O Σχηματισμός των λέξεων στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα

3. Συντμημένοι τύποι και διπλασιασμός συμφώνων

§ 23. Προέκυψαν μάλλον από τον συναισθηματικό τονισμό ενός μέρους του ονόματος, όπως συμβαίνει σε μια προσφώνηση από απόσταση. Ήδη, όμως, σε πρώιμο στάδιο η σύντμηση πρέπει να πέρασε και σε άλλες πτώσεις πέρα από την κλητική και έτσι να απέκτησε την αξία ενός μέσου για τον σχηματισμό λέξεων. 

Υπέρ της παραγωγής των συντμήσεων από τις προσφωνήσεις συνηγορεί το γεγονός ότι το τελευταίο σύμφωνο του εναπομείναντος τμήματος της λέξης συχνά διπλασιάζεται, κάτι που αντιστοιχεί επίσης σε έντονη συμπάθεια: Κλέομμις = Κλεο-μένης, Στράττις = Στράτιπ-πος, Ἀγαθθώ = Ἀγαθ-· εδώ συμμετέχουν μερικές φορές και λέξεις που μοιάζουν με κύρια ονόματα: τίτθη (κλασ.) = τιθήνη (Όμ.) 'τροφός', γύννις 'θηλυπρεπής' (Αριστοφ.) σε σχέση με το γυνή 'γυναίκα'. Πρβ. και λατ. Varro σε σχέση με το v ā rus 'στραβοκάνης, ραιβοσκελής', cuppes 'λιχούδης' σε σχέση με το cupere*.
-------------------
*Σήμερα γίνεται δεκτό πως οι περισσότερες συντμήσεις κύριων ονομάτων συμβαίνουν στη βρεφική γλώσσα, κατά την προσπάθεια του μικρού παιδιού να αναπτύξει την (έμφυτη) γλωσσική του ικανότητα.