«Είδες σύνεση του Αβραάμ του δικαίου, πως βρήκε τρόπο απ’ την επιβουλή των Αιγυπτίων ανώτερος να γίνει; Αναλογίσου την υπομονή του, αλλά και το φιλάγαθον της γυναικός. Του δικαίου Αβραάμ που δεν βαρυθύμησε να πει ποιό το όφελος του γάμου όταν πρόκειται στο τέλος δι’ αυτήν την Σάρρα να κινδυνέψω; Τι το κέρδος, όταν γι’ αυτήν και την ομορφιά της μέχρι θανάτου να κινδυνεύω; Τίποτε απ’ αυτά δεν είπε ... Αλλά ένα μόνο είχε κατά νου, πως θα διαφύγει τον κίνδυνο... δια τούτο λέγει προς αυτήν, ειπέ ότι αδελφή μου είσαι, γίνε της σωτηρίας μου η αιτία. Ελεεινά τα λόγια, (!) πολύς όμως και ο φόβος δια την Αιγυπτιακή μανία. Έτσι όμως ξέφυγαν του θανάτου την τυραννία, γι αυτό και την μοιχεία της γυναικός ο δίκαιος Αβραάμ! προτίμησε να γνωρίσει (κείμ: και τη μοιχεία της γυναικός αίρειται κοινωνήσαι) και τον μοιχό Φαραώ να υπηρετήσει για να ξεφύγει τον θάνατο (!) ... Είδες σύνδεσμον αγάπης ανδρός και γυναικός; Είδες και άνδρα που δεν δίστασε να ενθαρρύνει συμβουλεύοντάς την γυναίκα, αλλά και γυναίκα που δέχεται την συμβουλή; Δεν υποχωρεί η Σάρρα ούτε δυσχεραίνει, αλλά πάντα ποιεί (μη ξεχνάτε ότι... μιλάμε πάντα για μοιχεία!) ώστε το δράμα να ξεφύγει. Ακούσατε άνδρες και γυναίκες και μιμηθείτε τούτων την ομόνοια, της αγάπης τον σύνδεσμο (αγάπης σύνδεσμος... με μοιχεία, είναι πράγματι ένα πρωτότυπο βιβλικό εφεύρημα!!!) της ευσέβειας την ένταση και ζηλέψατε της Σάρρας την σωφροσύνη»!!! «Είδες την θαυμάσιαν τούτη γυναίκα που λάμπουσα από της ψυχής κάλλους αλλά και της όψεως και στις υποδείξεις του δικαίου Αβραάμ πορευομένη; Αυτήν να μιμείσθε γυναίκες... (!) Τούτο είναι αληθώς συνοικέσιον, μη μόνο εν ανέσει αλλά και εν κινδύνοις, τούτο γνήσιας αγάπης τεκμήριον, τούτο φιλίας γνώρισμα, που η υπακοή στην συμβουλή αυτή του δικαίου επέδειξε... υπέρ του δικαίου Αβραάμ την διάσωση η Σάρρα και εις μοιχείαν εαυτήν εξέδωσεν και συνουσίας ανέχετο βαρβαρικής; Είδες αγαπητέ μου την ευμήχανον του θεού σοφία;» Ι. Χρυσοστόμου παραινετικός... της αγίας τεσσαρακοστής Ομιλία ΛΒ΄ ε΄25... ή (53.299.22.εως 53.300.48)
Συγνώμη, εσείς... ευμήχανον θεϊκή σοφία βλέπετε; Εγώ λοιπόν πως συμβαίνει και βλέπω συνεχώς άλλα πράγματα...;! Τελικά, δεν υπάρχει βρωμιά και αλητεία, που με λίγη καλή θέληση και άφθονα θεϊκά λόγια, να μη μπορεί να σκεπαστεί απ' το ατέλειωτο θεολογικό "μέλι", και από βρομερός και τρισάθλιος συρφετός ανηθικότητας, να μετουσιωθεί σε ραφινάτο ύμνο ευπρέπειας!
Επιτέλους, μπροστά σε τίποτε εβραιοβιβλικό δεν μπόρεσε να σταματάει τα παραληρηματικά ξεσπάσματα ενθουσιασμού, ο οικουμενικός αυτός φωστήρας; Τι άλλο πρέπει να δει ή να διαβάσει κανείς, για να υποψιαστεί επιτέλους ότι κάτι πάει πολύ στραβά;
Έτσι, με την εκπόρνευση της Σάρρας από τον σύζυγο και αδελφό της Αβραάμ, αποκτήθηκαν τα «αγαθά του Αβραάμ», που χωρίς μια στάλα ντροπής στους Ελληνικούς γάμους η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, μας εύχεται να αποκτήσουμε και 'μεις.
Φαντάζεστε ο Έλλην, ο γενάρχης των Ελλήνων ή κάποιος άλλος Έλληνας ήρωας να προέτρεπε την γυναίκα του «εις μοιχείαν εαυτήν να εκδίδει και συνουσία να ανέχεται βαρβαρική, για να γίνετε εις αυτόν καλόν και να γλυτώνει αυτός την ζωή του;»
Η ζωή και οι σκέψεις ενός χαλδαίου μάγου, κινούνται σταθερά έξω απ’ τα συνηθισμένα. Το αδιανόητο και το αναπάντεχο είναι ο φυσικός του χώρος! Έτσι, (για να αναφερθούμε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του ταλαντούχου αυτού μάγου) ο Αβραάμ διαθέτει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη του κόσμου, και τα όπλα οι σχεδιασμοί και οι συμμαχίες του, είναι σταθερά πέρα απ’ τα γνωστά όρια.
Κατεβαίνοντας λοιπόν στην Χαναάν, έχει μαζί του την όμορφη και αποφασισμένη για όλα αδελφή σύζυγο και βοηθό του Σάρρα, η οποία ήταν: «γυνή ευπρόσωπος» και «ευειδής». (Γέν.ΙΒ΄11) Μια σκέτη κούκλα δηλαδή.
Ο Αβραάμ κλείνει μάλιστα μαζί της μια ανήκουστη για ανδρόγυνο συμφωνία, που όμως έμελλε να τους αποφέρει πολλά...! Να πως την περιγράφει ο ίδιος ο Αβραάμ: «ότε εξήλθον εκ του οίκου του πατρός μου, είπον προς αυτήν, (την Σάρρα) ταύτην την χάρην θέλεις κάμει εις εμέ, εις πάντα τόπον όπου αν υπάγωμεν, (και πήγαν σε πολλά μέρη!!!) λέγε περί εμού, ούτος είναι αδελφός μου» Γέν..Κ΄12,13.
Πολύ καλά καταλάβατε... ο Αβραάμ είχε κατά νουν το αδιανόητο! Είχε προσυνεννοηθεί να καλοπαντρεύει την γυναίκα του (...!) σε κάθε τόπο που πήγαιναν! «Η δε Σάρρα ήτο (βολικότατα) στείρα»! Γέν.ΙΑ΄30
Φυσικά η βιβλική αφήγηση, ψελλίζει δια στόματος Αβραάμ κάποιες στοιχειώδεις δικαιολογίες. Παρουσιάζει τον Αβραάμ να παραγγέλνει στην γυναίκα του: «λέγε λοιπόν περί εμού ότι είσαι αδελφή μου δια να γίνει καλόν εις εμέ εξ αιτίας σου και να φυλαχθεί η ζωή μου»! Γέν.ΙΒ΄13
Ο Αβραάμ παρουσιάζεται εδώ ως κάτοχο πεντάμορφης γυναίκας, που φοβάται τόσο πολύ, απ’ τους άρπαγες ωραίων γυναικών, ώστε προτιμά με κάθε ευκολία να παντρεύει την γυναίκα του δεξιά κι’ αριστερά, προκειμένου να γλυτώνει την ζωή του! Ταυτόχρονα όμως με το: «δια να γίνει καλόν εις εμέ», ευθέως ομολογεί ότι απ’ την προσυμφωνημένη αυτή παράδοση της γυναικός του, στους επίδοξους εραστές ωραίων γυναικών, θα δεχθεί ευχαρίστως τα δώρα και διάφορα λοιπά οφέλη!
Υπήρχε όμως πράγματι φόβος για την ζωή του επειδή απλά ήταν κάτοχος όμορφης γυναικός; Μια τέτοια δικαιολογία καθόλου δεν ταιριάζει με τα δεδομένα της εποχής του! Οι αυστηρότερες τιμωρίες για την προστασία του έγγαμου βίου, είχαν ήδη νομοθετηθεί και δέσποζαν σε ολόκληρη την Μεσοποταμία, αλλά και ολόκληρη την παρακείμενη Μέση Ανατολή.
Οι νόμοι του Χαμουραμπί που σαφώς προηγούνται της εποχής του Αβραάμ, και είναι αντιγραφή παλαιότερων νόμων της Μεσοποταμίας, δίνουν μια σαφή εικόνα των σοβαρών συνεπειών στην περίπτωση ανάρμοστης συμπεριφοράς!
Προ του Χαμουραμπί διαβάζουμε: «Σε περίπτωση που μια σύζυγος συλληφθεί με άλλον άντρα θα πεθάνει δεν μπορεί πια να ζει» Κώδικας Εσνούνα 28
«Αν μια σύζυγος χρησιμοποιώντας τις χαρές της κάνει κάποιον άλλον άνδρα να την ακολουθήσει και να κοιμηθεί μαζί της τότε (οι αρχές) θα θανατώσουν αυτή τη γυναίκα» Δίκαιο της Ουρ 222-231.
Σε επόμενο στοίχο διαπιστώνουμε πόσο εύκολα μπορούσε η γυναίκα να κατάληξη στο ποτάμι: «αν κάποιος άνδρας κατηγορήσει την γυναίκα κάποιου άλλου για μοιχεία... το βάσανο (δοκιμασία) του ποταμού (θα) αποδείξει αν είναι αθώα...» Δίκαιο της Ουρ 281-290.
«Αν μια σύζυγος συλληφθεί στο κρεβάτι κάποιου άλλου, τότε πρέπει να τους δέσουν (και τους δυο!) και να τους ρίξουν στο ποτάμι, (δεμένοι στο ποτάμι ισοδυναμούσε με σίγουρος θάνατο!). Αν ο σύζυγος θέλει να συγχωρέσει την γυναίκα αυτή, τότε και ο βασιλιάς με την σειρά του μπορεί να συγχωρέσει τον άντρα» Κώδικας Χαμουραμπί 129.
Μόνο με την κατηγόρια της ελευθεριάζουσας συμπεριφοράς, μια όμορφη γυναίκα μπορούσε να βρεθεί στα ορμητικά νερά του ποταμού! Αν ήξερε κολύμπι για να αποδείξει την αθωότητα της... είχε καλώς! Αν όχι, ο φιλοκατήγορος γείτονας, μπορούσε να της αφαίρεση την ζωή, μόνο με τις υποψίες του, αλλά δεν θα τολμούσε ποτέ να την κάνει παράνομα δική του! Αν κάποιος λοιπόν υπέκυπτε στον πάθος του και πλάγιαζε με παντρεμένη γυναίκα, κινδύνευε να πληρώσει με την ζωή του, και μόνο με υψηλά ανταλλάγματα, μπορούσε ο ίδιος ο απατημένος σύζυγος να τους σώσει!
Παρ’ όλα αυτά, ο Αβραάμ αποφάσισε το αδιανόητο! Όπου κι αν πήγαιναν παρουσιαζόταν ως αδελφός της γυναίκας του, από φόβο (όπως λέει η Βίβλος) μήπως συμβεί "κάτι" σ’ αυτόν ή την γυναίκα του! Η απόφαση τους αυτή βέβαια, ολοφάνερα διευκόλυνε παρά απέτρεπε αυτό το ενδεχόμενο!
Παρόμοια ανανδρία λοιπόν, δεν ακούστικε ποτέ. Από πότε ένας άνδρας που αγαπά στοιχειωδώς την σύντροφο του, νομιμοποιείται για οποιονδήποτε λόγο, να κρύβεται πίσω απ’ τους "γάμους" της γυναίκα του για να γλυτώσει; Η Βίβλος μάλιστα προς στιγμή ξεχνά εντελώς ακόμα και τον υπέρ προστατευτικός θεός του Αβραάμ, που κάθε τόσο λέει στιβαρά στον προφήτη του: «μη φοβού Αβραάμ εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου» Γέν.ΙΕ΄1.
Εκτός αυτού, πουθενά στις περιγραφές της Βίβλου δεν στοιχειοθετείται τέτοιος κίνδυνος, ο οποίος και αντιφατικός και ανόητος είναι. Οι άγριοι ληστές της έρημου αν ήθελαν κάποια γυναίκα, έσφαζαν με την ίδια ευκολία αδελφούς και συζύγους! Μέσα δε στις πόλεις, αν η οικογένεια δεν γίνεται σεβαστή, δεν μπορεί να στηθεί η πόλη! Και επιτέλους για έναν καθημερινά από τον θεό προστατευόμενο προφήτη, θα ήταν εξοργιστικά αντιφατικό, να καταφεύγει συνεχώς σε τέτοιες προαποφασισμένες άνανδρες λύσεις!
Μήπως λοιπόν πρέπει απλά να δεχθούμε (όσο παράξενο κι’ αν μας φαίνεται) ότι αυτό το προσυμφωνημένο "ήθος" του προφήτη κρύβει περισσότερα από απλούς άνανδρους φόβους; Μήπως πρέπει να δεχθούμε ότι στον εξαιρετικά ασυνήθιστο αυτόν άνθρωπο, (όπως και σε κάθε μεγάλο μάγο) το αναπάντεχο και το ασυνήθιστο είναι ο κανόνας; Κάτι άλλο λοιπόν οδηγεί ολοφάνερα τον πονηρό Χαλδαίο, στην αδελφό-παρουσίαση της γυναικός του.
Δεν γνωρίζουμε λοιπόν πόσες φορές δοκίμασε με επιτυχία την συγκεκριμένη συνταγή πλουτισμού, με τον γάμο-παγίδα της αδελφής-γυναίκας. Το μόνο βέβαιο είναι, πως η ιδια η Βίβλος μας περιγράφει τρεις τέτοιες πανομοιότυπες περιπτώσεις. Δυο φορές με ήρωες τα "αδέλφια" Αβραάμ και Σάρρα, και μια λίγο αργότερα σε πανομοιότυπους ρόλους και στον ίδιο ακριβώς κερδοφόρο παιγνίδι της νυμφο-παγίδας, τον Ισαάκ και την Ρεβέκκα!
Δυο απ’ τις πλέον κερδοφόρες πληγο-γαμικές απάτες του Αβραάμ, εξιστορούνται λοιπόν με πολλές λεπτομέρειες στη Βίβλο και κανείς δεν μπορεί να μας πείσει, ότι οι περιπέτειες αυτές, δεν ήταν ακόμα περισσότερες!
Έκπληκτοι λοιπόν, βλέπουμε στην βιβλική εξιστόρηση, τον Αβραάμ να στήνει ένα απίστευτο δόκανο πλουτισμού, με δόλωμα τις χάρες και τους "γάμους"... της ίδιας της γυναίκας του Σάρρας! Πρώτα με τον πάμπλουτο βασιλέα Φαραώ στην Αίγυπτο (Γέν.ΙΒ΄) και κατόπιν μ’ έναν Φιλισταίοι βασιλιά στην Χαναάν. (Γέν.Κ΄)
Ας μεταφερθούμε λοιπόν στην Αίγυπτο, όπου εκτυλίσσονται σκηνές απείρου κάλλους, στο πρώτο μεγάλο κόλπο του μάγου Αβραάμ, με τους γάμους της πεντάμορφης "αδελφή" (βοηθού και συζύγου) Σάρρας. Θα επαναλάβουμε ίσως κάποιες λεπτομέρειες, αλλά αναζητώντας πρόσθετες σημαντικές λεπτομέρειες, θα συμπληρώσουμε εντυπωσιακά όπως θα δείτε, όσα ήδη γνωρίζουμε, για τις δυο αυτές ενδεικτικότατες περιπτώσεις.
Ενώ λοιπόν ο Αβραάμ αργά και σταθερά κέρδιζε έδαφος, εξασκώντας όπως είδαμε την εντυπωσιακή οδυνοποιό μαγείας στο παλάτι του Φαραώ, η όμορφη Σάρρα, δεν έχασε καθόλου τον καιρό της. Απ’ την δική της πλευρά, τα πράγματα εξελίσσονται ραγδαία: «είδον οι Αιγύπτιοι την γυναίκα ότι ήτο ωραία σφόδρα (Ο΄ ότι καλή ήτο σφόδρα) και οι άρχοντες του Φαραώ (οι μεγαλοαυλικοί δηλαδή) είδον αυτήν (!) και επαίνεψαν αυτήν προς τον Φαραώ» Γέν.ΙΒ΄14-15.
Ο Φίλων, ο Ιουδαίος ιστορικός, εντελώς παράλληλα προς το βιβλικό κείμενο βεβαιώνει ότι: «η δε γυνή αυτού (Σάρρα) την ψυχήν είχε αρίστην (αλλά) και στο σώμα περικαλλεστάτη, ιδόντες αυτήν οι Αιγύπτιοι... εμήνυσαν στον Φαραώ...» Φίλων περί Αβραάμ 93
Ο Ιώσηπος, ο έτερος των Ιουδαίων ιστορικών επισημαίνει: «Ο Αβραάμ συναναστράφη τους πιο μορφωμένους της Αιγύπτου... η ομορφιά δε της γυναίκας του Σάρρας είχε ακουστεί, γι’ αυτό ο Φαραώ ο βασιλιάς των Αιγυπτίων δεν αρκέσθη σ’ εκείνα που ελέγοντο γι’ αυτήν, αλλά επιδίωκε με ζήλο να την δει μέχρι του σημείου να την αγγίξει»! Ιώσηπος ιουδαϊκη αρχαιολογία Α΄163-164 (μετάφραση εκδ. Κάκτος)
Όπως βλέπετε, ο ίδιος ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος, κάνει εδώ συγκεκριμένα λόγο για προχωρημένα χαριεντίσματα, και ασυγκράτητους σαρκικούς πόθους, που τα ολοφάνερα κάλλη της Σάρρας ενέπνευσαν στον Φαραώ!
Ο Φίλων (Ιουδαίος ιστορικός) συμπληρώνει την εικόνα: «ήταν δε αυτή (η Σάρρα) στο σώμα περικαλλεστάτη, τούτην ιδόντες οι των Αιγυπτίων (αυλικοί)... απ’ την ομορφιά ωθούμενοι, δεν ξεφεύγει άλλωστε απ’ τους εξέχοντες τίποτε, ανήγγειλαν στον βασιλέα. Εκείνος δε μόλις είδε την ευπρεπέστατη όψη της, ταχέως με φρόνιμους όρισε νόμους τις τιμές προς τους ξένους, και γεμάτος ανυπομονησία (!) διανοείτο λόγω αυτήν αγαγέσθαι (ανυπομονούσε να φέρει αυτήν) προς γάμον... Το όνομα της δε χαλδαϊστί είναι Σάρρα, ελληνιστί δε (σημαίνει) "άρχουσα"» Φίλων Αβραάμ 93-99.
Ο Ι. Χρυσόστομος είναι σαφέστερος όλων: «Καθώς δε εισήλθαν εις Αίγυπτον, ιδόντες οι Αιγύπτιοι την γυναίκα, ότι καλή ην σφόδρα, ουχί απλώς καλή, αλλά μεθ’ υπερβολής άπαντας επισπωμένη τους ορώντας (αποσπούσε απ’ όλους το βλέμμα). Και ιδόντες αυτήν οι άρχοντες, επήνεσαν αυτήν εις τον Φαραώ» Παραινετικός εισ τεσσαρακοστήν ομιλία ΛΒ΄ 53.301.
Απ’ τις παραπάνω δηλώσεις και μόνο, γίνεται περισσότερο από φανερό, ότι στο στυμμένο παιγνίδι της αξιοπόθητης γυναίκας, η Σάρρα έπαιζε απολύτως σωστά τον ρόλο της!
Η Σάρρα λοιπόν, μπορεί να έπεισε τον Φαραώ ότι μαζί με τα υπόλοιπα, διέθετε και άριστη "ψυχή", αλλά ούτε στιγμή δεν πρέπει να έπαψε να επιδεικνύει τα εξαιρετικά σωματικά της προσόντα! Διαφορετικά, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πως αλλιώς θα μπορούσαν να ξέρουν τόσοι πολλοί αυλικοί, για το περικαλλέστατο σώμα της, οι οποίοι έσπευσαν να παινέψουν αυτά ακριβώς τα "προσόντα" της στον βασιλιά! Ένα πάντως παραμένει σίγουρο... ο βασιλιάς δεν την ορέχτηκε για τις πνευματικές της χάρες, ούτε ήθελε να "αγγίξει"... την άριστη ψυχή της!
Δεδομένου δε, ότι τουλάχιστον ενδυματολογικά την εποχή εκείνη, η γυναίκα μπορούσε (αν ήθελε) να κρύψει τις σωματικές της χάρες, όσο καλά ήθελε, είναι παραπάνω από βέβαιο, ότι η Σάρρα στιγμή δεν έπαψε να παίζει προκλητικά την χαριτωμένη αδελφή-νύμφη του Χαλδαίου μάγου!
