— Συνύπαρξη ανθρώπων, δηλαδή όντων ατελών. Καθένας έχει τους περιορισμούς του, τα κενά, τις τρύπες του, τις παραξενιές του, τις ιδιοτροπίες του, τα γούστα του, τη μικρή ή μεγάλη νεύρωσή του — κατά κανόνα, αταίριαστα με του άλλου τις ατέλειες. Κανείς δεν είναι τέλειος. Δεν πειράζει.
— Συνύπαρξη μερική, όχι ολική. Ο κοινός χώρος ζωής και απολαύσεων δεν εξαντλεί όλο το χώρο ζωής, ούτε όλους τους χώρους απολαύσεων. Υπάρχει πάντα κι ένας χώρος απόλυτα προσωπικός, ιδιωτικός, αδιαμοίραστος, ακοινώνητος κι απαραβίαστος. Η κοινοκτημοσύνη της φαντασίας και των αισθημάτων είναι μια χίμαιρα. Και δεν πειράζει.
— Και ο κοινός χώρος και η συνύπαρξη μέσα σ’ αυτόν είναι επίσης ατελή. Η απόλυτη συνταύτιση είναι χίμαιρα. Η απόλυτη συμπληρωματικότητα είναι χίμαιρα. Η απόλυτη πληρότητα είναι χίμαιρα. Η απόλυτη αναγνώριση είναι χίμαιρα. Η απόλυτη αποδοχή είναι χίμαιρα. Η απόλυτη διαφάνεια είναι χίμαιρα. Η απόλυτη σαφήνεια είναι χίμαιρα. Η απόλυτη ειλικρίνεια είναι χίμαιρα. Η απόλυτη επικοινωνία είναι χίμαιρα. Ακόμη και για τα κοινά, το απόλυτο μοίρασμα είναι χίμαιρα. Πάντα κάτι λείπει, κάτι δε χωράει, κάτι δεν ταιριάζει, κάτι περισσεύει, κάτι διαφεύγει, κάτι κρύβεται, κάτι δε μπορεί να ειπωθεί, να εκφρασθεί, να κοινοποιηθεί. Και δεν πειράζει.
— Καμία σχέση δεν είναι δεδομένη, μια για πάντα. Πολλά θα παιχτούν, ξανά και ξανά — και καλά και κακά. Και τίποτε δεν διαρκεί για πάντα. Μα δεν πειράζει.
— Σταθερότητα και εξέλιξη. Δηλαδή σεβασμός του άλλου και του βασικού πλαισίου — της ατελούς συνύπαρξης — και αναζήτηση νέων εκφράσεων, νέων σκηνικών, νέων τρόπων, νέων απολαύσεων, νέων μορφών και λόγου και αισθημάτων και αλήθειας. Καθένας έχει βέβαια τους δικούς του ρυθμούς και τρόπους και τις δικές του προνομιούχες περιοχές αναζητήσεων — που η συνάντηση ή η εναρμόνισή τους με του άλλου πάντοτε είναι ατελής. Δεν πειράζει.
— Χάρη και αλήθεια — όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Η χάρη του ψεύτικου γρήγορα χάνεται, αφήνοντας πίσω της άγρια πίκρα, άγονο κενό και αίσθηση απόλυτης ματαιότητας. Αυτό πειράζει. Η γυμνή αλήθεια, πάλι, δίχως χάρη, πάντα και παντού, απονεκρώνει τη φαντασία και το παιχνίδι — είναι σαδισμός. Πληγώνει δίχως να δυναμώνει. Κι αυτό πειράζει. Χάρη και αλήθεια, λοιπόν — όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Δηλαδή, με σεβασμό, αγάπη και ανεκτικότητα. Είμαστε όλοι μας άνθρωποι. Κι αυτό δεν πειράζει.
— Στοχαστικές προσαρμογές. Σώμα και φαντασία, κενό και παρουσία, λογική και παιχνίδι, εγγύτητα και απόσταση, διεκδίκηση και διακριτικότητα, αγάπη και αυτονομία... Πολλά, μα όχι όλα... Κι ο συνδυασμός τους ατελής και δύσκολος. Ωστόσο, αν μένει ζωντανή η υπόσχεση και ανοιχτή η αναζήτηση, ό,τι κι αν γίνεται και ό,τι κι αν δε γίνεται, δεν πειράζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου