Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν με τα πρέπει, γι’ αυτό και μένουν στη μέση του πουθενά, γιατί δεν υπάρχει οτιδήποτε να τους περιμένει στον προορισμό τους. Ο εγκέφαλος μας, δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί με το πρέπει, γιατί δεν υπάρχουν κίνητρα. Ο στόχος είναι κίνητρο, έρχεται από επιθυμία, είναι οτιδήποτε έχουμε ανάγκη για να είμαστε καλύτερα, προέρχεται κατευθείαν από μέσα μας, απ’ την καρδιά μας. Μπορεί να είναι μεγάλος, μπορεί να είναι μικρός, δεν έχει σημασία, σημασία έχει τι θα μας δώσει εκπληρώνοντας τον. Είναι χάρτης κι εσύ ο οδηγός. Μας τρομάζει η ύπαρξη του, γιατί σηματοδοτεί την αλλαγή, μα πώς μπορεί να σε τρομάζει κάτι, που θα σε πάρει εκεί που επιθυμείς; Ο στόχος είναι η σταθερά σου, σαν ένα σωσίβιο, που δεν σε αφήνει να πνιγείς.
Πως μπορεί να γίνει μια στοχοθέτηση; Βρίσκοντας τι χρειαζόμαστε, τι έχουμε ανάγκη και τι μας λείπει και αφού το βρούμε, υπάρχει μπροστά μας ένας δρόμος, μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Σκεφτείτε ένα μεγάλο βουνό μπροστά σας, όπου ο στόχος είναι η κατάκτηση της κορυφής. Πριν ξεκινήσουμε θα πρέπει να ορίσουμε τους λόγους που θέλουμε να το ανέβουμε, να το αγκιστρώσουμε μέσα μας μ’ ένα δυνατό θετικό συναίσθημα, να αναγνωρίσουμε πως θα μας επηρεάσει εμάς αλλά και τους γύρω μας. Πόσο εφικτό είναι, τι επιλογές έχω και πως είναι η σημερινή μου κατάσταση.
Για να το ανέβουμε θα χρειαστούμε χρήματα να αγοράσουμε εξοπλισμό – όπου εξοπλισμός είναι οι πόροι μας, αυτοί δηλαδή που ήδη έχουμε, τι κατακτήσαμε τόσα χρόνια, χρειαζόμαστε γνώσεις – όπου γνώσεις είναι οι υπάρχουσες ικανότητες μας και η εκμάθηση νέων δυνατοτήτων και τέλος χρειαζόμαστε χρόνο. Όταν τα μαζέψουμε αυτά, μας μένει η στρατηγική, ο τρόπος δηλαδή που θα τα χρησιμοποιήσουμε.
Αρκετοί φοβούνται την αποτυχία γι’ αυτό αδυνατούν να θέσουν στόχους και να ξεκινήσουν το ταξίδι. Δεν υπάρχει αποτυχία, δεν υπάρχει λάθος, είναι όλα μαθήματα τα οποία μας βοηθάνε να πάμε ακόμη ένα βήμα παρακάτω. Πίσω από κάθε επιτυχία μας, βρίσκεται μια επιλογή που δεν μας εξυπηρέτησε και την αλλάξαμε. Πως θα ξέραμε τι γεύση παγωτού μας αρέσει, αν δεν έχουμε δοκιμάσει αρκετές γεύσεις αρχικά;
Πως ξέρουμε αν μας αρέσει μια ανοιξιάτικη μέρα του Μάη, αν δεν περνούσαμε από μια βροχερή μέρα του Γενάρη; Όποιος και να είναι ο λόγος που μπορεί να μας δυσκολεύει να ξεκινήσουμε την διαδρομή, αυτό που τελικά έχει νόημα, είναι το ποιος και πως θα είμαι είτε πάω, είτε όχι. Τι μας πληγώνει πιο πολύ; Η στασιμότητα που μας βουλιάζει ή ένα μεγάλο βουνό που πρέπει ν’ ανέβουμε; Ποιο είναι το κόστος και ποιο είναι το όφελος;
Χρησιμοποιούμε τα ίδια νευρολογικά κυκλώματα όταν θυμόμαστε ή φανταζόμαστε, άρα δεδομένου αυτού, σημαίνει πως μπορούμε να επηρεάσουμε ισχυρά την ανάπτυξη μας. Μπορούμε δηλαδή να θυμηθούμε μια παλιότερη μας επιτυχία, να φέρουμε στην μνήμη μας την πετυχημένη στρατηγική που ακολουθήσαμε και να την χρησιμοποιήσουμε στην μελλοντική μας πορεία, να φανταστούμε δηλαδή τον εαυτό μας να πετυχαίνει την ανάβαση του βουνού – στόχου. Αυτό είναι θαυμάσιο!
Οι σκέψεις όσο δεν υπάρχει δράση, μας κάνει να φανταζόμαστε το ανέφικτο, αλλά όσο πράττουμε αρχίζει να φαίνεται ο ορίζοντας. Έχουμε ήδη μέσα μας ότι χρειάζεται, για να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες της διαδρομής. Έχουμε εμπιστοσύνη στην δύναμη και στην θέληση μας, μα πάνω από όλα, επιθυμούμε να φτάσουμε στην κορυφή, γιατί κάπου εκεί, θα βρούμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όσο δύσκολος κι αν φαντάζει ο δρόμος, όσο πόνο κι αν προκαλέσει, τόσες θα ‘ναι και οι χαρές του.
Αρκετές φορές, χρειάζεται απλά να ξεκινήσουμε από κάπου για να αντιληφθούμε τι θέλουμε και να θέσουμε στόχους που θα μας φέρουν σ’ ένα επιθυμητό αποτέλεσμα για μας και μόνο. Στον δικό μας χρόνο θα το βρούμε, με την εσωτερική μας φωνή και μόνο. Ας αφεθούμε στο μέσα μας, ξέρει να μας καθοδηγήσει. Το κυριότερο όμως είναι να είμαστε υπομονετικοί, κατανοητικοί με μας και να χαμηλώσουμε τον πήχη των προσδοκιών μας, ας μην είμαστε τόσο αυστηροί, στοργή χρειαζόμαστε, όχι επίκριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου