδή; Οι Ευρωπαίοι μαθητές του θεού αυτού άκουσε τι έκαναν μεταξύ των πολλών άλλων: Μόνο στην Ισπανία η ιερά εξέταση τον Μεσαίωνα έριξε στην πυρά 30000 αθώους ανθρώπους ζωντανούς!!! Μωρέ τι λες τώρα; Μήπως είναι ψέματα; Μα πώς να είναι ψέματα όταν τα λένε οι ίδιοι τους. Αυτοί οι καθολικοί χριστιανοί της Δύσης.

Αν δεν πιστεύεις αυτούς τους ίδιους ρώτα τότε τους άλλους, τους χριστιανούς της Ανατολής, τους ορθόδοξους. Δηλαδή οι ορθόδοξοι γιατί τα λένε, επειδή αυτοί δεν έκαναν τέτοια κακουργήματα; Αμ δε. Αυτοί έκαναν τα τρις χειρότερα. Δηλαδή μπορεί να κάνει κανείς χειρότερο πράγμα από το να ρίξει άνθρωπο ζωντανό στην φωτιά;;; Μάλιστα μπορεί.

Ακουσε τώρα πως τιμωρούσαν, αυτά τα σαδιστικά καθάρματα, οι άγιοι Βυζαντινοί ορθόδοξοι χριστιανοί, τους «κακούς» ανθρώπους, τους άθεους, τους ειδωλολάτρες. Και μάλιστα επειδή είσαι λιγάκι καχύποπτος, θα βάλουμε να σου τα πουν οι ίδιοι οι χριστιανοί.
Στο βιβλίο «Η ΣΕΡΡΑΪΚΗ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΥΝΑΔΙΝΟΥ», έκδ. της Μητροπόλεως Σερρών, διαβάζουμε ότι το φουρκισθήναι, δηλαδή παλούκωμα, ήταν ποινή των Τούρκων, οι οποίοι την παρέλαβαν από τους Βυζαντινούς (κατά Φώτιο, Νομοκάνων, τιτλ. Ε΄ κεφ. ΚΕ΄), των οποίων ήταν επινόηση (σελ. 22).

Στη σελ. 25, υποσημείωση 42 διαβάζουμε: «το παλούκωμα (φούρκισμα, ανασκολοπισμός) γίνονταν δημόσια και σε θέση περίοπτη με τον εξής τρόπο. Έπαιρναν μια μακριά σούβλα ως 3 μέτρα σιδερένια ή ξύλινη με σιδερένια μύτη, την οποία κουβαλούσε ο κατάδικος στον ώμο ως τον τόπο του απαίσιου μαρτυρίου. Εκεί τον ξάπλωναν καταγής μπρούμυτα γυμνό μέχρι τη μέση και χειροπόδαρα με ανοιγμένα σκέλια. Ύστερα ο μπόγιας αφού ξέσχιζε το πανταλόνι και φάρδυνε με το μαχαίρι την τρύπα του απευθυσμένου, έχωνε τη σούβλα αλοιμένη με λίπος για να γλιστρά και χτυπώντας σιγανά προσέχοντας να μη βλάψει βασικά όργανα όπως τα έντερα, καρδιά, πλεμόνια, την έβγαζε από το πίσω μέρος της δεξιάς πλάτης».

Κι όλ’ αυτά για να πεθάνει το θύμα όσο το δυνατόν πιό αργά. Περίπου σε πεντέξι μέρες. Δηλαδή αυτός ο θάνατος δεν είναι τρισφρικτότερος απ’ ότι η ρίψη στην πυρά, όπου τελειώνει κανείς μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα;
Καλά, ας πούμε ότι έτσι έχουν αυτά τα πράγματα. Πώς βρέθηκε όμως αυτός ο θεός στη Ευρώπη; Ο θεός της κατάξερης ερήμου στην καταπράσινη Ευρώπη; Ο θεός της δίψας στην χώρα των πηγών, των ποταμών, των λιμνών και των βροχών ; Ήρθε μόνος του; Τον έφεραν κάποιοι;

Όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία άρχιζε να παρακμάζει, διότι όλες οι αυτοκρατορίες, όπως καταγράφει η ιστορία καταλήγουν στην κατάσταση αυτή, ο στρατός της αποτελούνταν κυρίως από μισθοφόρους. Οι περισσότεροι δε ήταν δούλοι ή πρώην δούλοι.
Γέμισε λοιπόν η αυτοκρατορία, απ’ άκρου εις άκρον, με δούλους. Ανθρώπους απελπισμένους κάθε είδους. Αλλοι ήσαν αιχμάλωτοι πολέμου, άλλοι που έχασαν τη γη τους από την απληστία των επιτήδειων γαιοκτημόνων Ρωμαίων, οι οποίοι μέσω της συγκλήτου πολεμούσαν τις φιλολαϊκές πολιτικές των Αυτοκρατόρων και για να μην τα πολυλογούμε τα πράγματα, το μεγαλύτερο μέρος του κοσμάκη ξέπεσε στην δουλεία.

Τον καιρό εκείνο κάποιοι αιρετικοί Εβραίοι, που ονομάστηκαν χριστιανοί, υπόσχονταν στους άμοιρους δούλους σωτηρία από την απελπιστική κατάσταση στην οποία είχαν περιπέσει. Είναι μεγάλη ιστορία το πώς εξαπλώθηκε σ’ όλη την αυτοκρατορία. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο εξαπλώθηκε.
Υπόσχονταν λοιπόν σωτηρία αλλά στον άλλο κόσμο, τον μεταθανάτιο. Έτσι κι αλλιώς σ’ αυτόν εδώ τον γήινο χαΐρι και προκοπή δεν επρόκειτο να δουν. Ήταν κάτι το ολοφάνερο.

Εν τω μεταξύ ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ δυτικής και ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στην τελική μάχη, 18 Σεπτεμβρίου 324, ο Κωνσταντίνος ο Μέγας νίκησε τον Λικίνιο, ο οποίος υπερασπίστηκε την πάτρια θρησκεία των Ρωμαίων έναντι του φιλοχριστιανού αντιπάλου του. Διότι το στράτευμα του τελευταίου αποτελούνταν κυρίως από χριστιανούς.

Με λίγα λόγια ο Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του αφού ανακήρυξαν τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας αμέσως άρχισαν ανελέητο διωγμό κατά του ευρωπαϊκού κόσμου που επέμενε στα πάτρια. Έσφαξαν και ρήμαξαν. Δολοφόνησαν χιλιάδες επί χιλιάδων αθώους ανθρώπους. Κατέστρεψαν τα περισσότερα μνημεία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας αυτοί το έπραξαν. Την πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, όπου υπήρχε καταγεγραμμένος όλος ο πνευματικός, επιστημονικός και καλλιτεχνικός πλούτος της υφηλίου.

Κι επειδή γνώριζαν ότι κυρίως ήσαν Ελληνικά δημιουργήματα, κήρυξαν ανελέητο διωγμό κατά των Ελλήνων και του οτιδήποτε Ελληνικού. Η μεγαλύτερη βρισιά επί Βυζαντινής εποχής ήταν να σε αποκαλέσει κανείς Έλληνα.

Για τους λόγους αυτούς βρέθηκε η θεοσεβούμενη Ευρώπη στην κατοχή των αθεόφοβων θρήσκων. Διότι εάν οι θρήσκοι δεν ήταν αθεόφοβοι δεν θα έπρατταν όλ’ αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα κατά των Ευρωπαίων.

Την πανούκλα αυτή της νοοτροπίας του θρήσκου ανθρώπου θα προσπαθήσουμε, το κατά δύναμιν, να φανερώσουμε στους Ευρωπαίους κι Έλληνες κυρίως ανθρώπους.

Γνωρίζουμε ότι ο θρήσκος θα μας κλωτσήσει. Θα μας διαβάλλει. Το παπαδαριό και οι παρατρεχάμενοί του. Εμείς θα παλεύουμε στην Ευρώπη για τα Ευρωπαϊκά ιστορικά δίκαια. Ο θρήσκος για τα δίκαια του τριτοκοσμικού θεού της ερήμου Γιαχβέ. Αυτό μας αρέσει κι αυτό θα κάνουμε. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε περισσότερο απ’ αυτά που χάσαμε.