ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΑΥΤΟ που Ονομάζουμε Θεό, Απόλυτο, Πραγματικότητα, Ουσία (της Ύπαρξης), Πνεύμα, Ψυχή, είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα κι όλοι αυτοί οι Όροι δείχνουν (και «περιγράφουν») το ίδιο πράγμα. ΑΥΤΟ, σαν Ουσία, είναι το Σταθερό Υπόβαθρο κάθε αντίληψης ύπαρξης, δραστηριότητας, δράσης και «φαινομένου». Υπάρχει Πάντα, Παντού, πίσω από κάθε ύπαρξη, δραστηριότητα, δράση και φαινόμενο.

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Η Εσωτερική Πραγματικότητα προσεγγίζεται μόνο Βιωματικά. Αυτό σημαίνει ότι ζεις, ότι έχεις Άμεση Επαφή με την Ουσία κι οποιαδήποτε γνώση παράγεται (αναδύεται) από αυτή την άμεση επαφή κι όχι από κάποια διαδικασία αντίληψης, κι είναι άμεση, αυθόρμητη, πηγαία κι αυτοαναβλύζουσα. Αυτό σημαίνει επίσης ότι αυτή η γνώση υφίσταται μόνον στο παρόν, τώρα, όταν εκδηλώνεται, δεν έχει σχέση με τον χρόνο, με την μνήμη, με την αποθηκευμένη ή μεταδιδόμενη πληροφορία, με άλλα λόγια είναι «ζωντανή». Μετά, αυτή η γνώση με τον αυθόρμητο και πηγαίο τρόπο που εκδηλώνεται φανερώνει Αυτό που Υπάρχει, την Αληθινή Ουσία στην Αμεσότητά της, άμεσα, πραγματικά κι όχι μέσω κάποιας αντίληψης που καθιστά «αντικείμενο» αυτό που γνωρίζεται. Με άλλα λόγια είναι Πραγματική Αυτογνωσία κι όχι έμμεση γνώση ή γνώση εξωτερική των ιδιοτήτων ή των δραστηριοτήτων ή των φαινομένων, αυτού που γνωρίζεται, είτε πρόκειται για τον Εαυτό, είτε οποιουδήποτε αντικειμένου. Έτσι η Ουσία Γνωρίζεται μόνο Βιωματικά, άμεσα, και ποτέ μέσω δραστηριότητας ή αντίληψης, Γνωρίζεται στην Απόλυτη Σιγή (κάθε δραστηριότητας).

 

Αυτοί που προσπαθούν να περιγράψουν την Εσωτερική Πραγματικότητα, από την μια είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιήσουν κάποιους όρους περιγραφικούς κι από την άλλη έχουν την ευθύνη να διακρίνουν τι είναι Ουσία, τι είναι η Δραστηριότητα και σε τι διαφέρει από την Δράση, τι είναι Φαινόμενο ή Περιεχόμενο της Επίγνωσης, και να διευκρινίσουν τι σχέση έχουν όλα αυτά και πως λειτουργεί τελικά η πραγματικότητα (κι ο άνθρωπος) και τι είναι η ύπαρξη και πως σχετίζεται με την ζωή σαν βιωματική εμπειρία. Καθόλου εύκολο έργο, καθώς υπάρχουν εσφαλμένες αντιλήψεις, λανθασμένες πεποιθήσεις και στρεβλές συμπεριφορές.

 

Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό, σε όποιον θέλει να κατανοήσει την Πραγματικότητα, την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται, και το αληθινό νόημα των πραγμάτων, και να μην χάνεται στην ορολογία και τις περιγραφές, είναι ότι όλοι οι όροι που χρησιμοποιούνται στην θεολογική και φιλοσοφική γλώσσα αναφέρονται σε τρεις βασικές κατηγορίες, της Ύπαρξης, της Αντίληψης, της Ζωής, αναφέρονται είτε στην Ουσία, είτε στην Δραστηριότητα και την Δράση, είτε στο παραγόμενο αποτέλεσμα, στο «Περιεχόμενο» της δραστηριότητας. Έτσι, γίνεται κατανοητό γιατί η Υπέρτατη Πραγματικότητα, το Υπέρτατο Ον, ο Θεός, κλπ. (όροι της Παραδοσιακής Θεολογικής Σκέψης) περιγράφεται με Φιλοσοφικούς Όρους σαν Ουσία-Δραστηριότητα-Επίγνωση (ή «Περιεχόμενο»). Στην Βεδαντική Παράδοση αναφέρεται σαν Στα-Τσιτ-Ανάντ, ενώ στην Χριστιανική Θεολογική Σκέψη αναφέρεται σαν Πατέρας-Λόγος-Πνεύμα (Θεότητα-Θεός-Πνεύμα, στην Μυστική Παράδοση του Μάιστερ Εκκαρτ), και στην Θεοσοφική Διδασκαλία σαν Τρεις Λόγοι, κλπ.

 

ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

 

Σύμφωνα με αυτήν την Βασική Αντίληψη (την Διευκρίνιση και την «διάκριση» Ουσίας της Συνείδησης, Δραστηριότητας και Δράσης της Συνείδησης και Επίγνωσης) Περιγράφεται (στην Εσωτερική Παράδοση) η Δημιουργία, ο Κόσμος, στα διάφορα Πεδία και Επίπεδά του. Υπάρχει Πάντα Μία Ουσία που Δραστηριοποιείται (και Δρα) και Παράγει κάποιο Περιεχόμενο (Επίγνωσης). Μάλιστα Υπάρχει Μόνο Μία Ουσία που απλά Δραστηριοποιείται σε διάφορα Πεδία Εκδήλωσης. Έτσι, Ό,τι εμφανίζεται σαν Διαφορετική ή Περιορισμένη Συνείδηση, δεν είναι Ουσία ή Διαφοροποιημένη Ουσία, αλλά μόνο Δραστηριότητες της (Ουσιαστικής) Συνείδησης και Φαινόμενα. Με άλλα λόγια η Δημιουργία, ο Κόσμος, οι Κόσμοι, δεν υπάρχουν σαν Ουσία (σαν Υπόσταση) υπάρχουν μόνο σε Λειτουργικό Επίπεδο, σαν Λειτουργίες και Φαινόμενα. Αυτό έχει τεράστια σημασία για την (θεολογική και φιλοσοφική) κατανόηση της Πραγματικότητας, αφού σε όποιο Πεδίο ή Επίπεδο Ύπαρξης κι αν αναφερόμαστε συνειδητοποιούμε κι αποδεχόμαστε ότι υπάρχει πάντα ένα Ουσιαστικό Πραγματικό Υπόβαθρο (ή Υπόβαθρο Ουσίας) στο Βάθος, που Υποστηρίζει Εξωτερικές Δραστηριότητες, Δράσεις, Μορφές κι Εμπειρίες (βιώματα ζωής). Αυτό το Βάθος Οφείλουμε να Βιώσουμε όπου κι αν βρισκόμαστε ή νομίζουμε ότι βρισκόμαστε. Αυτό σημαίνει επίσης ότι ποτέ δεν αποχωριστήκαμε από την Μία Ουσία κι όλες οι Διαφοροποιημένες Συνειδησιακές Καταστάσεις είναι μονάχα Φαινόμενα κι όχι κάτι (ουσιαστικό και) πραγματικό.

 

Όταν μιλάμε για Συνείδηση λοιπόν στον θεολογικό ή φιλοσοφικό λόγο (ο Όρος Συνείδηση υποδηλώνει τον Αρχαίο Όρο της Ψυχής ή της Πνευματικής Ουσίας) συχνά μπερδευόμαστε γιατί δεν αποσαφηνίζουμε που αναφερόμαστε, αν αναφερόμαστε στην Ουσία, στην Δραστηριότητα, ή στην Επίγνωση. Συχνά επικρατεί η λάθος αντίληψη να ουσιαστικοποιούμε δραστηριότητες κι εκεί που υπάρχει μόνο μια «διαδικασία» εμείς βλέπουμε υποστάσεις. Έτσι όμως εκτροχιαζόμαστε από τον ορθό λόγο και τον αληθινό φιλοσοφικό στοχασμό.. Στην πραγματικότητα η Συνείδηση είναι Μία σαν Ουσία, η Μία Συνείδηση. Όταν μιλάμε για Κοσμική Συνείδηση, Παγκόσμια Συνείδηση, Ατομική Συνείδηση, την Συνείδηση που Σκέπτεται, Αισθάνεται και Βιώνει την υλική ύπαρξη, δεν μιλάμε για Ουσίες ή Διαφοροποιήσεις της Ουσίας αλλά μόνο για Δραστηριότητες, Δράσεις κι Εμπειρίες της Μοναδικής Ουσίας (Συνείδησης). Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η Συνείδηση σαν Ουσία Είναι Μία αλλά ότι οι Δραστηριότητες είναι Πολλές κι ότι  σε αυτές τις Δραστηριότητες Οφείλεται η Αντίληψη της Ενότητας, η Μετάβαση από την Ενότητα στην Πολλαπλότητα κι ο Περιορισμός του Παγκόσμιου σε Ατομικότητες, κι ακόμα η Αντίληψη της Ατομικότητας κι η προσωπική εμπειρία κι η ιδιαίτερη ζωή των πλασμάτων.

 

Αν μπορούμε να διακρίνουμε την Ουσία από την Δραστηριότητα και το Φαινόμενο στην πραγματικότητα έχουμε αποκωδικοποιήσει το Μυστήριο της Ύπαρξης, Κατανοούμε την ζωή και Βλέπουμε τον Δρόμο που Οδηγεί στην Πραγματικότητα (στην Βίωση της Αληθινής Ζωής). Κατανοούμε ότι η Ουσία Είναι Πάντα το Υπόβαθρο της Ύπαρξης που Υποστηρίζει την Δραστηριότητα η Οποία είναι πάντα κάτι δευτερεύον, εξωτερικό που φανερώνει την εξωτερική πραγματικότητα αλλά είναι αδύνατον να συλλάβει την Ουσία που είναι Έσω. Το δεύτερο πολύ σημαντικό που κατανοούμε είναι ότι η Ουσία μπορεί να Βιωθεί μόνο Άμεσα, σαν Εσωτερική Άμεση Βίωση της Ύπαρξης, όταν εγκαταλείπεται κάθε δραστηριότητα κι εξωτερική αντίληψη. Η Αντίληψη μας απομακρύνει από την Ουσία (τον Εαυτό) και μας κατευθύνει είτε προς κάποια Εικόνα του Εαυτού (που καθίσταται έτσι μικρότερο της Αντίληψης και κάτι «αντικειμενικό») είτε προς κάποιο άλλο αντικείμενο μέσα στην Δημιουργία. Έτσι το Υπέρτατο Βίωμα ή η Υπέρτατη Αντίληψη, ή η Υπέρτατη Πραγμάτωση είναι πέρα από κάθε διαδικαστική αντίληψη, πέρα από κάθε διαδικασία, στην Είσοδο στην Απόλυτη Σιγή, στην Καρδιά της Ζωής, στην Θεϊκή Ουσία μας.

 

Τελικά, η Συνείδηση σαν Ουσία δεν Παραμένει μέσα στην Σιωπηλή Ακινησία της Άμεσης κι Εσωτερικής Αντίληψής Της (στην Αιώνια Υπερβατικότητα και την Αδιατάρακτη Μακαριότητά Της). Η Συνείδηση Δραστηριοποιείται κι έτσι Γεννιούνται τα Διάφορα Πεδία (Λειτουργίας) της Συνείδησης, οι Διάφορες Αντιλήψεις της Ύπαρξης, οι Εξωτερικοί Κόσμοι της Μορφής, κλπ. Όλα αυτά που Εμφανίζονται δεν είναι Ουσία, Ουσίες, αλλά μονάχα Δραστηριότητες της Συνείδησης. Κι έτσι φτάνουμε στο πολύ σημαντικό συμπέρασμα. Τι είναι ο Ενσαρκωμένος Άνθρωπος; Ο Ενσαρκωμένος Άνθρωπος, αυτό που είμαστε, που είναι ο καθένας, στην πραγματικότητα είναι η Μία Μοναδική Συνείδηση που Λειτουργεί σαν παρούσα ατομική περιορισμένη συνείδηση. Λανθασμένα (κι επειδή δεν νοιώθουμε το Πραγματικό Βάθος, την Ουσία της Ύπαρξης) εκλαμβάνουμε λανθασμένα τον εαυτό σαν την περιορισμένη συνείδηση. Αφού όμως έτσι κι αλλιώς η Πραγματική Ουσία Υπάρχει στο Βάθος της Ύπαρξης (σαν Υπόβαθρο της αντίληψης που έχουμε για την ύπαρξη) κι εφόσον η αντίληψη μιας περιορισμένης ατομικής ύπαρξης είναι απλά μια λειτουργία (κάτι που κάνουμε) είναι αρκετό να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα, να λειτουργήσουμε διαφορετικά και να πάμε πέρα, πάνω, από τις αυταπάτες στην Ορθή Αντίληψη της Ύπαρξης και στην Αληθινή Ζωή. Είναι αυτό που ονομάζουμε Αφύπνιση, Φώτιση, Απελευθέρωση, Λύτρωση, κλπ. Αυτό δεν οδηγεί απλά σε μια Ανώτερη Αντίληψη της Ύπαρξης, της Ζωής, Οδηγεί στην Καρδιά της Ύπαρξης, στην Ουσία, στον Εαυτό και στην Αληθινή Εσωτερική Ζωή του Εαυτού, στην Υπέρτατη Αφύπνιση, στην Πραγματική Αυτογνωσία, στο Απόλυτο. Με λίγα λόγια, Πάντα, το Υπόβαθρο είναι Ένα, η Μία Μοναδική Ουσία, ενώ ο ατομικός περιορισμός, η ατομική αντίληψη δεν είναι παρά μια δραστηριότητα, μια διαδικασία αντίληψης (και μια βιωματική εμπειρία) που αρκεί να αλλάξει για να αλλάξει η Εμπειρία της Ζωής, η «Αίσθηση» της Ζωής.

 

Τι είναι λοιπόν ο Άνθρωπος; Είναι η Μία Ουσία που απλά περιορίζει την Λειτουργία της και «νομίζει» ότι είναι μια ατομική οντότητα. «Εκλαμβάνει»  την απλή δραστηριότητα (του περιορισμού) σαν ουσιαστική ύπαρξη, σαν ουσία αυτόνομη. Αυτό δεν είναι απλά μια λανθασμένη αντίληψη ή μια εσφαλμένη ερμηνεία (αν και είναι και αυτό). Απλά δεν νοιώθουμε και δεν κατανοούμε το Αληθινό Βάθος της Ύπαρξής μας και το υποκαθιστούμε με μια λανθασμένη αντίληψη, εντύπωση, «ιδέα». Και μέσα από αυτό το φανταστικό κέντρο ύπαρξης (το εγώ) θεμελιώνουμε την ζωή μας στον κόσμο, δομούμε την αντίληψη του κόσμου και προσανατολίζουμε την εξωτερική ζωή μας και την συμπεριφορά μας. Απλά ενδυόμαστε, σαν ηθοποιοί, τον ρόλο της ατομικής ύπαρξης, ενσαρκώνουμε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτήρα και υποδυόμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, κάποιο χαρακτήρα στο θέατρο της ζωής. Το Θέατρο της Ζωής είναι μονάχα Θέατρο, δεν είναι ούτε Τραγωδία, ούτε Κωμωδία, ούτε Σατυρικό Δράμα, όλα αυτά συμπεραίνονται μονάχα από την «υπόθεση» του έργου, που έτσι κι αλλιώς είναι ψεύτικο. Γιατί όλα αυτά; Επειδή δεν θέλουμε να δούμε. Αλλά δεν είναι δύσκολο να δούμε και να κατανοήσουμε. Το δύσκολο είναι να θέλουμε.