Ακολουθώντας λοιπόν τους προσχεδιασμούς της, κατάφερε τελικά και: «ελήφθη εις την οικίαν του Φαραώ» (Γέν.ΙΒ΄15) όπου και για καιρό ολόκληρο ζει στο "χαρέμι" του Αιγύπτιου μονάρχη, ως μια των νόμιμων "συζύγων" (παλλακίδων) του! Για τον χρόνο μάλιστα διαβίωσης του Αβραάμ στην Αίγυπτο, αν και δεν εχουμε κάποια συγγεκριμενη δηλωση, στον Ευσέβιο μόνο διαβάζουμε κάτι σχετικό: «Λέγει δε (ο ιστορικός Αρταπάνος) τούτος δε (ο Αβραάμ) ελθείν εις Αίγυπτον εις τον Φαραώ την αστρολογίαν εδίδαξε μείναντα δε εκεί έτη είκοσι» Ευσέβιος (Αρταπάνος περί Αβραάμ) ευαγγελική προπαρασκευή 9.18
Ακόμα κι αν αφαιρέσουμε την χρονική υπερβολή από τα λόγια του Αρταπάνου, που ο ιδιος ο Επίσκοπος της παλαιστινιακής Καισάρειας Ευσέβιος μας μεταφέρει, ή ακόμα κι αν δεχθούμε ότι ο Αρταπάνος μεταφέρει αρχαιότερο κείμενο με σεληνιακή χρονομέτρηση, πάλι οι είκοσι μήνες-χρόνοι παραμονής του Αβραάμ στην Αίγυπτο, είναι χρόνος ικανός για να συναναστραφεί τους αυλικούς, να διδάξει αστρολογία, να παντρέψει την γυναίκα του Σάρρα και να απολαύσει επί μακρόν τα συμπεθερικά δώρα!
Αν λοιπόν θεωρήσουμε δεδομένο, ότι αναλύοντας την συγκεκριμένη αβραμική συμπεριφορά, βρισκόμαστε πράγματι μπροστά στην μοναδική ορθάνοιχτη πύλη εισόδου στην καταχθόνια πατριαρχική σκέψη, τότε καταλαβαίνουμε, γιατί σχεδόν όλοι οι "πατέρες" και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, πραγματοποιούν απίστευτους ρητορικούς ακροβατισμούς, εφευρίσκουν αλληγορικούς ελιγμούς, και χρησιμοποιούν κάθε παραβολικό εφεύρημα, προκείμενου να αποφύγουν την απλή κατάδηλη πραγματικότητα! Η Σάρρα λοιπόν, έζησε επί μακρόν στις αγκάλες του μονάρχη Φαραώ, σαν κανονική "σύζυγός" του και μάλιστα για ικανό χρονικό διάστημα!
Η ξεκάθαρη βιβλική δήλωση του Φαραώ, προς τον ίδιο τον Αβραάμ δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων: «έλαβον αυτήν (την Σάρρα) εις εμαυτόν δια γυναίκα» Γεν.ΙΒ΄19 «Τον δε Αβραάμ μεταχειρίσθησαν καλώς δι΄ αυτήν, (πείρε προικώα δώρα δηλαδή) και είχε (έλαβε) πρόβατα και βόας και όνους και δούλους και δούλας και όνους θηλυκάς και καμήλους»! Γέν.ΙΒ΄16 ...Τα γνωστά "αγαθά του Αβραάμ" δηλαδή!
Για να μη μένουν όμως αμφιβολίες, για το αν καταλάβαμε καλά το συγκεκριμένο εδάφιο, η εγκεκριμένη απ’ την ιερά συνοδό βιβλική μετάφραση Β, Βέλλα (Β.Β.) το κάνει σαφέστερο: «την είδαν (την Σάρρα) οι αυλικοί του Φαραώ, και την έφεραν στο ανάκτορο του. Για χάρη της Σάρρας φέρθηκαν καλά στον Αβραάμ και του έδωσαν πρόβατα, βόδια, γαϊδούρια, αρσενικά και θηλυκά, δούλους και δούλες και καμήλες» (Β.Β) Γέν.ΙΒ΄16. Το... εμπεδώσαμε!
Έτσι αποκτήθηκαν τα «αγαθά του Αβραάμ», που χωρίς μια στάλα επίγνωσης ή ντροπής, μας εύχονται στις γαμήλιες τελετές μας, οι σύγχρονοι ιεράρχες των Ελλήνων!!!
Οι εκκλησιαστικοί μάλιστα πατέρες, αντί να ανατριχιάζουν μπροστά στα ανεξήγητα εβραιο-πατριαρχικά καμώματα, μη έχοντας άλλη διέξοδο για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, σε μια έκρηξη "ευφυΐας", ξεσπούν σε ξέφρενους ακατάσχετους και αλλοπρόσαλλους επαίνους, (ταυτόχρονης παραδοχής και εξιδανίκευσης του απίστευτου περιστατικού), μήπως και με τον ορμητικό τους καλολογικό χείμαρρο, ξεπλύνουν λίγη απ’ την δυσοσμία της αβραμικής ελευθερογαμίας!
Στον Ιωάννη τον Χρυσόστομο λοιπόν διαβάζουμε τα εξής παντελώς απίστευτα: «Είδες σύνεση (Αβραάμ) του δικαίου, πως βρήκε τρόπο απ’ την επιβουλή των Αιγυπτίων ανώτερος να γίνει; Αναλογίσου την υπομονή του, (αλλά) και το φιλάγαθον της γυναικός. Του δικαίου (Αβραάμ) που δεν βαρυθύμησε να πει... ποιό το όφελος του γάμου όταν πρόκειται στο τέλος δι’ αυτήν (την Σάρρα) να κινδυνέψω; Τι το κέρδος, όταν γι’ αυτήν και την ομορφιά της μέχρι θανάτου να κινδυνεύω; Τίποτε απ’ αυτά δεν είπε ... Αλλά ένα μόνο είχε κατά νου, πως θα διαφύγει τον κίνδυνο... δια τούτο λέγει προς αυτήν, ειπέ ότι αδελφή μου είσαι, γίνε της σωτηρίας μου η αιτία. Ελεεινά τα λόγια, (!) πολύς όμως και ο φόβος δια την Αιγυπτιακή μανία. Έτσι όμως ξέφυγαν του θανάτου την τυραννία, γι αυτό και την μοιχεία της γυναικός ο δίκαιος (Αβραάμ!) προτίμησε να γνωρίσει (κείμ: και τη μοιχεία της γυναικός αίρειται κοινωνήσαι) και να τον μοιχό (Φαραώ) υπηρετήσει για να ξεφύγει τον θάνατο (!) ... Είδες σύνδεσμον αγάπης ανδρός και γυναικός; Είδες και άνδρα που δεν δίστασε να ενθαρρύνει συμβουλεύοντάς την γυναίκα, αλλά και γυναίκα που δέχεται την συμβουλή; Δεν υποχωρεί (η Σάρρα) ούτε δυσχεραίνει, αλλά πάντα ποιεί (μη ξεχνάτε ότι... μιλάμε πάντα για μοιχεία!) ώστε το δράμα να ξεφύγει. Ακούσατε άνδρες και γυναίκες και μιμηθείτε τούτων την ομόνοια, της αγάπης τον σύνδεσμο (αγάπης σύνδεσμος... με μοιχεία, είναι πράγματι ένα πρωτότυπο βιβλικό εφεύρημα!!!) της ευσέβειας την ένταση και ζηλέψατε της Σάρρας την σωφροσύνη»!!!
Με τόση Χρυσόστομική υποκρισία... πράγματι μπερδεύεσαι!
Ο επίσκοπος Χρυσόστομος, με έναν χείμαρρο επαίνων προσπαθεί να σκεπάσει με ροδοπέταλα, την δύσοσμη προσχεδιασμένη μοιχεία της Σάρρας!
Και συνεχίζει ο απίστευτος Ι. Χρυσόστομος λες και το ζεύγος έχει πάρει απόφαση αφοσίωσης και ακεραιότητας μέχρι θανάτου: «Είδες την θαυμάσιαν τούτη γυναίκα που λάμπουσα από της ψυχής κάλλους αλλά και της όψεως και στα ίχνη (υποδείξεις) του δικαίου (Αβραάμ) πορευομένη; Αυτήν να μιμείσθε γυναίκες... (!) Τούτο είναι αληθώς συνοικέσιον, μη μόνο εν ανέσει αλλά και εν κινδύνοις, τούτο γνήσιας αγάπης τεκμήριον, τούτο φιλίας γνώρισμα, που η υπακοή στην συμβουλή αυτή του δικαίου επέδειξε... υπέρ του δικαίου (Αβραάμ) την διάσωση (η Σάρρα) και εις μοιχείαν εαυτήν εξέδωσεν και συνουσίας ανέχετο βαρβαρικής; (!!!) ...Είδες αγαπητέ μου την ευμήχανον του θεού σοφία;» Ι. Χρυσοστόμου παραινετικός... της αγιίς τεσσαρακοστής Ομιλία ΛΒ΄ ε΄25... ή (53.299.22.εως 53.300.48)
Να λοιπόν και η πεμπτουσία... της ιερής μοιχείας!
Μας κοροϊδεύουν... δεν υπάρχει αμφιβολία!
Συγνώμη, εσείς... ευμήχανον θεϊκή σοφία βλέπετε; Εγώ λοιπόν πως συμβαίνει και βλέπω συνεχώς άλλα πράγματα...;!
Δεν μπορώ να καταλάβω, πως γίνεται η παραπάνω περίπτωση να μοιάζει τόσο ξεκάθαρα με κατά παραγγελίαν αμειβόμενη εκπόρνευση... και το στόμα αυτού του χρυσόγλωσσου μεγαλο-ιεράρχη να στάζει ακατάσχετα μέλι και θαυμασμό... και μάλιστα χωρίς κανένα δισταγμό, να μας παραγγέλνει και απ'ο πάνω, να μην αποφύγουμε την μίμηση της "υπέροχης" αυτής πράξης! Τι να πω... αφήνω και λίγη αγανάκτηση σε σας!
Δηλαδή, η όποια σωτήρια επέμβαση του θεού... μόνο σε αποφασισμένους μοιχούς λειτουργούσε; Σε απόφαση αντίστασης και αφοσίωσης του ζεύγους μέχρι θανάτου, δεν μπορούσε να λειτουργήσει... η ευμήχανος του θεού σοφία;
Τελικά, δεν υπάρχει βρωμιά και αλητεία, που με λίγη καλή θέληση και άφθονα θεϊκά λόγια, να μη μπορεί να σκεπαστεί απ' το ατέλειωτο θεολογικό "μέλι", και από βρομερός και τρισάθλιος συρφετός ανηθικότητας, να μετουσιωθεί σε ραφινάτο ύμνο ευπρέπειας!
Επιτέλους, μπροστά σε τίποτε εβραιοβιβλικό δεν μπόρεσε να σταματάει το παραληρηματικό ξεσπάσματα ενθουσιασμού, ο οικουμενικός αυτός φωστήρας; Τι άλλο πρέπει να δει ή να διαβάσει κανείς, για να υποψιαστεί επιτέλους ότι κάτι πάει πολύ στραβά;
Και επειδή και η αφέλεια έχει τα όρια της! Και κανείς πια δεν ξεγελιέται εντελώς, ούτε απ’ την χρυσοστομική λογολαγνεία, ούτε από παραβολικές, μεταφορικές και εξεικονιστικές ακροβασίες... γι’ αυτό καλού κακού, την συγκεκριμένη περίπτωση της προσυμφωνημένης επίβουλης μοιχείας, σήμερα την κρατούν επιμελώς κρυμμένη απ’ τους αφελείς της πίστης. Ρωτήστε οποιονδήποτε πιστό, αν γνωρίζει κάτι για την επιεικώς απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά του Αβραάμ και την Σάρρας, και θα δείτε πως δεν έχουν ιδέα!
Ο συγκεκριμένος όμως "άγιος πατέρας", εξάντλησε ολόκληρη την κατάπικρη κριτική του στους «δεισιδαίμονες, μωρούς και ασεβείς Έλληνες» Ι. Χρυσόστομος κατά Ελλήνων 13/8-21/1 Έτσι δεν του έμμειναν παρά μόνο ύμνοι ακατάσχετης συμπάθειας, ακόμα και για τις πιο αλλοπρόσαλλες κακογαμίες των πατριαρχών της Βίβλου. Απ’ τις δεκάδες εκατοντάδες φορές που αναφέρει το όνομα «Έλλην»... ο Χρυσόστομος, ούτε μια φορά δεν ξεχνά να διαπομπεύσεις και να χλευάσει κάθε τι Ελληνικό!
Φαντάζεστε όμως τι θα έλεγε ο ίδιος αυτός ιερέας, αν σε κάποια αντίστοιχη ιστορία, κάποιος ξακουστός προπάτορας των Ελλήνων καταδεχόταν να σώζει συνεχώς την ζωή του, προτάσσοντας «εις πάντα τόπον όπου εάν υπάγει» τον καλό, σωτήριο και κερδοφόρο... γάμο της γυναίκας του;!
Φαντάζεστε αν ο Έλλην, ο γενάρχης των Ελλήνων ή κάποιος άλλος Έλληνας ήρωας προέτρεπε την γυναίκα του «εις μοιχείαν εαυτήν να εκδίδει και συνουσία να ανέχεται βαρβαρική» για να γίνετε εις αυτόν καλόν και να γλυτώνει αυτός την ζωή του; Αιώνιο πανδαιμόνιο χλεύης και σαρκασμού θα συνόδευε τον Έλληνα αυτόν γενάρχη σε κάθε πατερική αναφορά! Για τον Αβραάμ όμως, εδώ και χιλιετίες έχουμε... ιερή σιγή ιχθύος και ακατάσχετους επαίνους!
Στον αντίποδα αυτής της θλιβερής χαλδαϊκής κακοήθειας, έχουμε την τυπική μεσογειακή γυναίκα, όπως η Πηνελόπη, που επί είκοσι ολόκληρα χρόνια, κατά την απουσία του συζύγου της, δεν καταφεύγει σε παρόμοιες ποταπές δικαιολογίες, αλλά επιμένει ακόμα και με σοβαρό κίνδυνο της ζωής του γιου της Τηλέμαχου, να αντιστέκεται και με δόλους ακόμα να παραπλανά τους ερωτοχτυπημένους μνηστήρες! Οδύσ. τ.137
Η περίπτωση του Λακεδαιμόνιου ήρωα Ίδα, που χωρίς δεύτερη σκέψη προτάσσει μαχητικά την ζωή του, για να μην ταπεινωθεί η συντροφική του αγάπη, είναι μια ακόμα μόνο απ’ τις τυπικές περιπτώσεις ανδρών, με ανδροπρεπή υπερασπιστικότητα: «κατά του μύθου παίγνιον» λοιπόν, η αγαπημένη του Μάρπησσα, ενέπνευσε έρωτα στον ξανθό Απόλλωνα, που ζήτησε με θεϊκά ανταλλάγματα τον έρωτα της. «και ο Ίδας απ’ τους παλιούς που στάθηκαν στη γη αντρειωμένους, δεν δίστασε και σήκωσε αντίκρυ στον βασιλέα τον Φοίβο Απόλλωνα το τρομερό του τόξο» (Ιλιάδα 558) Ο Ίδας είχε την φήμη ότι δεν αστοχεί ποτέ! Ο διεκδικητής βασιλιάς Απόλλωνας (από φόβο ή ακόμα και θαυμασμό) κοντοστάθηκε και άφησε την γλυκιά Μάρπησσα μόνη της να διαλέξει! Αυτή αντί για τον θεϊκό Απόλλωνα, ακολούθησε τον ερωτά της, τον ψυχωμένο θνητό Ίδα, που μπροστά σε κανένας θεό ή βασιλιά δεν παρέδιδε αμαχητί την αγαπημένη του! Αλλά, αυτά είναι... ελληνικά γράμματα!!!
Βέβαια, ασφαλώς και μπορούμε να ανεχθούμε την ενδιαφέρουσα ιστορία οποιουδήποτε δειλού γυναικόκρυπτου "ήρωα", ποτέ όμως μετά απ’ αυτό, δεν θα αποτολμούσε κάνεις να τον ανεβάσει στο υψηλότερο βάθρο τιμών και αγιότητας!
Όμως, για να επιστρέψουμε στους χαλδαιο-εμπορικούς έρωτες του Αβραάμ... καλή η «θεάρεστη μοιχεία» λοιπον, καλή και η «σωτήρια ελευθερογαμία» με τον Φαραώ... τα συμπεθερικά όμως δώρα σε λίγο τέλειωσαν, και όπως όλα τα ωραία πράγματα, έτσι και η «ανοχή της βαρβαρικής συνουσίας» από την Σάρρα, έπρεπε κάποτε κι’ αυτή να τελειώσει!!!
Ο Αβραάμ λοιπόν, ούτε την Σάρρα σκόπευε να χάσει, ούτε να μείνει αιώνια αυλοκόλακας στην Αίγυπτο! Η θέση του αυλικού αρχημάγου, μόνο εύκολη δεν πρέπει να ηταν! Και οι πιο εντυπωσιακές μαγείες, μόνο για μικρό χρονικό διάστημα αποδίδουν τους εκτυφλωτικούς εντυπωσιασμούς. Αν π,χ. σε εμπόλεμη περίπτωση, ο Φαραώ ζητούσε απ’ τον Αβραάμ να καταστρέψεις έναν αντίπαλο άρχοντα ή και ολόκληρο Στράτο αντιπάλων, με την ευκολία που μπορούσε η μαγεία του να σκοτώσει ένα ζώο ή έναν αυλικό υπηρέτη... τότε τα πράγματα θα έπαιρναν επικίνδυνη τροπή για τους εντυπωσιασμούς του μάγου! Ή στην καλύτερη περίπτωση, θα έπρεπε να αποκαλύψεις τους ακριβείς μηχανισμούς της μαγγανο-μαγείας του, και να τους θέσει στην υπηρεσία του ξένου αυτού άρχοντα, ή να χρεωθεί αποτυχίες άκρως επικίνδυνες για την ζωή του!
Γι' αυτούς λοιπόν και για άλλους παρόμοιους λόγους, ο Αβραάμ σοφά σκεπτόμενος δεν σκόπευε να μείνει ισόβιος μάγος στην Αίγυπτο. Είχε αποφασίσει να κατασχέσει ολόκληρη την περιοχή δια των απόγονων του, και όχι να περάσει την ζωή του υπηρετούντα υπό τας διαταγές οποιουδήποτε άρχοντα! Η επίσκεψη στην Αίγυπτο, όσο αποδοτική και ευχάριστη κι αν ήταν, (με τους βαρβαρικούς έρωτες) έπρεπε να τελειώσει.
Η Σάρρα λοιπόν, όχι μόνο σταμάτησε ξαφνικά την «ένταση της ευσέβειας και της σωφροσύνης» στις εξωσυζυγικές περιπτύξεις... αλλά και ο προσωρινός της σύντροφος, ο βαρβαρικός ερωτικός Φαραώ, αλλά και πάμπλουτος μονάρχης... εντελώς ξαφνικά δεινοπαθεί με ανεξήγητες οδυνηρές πληγές: «πληγάς επί τον Φαραώ και επί τον οίκον αυτού, πληγάς μεγάλας, εξ αιτίας Σάρρας της γυναικός του ’Αβραάμ»! Γέν.ΙΒ΄ 17.
Ο Φαραώ (και ολόκληρος ο οίκος του) ξαφνιάζεται, υποφέρει και αδημονεί. Και για φαντάσου και ω του θαύματος, μόνο ο Χαλδαίος θεός του Αβραάμ, είναι ικανός να επιφέρει τέτοιες πληγές, σε όσους αμαρτήσουν εις βάρος του προστατευόμενου προφήτη του! Τώρα αναλαμβάνει ο "σωτήρας" Αβραάμ, που καραδοκεί, και δίνει επεμβαίνοντας τις κατάλληλες χαλδαιο-παραμυθικές εξηγήσεις...! Ο Φαραώ πείθεται (τι άλλο μπορούσε να κάνει) ότι όλοι στο παλάτι του υποφέρουν πράγματι, επειδή αυτός, ο βασιλιάς, αμάρτησε παίρνοντας στο σπίτι του για γυναίκα... μια παντρεμένη! Πράγμα που για ολόκληρη την Αίγυπτο, αλλά και απ’ τον ευσεβή βασιλέα της, εθεωρείτο αμαρτία μεγάλη!
Ποια όμως είναι αυτή η γυναίκα που σκόρπισε την αμαρτία και την κολάσιμη παρανομία στον βασιλιά της Αιγύπτου; Η αδελφή του Αβραάμ, του τελευταίου φιλικότατου γαμπρού του! Ποιος είναι ο σύζυγος της; Μα ο ίδιος της ο αδελφός, ο πανίσχυρος Χαλδαίος μάγος, που μ’ ένα του λόγο, νεύμα ή προσευχή, μπορεί να ανατρέψει την ειμαρμένη ζωών και ανθρώπων! Ο Φαραώ πρέπει να κατάλαβε αμέσως την εξαιρετικά δύσκολη θέση του! Ενάντια στον ισχυρό αυτό μάγο, λίγες μόνο κινήσεις είχαν ελπίδα να ευοδωθούν.
Ο βασιλιάς άρρωστος και παγιδευμένος κατεπλάγη: «Και εκκάλεσε δε ο Φαραώ τον ’Αβραάμ και είπε. Τι είναι τούτο το οποίο έκαμες εις εμέ; Δια τι δεν μ’ εφανέρωσας ότι αύτη είναι γυνή σου; Δια τι είπας, Αδελφή μου είναι αύτη; και έλαβον αυτήν (τη Σάρρα) εις εμαυτόν δια γυναίκα;» Γέν.ΙΒ΄ 17-19.
Ανεξάρτητα όμως από τις εξηγήσεις που δόθηκαν με χαλδαϊκή λογική, (και τις οποίες θα δούμε σε λίγο στην πανομοιότυπη περίπτωση, αλλού βασιλιά που έπεσε θύμα της ίδιας αβρααμικής παγίδας) ο Φαραώ έβλεπε με αδημονία, ότι οι πληγές τόσο επάνω του όσο και στην πολυπληθή του οικογένεια παρέμεναν! Τελικά ο Φαραώ φαίνεται πως κατάπιε εύκολα, ολόκληρο το παραμύθι των ηθικών πληγών από το χέρι του θυμωμένου Χαλδαίου θεού, του δήθεν (για φαντάσου) μετά απ’ όλα αυτά και οργισμένου προστάτη της νομιμότητας του γάμου...!
Εμείς βέβαια, μάταια προσπαθούμε να διώξουμε τις επίμονες υποψίες, της ευκολότατης ιδιόχειρης μαγγανείας, από το τρυφερό χέρι της Σάρρας, που όλο αυτό τον καιρό βολικότατα βρίσκετε θρονιασμένη και συχνά παρακοιμώμενη του πάμπλουτου θύματος! Η Σάρρα με όλη την άνεση του κόσμου, απ’ την θέση της συν-οικοδέσποινας, μπορούσε με τα υλικά της θεο-μαγγανείας, να συντηρεί τις οδυνηρές πληγές, νοθεύοντας απλά τις τροφές του ανυποψίαστου, αλλά και χαζόθρησκου Φαραώ!
Το σκεπτικό μας αυτό εδώ, δεν έχει καμία τεκμηρίωση, ως πρακτική των Πατριαρχών, αλλά στην περίπτωση των δέκα πληγών της Αιγύπτου (απ' τον Μωυσή), που θα εξετάσουμε λεπτομερώς αργότερα, η ξεκάθαρη μαγγάνια θα γίνει εντελώς χειροπιαστή!
Το μαγικό "δέσιμο", συνετελέσθη με απόλυτη ευχέρεια και ταχυδακτυλουργική μαεστρία. Το θύμα τελεί απολύτως υπό θεϊκή ομηρία... οι πληγές του συνεχίζουν ασταμάτητα την θραύση τους, όχι μόνο στο ανήμπορο σώμα του βασιλιά, αλλά και σε ολόκληρο τον πολυπληθή οίκο του. Ο Φαραώ για να βρει την υγεία του, εξαναγκάζεται σε πλήρη οικονομική αφαίμαξη! Αν και στην Βίβλο δεν μας περιγράφονται λεπτομέρειες της συναλλαγής, ο Ιώσηπος για την συγκεκριμένη περίπτωση ομολογεί ξερά: «δώρισε δε (ο Φαραώ) εις αυτόν (τον Αβραάμ) χρήματα πολλά» Ιουδ. αρχαιολ. 1.165/5 Αλλού προσθέτει: «και τρέμων (ο Φαραώ) από των εν νυκτί φαντασμάτων (!) αργύριον τε και χρυσίον στους θεοφιλείς Εβραίους εδώρισε» Ιώσηπος ιστορία ιουδαϊκου πολεμου 5,381.4. Τα αργυρά λοιπόν και χρυσά, ήταν λίτρα αποκατάστασης των πληγών! Και η Βίβλος συμπληρώνει, ότι φεύγοντας από την Αίγυπτο: «ο Αβραάμ ήτο (πλέον) πλούσιος σφόδρα εις κτήνη, εις αργύριον και εις χρυσίον». Γέν.ΙΓ΄ 12.
Παρ’ όλο που ο Φαραώ πρέπει να κατάλαβε, ότι στην συνολική ιστορία του Χαλδαίου ψεύτη γαμπρού, μάγου και θεραπευτή κάτι κάτι ήταν αντιφατικό, και πως στη συνολική συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου, υπήρχε οπωσδήποτε κάτι περίεργο... η σφοδρή θεϊκή ομηρία, η ανεξήγητη προέλευση των πληγών και ο φόβος της επανάληψής τους (φόβο τον οποίο σίγουρα δεν ξέχασε να αφήσει πίσω του φεύγοντας ο Αβραάμ), δεν του επέτρεψαν να φερθεί εξουσιαστικά, παίρνοντας το κεφάλι του δόλιου εισβολέα προφήτη.
Έχοντας λοιπόν ελάχιστες ελπίδες να μάθει τι ακριβώς του συμβαίνει, και με ποιες άγνωστες δυνάμεις είχε δεθεί, και φοβούμενος οδυνηρότερη επανάληψη των ανεξήγητων αυτών πληγών σε ολόκληρο τον πολυπληθή του οίκο, δεν του απέμεινε τίποτε σοφότερο να κάνει, απ’ το να χρυσοπληρώσει πρώτα τον περίεργο αυτόν αδελφόγαμο "προστάτη" και μετά (την θεραπεία του) να τον διώξει από την χώρα του αγανακτισμένος!
«Νυν ιδού η γυνή σου λαβών αυτήν απότρεχε» (Ο΄Γέν.ΙΒ΄19) είναι η αποχαιρετιστήρια διαταγή, του αποθεραπευμένου, εξαπατημένου, αλλά και οικονομικά ξαλαφρωμένου μονάρχη! «Λάβε λοιπόν την γυναίκα σου και φύγε τρέχοντας (ή αλλιώς) πάρε γρήγορα δρόμο», του είπε ο αγανακτισμένος από τις ολοφάνερα άδικες, αλλά και ανεξήγητες πληγές του ο Φαραώ!!!
Φοβούμενος μάλιστα ο Φαραώ, μήπως και δεν απαλλαγεί οριστικά από τον επικίνδυνο αυτόν απατεώνα, διέταξε να εκδιωχθεί φρουρούμενος έξω απ’ τα όρια της χώρα του! Διόρισε μάλιστα για τον σκοπό αυτό, ικανό στρατιωτικό απόσπασμα, που συνόδεψε τον επικίνδυνο Χαλδαίο μάγο, φρουρούμενο ως τα σύνορα της χώρας. Η Βίβλος, ομολογώντας εδώ τα ανομολόγητα γράφει: «Και διόρισεν ο Φαραώ ανθρώπους εις αυτόν και συμπροέπεμψαν αυτόν (εκδίωξη δηλαδή μετά συνοδείας) και την γυναίκα αυτού και πάντα όσα είχε» Γέν.ΙΒ΄19-
Αυτός ήταν στην Αίγυπτο ο μέγας Αβραάμ! Ένας από παντού διωγμένος πληγοποιός μάγος! Γιατί αν το «συμπροέπεμψαν» με στρατιωτική προφανώς συνοδεία έξω απ’ την χώρα, δεν ήταν διωγμός, τότε τι ήταν;
Στην συγκεκριμένη όμως περιπέτεια του περιπλανώμενου προφήτη, βλέπουμε πεντακάθαρα, τις αιτίες και τα περιστατικά που οδήγησαν στον διωγμό του Αβραάμ από την Αίγυπτο. Από τις προηγούμενες δυο φορές τόσο στον διωγμό της Ουρ, όσο και αυτόν της Χαρράν, πολύ λίγα πράγματα έφτασαν στα χέρια μας. Στον τρίτο όμως αυτόν διωγμό, δεν έχουμε μόνο την ξεκάθαρη βιβλική παραδοχή του διωγμού του Αβραάμ από την Αίγυπτο, αλλά και ένα πλήθος από ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, που παραδόξως ποτέ δεν αξιοποιήθηκαν για να στολίσουν το πορτρέτο του μεγαλύτερου προφήτη της ανθρώπινης ιστορίας, και να μας απαλλάξουν από καμπόσους εσφαλμένους αιώνες θρησκευτικών ενθουσιασμών!
Η Σάρρα σε αποστολή μοιχείας.
Ο Αβρααμισμός και... Το κόλπο της "αδελφής"
Όλες αυτές οι εικόνες της παράξενα μονόπλευρης ηθικής, μας προσπερνούν χωρίς, κανένα απολύτως διορθωτικό σχόλιο απ’ την καθ’ όλα ομιλητική Χαλδαϊκή θεότητα. Άλλωστε, τι να πρωτοπεί, αφού καθώς σπουδάζουμε προσεκτικά το ιστορικό προφίλ του Αβραάμ, οι παραδοξότητες σταθερά πληθαίνουν! Καθώς τον πλησιάζουμε περισσότερο, έχουμε την αίσθηση, ότι το ιστορικό περίγραμμα του προφήτη κυριολεκτικά φλέγεται από παραδοξότητες χωρίς τέλος.
Στο 20ο κεφάλαιο και απ’ το πρώτο κιόλας εδάφιο, μας περιμένει καινούργια έκπληξη: «Και αναχώρησε από εκεί ο Αβραάμ προς τα νότια της Χαναάν και κατώκησεν ως ξένος στα Γέραρα και είπεν ο Αβραάμ περί Σάρρας της γυναικός αυτού, αδελφή μου είναι»! Γέν.20.1-2.
Η αναπάντεχη αυτή επανάληψη, δεν αφήνει ούτε και στον πιο καλοπροαίρετο σκεπτικιστή περιθώρια αγαθών ερμηνειών! Η ιστορία της αδελφής-νυμφοπαγίδας, επαναλαμβάνεται! Γιατί άραγε;
Τι σπρώχνει τον Αβραάμ ξανά στην ίδια αυτή αταίριαστη πράξη;
Δεν είδε μήπως με τα ίδια τα μάτια του την καταστροφή των "ανήθικων" Σοδόμων; Δεν φοβάται τον ίδιο αυτό θεό των αυστηρών ηθικών αρχών, έστω τώρα που γνωρίζει, ότι η συγκεκριμένη ανηθικότητα ξεσηκώνει πύρινη την οργή του κατά των θυμάτων της συγκεκριμένης πλεκτάνης; Γιατί λοιπόν ο Αβραάμ οδηγείται σ’ αυτήν την ανεξήγητη επανάληψη και μάλιστα, χωρίς να συντρέχει οποιαδήποτε αφορμή πείνας αυτή τη φορά;!
Όταν πηγαίνεις σε μια ξένη πόλη και λες για την όμορφη γυναίκα που σε συνοδεύει: «αδελφή μου είναι», Γέν.20.1-2 και αυτή επιβεβαιώνει: «αληθώς αδελφός μου είναι», Γέν.20.5,13, τότε το πιθανότερο που μπορεί να σου συμβεί στην πόλη αυτή, είναι κάποια στιγμή να σου ζητήσουν την όμορφη αδελφή (γυναίκα) σου... σε γάμο! Αλλά, ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της δεύτερης αυτής δόλιας αδελφοποίησης της Σάρρας, για να δούμε ποιες πολύτιμες λεπτομέρειες μπορούμε να απομονώσουμε ακόμα, απ’ τις δόλιες παγίδες που στήνει ο Αβραάμ!
Στην πόλη των Γεράρων λοιπόν, από μια περίεργη επανάληψη συμπτώσεων, την Σάρρα ζήτησε σε γάμο, (από τον άντρα της!), ξανά, όχι οποιοσδήποτε, αλλά ο πλουσιότερος άνθρωπος της πόλης, ο ίδιος ο βασιλιάς! «Απέστειλε δε ο Αβιμέλεχ ο βασιλεύς των Γεράρων και έλαβε την Σάρρα». Γέν.20.2.
Η αφήγηση ευθύς εξαρχής, αποδέχεται εντελώς ουδέτερα το συμβάν! Πουθενά δεν γράφει η Βίβλος κάτι, για βίαιη αρπαγή της Σάρρας ή για δυσαρέσκεια, ιερή αγανάκτηση, πικρία ή έκπληξη του συζύγου-αδελφού και "παθόντα" Αβραάμ. Ο Αβραάμ, όχι μόνο δεν έφερε οποιαδήποτε αντίσταση, αλλά είναι προφανές (απ’ όσο διαφωτιστικά μας παραθέτει το κείμενο), ότι συνέβαλε τα δέοντα στην κερδοφόρο συναλλαγή, αφού κατά την αποχώρηση της νύφης-αδελφής του για το παλάτι, έλαβε και απ’ αυτόν τον βασιλιά τα ανάλογα πλούσια βασιλικά δώρα, χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Ξανά γάμους και βασιλικά δώρα, ξανά χαράς ανταλλάγματα στον "αδελφό" της γλυκιάς νύφης Σάρρας! Τι μπορεί να συμβαίνει αλήθεια;
Βέβαια, θα πρέπει εδώ να επισημάνουμε, ότι κάποιοι κατοπινοί αντιγραφείς, για να θολώσουν λίγο την εξόφθαλμα αλγεινή εικόνα των απανωτών ερωτικών περιπετειών της Σάρρας, άλλαξαν την φυσιολογική χρονική σειρά των εξιστορούμενων περιστατικών, αφού ανάμεσα στις δυο ερωτικές περιπέτειες της Σάρρας (με τους Φαραώ και Αβιμέλεχ) εντελώς αδέξια παρεμβάλλεται το περιστατικό της θεραπείας της γονιμότητας των υπέργηρων πια, Σάρρας-Αβραάμ!
Μπορούμε όμως πολύ ευκολία να διακρίνουμε, ότι με την εσκεμμένη αυτή αφηγηματική ανακολουθία, κάποιοι προσπάθησαν να αποδυναμώσουν (λόγω ηλικίας) τις ερωτικές δυνατότητες της Σάρρας. Μια και αν δεχθούμε αυτή την βιβλική αφηγηματική σειρά, τότε η Βίβλος αποδεικνύεται ένα αφηγηματικό κουβάρι, ανάξιο οποιασδήποτε "θεοπνευστίας", αφού πρώτα παρουσιάζει την Σάρρα ενενήντα ετών, υπέργηρη στείρα, (Γέν.17.17) να παραδέχεται ότι: «έπαψαν να γίνονται εις αυτήν τα γυναικεία» (Γέν.18.11) και λόγω γήρατος, δεν μπορεί πια να αισθανθεί «ηδονή», (Γέν.18.12), γελάει μάλιστα στο ενδεχόμενο της θεραπείας της, (Γέν.18.13) και μετά απ’ όλα αυτά... να εμπνέει έρωτα στον χορτάτο από ηδονές Φιλισταίο βασιλιά των Γεράρων Αβιμέλεχ! (Γέν.20.2). Προφανώς λοιπόν αυτή η ανακολουθία είναι σκόπιμη.
Επαναλαμβάνουμε λοιπόν, ότι ούτε πείνα αλλά ούτε κανένας άλλος εμφανής λόγος υποχρέωσε τον Αβραάμ, αυτή τη φορά, να πάει να παροικήσει στους Γεράρους και να πει: «περί Σάρρας της γυναικός αυτού, Αδελφή μου είναι». Η δεύτερη όμως αυτή περίπτωση, είναι φορτωμένη με σημαντικές λεπτομέρειες, που ως ένα βαθμό, αποκαλύπτουν το κρυμμένο σκεπτικό της εσκεμμένης επίσκεψης του Αβραάμ στην πόλη αυτή!
Εκεί λοιπόν στους Γεράρους της Φιλισταίας, έχουμε την επανάληψη της γνωστής απ’ την Αίγυπτο ιστορίας με το "κόλπο της αδελφής" και φυσικά με την ίδια κατάληξη των κερδοφόρων πληγών στον ερωτοχτυπημένο βασιλιά! Έτσι, η ίδια η αφήγηση μας αναγκάζει να εμβαθύνουμε στους προβληματισμούς μας.
Πράγματι, η περίπτωση πατάει με ακρίβεια συνταγής, στα ίδια ακριβώς πατήματα! Συγκεκριμένα, οι πληγές εμφανίζονται μόνο αφού η Σάρρα είναι ήδη μέσα στο παλάτι του Αβιμέλεχ: «ήλθε δε ο θεός κατ’ όναρ την νύκτα προς τον Αβιμέλεχ και είπε προς αυτόν, ιδού εσύ αποθνήσκεις εξ αιτίας της γυναικός την οποίαν έλαβες, διότι είναι ήδη νυμφευμένη με άνδρα (!) ο δε Αβιμέλεχ δεν είχε πλησιάσει εις αυτήν». Γέν.20.3-4. Το περίεργο είναι ότι ο Αβιμέλεχ, νυχτιάτικα και στον ύπνο του, (κατ’ όναρ!), στήνει ολόκληρη συζήτηση με το νυχτερινό επισκέπτη και υπερασπίζεται τον εαυτό του με τρόπο, που δε θυμίζει καθόλου όνειρο, γιατί τα επιχειρήματά του είναι τελείως "ξύπνια"!
Υπερασπίζεται μάλιστα θαυμάσια τον εαυτό του, λέγοντας: ότι είμαι οπωσδήποτε αθώος αφού ο Αβραάμ ο ίδιος μου είπε: «αδελφή μου είναι» και η Σάρρα το επιβεβαίωσε, ναι: «αδελφός μου είναι... (γιατί λοιπόν) θέλεις να φονεύσεις ολόκληρο το έθνος μου και εμένα δίκαιο άνθρωπο;». Γέν.20.4. Δικαιολογημένα λοιπόν ο ταλαιπωρημένος από ανεξήγητες βαριές πληγές βασιλιάς ρωτάει, γιατί πεθαίνω εγώ, που είμαι το αθώο θύμα εξαπάτησης;! Σημειώστε δε την έκφραση "και το έθνος μου" και θα καταλάβετε ότι αυτή την φορά, οι πληγές είναι πληθυσμιακά πιο εκτεταμένες!
Ο "Κύριος" όμως και "θεός" του Αβραάμ, δεν φαίνεται να πολυνοιάζεται για το τι είπαν, ή δεν είπαν, οι προστατευόμενοί του Σάρρα και Αβραάμ, ούτε πόσο καλές είναι ή δεν είναι οι δικαιολογίες του θύματος... και για να τελειώνει η έντονη και η "ξύπνια" συζήτηση στο ατελείωτο αυτό απολογητικό "όνειρο" του Αβιμέλεχ... ο νυχτερινός "θεϊκός" επισκέπτης, (προφανώς κάποιος απεσταλμένος) κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις και θέτει τους όρους της σωτηρίας του ταλαίπωρου βασιλιά: «ο άνθρωπος (ο Αβραάμ) είναι προφήτης. Αν θες να ζήσεις, πρέπει να προσευχηθεί για σένα και γνώριζε ότι, εάν δεν επιστρέψεις αυτήν (την Σάρρα) εξάπαντος θέλεις αποθάνει, συ και πάντα όσα έχεις». Γέν.20.7.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Αβιμέλεχ, το πρωί το συζητάει μ’ όλο τον πολυπληθή του οίκο, στους οποίους όπως αποκαλύπτει σταδιακά η αφήγηση, έχει ήδη πέσει «σφοδρός φόβος», Γέν.20.8, γιατί όλους πια τους έχουν ζώσει πληγές και τους απειλεί θανατικό!
Ο Αβιμέλεχ ο βασιλιάς, που δεν του τύχαιναν κάθε μέρα τέτοια ανεξήγητα ανοίγματα, δεν μπορεί να βγάλει άκρη, έτσι καλεί ξανά επειγόντως τον Αβραάμ για πρόσθετες εξηγήσεις, με την ελπίδα ότι οι νυχτερινές απειλές μπορούν να αποδειχθούν παρεξήγηση. Διότι δικαιολογημένα αναρωτιέται ο δυστυχής... μα πώς είναι δυνατόν η Σάρρα να είναι γυναίκα του Αβραάμ, να την αποκαλεί αδελφή του και ταυτόχρονα αυτός, ο αδελφός και σύζυγος της, να είναι ο αθώος;
Ο Αβιμέλεχ ξεσπά σε αγανακτισμένες ερωτήσεις: «Τι μας έκανες; Σε τι σε έβλαψα, ώστε έφερες σε μένα και στο βασίλειό μου τόσο μεγάλη αμαρτία; Αυτό το πράγμα που μου έκανες, δεν έπρεπε να γίνει. Που απέβλεπες όταν έκανες αυτό το πράγμα;». Γέν.20.9.
Ρωτάει λοιπόν ο Βασιλιάς σαστισμένος τον Αβραάμ. Τι σου ’ρθε άνθρωπε μου και έκανες κάτι τόσο άτιμο; Και να το μυστικό της υπόθεσης. Το καταθέτει μάλλον μ’ ένα κρυφό γελάκι ο "αθώος" κατά τα άλλα Αβραάμ, λέγοντας: «Και όμως αληθώς αδελφή μου είναι (!) θυγάτηρ του πατρός μου αλλ’ ουχί θυγάτηρ της μητρός μου και έγινε γυνή μου». Γέν.20.12. Κόκαλο ο βασιλιάς Αβιμέλεχ, που νόμισε ότι ο γρίφος δε λύνεται με τίποτα. Τώρα αντιλαμβάνεται ότι δεν ήξερε τίποτε για τους τόσο λεπτούς διαχωρισμούς της χαλδαιικής συγγένειας!
Τώρα, αν τα είπε έτσι ακριβώς και στην άλλη περίπτωση του Φαραώ και μπέρδεψε επιτυχώς ολόκληρο Φαραώ, γιατί να μπορέσει να τα ξεμπερδέψει ο μικρούλης βασιλιάς των Φιλισταίων; Μήπως όμως μπορείτε να τα ξεμπερδέψετε εσείς σήμερα; Για δοκιμάστε, θα βγάλετε πολύ ωραία συμπεράσματα. Εγώ πάντως θα σας διευκολύνω λίγο, παραθέτοντας τα αμέσως επόμενα λόγια του Αβραάμ, που όλως παραδόξως μας δείχνουν ότι η "γυναικάδελφη" Σάρρα, είχε μέχρι τώρα τηρήσει μια συγκεκριμένη συμφωνία, προσέξτε την: «όταν ο θεός με έκανε να φύγω μακριά από το πατρικό μου, είπα στην Σάρρα. Αυτή τη χάρη θέλω να μου κάνεις, σε κάθε τόπου που θα πηγαίνουμε, θα λες για μένα, αυτός είναι αδελφός μου». Γέν.20.13.
Είμαστε υποχρεωμένοι να υπογραμμίσουμε το γεγονός, ότι τουλάχιστον όπως το ίδιο το κείμενο τον παρουσιάζει, ο Αβραάμ ήταν για πολύ καιρό, ένας περιφερόμενος νομάς ποιμένας, ή αν θέλετε ένας μετανάστης σε αδιάκοπες μετακινήσεις. Ακόμα και το όνομα Εβραίος ή "περάτης" (Γέν.14.13) που όπως είδαμε του πρωτοέδωσαν, οι Χαναναίοι, αυτό ακριβώς σημαίνει, πάροικος και περαστικός.
Έχοντας κάνει λοιπόν αυτή τη συγκεκριμένη συμφωνία, δεν είναι καθόλου δύσκολο να υποθέσουμε, ότι ο Αβραάμ... συμπεθέρευε, «σε κάθε τόπου που πήγαινε», διότι, τηρουμένων των υποσχέσεων, η Σάρρα ευπειθώς έλεγε για τον άνδρα της... αυτός είναι αδελφός μου!
Και η ερώτηση: Πέστε μου λοιπόν, τι λείπει απ’ την παραπάνω διευκρίνηση του Αβραάμ, ώστε να θεωρηθεί, ευθεία ομολογία, για το τι πραγματικά κάνουν η Σάρρα και ο Αβραάμ "εις πάντα τόπον όπου εάν υπάγουν";
Προσπαθώντας να καταπιούμε τα αποκαλυπτικά δεδομένα αυτού του Αβρααμικού γρίφου, ελέγχουμε ως πιθανή ακόμα και την μοναδική θεολογική δικαιολογία μιας τέτοιας συμπεριφοράς, που θέλει την αβρααμική θεότητα, να μην έχει ακόμα επί των ημερών του Αβραάμ διαμορφώσει στις λεπτομέρειές της, την ηθική εκείνη που με τρανταχτή φωνή και σχετική σαφήνεια, θα δώσει λίγο αργότερα στον άλλο Χαλδαίο γίγαντα το Μωυσή! Η θεολογική όμως αυτή εξήγηση, παραείναι ανεπαρκής, αφού δεν εξηγεί καθόλου την παράξενη, και επαναλαμβανόμενη, ολόθερμη θεϊκή συμπαιγνία, στον πανούργο τρόπο πλουτισμού του δαιμόνιου προφήτη.
Πραγματικά θα μπορούσαμε να δεχθούμε κάθε θεολογική ερμηνεία, όπως ερωτική συναλλαγή λόγω φόβου για την ζωή του, αν ο προφήτης δεν έβγαινε συνεχώς και με το παραπάνω... υλικά κερδισμένος! Κάθε καλή πρόθεση ερμηνείας όμως εξανεμίζεται, όταν βλέπουμε ότι τίποτ’ απ’ όλα αυτά δεν γίνεται χωρίς σημαντικά υλικά ανταλλάγματα!
Η βιβλική όμως αφήγηση είναι ξεκάθαρη. Η ώρα της πληρωμής ήρθε! Κάθε φορά που "το κόλπο της αδελφής" χτυπά ανελέητα τα απονήρευτα θύματά του, ο Αβραάμ βγαίνει κερδισμένος: «Και έλαβε ο Αβιμέλεχ πρόβατα και βόας και δούλους και δούλας και έδωκε εις τον Αβραάμ. Και προς την Σάρραν είπεν: ιδού έδωκα χίλια (Ο΄ δίδραχμα) αργύρια προς τον αδελφό σου». Γέν.20.14-16. Μπερδεύτηκε ο άνθρωπος και αποκαλεί κι αυτός τον σύζυγο της Αβραάμ, αδελφό της!
Όπως καταλαβαίνετε, τα περίεργα αυτά και ανεξήγητα της Βίβλου, δεν μπορούν να μείνουν αιώνια στην σκοτεινή γωνία της θεολογικής τους συγκάλυψης. Πρέπει, κάποτε, οπωσδήποτε να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, τι στο καλό κάνει επιτέλους αυτός ο... ανεκδιήγητος Αβραάμ.
Μπορούμε όμως πράγματι να υποθέσουμε τι ακριβώς γίνεται;
Η αφήγηση είναι αινιγματική. Βλέπουμε έναν εξαπατημένο βασιλιά, που ενώ απειλείται άμεσα η ζωή του, να γεμίζει δώρα τον υπεύθυνο των δεινών του, και να υποτάσσεται στις συνέπειες ενός Χαλδαϊκού γρίφου. Γιατί; Tι συγκρατεί το βασιλιά απ’ το να φερθεί εξουσιαστικά και όπως αξίζει στον αδίστακτο δολοπλόκο που έχει μπροστά του; Για την ώρα όμως, ας δούμε το καταπληκτικό τέλος της Ιστορίας. «Προσευχήθη δε ο Αβραάμ προς τον Θεόν και θεράπευσε ο θεός τον Αβιμέλεχ και την γυναίκα αυτού και τάς θεραπαίνας αυτού και τεκνοποίησαν. Διότι ο Κύριος είχε κλείσει διόλου (εντελώς) πάσαν μήτραν εν τη οικία του Αβιμέλεχ εξ αιτίας Σάρρας της γυναικός του Αβραάμ». Γέν.20.17. (Στο τι μπορεί να σημαίνει το: "έκλεισε πάσαν μήτραν" θα επανέλθουμε αργότερα).
Τώρα μάλιστα, καταλάβαμε. Ο "θεός" πληγώνει... και ο προφήτης του θεραπεύει! Ή όχι; Νομίζω λοιπόν, ότι πρέπει να σοβαρευτούμε. Η περίπτωση αυτού του ανθρώπου, δε φαίνεται να υπακούει στους νόμους καμιάς αγαθής θρησκευτικής (ή μυθολογικής) ερμηνείας. Είναι ολοφάνερο, ότι ο Αβραάμ, σκέφτεται και κάνει πράγματα, που ξεφεύγουν εντελώς απ’ τα συνηθισμένα.
Πράγματι, αν ήθελε να ανασυνθέσει κανείς το πορτραίτο του γενάρχη Αβραάμ, είναι αδύνατο να αγνοήσει όλες αυτές τις λεπτομέρειες και να μη ρωτήσει, όχι μόνο ποιές είναι επιτέλους οι περίεργες αρετές που τον καθιστούν τον εκλεκτότερο του βιβλικού "Κυρίου", αλλά και επιτέλους, τι ακριβώς κάνει χάριν πλουτισμού ο Αβραάμ;
Όσο και να ψάξει κανείς εκτός απ’ την υπερδιάσημη "θυσία" του γιου του Ισαάκ, την οποία θα σχολιάσουμε σε άλλο άρθρο, δε θα βρει τίποτα που να δικαιολογεί την ισόβια και ολόθερμη θεϊκή εύνοια που τόσο κραυγαλέα εισπράττει ο Αβραάμ... σε ότι κι αν κάνει!
Είναι καιρός λοιπόν να θέσουμε το θέμα διαφορετικά, πιο τολμηρά και να ρωτήσουμε: Μήπως δεν προωθεί ο θεός τον Αβραάμ, αλλά ο Αβραάμ προβάλλει, προωθεί και καταφέρνει να επιβάλλει έναν ιδεατό τιμωρό θεό, που όμως είναι πράγματι σε θέση να χτυπήσει με «πληγές μεγάλες», οποιονδήποτε, που έστω και εξαπατημένος θα "πειράξει" τον προφήτη;
Μια γρήγορη προσεκτικότερη αναδρομή, στη δράση του προφήτη απ’ τη Χαλδαία, με κριτικότερη αυτή τη φορά διάθεση, όχι μόνο μας δίνει πρόσθετες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, αλλά αφαιρώντας μας και κάθε διάθεση ελαφρότητας, μας εισάγει σταδιακά σ’ έναν παράξενο κόσμο σκοτεινών σκέψεων και δυνάμεων, ανάμεσά στις οποίες ο Αβραάμ, φαίνεται να κινείται με αξιοθαύμαστη άνεση!
Ο Αβραάμ, ο περιπλανώμενος Χαλδαίος προφήτης, μπορεί να μην ήταν κήρυκας οποιασδήποτε ιδέας ικανής να ευλογήσει αληθινά τους άλλους, αλλά ήταν αστείρευτη πηγή απίθανων ιδεών, που ευλόγησαν πραγματικά κι απόλυτα αυτόν τον ίδιο, τον οίκο και το "σπέρμα" του!
Ο δούλος του, σε μια στιγμή θαυμασμού λέει γι' αυτόν, δίνοντάς μας την αληθινή έννοια της αβρααμο-βιβλικής ευλογίας: «Εγώ είμαι ο δούλοςτου Αβραάμ και ο Κύριος ευλόγησε τον κύριόν μου σφόδρα και έγινε μέγας (και εξηγεί σε τι έγινε μέγας) και έδωκε εις αυτόν πρόβατα και βόας και αργύριο (ασήμι) και χρυσίον και δούλους και δούλας και καμήλους και όνους... και έδωκεν (ο Κύριος) εις αυτόν πάντα όσα έχει». Γέν.24.35-36.
Ο μέγας Αβραάμ, μετρά την "ευλογία" εντελώς φυσικά, με ασήμι και χρυσάφι! Έχοντας μετατρέψει τον φόβο των "θεϊκών" πληγών, σε κερδοφόρο επιχείρηση, καταλαβαίνουμε γιατί ο υπηρέτης του ορθότατα λέει ότι: «ο Κύριος έδωκε εις αυτόν πάντα όσα έχει». Δικαιολογημένα λοιπόν θεωρήθηκε απ' τους ανθρώπους γύρω του, δικούς του ή ξένους, «μέγας», Γέν.24.35, και «ηγεμών εκ Θεού», Γέν.23.6.
Στην μέχρι τώρα προσπάθειά μας, είδαμε τους απίθανους τρόπους με τους οποίους ο Αβραάμ "ευλογεί" τους συνανθρώπους του και πλουτίζει, καλύπτοντας με περίτεχνα ψεύδη τις αληθινές του προθέσεις. Εδώ θα δούμε τι έκανε ένας βασιλιάς, για να απαλλαγεί επιτέλους απ' τις πληγερές "ευλογίες" αυτού του Προφήτη.
Ναι, ο Αβραάμ ο προφήτης ήταν ένας δεινός ψεύτης. Τα ψέματα του οποίου ακριβοπλήρωναν τα παγιδευμένα θύματά του. Ήταν ένας βασανιστικός ψεύτης και ένας δεινός ανθρωποκυνηγός, που είχε νικήσει κατά κράτος όλους τους ισχυρούς της περιοχής του, σ' έναν αόρατο πόλεμο που τους παράξενους κανόνες του γνώριζε μόνο ο ίδιος.
Ο Αβιμέλεχ ο βασιλιάς, ένα απ' τα πληγωμένα θύματά του, κατήντησε να τον φοβάται και να τον θαυμάζει ταυτόχρονα. Κάποια στιγμή, καταλαβαίνοντας πια ότι ο Αβραάμ είναι ο άνθρωπος που ζει και πλουτίζει εφευρίσκοντας επικίνδυνα ψεύδη, αποφασίζει να τον σταματήσει. Με την απειλητική παρουσία του αρχιστρατήγου του «Φιχόλ», καταφέρνει να του αποσπάσει τον πλέον αποκαλυπτικό για μας όρκο! Διαβάζουμε: «κατ' εκείνο τον καιρόν ο Αβιμέλεχ, (ο Φιλισταίος βασιλιάς που εξαπατήθηκε απ' τους έρωτες της Σάρρας), μετά του Φιχόλ αρχιστρατήγου της δυνάμεως αυτού, είπε προς τον Αβραάμ... Τώρα λοιπόν ορκίσου προς εμέ... ότι δεν θέλεις ψευσθή προς εμέ, ούτε προς τον υιόν μου, ούτε προς τους εγγονούς μου».Γέν.21.22- 23.
Αυτός κι αν ήταν φόβος... έως τρίτης γενεάς!
Μόνο ένα πράγμα φοβήθηκε ο Αβιμέλεχ ο βασιλιάς, τα μοναδικά κι ανεπανάληπτα πληγοφόρα ψέματα αυτού του ανθρώπου. Κατάλαβε, ότι το βλαπτικό ψέμα, είναι τρόπος ζωής για τον παράξενο αυτόν Προφήτη κι ότι απ' τα ψέματά του, κινδυνεύουν όχι μόνο ο ίδιος και το βασίλειό του, αλλά μελλοντικά, όλοι οι γιοι και οι... εγγονοί του ακόμα!
Επιτέλους, ένας διορατικός βασιλιάς, με απόλυτη ευθύτητα αποκαλεί τον Αβραάμ επαγγελματία και ισόβιο ψεύτη, και ιδρυτή διαχρονικού βλαπτικού ψεύδους, και με τη διακριτική παρουσία του απειλητικού αρχιστρατήγου του Φιχόλ, απαιτεί τον δεσμευτικό όρκο του ευφυέστατου αυτού ψεύτη! Επιτέλους, ένα απ' τα θύματα του Αβραάμ, κάνει αυτό που πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει! Απειλεί και δεσμεύει τον Αβραάμ με όρκο!
Ο προφήτης μας, ένοιωσε την απειλητική στρατιωτική παρουσία. Κατάλαβε ότι τουλάχιστον σ' αυτόν τον έξυπνο βασιλιά των Φιλισταίων, το ψέμα του αποκαλύφθηκε πλήρως. Ούτε στιγμή λοιπόν δεν αρνιέται την εξευτελιστική κατηγορία, γιατί καταλαβαίνει ότι τουλάχιστον με τον Αβιμέλεχ τα ψέματά του τελείωσαν οριστικά! Δεν έχει κανένα λόγο να αρνηθεί τον όρκο, ούτε και τα περιθώρια να τον αποφύγει. Χωρίς λοιπόν ούτε μια στιγμή να αρνηθεί τον τίτλο του ψεύτη, που ευθέως του αποδίδεται, ο προφήτης του φιλόψευδου ανατολίτη επινοημένου "θεού" «Γιαχβέ» ή «Κυρίου», αποφασίζει να ορκιστεί, ότι θα σταματήσει τα ανεπανάληπτα κερδοφόρα και απολύτως φθοροποιά ψέματά του!
«Και είπεν ο Αβραάμ. Εγώ ομούμαι (ορκίζομαι)»!Ο΄ Γέν.21. 24.
Ορκίστηκε λοιπόν ο παράξενος κυνηγός υλικών αγαθών Αβραάμ, ότι δε θα ξαναπεί σ' αυτόν τον βασιλιά, αλλά και στους απογόνους του τα πανάκριβα ψέματά του, που συνοδευόταν από ανεξήγητες πληγές και απ' τις ανάλογες κερδοφόρες θεραπευτικές τελετές!
Ο Αβραάμ λοιπόν μεθ' όρκου παραδέχεται πως ήταν ψεύτης!
Ορκίστηκε και απ' ό,τι γνωρίζουμε κράτησε τον όρκο, διότι η παραμικρή καταγγελία για καινούργια αβρααμικά ψέματα, θα τον έθετε στην πολύ δυσάρεστη θέση του επίορκου και «ο Φιχόλ ο αρχιστράτηγος» δεν θα 'ρχόταν να συζητήσει, αλλά χωρίς πολλές κουβέντες να πάρει το κεφάλι ενός βέβαιου παράνομου, ενός επαίσχυντου επίορκου!
Αυτή είναι και η μόνη υποχώρηση, και η σχετική ταπείνωση που δέχτηκε ο ανεπανάληπτος αυτός προφήτης, στη μακρά πορεία της καταδολίευσης των ισχυρών της περιοχής!
Ο φόβος του επίορκου, φαίνεται πως σταμάτησε τα ακριβά ψέματα του Αβραάμ, όχι όμως για πολύ. Κάποιος άλλος έμελλε να σπάσει αυτόν τον όρκο, συνεχίζοντας τη μοναδική αυτή οικογενειακή παράδοση.
Πριν εγκαταλείψουμε όμως τον Αβραάμ για να παρακολουθήσουμε την ενδιαφέρουσα εξέλιξη των απογόνων του, πρέπει να φωτίσουμε λίγο ακόμα το πορτραίτο του ασυνήθιστου αυτού ανθρώπου. Αλήθεια πώς είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι ο άνθρωπος αυτός, για τον οποίο τόσοι ύμνοι έχουν γραφτεί, ψεύδεται σχεδόν ασταμάτητα με ό,τι λέει ή κάνει; Μήπως γινόμαστε υπερβολικοί κατηγορώντας για απρεπή συμπεριφορά, ένα πρότυπο παγκοσμίου αποδοχής; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια έκταση παραπλάνησης και ανατροπής των πιο σταθερών δεδομένων της ζωής μας, από έναν και μόνο άνθρωπο;
Πώς μπορεί να εξηγηθεί η αστείρευτη παραγωγή θεϊκής παραπλάνησης, που τόσο εντυπωσιακά αντιπροσωπεύει η ασυνήθιστη συμπεριφορά του Αβραάμ; Από πού λοιπόν αντλεί αυτός ο άνθρωπος τον ασυνήθιστο αυτόν τρόπο σκέψης του, και πώς ή πού διαμόρφωσε τις περίεργες αυτές προδιαγραφές του χαρακτήρα του;
Για να καταλάβουμε όλα αυτά, που δύσκολα ένας απλός καθημερινός άνθρωπος μπορεί να καταλάβει, πρέπει και πάλι να θυμηθούμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ΧΑΛΔΑΙΟΣ! Ο άνθρωπος αυτός κατάγεται από την ΟΥΡ της Χαλδαίας, που σημαίνει ότι ανήκει στην ιδιαίτερη εκείνη κατηγορία των ανθρώπων, που έκαναν την Χαλδαία γνωστή σαν τη σημαντικότερη χώρα αποκρυφισμού, μαγείας - μαγγανείας και διάσημο κέντρο πάσης φύσεως μελλοντολόγων, θεραπευτών και ψευδολόγων Μάγων!
Ο κατ' επάγγελμα ψεύτης Αβραάμ... ορκίζεται πως δεν θα ξαναπεί ψέματα!!! Γέν.21. 24.
«κατ’ εκείνο τον καιρόν ο Αβιμέλεχ, (ο Φιλισταίος βασιλιάς που εξαπατήθηκε απ’ τους έρωτες της Σάρρας, και πλήρωσα πολλά στον Αβραάμ, για να γίνει καλά αυτός και ολόκληρος ο πληγωμένος οίκος του), είπε προς τον Αβραάμ... Τώρα λοιπόν ορκίσου προς εμέ... ότι δεν θέλεις ψευσθή προς εμέ, ούτε προς τον υιόν μου, ούτε προς τους εγγονούς μου» Γέν.21.22- 23. Αυτός κι αν είναι φόβος έως τρίτης γενεάς!
«Και είπεν ο Αβραάμ. Εγώ ομούμαι (ορκίζομαι)»!.Ο΄ Γέν.21. 24.
Ορκίστηκε λοιπόν ο παράξενος κυνηγός υλικών αγαθών Αβραάμ, ότι δε θα ξαναπεί σ’ αυτόν τον βασιλιά και στους απογόνους του τα πανάκριβα ψέματά του, που συνοδεύονταν από ανεξήγητες πληγές και απ’ τις ανάλογες κερδοφόρες θεραπευτικές τελετές!
Ο Αβραάμ λοιπόν μεθ’ όρκου παραδέχεται πως ήταν ψεύτης!
ΒΡΩΜΙΑ ,ΣΑΠΗΛΑ ΚΑΙ ΠΟΡΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΧΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ,ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ , ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφή