Ιμπρεσιονισμός – Ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι

Ο ιμπρεσιονισμός είναι καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στη Γαλλία. Τρείς φίλοι και μαθητές του ζωγράφου Μαρκ Γκλέρ ο Μονέ, ο Ρενουάρ και ο Σίσλε”υ αποφάσισαν να ζωγραφίζουν στην ύπαιθρο και οι ζωγραφικοί τους πίνακες να αποτυπώνουν την εντύπωση της στιγμής (ιμπρέσσιον).

Μετά από λίγο η ομάδα μεγάλωσε όταν προστεθηκε και ο Ντεγκά. Τα κύρια χαρακτηριστικά τους ήταν τα έντονα χρώματα και οι ασυνήθιστες γωνίες από τις οποίες έβλεπαν τα θέματά τους.

Ο Μονέ είχε ζωγραφίσει μια θυμωνιά σε κάθε ώρα της μέρας ,σε κάθε εποχή του χρόνου. Ήταν μία ακόμα επανάσταση στην τέχνη της ζωγραφικής, καθώς μέχρι τότε οι ζωγράφοι ζωγράφιζαν μέσα σε στούντιο. Εκεί ανακάλυψαν ότι τα μακρινά βουνά δεν ήταν σκούρα καφέ αλλά μωβ.

Καταλαβαίνετε τι έγινε όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν τα έργα σε έκθεση. Οι απόψεις είχαν τόσο διχαστεί που οι καυγάδες έδιναν και έπαιρναν. Αυτοί οι καλλιτέχνες είχαν πάει κόντρα στην ίδια την Ακαδημία τεχνών που τους δίδαξε τα βασικά της ζωγραφικής τέχνης. Τα έργα απορρίφθηκαν αλλά την επόμενη χρονιά (1864) ξαναπαρουσιάστηκαν απ’ τους ίδιους τους δημιουργούς. Οι κριτικές δεν ήταν καθόλου καλές αλλά εκείνοι επέμεναν και τι καλά που έκαναν. Επιτέλους είχαν ξεκολλήσει απ' τον ρομαντισμό και την μούχλα των στούντιος και ζωγράφιζαν το φως. Μπορεί οι κριτικοί να μην έδωσαν επαίνους, οι άνθρωποι όμως της Τέχνης και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες υποδέχτηκαν τους πίνακες των ιμπρεσσιονιστών με ενθουσιασμό και μπήκαν σε σκέψεις. Πολλοί τον υιοθέτησαν και προχώρησαν την Τέχνη ένα βήμα παρά πάνω.

Τεχνικές του Ιμπρεσιονισμού
Ο ιμπρεσιονισμός στη ζωγραφική χαρακτηρίζεται από τις παρακάτω βασικές τεχνικές:

Μικρές και συχνά εμφανείς πινελιές που δημιουργούν ένα χαρακτηριστικά παχύ στρώμα μπογιάς στον καμβά. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούν να αποτυπωθούν πολλές λεπτομέρειες του θέματος αλλά γενικά χαρακτηριστικά του.

Χρήση κυρίως των βασικών χρωμάτων, με μικρή ανάμειξη μεταξύ τους (η διαδικασία της ανάμειξης αυτής γίνεται από τον ίδιο τον θεατή του έργου).

Σπάνια χρήση του μαύρου χρώματος, μόνο στις περιπτώσεις που αποτελεί μέρος του θέματος. Οι ιμπρεσιονιστές δεν χρησιμοποιούσαν το μαύρο χρώμα προκειμένου να επιτύχουν σκιάσεις ούτε το αναμείγνυαν με τα βασικά χρώματα.

Απουσία διαδοχικών επιστρώσεων χρώματος. Οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφιζαν πιο γρήγορα, χωρίς να περιμένουν απαραίτητα το χρώμα να στεγνώσει.

Έμφαση στον τρόπο που το φως ανακλάται πάνω στα αντικείμενα, αποτύπωση του θέματος με ένα είδος επιστημονικού ενδιαφέροντος.

Ζωγραφική κυρίως σε ανοιχτούς χώρους, συνήθως με φωτεινά και έντονα χρώματα.

Θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι τεχνικές αυτές συναντώνται και σε προγενέστερους ζωγράφους, όμως οι ιμπρεσιονιστές τις χρησιμοποίησαν συστηματικά. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί πως οι ιμπρεσιονιστές ευνοήθηκαν και από την ανακάλυψη των προ-επεξεργασμένων χρωμάτων (παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιούνται και σήμερα), γεγονός που εκμεταλλεύτηκαν για να ζωγραφίζουν σε ανοιχτούς χώρους. Παλαιότερα κάθε ζωγράφος ήταν αναγκασμένος να δημιουργήσει ο ίδιος τα χρώματα αναμειγνύοντας τα διάφορα υλικά.

Κατάλογος ιμπρεσιονιστών ζωγράφων
Frédéric Bazille
Ζαν Μπερώ
Gustave Caillebotte
Edgar Degas
George Wharton Edwards
Frederick Carl Frieseke
Eva Gonzalès
Armand Guillaumin
Childe Hassam
Johan Jongkind
Laura Muntz Lyall
Eduard Manet
Willard Metcalf
Claude Monet
Berthe Morisot
William McGregor Paxton
Lilla Cabot Perry
Kamil Pisaro
Pierre August Renoir
Theodore Robinson
Zinaida Serebryakova
Alfred Sisley
John Henry Twachtman
Vincent Van Gogh
J. Alden Weir