765 πρόρριζον, ὡς ἔοικεν, ἔφθαρται γένος.
ΚΛ. ὦ Ζεῦ, τί ταῦτα, πότερον εὐτυχῆ λέγω,
ἢ δεινὰ μέν, κέρδη δέ; λυπηρῶς δ᾽ ἔχει,
εἰ τοῖς ἐμαυτῆς τὸν βίον σῴζω κακοῖς.
ΠΑ. τί δ᾽ ὧδ᾽ ἀθυμεῖς, ὦ γύναι, τῷ νῦν λόγῳ;
770 ΚΛ. δεινὸν τὸ τίκτειν ἐστίν· οὐδὲ γὰρ κακῶς
πάσχοντι μῖσος ὧν τέκῃ προσγίγνεται.
ΠΑ. μάτην ἄρ᾽ ἡμεῖς, ὡς ἔοικεν, ἥκομεν.
ΚΛ. οὔτοι μάτην γε. πῶς γὰρ ἂν μάτην λέγοις;
εἴ μοι θανόντος πίστ᾽ ἔχων τεκμήρια
775 προσῆλθες, ὅστις τῆς ἐμῆς ψυχῆς γεγώς,
μαστῶν ἀποστὰς καὶ τροφῆς ἐμῆς, φυγὰς
ἀπεξενοῦτο· καί μ᾽, ἐπεὶ τῆσδε χθονὸς
ἐξῆλθεν, οὐκέτ᾽ εἶδεν· ἐγκαλῶν δέ μοι
φόνους πατρῴους δείν᾽ ἐπηπείλει τελεῖν·
780 ὥστ᾽ οὔτε νυκτὸς ὕπνον οὔτ᾽ ἐξ ἡμέρας
ἐμὲ στεγάζειν ἡδύν, ἀλλ᾽ ὁ προστατῶν
χρόνος διῆγέ μ᾽ αἰὲν ὡς θανουμένην.
νῦν δ᾽—ἡμέρᾳ γὰρ τῇδ᾽ ἀπηλλάγην φόβου
πρὸς τῆσδ᾽ ἐκείνου θ᾽· ἥδε γὰρ μείζων βλάβη
785 ξύνοικος ἦν μοι, τοὐμὸν ἐκπίνουσ᾽ ἀεὶ
ψυχῆς ἄκρατον αἷμα—νῦν δ᾽ ἕκηλά που
τῶν τῆσδ᾽ ἀπειλῶν οὕνεχ᾽ ἡμερεύσομεν.
ΚΛ. ὦ Ζεῦ, τί ταῦτα, πότερον εὐτυχῆ λέγω,
ἢ δεινὰ μέν, κέρδη δέ; λυπηρῶς δ᾽ ἔχει,
εἰ τοῖς ἐμαυτῆς τὸν βίον σῴζω κακοῖς.
ΠΑ. τί δ᾽ ὧδ᾽ ἀθυμεῖς, ὦ γύναι, τῷ νῦν λόγῳ;
770 ΚΛ. δεινὸν τὸ τίκτειν ἐστίν· οὐδὲ γὰρ κακῶς
πάσχοντι μῖσος ὧν τέκῃ προσγίγνεται.
ΠΑ. μάτην ἄρ᾽ ἡμεῖς, ὡς ἔοικεν, ἥκομεν.
ΚΛ. οὔτοι μάτην γε. πῶς γὰρ ἂν μάτην λέγοις;
εἴ μοι θανόντος πίστ᾽ ἔχων τεκμήρια
775 προσῆλθες, ὅστις τῆς ἐμῆς ψυχῆς γεγώς,
μαστῶν ἀποστὰς καὶ τροφῆς ἐμῆς, φυγὰς
ἀπεξενοῦτο· καί μ᾽, ἐπεὶ τῆσδε χθονὸς
ἐξῆλθεν, οὐκέτ᾽ εἶδεν· ἐγκαλῶν δέ μοι
φόνους πατρῴους δείν᾽ ἐπηπείλει τελεῖν·
780 ὥστ᾽ οὔτε νυκτὸς ὕπνον οὔτ᾽ ἐξ ἡμέρας
ἐμὲ στεγάζειν ἡδύν, ἀλλ᾽ ὁ προστατῶν
χρόνος διῆγέ μ᾽ αἰὲν ὡς θανουμένην.
νῦν δ᾽—ἡμέρᾳ γὰρ τῇδ᾽ ἀπηλλάγην φόβου
πρὸς τῆσδ᾽ ἐκείνου θ᾽· ἥδε γὰρ μείζων βλάβη
785 ξύνοικος ἦν μοι, τοὐμὸν ἐκπίνουσ᾽ ἀεὶ
ψυχῆς ἄκρατον αἷμα—νῦν δ᾽ ἕκηλά που
τῶν τῆσδ᾽ ἀπειλῶν οὕνεχ᾽ ἡμερεύσομεν.
***
ΧΟΡ. Ω αλίμονό μου, αλίμονο· λοιπόνσύρριζα χάθηκε, όπως φαίνεται, όλο
των παλαιών κυρίων μας το γένος.
ΚΛΥ. Πώς να τα λέω, Θεέ μου, αυτά; ευτυχία,
ή συμφορά, μα ωφέλιμη; πάντα όμως
λύπη μού κάνει, αν σώζω τη ζωή μου
με τις δικές μου συφορές. ΠΑΙ. Κερά μου,
γιατί έτσι βαριοθύμησες μ᾽ αυτά
τα νέα που σου ᾽φερα; ΚΛΥ. Τί πράμα πού ειναι
770 να ᾽σαι γονιός! Μίσος, ό,τι κι αν πάθεις
από παιδί σου, δε μπορείς να του ᾽χεις.
ΠΑΙ. Άδικα λοιπόν φαίνεται πως πήγε
εμένα ο κόπος μου. ΚΛΥ. Άδικα; κάθε άλλο·
πώς μπορείς να το λες, αφού μας ήρθες
με μαρτυρίες πιστές, πως νεκρός είναι
εκείνος, που ενώ ηταν της ψυχής μου
το σπλάχνο, μου ξεκόφτηκε απ᾽ τον κόρφο
κι απ᾽ τις φροντίδες μου, αποξενωμένος
στην εξορία, κι ούτε πια που μέ ειδε
αφού βγήκε απ᾽ εδώ, μα πάντα του είχε
να μου χτυπά το φόνο του πατέρα του
και τέτοια ν᾽ απειλεί πως θα μου κάμει
780 π᾽ ούτε νύχτα να μπορώ, ούτε μέρα,
τη γλύκα του ύπνου να χορτάσω, μα όλες
της ζωής μου οι στιγμές διάβαιναν μπρος μου
με του θανάτου συνοδειά το φόβο.
Μα τώρα σε μια μέρα, αυτή, γλιτώνω
από κείνον κι αυτήν, που η πιο μεγάλη
μου ήταν πληγή, σα σύνοικος, και πάντα
το ακράτο της ψυχής μου αίμα ρουφούσε.
Τώρα λοιπόν, όσο απ᾽ τις απειλές της,
ξέγνοιαστες, λέω, να περνούμε ημέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου