Δυστυχώς, ακριβώς επειδή η κλειτορίδα δεν έχει καμία άλλη λειτουργία εκτός από την γυναικεία ευχαρίστηση, η επιστήμη έχει παραμελήσει να την μελετήσει τόσο λεπτομερώς όσο το πέος. Η επιστήμη δεν είχε ακόμη ανακαλύψει όμως ακόμη το πραγματικό μέγεθος και την έκταση της κλειτορίδας.
Η εικόνα μιας κλειτορίδας που βρίσκεται σε στύση χρησιμοποιώντας μαγνητική τομογραφία. 1. Κλειτοριδική βάλανος 2. Κλειτοριδική κουκούλα 3. Πόδι της κλειτορίδας 4. Αιθουσαίος βολβός 5. Ουρήθρα 6. Κόλπος 7. Τράχηλος της μήτρας 8. Μήτρα 9. Ουροδόχος κύστη
Δοκιμάστε να ρωτήσετε το επόμενο άτομο που θα συναντήσετε να σας πει πού βρίσκεται η κλειτορίδα. Έχοντας θέσει κι εγώ πολλές φορές αυτή την ερώτηση σε άλλους, θα υποθέσω ότι η πλειονότητα των απαντήσεων που θα λάβετε θα ακούγεται κάπως έτσι:
«Είναι αυτός ο μικρός βολβός στην κορυφή των χειλιών μου» ή «Αυτό είναι το “κουμπί” κάτω από τα χείλη».
Αν και αυτές οι απαντήσεις δεν είναι ακριβώς λάθος, η ενδιαφέρουσα αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία της κλειτορίδας βρίσκεται στην πραγματικότητα μέσα στην λεκάνη – δηλαδή είναι πολύ περισσότερο εσωτερική παρά εξωτερική. Ακόμη και οι περισσότερες γυναίκες που είναι γενικά κοσμογυρισμένες και καλά ενημερωμένες για το σώμα τους, αντιδρούν με έναν συνδυασμό γοητείας και σύγχυσης όταν τους εξηγώ ότι η κλειτορίδα τους εκτείνεται βαθιά μέσα τους.
Η επιστημονική ονομασία για το εξωτερικό «μικρό κουμπί» ή «βολβό» είναι “βάλανος”. Δεν πρέπει όμως να συγχέεται με τους αδένες, αναφέρεται απλώς σε μια μικρή κυκλική μάζα. Αυτή η μικρή δομή περιέχει περίπου 8.000 αισθητήριες νευρικές ίνες- περισσότερες από οπουδήποτε αλλού στο ανθρώπινο σώμα και σχεδόν διπλάσιες από τις ποσότητες που βρίσκονται στο κεφάλι του πέους! Διαβάζοντας το έργο της, είναι σαφές ότι η Marie Bonepart πίστευε λανθασμένα ότι η κλειτορίδα αποτελείται πλήρως από την βάλανο- και επειδή είναι εξαιρετικά ευαίσθητη (και το μόνο τμήμα που μπορεί να δει κανείς από ολόκληρο το όργανο) η σύγχυσή της αντικατοπτρίζεται από τις περισσότερες γυναίκες σήμερα. Το γεγονός είναι, ωστόσο, ότι το μεγαλύτερο μέρος της κλειτορίδας είναι υπόγειο, αποτελούμενο από δύο corpora cavernosa (corpus cavernosum όταν αναφερόμαστε στη δομή ως σύνολο), δύο crura (crus όταν αναφερόμαστε στη δομή ως σύνολο) και τους προθαλάμους ή βολβούς της κλειτορίδας.
Η βάλανος συνδέεται με το σώμα ή τον άξονα της εσωτερικής κλειτορίδας, η οποία αποτελείται από δύο σπηλαιώδη σώματα. Όταν είναι σε στύση, τα corpora cavernosa περικλείουν τον κόλπο από τις δύο πλευρές, σαν να τυλίγονται γύρω του δίνοντάς του μια μεγάλη αγκαλιά!
Το corpus cavernosum εκτείνεται επίσης περαιτέρω, διχαλωτό και πάλι για να σχηματίσει τις δύο crura. Αυτά τα δύο σκέλη εκτείνονται έως και 9 εκατοστά, δείχνοντας προς τους μηρούς όταν βρίσκονται σε ηρεμία και τεντώνοντας προς τα πίσω προς την σπονδυλική στήλη όταν είναι όρθια. Για να τα φανταστείτε σε κατάσταση ηρεμίας, φανταστείτε τις crura σαν ένα κόκκαλο ευχών, που ενώνονται στο σώμα της κλειτορίδας, όπου προσκολλώνται στην ηβική σύμφυση.
Κοντά σε κάθε μία από τις crura εκατέρωθεν του κολπικού ανοίγματος βρίσκονται οι προθάλαμοι της κλειτορίδας. Αυτοί βρίσκονται εσωτερικά κάτω από τα μεγάλα χείλη. Όταν φουσκώνουν με αίμα, στην πραγματικότητα περικλείουν το κολπικό άνοιγμα προκαλώντας την επέκταση του αιδοίου προς τα έξω. Διεγείρετε αυτά τα σημεία και θα έχετε ένα πιο σφιχτό σε αίσθηση κολπικό άνοιγμα το οποίο μπορείτε να εξερευνήσετε!
Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά; Λοιπόν, για αρχή, μπορούμε επιτέλους να βάλουμε τέλος σε αυτή την πανάρχαια συζήτηση για τον κολπικό έναντι του κλειτοριδικού οργασμού.
Το 1953, ο Kinsey έγραψε: «Τα τοιχώματα του κόλπου είναι αρκετά αναίσθητα στην μεγάλη πλειονότητα των γυναικών … Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο κόλπος ήταν ποτέ η μοναδική πηγή διέγερσης ή ακόμη και η πρωταρχική πηγή ερωτικής διέγερσης σε οποιαδήποτε γυναίκα».
Στη συνέχεια, το 1970, η Germaine Greer δημοσίευσε το βιβλίο The Female Eunuch, το οποίο χλεύαζε τη θεωρία του Kinsey. Έγραψε: «Είναι ανοησία να λέμε ότι μια γυναίκα δεν αισθάνεται τίποτα όταν ένας άνδρας κινεί το πέος του μέσα στον κόλπο της. Ο οργασμός είναι ποιοτικά διαφορετικός όταν ο κόλπος μπορεί να κυματιστεί γύρω από το πέος αντί για ένα κενό».
Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο έχουν δίκιο. Ο κόλπος δεν είναι η μοναδική πηγή διέγερσης, αν και για να διεγείρετε την εσωτερική κλειτορίδα μπορείτε σε μεγάλο βαθμό να το κάνετε χειριζόμενοι, μετατοπίζοντας και εξερευνώντας τον κόλπο.
Πολλές γυναίκες μπορούν να φέρουν τον εαυτό τους σε οργασμό χωρίς ποτέ να εισάγουν κάτι μέσα τους. Προκαλούν την εσωτερική κλειτορίδα τους να έρθει σε στύση και πιθανώς διεγείρουν και την βάλανο τρίβοντας τον εαυτό τους εξωτερικά. Το corpus cavernousum είναι ο πρόσθετος στυτικός ιστός που περιβάλλει τον κόλπο και είναι εξαιρετικά ερωτογενής όταν διεγείρεται εσωτερικά.
Ας θυμηθούμε επίσης, ότι ο γυναικείος οργασμός δεν αφορά αποκλειστικά την κλειτορίδα και τον κόλπο. Είναι πολύ πιο πολύπλοκος και περιλαμβάνει επίσης την λειτουργία πολλαπλών νεύρων, ιστών, μυών, αντανακλαστικών και ψυχικής προσπάθειας. Ορισμένες γυναίκες μπορούν απλά με την σκέψη να έρθουν σε οργασμό. Άλλες μπορούν να έρθουν σε οργασμό απλά και μόνο με την κάμψη των πυελικών τους μυών. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα συστατικά που εμπλέκονται καθώς και την μεταβλητότητα των ανθρώπων και της ανατομίας τους, είναι εξαιρετικά σημαντικό να θυμόμαστε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλο. Αυτό που λειτουργεί για μια γυναίκα μπορεί να μην λειτουργεί για μια άλλη. Με άλλα λόγια, όλα είναι προσαρμοσμένα.
Αυτό που πραγματικά μου τρελαίνει το μυαλό είναι η πληθώρα παραπληροφόρησης που υπάρχει στα εγχειρίδια, στους επαγγελματικούς ιατρικούς οδηγούς και στο διαδίκτυο. Πάρτε για παράδειγμα, σε ένα από τα εγχειρίδια με τίτλο Understanding Human Sexuality (Κατανόηση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας), η κλειτορίδα απεικονίζεται απλώς ως απλά η βάλανος. Το θλιβερό γεγονός είναι ότι μόλις τη δεκαετία του 1990 οι ερευνητές άρχισαν να χρησιμοποιούν μαγνητική τομογραφία για να μελετήσουν την εσωτερική δομή της κλειτορίδας. Μέχρι τότε, οι περίπλοκες λεπτομέρειες του πέους ήταν ήδη γνωστές.
Η ουρολόγος Helen O’Connell από το Βασιλικό Νοσοκομείο της Μελβούρνης ξεκίνησε να κατανοήσει καλύτερα την μικροσκοπική νευρική παροχή της κλειτορίδας με την χρήση μαγνητικής τομογραφίας, κάτι που είχε ήδη γίνει για τους άνδρες όσον αφορά την σεξουαλική τους λειτουργία την δεκαετία του ’70. Το 1998 δημοσίευσε τα ευρήματά της, ενημερώνοντας τον ιατρικό κόσμο για την πραγματική έκταση και το μέγεθος της κλειτορίδας. Ωστόσο, κατά ειρωνεία της τύχης, την ίδια χρονιά, οι άνδρες στην Αμερική άρχισαν να παίρνουν Viagra για να θεραπεύσουν την στυτική δυσλειτουργία.
Το 2005 η Αμερικανική Ουρολογική Ένωση δημοσίευσε μία από τις εκθέσεις της Dr. O’Connell σχετικά με την ανατομία της κλειτορίδας. Η ίδια η έκθεση μάλιστα αναφέρει:
«Η ανατομία της κλειτορίδας δεν έχει παραμείνει σταθερή με τον χρόνο, όπως θα αναμενόταν. Σε μεγάλο βαθμό η μελέτη της έχει κυριαρχηθεί από κοινωνικούς παράγοντες … Ορισμένα πρόσφατα εγχειρίδια ανατομίας παραλείπουν την περιγραφή της κλειτορίδας. Συγκριτικά, σελίδες αφιερώνονται στην ανατομία του πέους».
Η έκθεση αναφέρει επίσης πόσο φαινομενικά αδύνατο είναι να κατανοήσει κανείς την εσωτερική δομή της κλειτορίδας με ένα μόνο διάγραμμα. Απαιτούνται αρκετά για να γίνει πραγματικά κατανοητή η συνολική της εικόνα.
Δυστυχώς, μόλις το 2009, οι Γάλλοι ερευνητές Dr. Odile Buisson και Dr. Pierre Foldès έδωσαν στον ιατρικό κόσμο την πρώτη πλήρη τρισδιάστατη ηχογράφηση της διεγερμένης κλειτορίδας. Έκαναν αυτήν την δουλειά για τρία χρόνια χωρίς καμία κατάλληλη χρηματοδότηση. Χάρη σε αυτούς, τώρα καταλαβαίνουμε πώς ο στυτικός ιστός της κλειτορίδας διογκώνεται και περιβάλλει τον κόλπο – μια πλήρης επανάσταση που εξηγεί πώς αυτό που κάποτε θεωρούσαμε κολπικό οργασμό είναι στην πραγματικότητα ένας εσωτερικός κλειτοριδικός οργασμός.
Ο Δρ Φόλντες έχει πραγματοποιήσει χειρουργικές επεμβάσεις σε γυναίκες που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό της κλειτορίδας, αποκαθιστώντας την ευχαρίστηση σε πάνω από 3.000 περιτομημένες ασθενείς. Επίσης, παθιάζεται με την έλλειψη μελέτης όσον αφορά την κλειτορίδα:
«Όταν επέστρεψα στη Γαλλία για να θεραπεύσω τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων, έμεινα έκπληκτος που δεν είχαν ποτέ δοκιμαστεί. Η ιατρική βιβλιογραφία μας λέει την αλήθεια για την περιφρόνηση που δείχνουμε στις γυναίκες. Εδώ και τρεις αιώνες, υπάρχουν χιλιάδες αναφορές σε χειρουργικές επεμβάσεις στο πέος, τίποτα για την κλειτορίδα, εκτός από ορισμένους καρκίνους ή τη δερματολογία -και τίποτα για την αποκατάσταση της ευαισθησίας της. Η ίδια η ύπαρξη ενός οργάνου ηδονής αρνείται, ιατρικά. Σήμερα, αν κοιτάξετε τα βιβλία ανατομίας που έχουν όλοι οι χειρουργοί, θα βρείτε απλά δύο σελίδες παραπάνω. Υπάρχει μια πραγματική διανοητική αποκοπή.»
Ορίστε λοιπόν. Σαν να μην έφτανε όλη η καταπίεση, οι πολιτισμικές επιρροές, οι ενοχές, τα παιδικά αποτυπώματα και ο φόβος να είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός στο επίκεντρο της κοινωνίας, έχουμε και την πολιτική της ιατρικής που μας κρατάει στο σκοτάδι. Τα καλά νέα είναι ότι ερευνητές όπως ο Dr. Buisson, ο Dr. Foldès και ο Dr. O’Connell ανοίγουν το δρόμο για μεγαλύτερη γνώση … και μεγαλύτερη απόλαυση!
Η ελπίδα αναβλύζει … εσωτερικά!
Γιατί η κλειτορίδα προκαλούσε φόβο στους Αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους
Καθ'όλη σχεδόν την ιστορία οτιδήποτε σχετιζόταν με τη γυναικεία διέγερση και ηδονή σχεδόν πάντα διαγραφόταν και θεωρούταν επικίνδυνο ή άσεμνο.
O Γάλλος ιστορικός Κριστιάν-Ζορζ Σβεντσέλ, ειδικός στην Ελληνιστική περίοδο, ανατρέχει στο βιβλίο του «Débauches antiques: Comment la Bible et les Anciens ont inventé le vice» («Αρχαία ακολασία- Πώς η Βίβλος και οι Αρχαίοι επινόησαν την Αμαρτία»), μεταξύ άλλων στις πρώτες αναφορές της αρχαίας Ελληνικής και ρωμαϊκής γραμματείας για το «αιώνια παρεξηγημένο» γυναικείο όργανο, στους μύθους, όπως και τα ψηφιδωτά που το υπαινίσσονται.
H ανατομική περιγραφή της κλειτορίδας ξεκίνησε να εμφανίζεται στα σχολικά βιβλία πολλών χωρών της Δύσης τα τελευταία μόλις χρόνια. Η έδρα της γυναικείας σεξουαλικής απόλαυσης, γνωστή με αυτό το όνομα τουλάχιστον από το 1559, αποτελούσε τεράστιο ταμπού για αιώνες.
Καθ′ όλη τη διάρκεια της ιστορίας οτιδήποτε σχετιζόταν με τη γυναικεία διέγερση, σχεδόν πάντα διαγραφόταν ή θεωρούταν επικίνδυνο ή άσεμνο – και η Αρχαιότητα δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Στην τηλεοπτική σειρά ”Ρώμη” (2005-7), ο λεγεωνάριος Τίτος Πούλλος δίνει μερικές συμβουλές στον εκατοντάρχο Λούκιο Βορένο, ο οποίος θέλει να δώσει χαρά στη σύζυγό του Νιόβη.
«Πες της ότι είναι πολύ όμορφη, όλη την ώρα, ακόμα και όταν δε μοιάζει», λέει ο Τίτος.
″Κάτι άλλο;” Ρωτάει ο Βορένος.
«Ναι», απαντά ο Τίτος. «Όταν κάνεις έρωτα μαζί της, άγγιξε το κουμπί ανάμεσα στους μηρούς της και θα ανοίξει σαν λουλούδι»
«Πώς ξέρεις ότι η Νιόβη έχει αυτό το κουμπί;» ρωτάει ο Βορένος.
«Κάθε γυναίκα έχει ένα».
Η παραπάνω σκηνή παρωδεί την «Τέχνη του Ερωτα» (Ars amatoria), το αριστούργημα του Ρωμαίου ποιητή Οβίδιου που παρουσιάζεται ως οδηγός αποπλάνησης. Στο πρώτο μέρος, ο συγγραφέας προσφέρει τις συμβουλές του στους άντρες που θέλουν να κατακτήσουν μια γυναίκα – γλυκές στοργικές χειρονομίες, φιλιά, τρυφερά λόγια, κομπλιμέντα… Με αυτά τα μέσα, ένας μνηστήρας μπορεί να γίνει ευχάριστος σε μια γυναίκα και να της φέρει ευχαρίστηση.
Ο ποιητής δεν αναφέρει την κλειτορίδα σε αυτό το έργο. Ίσως να το υπαινίσσεται, ωστόσο, όταν γράφει: «Η ντροπή εμποδίζει μια γυναίκα να φέρει ορισμένα χάδια: αλλά είναι νόστιμο να τα δέχεται όταν κάποιος άλλος παίρνει την πρωτοβουλία» («Η Τέχνη του Ερωτα», Βιβλίο 1, 705-706).
Νύμφες και κλειτορίδες: Οι απόψεις των αρχαίων γιατρών
Ακόμα κι αν ο Οβίδιος δεν την αναφέρει ρητά, η κλειτορίδα είναι πολύ παρούσα στην αρχαία ελληνική και λατινική ιατρική βιβλιογραφία. Ο Σωρανός ο Εφέσιος, στο έργο του «Περί γυναικείων», ένα εγχειρίδιο γυναικολογίας και μαιευτικής σε 4 βιβλία από τον 2ο αιώνα μ.Χ., παρουσιάζει μια περιγραφή των γυναικείων γεννητικών οργάνων.
Ονομάζει την κλειτορίδα «νύμφη» – μια λέξη που υποδηλώνει είτε μια ανύπαντρη κοπέλα είτε μια παντρεμένη νεαρή γυναίκα. Ωστόσο, δεν το κάνει αυτό για λόγους ευσχημοσύνης: Συσχετίζει την κλειτορίδα που συνήθως «κρύβεται» από τη γύρω σάρκα με το πρόσωπο μιας νεαρής γυναίκας. «Αν κάποιος αποκαλεί αυτό το μέρος νύμφη», εξηγεί ο συγγραφέας, «είναι επειδή κρύβεται κάτω από τα χείλη, όπως τα νεαρά κορίτσια κρύβονται κάτω από το πέπλο τους».
Η Ελληνική λέξη «κλειτορίς» χρησιμοποιείται από τον Ρούφο τον Εφέσιο, σύγχρονο του Σωρανού, συγγραφέα του βιβλίου ανατομίας «Περὶ ὀνομασίας τῶν τοῦ ἀνθρώπου μορίων». Χωρίς αμφιβολία, ο όρος που συνδέεται με το ρήμα «κλείω» («κλείνω»), φέρνει επίσης στο νου την ιδέα ενός αόρατου οργάνου, που κρατείται «αιχμάλωτο» σε περιορισμένο χώρο.
Εάν η «νύμφη» δεν είναι αρκετά συνεσταλμένη, αλλά λίγο πολύ προεξέχει, σύμφωνα με τον Σωρανό, αυτό είναι μια ανωμαλία που χρειάζεται χειρουργική διόρθωση. Ο αρχαίος Έλληνας γιατρός συμβουλεύει να τη κόψετε σε φέτες μ′ ένα νυστέρι, φροντίζοντας φυσικά να αποφύγετε την πολύ έντονη αιμορραγία.
Η επέμβαση αυτή γινόταν εκείνη την εποχή στην Αίγυπτο, όπως περιγράφει ο γεωγράφος Στράβων (Γεωγραφικά, Βιβλίο 17, 2, 5). Ο συγγραφέας δεν κατονομάζει την κλειτορίδα, αλλά μιλά για μια μορφή γυναικείας περιτομής, που μεταφέρεται από το Ελληνικό ρήμα «ἐκτέμνω» («αφαιρώ με κοπή»).
Γουρούνι με... αγκάθια
Σε αντίθεση με τον φαλλό – ένα πραγματικό φυλαχτό με κάθε είδους ευεργετικές ιδιότητες για τους ανθρώπους της εποχής – η κλειτορίδα θεωρούνταν πιθανός κίνδυνος για τους άνδρες.
Ταιριάζει με τον ορισμό της κλειτορίδας που έδωσε ο Έλληνας ποιητής του 1ου αιώνα μ.Χ., ο Νίκαρχος, συγγραφέας σατιρικών επιγραμμάτων. Περιφρονώντας κάποιον Δημώναξ, έμπειρο στην αιδοιολειχία, ο Νίκαρχος γράφει: «Το γουρούνι («χοῖρος») έχει τρομακτικό αγκάθι («ἄκανθα»)».
H λέξη «χοῖρος» στην αρχαιοελληνική αργκό σημαίνει αιδοίο, ενώ η «ἄκανθα» αναφέρεται στην κλειτορίδα, που θεωρείται ως μια μικρογραφία του πέους που προμηνύει τον κίνδυνο για τα χείλη των ανδρών. Ο Δημώναξ, ως μεγάλος λάτρης της αιδοιολειχίας, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να πληγώσει και να ματώσει το στόμα του.
Δοκιμάστε να ρωτήσετε το επόμενο άτομο που θα συναντήσετε να σας πει πού βρίσκεται η κλειτορίδα. Έχοντας θέσει κι εγώ πολλές φορές αυτή την ερώτηση σε άλλους, θα υποθέσω ότι η πλειονότητα των απαντήσεων που θα λάβετε θα ακούγεται κάπως έτσι:
«Είναι αυτός ο μικρός βολβός στην κορυφή των χειλιών μου» ή «Αυτό είναι το “κουμπί” κάτω από τα χείλη».
Αν και αυτές οι απαντήσεις δεν είναι ακριβώς λάθος, η ενδιαφέρουσα αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία της κλειτορίδας βρίσκεται στην πραγματικότητα μέσα στην λεκάνη – δηλαδή είναι πολύ περισσότερο εσωτερική παρά εξωτερική. Ακόμη και οι περισσότερες γυναίκες που είναι γενικά κοσμογυρισμένες και καλά ενημερωμένες για το σώμα τους, αντιδρούν με έναν συνδυασμό γοητείας και σύγχυσης όταν τους εξηγώ ότι η κλειτορίδα τους εκτείνεται βαθιά μέσα τους.
Η επιστημονική ονομασία για το εξωτερικό «μικρό κουμπί» ή «βολβό» είναι “βάλανος”. Δεν πρέπει όμως να συγχέεται με τους αδένες, αναφέρεται απλώς σε μια μικρή κυκλική μάζα. Αυτή η μικρή δομή περιέχει περίπου 8.000 αισθητήριες νευρικές ίνες- περισσότερες από οπουδήποτε αλλού στο ανθρώπινο σώμα και σχεδόν διπλάσιες από τις ποσότητες που βρίσκονται στο κεφάλι του πέους! Διαβάζοντας το έργο της, είναι σαφές ότι η Marie Bonepart πίστευε λανθασμένα ότι η κλειτορίδα αποτελείται πλήρως από την βάλανο- και επειδή είναι εξαιρετικά ευαίσθητη (και το μόνο τμήμα που μπορεί να δει κανείς από ολόκληρο το όργανο) η σύγχυσή της αντικατοπτρίζεται από τις περισσότερες γυναίκες σήμερα. Το γεγονός είναι, ωστόσο, ότι το μεγαλύτερο μέρος της κλειτορίδας είναι υπόγειο, αποτελούμενο από δύο corpora cavernosa (corpus cavernosum όταν αναφερόμαστε στη δομή ως σύνολο), δύο crura (crus όταν αναφερόμαστε στη δομή ως σύνολο) και τους προθαλάμους ή βολβούς της κλειτορίδας.
Η βάλανος συνδέεται με το σώμα ή τον άξονα της εσωτερικής κλειτορίδας, η οποία αποτελείται από δύο σπηλαιώδη σώματα. Όταν είναι σε στύση, τα corpora cavernosa περικλείουν τον κόλπο από τις δύο πλευρές, σαν να τυλίγονται γύρω του δίνοντάς του μια μεγάλη αγκαλιά!
Το corpus cavernosum εκτείνεται επίσης περαιτέρω, διχαλωτό και πάλι για να σχηματίσει τις δύο crura. Αυτά τα δύο σκέλη εκτείνονται έως και 9 εκατοστά, δείχνοντας προς τους μηρούς όταν βρίσκονται σε ηρεμία και τεντώνοντας προς τα πίσω προς την σπονδυλική στήλη όταν είναι όρθια. Για να τα φανταστείτε σε κατάσταση ηρεμίας, φανταστείτε τις crura σαν ένα κόκκαλο ευχών, που ενώνονται στο σώμα της κλειτορίδας, όπου προσκολλώνται στην ηβική σύμφυση.
Κοντά σε κάθε μία από τις crura εκατέρωθεν του κολπικού ανοίγματος βρίσκονται οι προθάλαμοι της κλειτορίδας. Αυτοί βρίσκονται εσωτερικά κάτω από τα μεγάλα χείλη. Όταν φουσκώνουν με αίμα, στην πραγματικότητα περικλείουν το κολπικό άνοιγμα προκαλώντας την επέκταση του αιδοίου προς τα έξω. Διεγείρετε αυτά τα σημεία και θα έχετε ένα πιο σφιχτό σε αίσθηση κολπικό άνοιγμα το οποίο μπορείτε να εξερευνήσετε!
Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά; Λοιπόν, για αρχή, μπορούμε επιτέλους να βάλουμε τέλος σε αυτή την πανάρχαια συζήτηση για τον κολπικό έναντι του κλειτοριδικού οργασμού.
Το 1953, ο Kinsey έγραψε: «Τα τοιχώματα του κόλπου είναι αρκετά αναίσθητα στην μεγάλη πλειονότητα των γυναικών … Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο κόλπος ήταν ποτέ η μοναδική πηγή διέγερσης ή ακόμη και η πρωταρχική πηγή ερωτικής διέγερσης σε οποιαδήποτε γυναίκα».
Στη συνέχεια, το 1970, η Germaine Greer δημοσίευσε το βιβλίο The Female Eunuch, το οποίο χλεύαζε τη θεωρία του Kinsey. Έγραψε: «Είναι ανοησία να λέμε ότι μια γυναίκα δεν αισθάνεται τίποτα όταν ένας άνδρας κινεί το πέος του μέσα στον κόλπο της. Ο οργασμός είναι ποιοτικά διαφορετικός όταν ο κόλπος μπορεί να κυματιστεί γύρω από το πέος αντί για ένα κενό».
Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο έχουν δίκιο. Ο κόλπος δεν είναι η μοναδική πηγή διέγερσης, αν και για να διεγείρετε την εσωτερική κλειτορίδα μπορείτε σε μεγάλο βαθμό να το κάνετε χειριζόμενοι, μετατοπίζοντας και εξερευνώντας τον κόλπο.
Πολλές γυναίκες μπορούν να φέρουν τον εαυτό τους σε οργασμό χωρίς ποτέ να εισάγουν κάτι μέσα τους. Προκαλούν την εσωτερική κλειτορίδα τους να έρθει σε στύση και πιθανώς διεγείρουν και την βάλανο τρίβοντας τον εαυτό τους εξωτερικά. Το corpus cavernousum είναι ο πρόσθετος στυτικός ιστός που περιβάλλει τον κόλπο και είναι εξαιρετικά ερωτογενής όταν διεγείρεται εσωτερικά.
Ας θυμηθούμε επίσης, ότι ο γυναικείος οργασμός δεν αφορά αποκλειστικά την κλειτορίδα και τον κόλπο. Είναι πολύ πιο πολύπλοκος και περιλαμβάνει επίσης την λειτουργία πολλαπλών νεύρων, ιστών, μυών, αντανακλαστικών και ψυχικής προσπάθειας. Ορισμένες γυναίκες μπορούν απλά με την σκέψη να έρθουν σε οργασμό. Άλλες μπορούν να έρθουν σε οργασμό απλά και μόνο με την κάμψη των πυελικών τους μυών. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα συστατικά που εμπλέκονται καθώς και την μεταβλητότητα των ανθρώπων και της ανατομίας τους, είναι εξαιρετικά σημαντικό να θυμόμαστε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλο. Αυτό που λειτουργεί για μια γυναίκα μπορεί να μην λειτουργεί για μια άλλη. Με άλλα λόγια, όλα είναι προσαρμοσμένα.
Αυτό που πραγματικά μου τρελαίνει το μυαλό είναι η πληθώρα παραπληροφόρησης που υπάρχει στα εγχειρίδια, στους επαγγελματικούς ιατρικούς οδηγούς και στο διαδίκτυο. Πάρτε για παράδειγμα, σε ένα από τα εγχειρίδια με τίτλο Understanding Human Sexuality (Κατανόηση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας), η κλειτορίδα απεικονίζεται απλώς ως απλά η βάλανος. Το θλιβερό γεγονός είναι ότι μόλις τη δεκαετία του 1990 οι ερευνητές άρχισαν να χρησιμοποιούν μαγνητική τομογραφία για να μελετήσουν την εσωτερική δομή της κλειτορίδας. Μέχρι τότε, οι περίπλοκες λεπτομέρειες του πέους ήταν ήδη γνωστές.
Η ουρολόγος Helen O’Connell από το Βασιλικό Νοσοκομείο της Μελβούρνης ξεκίνησε να κατανοήσει καλύτερα την μικροσκοπική νευρική παροχή της κλειτορίδας με την χρήση μαγνητικής τομογραφίας, κάτι που είχε ήδη γίνει για τους άνδρες όσον αφορά την σεξουαλική τους λειτουργία την δεκαετία του ’70. Το 1998 δημοσίευσε τα ευρήματά της, ενημερώνοντας τον ιατρικό κόσμο για την πραγματική έκταση και το μέγεθος της κλειτορίδας. Ωστόσο, κατά ειρωνεία της τύχης, την ίδια χρονιά, οι άνδρες στην Αμερική άρχισαν να παίρνουν Viagra για να θεραπεύσουν την στυτική δυσλειτουργία.
Το 2005 η Αμερικανική Ουρολογική Ένωση δημοσίευσε μία από τις εκθέσεις της Dr. O’Connell σχετικά με την ανατομία της κλειτορίδας. Η ίδια η έκθεση μάλιστα αναφέρει:
«Η ανατομία της κλειτορίδας δεν έχει παραμείνει σταθερή με τον χρόνο, όπως θα αναμενόταν. Σε μεγάλο βαθμό η μελέτη της έχει κυριαρχηθεί από κοινωνικούς παράγοντες … Ορισμένα πρόσφατα εγχειρίδια ανατομίας παραλείπουν την περιγραφή της κλειτορίδας. Συγκριτικά, σελίδες αφιερώνονται στην ανατομία του πέους».
Η έκθεση αναφέρει επίσης πόσο φαινομενικά αδύνατο είναι να κατανοήσει κανείς την εσωτερική δομή της κλειτορίδας με ένα μόνο διάγραμμα. Απαιτούνται αρκετά για να γίνει πραγματικά κατανοητή η συνολική της εικόνα.
Δυστυχώς, μόλις το 2009, οι Γάλλοι ερευνητές Dr. Odile Buisson και Dr. Pierre Foldès έδωσαν στον ιατρικό κόσμο την πρώτη πλήρη τρισδιάστατη ηχογράφηση της διεγερμένης κλειτορίδας. Έκαναν αυτήν την δουλειά για τρία χρόνια χωρίς καμία κατάλληλη χρηματοδότηση. Χάρη σε αυτούς, τώρα καταλαβαίνουμε πώς ο στυτικός ιστός της κλειτορίδας διογκώνεται και περιβάλλει τον κόλπο – μια πλήρης επανάσταση που εξηγεί πώς αυτό που κάποτε θεωρούσαμε κολπικό οργασμό είναι στην πραγματικότητα ένας εσωτερικός κλειτοριδικός οργασμός.
Ο Δρ Φόλντες έχει πραγματοποιήσει χειρουργικές επεμβάσεις σε γυναίκες που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό της κλειτορίδας, αποκαθιστώντας την ευχαρίστηση σε πάνω από 3.000 περιτομημένες ασθενείς. Επίσης, παθιάζεται με την έλλειψη μελέτης όσον αφορά την κλειτορίδα:
«Όταν επέστρεψα στη Γαλλία για να θεραπεύσω τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων, έμεινα έκπληκτος που δεν είχαν ποτέ δοκιμαστεί. Η ιατρική βιβλιογραφία μας λέει την αλήθεια για την περιφρόνηση που δείχνουμε στις γυναίκες. Εδώ και τρεις αιώνες, υπάρχουν χιλιάδες αναφορές σε χειρουργικές επεμβάσεις στο πέος, τίποτα για την κλειτορίδα, εκτός από ορισμένους καρκίνους ή τη δερματολογία -και τίποτα για την αποκατάσταση της ευαισθησίας της. Η ίδια η ύπαρξη ενός οργάνου ηδονής αρνείται, ιατρικά. Σήμερα, αν κοιτάξετε τα βιβλία ανατομίας που έχουν όλοι οι χειρουργοί, θα βρείτε απλά δύο σελίδες παραπάνω. Υπάρχει μια πραγματική διανοητική αποκοπή.»
Ορίστε λοιπόν. Σαν να μην έφτανε όλη η καταπίεση, οι πολιτισμικές επιρροές, οι ενοχές, τα παιδικά αποτυπώματα και ο φόβος να είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός στο επίκεντρο της κοινωνίας, έχουμε και την πολιτική της ιατρικής που μας κρατάει στο σκοτάδι. Τα καλά νέα είναι ότι ερευνητές όπως ο Dr. Buisson, ο Dr. Foldès και ο Dr. O’Connell ανοίγουν το δρόμο για μεγαλύτερη γνώση … και μεγαλύτερη απόλαυση!
Η ελπίδα αναβλύζει … εσωτερικά!
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
O Γάλλος ιστορικός Κριστιάν-Ζορζ Σβεντσέλ, ειδικός στην Ελληνιστική περίοδο, ανατρέχει στο βιβλίο του «Débauches antiques: Comment la Bible et les Anciens ont inventé le vice» («Αρχαία ακολασία- Πώς η Βίβλος και οι Αρχαίοι επινόησαν την Αμαρτία»), μεταξύ άλλων στις πρώτες αναφορές της αρχαίας Ελληνικής και ρωμαϊκής γραμματείας για το «αιώνια παρεξηγημένο» γυναικείο όργανο, στους μύθους, όπως και τα ψηφιδωτά που το υπαινίσσονται.
H ανατομική περιγραφή της κλειτορίδας ξεκίνησε να εμφανίζεται στα σχολικά βιβλία πολλών χωρών της Δύσης τα τελευταία μόλις χρόνια. Η έδρα της γυναικείας σεξουαλικής απόλαυσης, γνωστή με αυτό το όνομα τουλάχιστον από το 1559, αποτελούσε τεράστιο ταμπού για αιώνες.
Καθ′ όλη τη διάρκεια της ιστορίας οτιδήποτε σχετιζόταν με τη γυναικεία διέγερση, σχεδόν πάντα διαγραφόταν ή θεωρούταν επικίνδυνο ή άσεμνο – και η Αρχαιότητα δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Στην τηλεοπτική σειρά ”Ρώμη” (2005-7), ο λεγεωνάριος Τίτος Πούλλος δίνει μερικές συμβουλές στον εκατοντάρχο Λούκιο Βορένο, ο οποίος θέλει να δώσει χαρά στη σύζυγό του Νιόβη.
«Πες της ότι είναι πολύ όμορφη, όλη την ώρα, ακόμα και όταν δε μοιάζει», λέει ο Τίτος.
″Κάτι άλλο;” Ρωτάει ο Βορένος.
«Ναι», απαντά ο Τίτος. «Όταν κάνεις έρωτα μαζί της, άγγιξε το κουμπί ανάμεσα στους μηρούς της και θα ανοίξει σαν λουλούδι»
«Πώς ξέρεις ότι η Νιόβη έχει αυτό το κουμπί;» ρωτάει ο Βορένος.
«Κάθε γυναίκα έχει ένα».
Η παραπάνω σκηνή παρωδεί την «Τέχνη του Ερωτα» (Ars amatoria), το αριστούργημα του Ρωμαίου ποιητή Οβίδιου που παρουσιάζεται ως οδηγός αποπλάνησης. Στο πρώτο μέρος, ο συγγραφέας προσφέρει τις συμβουλές του στους άντρες που θέλουν να κατακτήσουν μια γυναίκα – γλυκές στοργικές χειρονομίες, φιλιά, τρυφερά λόγια, κομπλιμέντα… Με αυτά τα μέσα, ένας μνηστήρας μπορεί να γίνει ευχάριστος σε μια γυναίκα και να της φέρει ευχαρίστηση.
Ο ποιητής δεν αναφέρει την κλειτορίδα σε αυτό το έργο. Ίσως να το υπαινίσσεται, ωστόσο, όταν γράφει: «Η ντροπή εμποδίζει μια γυναίκα να φέρει ορισμένα χάδια: αλλά είναι νόστιμο να τα δέχεται όταν κάποιος άλλος παίρνει την πρωτοβουλία» («Η Τέχνη του Ερωτα», Βιβλίο 1, 705-706).
Νύμφες και κλειτορίδες: Οι απόψεις των αρχαίων γιατρών
Ακόμα κι αν ο Οβίδιος δεν την αναφέρει ρητά, η κλειτορίδα είναι πολύ παρούσα στην αρχαία ελληνική και λατινική ιατρική βιβλιογραφία. Ο Σωρανός ο Εφέσιος, στο έργο του «Περί γυναικείων», ένα εγχειρίδιο γυναικολογίας και μαιευτικής σε 4 βιβλία από τον 2ο αιώνα μ.Χ., παρουσιάζει μια περιγραφή των γυναικείων γεννητικών οργάνων.
Ονομάζει την κλειτορίδα «νύμφη» – μια λέξη που υποδηλώνει είτε μια ανύπαντρη κοπέλα είτε μια παντρεμένη νεαρή γυναίκα. Ωστόσο, δεν το κάνει αυτό για λόγους ευσχημοσύνης: Συσχετίζει την κλειτορίδα που συνήθως «κρύβεται» από τη γύρω σάρκα με το πρόσωπο μιας νεαρής γυναίκας. «Αν κάποιος αποκαλεί αυτό το μέρος νύμφη», εξηγεί ο συγγραφέας, «είναι επειδή κρύβεται κάτω από τα χείλη, όπως τα νεαρά κορίτσια κρύβονται κάτω από το πέπλο τους».
Η Ελληνική λέξη «κλειτορίς» χρησιμοποιείται από τον Ρούφο τον Εφέσιο, σύγχρονο του Σωρανού, συγγραφέα του βιβλίου ανατομίας «Περὶ ὀνομασίας τῶν τοῦ ἀνθρώπου μορίων». Χωρίς αμφιβολία, ο όρος που συνδέεται με το ρήμα «κλείω» («κλείνω»), φέρνει επίσης στο νου την ιδέα ενός αόρατου οργάνου, που κρατείται «αιχμάλωτο» σε περιορισμένο χώρο.
Εάν η «νύμφη» δεν είναι αρκετά συνεσταλμένη, αλλά λίγο πολύ προεξέχει, σύμφωνα με τον Σωρανό, αυτό είναι μια ανωμαλία που χρειάζεται χειρουργική διόρθωση. Ο αρχαίος Έλληνας γιατρός συμβουλεύει να τη κόψετε σε φέτες μ′ ένα νυστέρι, φροντίζοντας φυσικά να αποφύγετε την πολύ έντονη αιμορραγία.
Η επέμβαση αυτή γινόταν εκείνη την εποχή στην Αίγυπτο, όπως περιγράφει ο γεωγράφος Στράβων (Γεωγραφικά, Βιβλίο 17, 2, 5). Ο συγγραφέας δεν κατονομάζει την κλειτορίδα, αλλά μιλά για μια μορφή γυναικείας περιτομής, που μεταφέρεται από το Ελληνικό ρήμα «ἐκτέμνω» («αφαιρώ με κοπή»).
Γουρούνι με... αγκάθια
Σε αντίθεση με τον φαλλό – ένα πραγματικό φυλαχτό με κάθε είδους ευεργετικές ιδιότητες για τους ανθρώπους της εποχής – η κλειτορίδα θεωρούνταν πιθανός κίνδυνος για τους άνδρες.
Ταιριάζει με τον ορισμό της κλειτορίδας που έδωσε ο Έλληνας ποιητής του 1ου αιώνα μ.Χ., ο Νίκαρχος, συγγραφέας σατιρικών επιγραμμάτων. Περιφρονώντας κάποιον Δημώναξ, έμπειρο στην αιδοιολειχία, ο Νίκαρχος γράφει: «Το γουρούνι («χοῖρος») έχει τρομακτικό αγκάθι («ἄκανθα»)».
H λέξη «χοῖρος» στην αρχαιοελληνική αργκό σημαίνει αιδοίο, ενώ η «ἄκανθα» αναφέρεται στην κλειτορίδα, που θεωρείται ως μια μικρογραφία του πέους που προμηνύει τον κίνδυνο για τα χείλη των ανδρών. Ο Δημώναξ, ως μεγάλος λάτρης της αιδοιολειχίας, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να πληγώσει και να ματώσει το στόμα του.
Ένας μύθος γυναικείας κυριαρχίας
Στην Οδύσσεια (Βιβλίο 10, 389) η Κίρκη έχει ένα μικρό σκήπτρο που ονομάζεται «ράβδος» και αποτελεί πρόγονο του γνωστού μαγικού ραβδιού.
Το αντικείμενο δεν αντιπροσωπεύει την κλειτορίδα της Κίρκης, αλλά συμβολίζει τις δυνάμεις μία μάγισσας/νύμφης. Η Κίρκη σαγηνεύει τους άνδρες – τους παρασύρει στο παλάτι της όπου τους κάνει να χάσουν την ανθρωπιά τους, μεταμορφώνοντάς τους σε γουρούνια. Τους κάνει να υποταχθούν, με συμβολικό τρόπο, στη δύναμη του δικού της «γουρουνιού» του αιδοίου της, κάνοντας τους σκλάβους της.
Ευτυχώς για την αρχαία Ελληνική πατριαρχία, ο Οδυσσέας καταλήγει να κατακτήσει και να υποτάξει το αιδοίο της Κίρκης. Το κυριεύει, χρησιμοποιώντας τον φαλλό του, και εξουδετερώνει τον χειριστή του μαγικού ραβδιού, σύμβολο της βλαβερότητας.
Στην Οδύσσεια (Βιβλίο 10, 389) η Κίρκη έχει ένα μικρό σκήπτρο που ονομάζεται «ράβδος» και αποτελεί πρόγονο του γνωστού μαγικού ραβδιού.
Το αντικείμενο δεν αντιπροσωπεύει την κλειτορίδα της Κίρκης, αλλά συμβολίζει τις δυνάμεις μία μάγισσας/νύμφης. Η Κίρκη σαγηνεύει τους άνδρες – τους παρασύρει στο παλάτι της όπου τους κάνει να χάσουν την ανθρωπιά τους, μεταμορφώνοντάς τους σε γουρούνια. Τους κάνει να υποταχθούν, με συμβολικό τρόπο, στη δύναμη του δικού της «γουρουνιού» του αιδοίου της, κάνοντας τους σκλάβους της.
Ευτυχώς για την αρχαία Ελληνική πατριαρχία, ο Οδυσσέας καταλήγει να κατακτήσει και να υποτάξει το αιδοίο της Κίρκης. Το κυριεύει, χρησιμοποιώντας τον φαλλό του, και εξουδετερώνει τον χειριστή του μαγικού ραβδιού, σύμβολο της βλαβερότητας.
ΠΟΛΥ ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ , ΑΠΛΑ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφή