Ελευθερία σημαίνει γνώση και υπέρβαση

Το πρόβλημα του ορισμού της ελευθερίας του ανθρώπου και η στάση του απέναντι στην οποιασδήποτε μορφής εξουσία είναι μάλλον προαιώνιο.

Ελευθερία σημαίνει ελευθερία εκλογής;

Ελευθερία βούλησης;

Ίσως έχουμε την αυταπάτη της ελευθερίας γιατί ναι μεν έχουμε την επίγνωση των επιθυμών μας αλλά όχι και των βαθύτερων κινήτρων αυτών των επιθυμιών.

Από την άλλη μεριά υπάρχει η άποψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να διαλέξει, ότι οι αποφάσεις του ορίζονται από εσωτερικά και εξωτερικά γεγονότα που έχουν συμβεί στο παρελθόν, άσχετα αν μιλάμε για ομάδες ή άτομα.

Κάνοντας, υποτίθεται πάντα, δουλειά με τον εαυτό μας ο καθένας μεταβαλλόμαστε και διαφοροποιούμαστε- κατά συνέπεια και μέσα στην ευρύτερη ομάδα ή στην επιλεγμένη ομάδα που ανήκουμε-, και "σπάει" η υποτιθέμενη αιτιότητα. Ακολουθείται μια πορεία διαφορετική από την ήδη "πεπατημένη".

Θα 'πρεπε όμως νομίζω να μιλάμε για την ελευθερία εκλογής ενός συγκεκριμένου ατόμου κι όχι του ανθρώπου γενικότερα. Γιατί κάθε εκλογή, κάθε απόφαση, κάθε επιλογή γίνεται από το άτομο ανάλογα με το επίπεδο της συνειδητότητας στο οποίο βρίσκεται όταν κληθεί να επιλέξει.

 

"Το παρόν είναι η στιγμή της επιλογής και της ερμηνείας. Οι τωρινές μας επιλογές δημιουργούν τις εξωτερικές καταστάσεις που βιώνουμε αυτήν τη στιγμή. Οι τωρινές μας ερμηνείες δημιουργούν τις εσωτερικές καταστάσεις που βιώνουμε στο παρόν. Και λόγω του ότι ο 'εξωτερικός' μας κόσμος είναι μια αντανάκλαση του 'εσωτερικού' μας κόσμου, οι επιλογές μας κι οι ερμηνείες αλληλοεπιδρούν και διαιωνίζουν οι μεν τις δε. Δεν είμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο, είμαστε η πηγή και των δύο. Εάν κατανοήσουμε τις επιλογές μας και τις ερμηνείες που τους κάνουμε, τότε θα αρχίσουμε να βιώνουμε την ελευθερία των επιλογών.

Για αυτόν τον λόγο, το κλειδί της ελευθερίας είναι να γίνουμε η προσωποποίηση της ίδιας της σιωπηλής παρατήρησης που είναι πανταχού παρούσα και παρατηρεί τα πάντα. Η σιωπηλή παρατήρηση είναι η ίδια η συνειδητότητα. Η συνειδητότητα, έχοντας συνείδηση της φύσης της, είναι παρουσία, βαθιά σοφία κι ειρήνη. Όταν είμαστε ελεύθεροι είμαστε σε επικοινωνία με τον εσώτερο εαυτό μας κι όχι με την προβολή του εαυτού μας. Και μέσα σ' αυτή την ελευθερία βρίσκεται η ικανότητα να δίνουμε αυθόρμητα την προσοχή μας στις επιλογές εκείνες που θα φέρουν χαρά σ' εμάς αλλά και στους άλλους επίσης." λέει ο Chopra.

Το πρόβλημα της εκλογής, της επιλογής, δεν είναι συνήθως πρόβλημα επιλογής ανάμεσα σε 2 εξίσου καλές δυνατότητες.

Είναι σχεδόν πάντα η εκλογή ανάμεσα σε κάτι καλύτερο από κάτι χειρότερο, σε σχέση πάντα με το βασικό "ηθικό" ερώτημα της ζωής:

-πρόοδος ή οπισθοδρόμηση;
-ανεξαρτησία ή εξάρτηση;
-αγάπη ή φόβος;
 

Ελευθερία, ίσως, είναι η ικανότητα να ακούμε τη φωνή της συνείδησης μας, τον εσωτερικό μας εαυτό, που οδηγεί στην ανάπτυξη και την ολοκλήρωση, στην πραγμάτωση αυτού που εν δυνάμει είμαστε: άνθρωποι.

Ανθρώπινοι όμως.

Η ελευθερία δεν είναι μια αφηρημένη ικανότητα που το άτομο έχει ή δεν έχει.

Από τη μια, μπορεί να είναι ένας προσανατολισμός της προσωπικότητάς του, να γίνει ένα δημιουργικά παραγωγικό και ανεξάρτητο ον.

Είναι ας πούμε μια λειτουργία της δομής του χαρακτήρα του.

Με αυτήν την έννοια το ίδιο το άτομο απλά δεν είναι "ελεύθερο να διαλέξει το κακό", είναι ήδη ένα ολοκληρωτικά ελεύθερο άτομο.
 

Από την άλλη, η έννοια της ελευθερίας χρησιμοποιείται ως η ικανότητα να επιλέξουμε ανάμεσα σε 2 αντίθετα -συνήθως- πράγματα, που δείχνουν πάντα την επιλογή ανάμεσα σε κάτι λογικό και κάτι παράλογο, επιλογή του ενός σε αντιδιαστολή με το άλλο.

Τότε δεν είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε, τότε η ελευθερία της επιλογής εναπόκειται στις αντιφατικές προδιαθέσεις που υπάρχουν μέσα μας.

Από ποιους παράγοντες εξαρτάται τελικά η απόφαση μας επιτέλους;

Στην επίγνωση και στα διαφορετικά της είδη.
 

Γιατί η επίγνωση είναι διαφορετική από τη θεωρητική γνώση του τι είναι "καλό" και τι είναι "κακό".

Κι εδώ μπαίνει και παίζει πρωταρχικό ρόλο το σύστημα αξιών (αυθεντία, εξουσία), το οποίο πρεσβεύουμε και στο οποίο "υπακούουμε".

Η επίγνωση και ο βαθμός ανάπτυξής της εντός μας είναι ένας βασικός παράγοντας στο να καταφέρουμε να σπάσουμε ένα ένα τα δεσμά, που μας κρατάνε στο σκοτάδι φοβισμένους και ανίκανους να πάρουμε τη ζωή μας επιτέλους στα χέρια μας.

Είμαστε σκλάβοι των κοινωνικών μας προγραμματισμών, της άγνοιας της αληθινής μας φύσης, του φόβου μας για την γνώμη των άλλων.

Τι ελευθερία μπορεί να υπάρξει όταν όλοι μας είμαστε φυλακισμένοι μέσα στις πεποιθήσεις, τις προσκολλήσεις, τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τους φόβους μας;

Ελευθερώνεται ο άνθρωπος πραγματικά όταν καταφέρει να αποδεσμευτεί από το «εγώ» του και όλους τους μηχανισμούς άμυνας που χρησιμοποιεί αυτό το εγώ.

Αυτός είναι ο δρόμος για την επίγνωση.

Η «υπέρβαση» της ασυνειδησίας θα μας οδηγήσει στην ταύτιση με τον πραγματικό μας εαυτό και την αληθινή, θεική μας φύση.

Και τότε παύει να υπάρχει πλέον το πρόβλημα της επιλογής. Τότε αποκτούμε την ελευθερία να είμαστε ευτυχισμένοι ανεξάρτητα από το τι μας συμβαίνει.

Την ελευθερία να αγαπάμε ανεξάρτητα από την συμπεριφορά του άλλου.

Την ελευθερία να αισθανόμαστε ασφαλείς και γαλήνιοι σε κάθε κατάσταση.

Την ελευθερία να ζούμε και να βιώνουμε ανεξάρτητα από τις γνώμες των άλλων, την κριτική και την κατάκρισή τους.

Αποκτάμε ελευθερία να σκεφτόμαστε με διαύγεια σε κάθε κατάσταση.
.
Απλά θέλω να πω ότι ελευθερία δεν είναι κάτι που έχουμε ή δεν έχουμε.

Υπάρχει μόνον η πράξη της απελευθέρωσης.

Η πράξη της Υπέρβασης, η όλη διαδικασία που γίνεται μέσα μας όταν καλούμαστε να επιλέξουμε.

Κάθε φορά ο βαθμός ελευθερίας είναι διαφορετικός και διαφοροποιημένος, ανάλογα με το επίπεδο της επίγνωσής μου και κατά συνέπεια από το βαθμό συνειδητότητας που είναι "κατακτημένος" τη στιγμή που βρίσκομαι, τη συνειδητότητά μου στο εδώ και τώρα.

Ώσπου τελικά κάθε βήμα που κάνω μέσω των επιλογών μου να αυξάνει και την ικανότητά μου να διαλέγω μια επιθυμητή -(πάντα ως προς τον απώτερο επιθυμητό στόχο της ανάπτυξης και ολοκλήρωσης του εαυτού)- από μια ανεπιθύμητη.
 

Υπάρχουν αναρίθμητοι βαθμοί ελευθερίας εκλογής, διαφορετικοί σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή. Κάποιες φορές όμως η πρωταρχική απόφαση επιλογής έχει παρθεί, όχι τη μέρα της τελευταίας, όπως νομίζουμε, απόφασης μας, αλλά πολύ πολύ καιρό πριν.

Όταν αποτύχαμε, ίσως, να δούμε ότι η ζωή μας έθετε ένα βασικό ερώτημα: το να δώσουμε εμείς οι ίδιοι νόημα στη ζωή μας.

Όχι ότι κι αυτό σημαίνει κάτι απόλυτο και μη αναστρέψιμο.

Απλά είναι πολύ πιο δύσκολο να δει κανείς ότι βρίσκεται σε λαθεμένο δρόμο, να συνειδητοποιήσει ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής και του εαυτού του άγονταν και φέρονταν σε δυνάμεις εξωγενείς, σε ελεγκτικούς κοινωνικούς μηχανισμούς αδιόρατους αλλά πανίσχυρους.

Όχι όμως κι ακατόρθωτο.

Καμιά φορά ο μόνος λόγος που γίνεται πιο δύσκολο είναι επειδή πρέπει να παραδεχτούμε πως οφείλουμε να γυρίσουμε πίσω ως την πρώτη λαθεμένη απάντηση - στροφή ας πούμε - που πήραμε,
και άρα πως χάσαμε χρόνο και ενεργητικότητα. Όμως, "δια της απώλειας κερδίζουμε"...

Αρκεί να μη φοβηθούμε να παραδεχτούμε το "λαθάκι" μας.

Σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησης έχουμε ακόμα την ευκαιρία να παραμείνουμε άνθρωποι.

Είμαστε ακόμα ελεύθεροι να επιλέξουμε εντέλει ποιό νόημα θέλουμε να δώσουμε στη ζωή μας.

Θα προσθέσω και κάτι ακόμα : “η συνείδηση θα οδηγηθεί σε αυτογνωσία και αυτονομία όταν αποδεσμευτεί από όλους τους εξωτερικούς παράγοντες, Φυσικούς και κοινωνικούς.
 

Τότε έχει πρόθεση και ως πρόθεση ορίζει την ίδια τη συνείδηση ο Χούσσερλ.

Με το στοχασμό, λέει ο Χούσσερλ, οι ουσίες των πραγμάτων γίνονται πραγματικές και αντιληπτές.

Δημιουργείται μέσα μας νέα σκέψη η οποία αντικαταστά την προηγούμενη.

Κι έτσι, εμείς θα αντιμετωπίσουμε τον κόσμο με διαφορετικό -νέο τρόπο, άρα και θα σκεφτούμε αλλά και θα δράσουμε διαφορετικά.
 

Η Υπέρβαση ήταν πάντα αγαπημένη λέξη.

Τελικά μέσα από εκεί περνάει ο Δρόμος για τη συνειδητότητα.

Και βέβαια, όσο πιο ανεβασμένες συνειδητότητες είμαστε, τόσο πιο μαγική θα είναι και η αλληλεπίδραση μεταξύ μας.

Τόσο πιο μαγικό και το Παιχνίδι.