ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΙΣΧΥΛΟΣ - Ἱκέτιδες (86-133)

† εἴθ᾽ εἴη Διὸς εὖ παναληθῶς [στρ. δ]
Διὸς ἵμερος· οὐκ εὐθήρατος ἐτύχθη.
παντᾷ τοι φλεγέθει
κἀν σκότῳ μελαίνᾳ ξὺν τύχᾳ
90 μερόπεσσι λαοῖς.

πίπτει δ᾽ ἀσφαλὲς οὐδ᾽ ἐπὶ νώτῳ [ἀντ. δ]
κορυφᾷ Διὸς εἰ κρανθῇ πρᾶγμα τέλειον.
δαυλοὶ γὰρ πραπίδων
δάσκιοί τε τείνουσιν πόροι
κατιδεῖν ἄφραστοι.

95 ἰάπτει δ᾽ ἐλπίδων [στρ. ε ]
ἀφ᾽ ὑψιπύργων πανώλεις
βροτούς, βίαν δ᾽ οὔτιν᾽ ἐξοπλίζει·
100 πᾶν ἄπονον δαιμονίων·
ἥμενος ὃν φρόνημά πως
αὐτόθεν ἐξέπραξεν ἔμ-
πας ἑδράνων ἀφ᾽ ἁγνῶν.

ἰδέσθω δ᾽ εἰς ὕβριν [ἀντ. ε]
105 βρότειον, οἵα νεάζει,
πυθμὴν δι᾽ ἁμὸν γάμον τεθαλὼς
δυσπαραβούλοισι φρεσίν,
καὶ διάνοιαν μαινόλιν
110 κέντρον ἔχων ἄφυκτον, ἄ-
τᾳ δ᾽ ἀπάταν μεταγνούς.

τοιαῦτα πάθεα μέλεα θρεομένα λέγω [στρ. ζ]
λιγέα βαρέα δακρυοπετῆ,
ἰὴ ἰή,
115 ἰηλέμοισιν ἐμπρεπῆ·
ζῶσα γόοις με τιμῶ.
ἱλεῶμαι μὲν Ἀπίαν βοῦνιν, [ἐφυμν. α]
καρβᾶνα δ᾽ αὐδὰν εὖ, γᾶ, κοννεῖς.
120 πολλάκι δ᾽ ἐμπίτνω λακίδι σὺν λινοσινεῖ
Σιδονίᾳ καλύπτρᾳ.

θεοῖς δ᾽ ἐναγέα τέλεα πελομένων καλῶς [ἀντ. ζ]
ἐπίδρομ᾽, ὁπόθι θάνατος ἀπῇ.
125 ἰὼ ἰώ,
ἰὼ δυσάγκριτοι πόνοι.
ποῖ τόδε κῦμ᾽ ἀπάξει;
ἱλεῶμαι μὲν Ἀπίαν βοῦνιν, [ἐφυμν. α]
130 καρβᾶνα δ᾽ αὐδὰν εὖ, γᾶ, κοννεῖς.
πολλάκι δ᾽ ἐμπίτνω λακίδι σὺν λινοσινεῖ
Σιδονίᾳ καλύπτρᾳ.

***
Στο Δία ας έχω όλα τα θάρρη μου,
κι αν είναι ανεξιχνίαστο το θέλημά του,
μ᾽ άξαφν᾽ αστράφτει και φεγγοβολά
και μες τα σκότη, με τη μαύρη συμφορά
90 για τους εφήμερους ανθρώπους εδώ κάτου.

Ολόρθο πέφτει κι όχι ανάτριχα
ό,τι στα τέλεια της βουλής του θα ωριμάσει·
γιατί πυκνοί του θείου του νου
οι δρόμοι και βαθύσκιωτοι τραβούν,
που μάτι δεν μπορεί να ξεσκεπάσει.

Αυτός κι από τις ψηλοπύργωτες
ελπίδες κάτω τους γκρεμίζει
στου ολέθρου τους ανθρώπους το βυθό,
χωρίς με βία το χέρι του να οπλίζει·
100 κόπο δε δίνει στη θεότη τίποτα,
πάνω στον ουρανό της θρονιασμένη
κι απ᾽ τους αγίους ψηλά τους θρόνους της
όμως η πάσα της βουλή τελειωμένη.

Μ᾽ ας στρέψει μάτι στην ανθρώπινη
αποκοτιά, να δει πώς ξανανιώνει
και, σαν κορμός, μ᾽ αγύριστη κακογνωμιά
για τους δικούς μου γάμους ξεφουντώνει,
και την κεντά η μανία του λογισμού
μ᾽ αφεύγατη βουκέντρα ζευγολάτη
110 για να πλερώσει με ξολοθρεμό
νου τη θεοβλάβεια και την απάτη.

Τέτοια πικρά δύρομαι πάθη θλιβερά
στο δάκρυ μου πνιγμένη, αλί!
με βαριοστεναγμούς,
αλί μου, αλί!
που πρέπουνε σε θρήνους νεκρικούς,
και μόνη μου μοιρολογούμαι ζωντανή.
Μα εσύ, βουνίσια Απία γη,
λεήσου με, αν τη ξενική
φωνή μου, ω γη, καταλαβαίνεις·
νά, που το χέρι επανωτά
120 με λινοξέσκλιδη φθορά
στους πέπλους τους Σιδώνιους κατεβαίνει.

Στους θεούς τρέχουνε σωρός οι προσφορές,
οι άνθρωποι όταν δυστυχούν
και στέκει ο θάνατος κοντά·
κ᾽ εμένα, αλιά και τρισαλιά!
στις αξεδιάλυτες τις συμφορές
και πού το κύμα θα με σύρει αυτό και πού;
Μα εσύ, βουνίσια Απία γη,
λεήσου με, αν τη ξενική
130 φωνή μου, ω γη, καταλαβαίνεις·
νά, που το χέρι επανωτά
με λινοξέσκλιδη φθορά
στους πέπλους τους Σιδώνιους κατεβαίνει.

Ο Θουκυδίδης… πάντα ἀναλύει πολιτικές πράξεις καί καταστάσεις

Ο Θουκυδίδης… πάντα ἀναλύει πολιτικές πράξεις καί καταστάσεις. Ἡ ἱστορία του εἶναι μεταμφιεσμένο ἐγχειρίδιο πολιτικῆς θεωρίας. Ἡ θεωρία τῆς ήγεμονίας: ποιά ἡ δικαιολογία της, ποιός ὁ καλύτερος τρόπος νά τήν ἀποκτήσης καί νά τή διατηρήσης: γιατί συνεπάγεται ἐξάπλωση καί τί κινδύνους φέρνει ἡ έξάπλωση: ποιά θέση ἔχει μέσα στό κράτος ἡ ἐπιείκεια καί ἡ μεγαλοψυχία: γιατί εἶναι ἀσφαλέστερο νά ἀφήνη ἐλεύθερους τούς ὑπηκόους: τί ὁδηγεῖ στήν ἀνταρσία· πότε ἡ στάση εἶναι δικαιολογημένη.

Ἡ θεωρία γιά τήν πόλη: τό πρόβλημα τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀτόμου ἀπέναντι τῆς πολιτείας: γιατί εἶναι καλύτερο νά ἀνήκη κανείς σέ μιά πόλη παρά νά μένη ἐγωϊστικά ἀπομονωμένος. Ἡ θεωρία τῆς πολιτικής γενικά: τά ἀποτελέσματα τοῦ πολέμου στήν ἰδιοσυγκρασία ἑνός λαοῦ: ὁ κίνδυνος τῆς πολιτικῆς σταθερότητας, τῶν εὔγλωττων ὁμιλητῶν, τῆς μόρφωσης, τοῦ κριτικοῦ πνεύματος: ἡ λειτουργία τοῦ νοῦ σέ μια πόλη, — οἱ ἔξυπνοι ἤ οἱ βλάκες εἶναι οἱ καλύτεροι πολίτες; — ἡ θέση πού ἔχουν στήν πολιτική τά θρησκευτικά ἐλατήρια καί οἱ ἀπόψεις «περί τιμῆς»: τό πρόβλημα τῆς δικαιοσύνης ἀπέναντι στή σκοπιμότητα κατά τήν ἄσκηση τῆς πολιτικῆς· σ’ αὐτό ὁ Θουκυδίδης, ὕστερα ἀπό πολλή σκέψη, καταλήγει μέ σαφήνεια στο ὁριστικό συμπέρασμα ὅτι τό ἔσχατο κριτήριο σέ τοῦτα τά πράγματα εἶναι ἡ σκοπιμότητα καί ὄχι ἡ δικαιοσύνη: ἐνῶ ὅπως ὁ Burke θά ἤθελε νά ὑποστηρίξη ὅτι «ἡ Μεγαλοψυχία εἶναι συχνά ἡ καλύτερη πολιτική». Τέλος ἡ θεωρία τῆς ἀνθρώπινης φύσης: τά ἀποτελέσματα γιά τούς ἀνθρώπους ἀπό ξαφνικές καταστροφές καί ξαφνικές ἐπιτυχίες: ἡ ψυχολογία τοῦ ἐγκλήματος (πολύ δουλεμένη καί διεισδυτική μελέτη): τά ὅρια τῆς ἀποτελεσματικότητας τῆς ποινῆς: ἡ ἐπίδραση στό χαρακτήρα ἀπό τήν ἐκδίκηση καί ἀπό τήν ἐλπίδα.

Ὅλα αὐτά τά θέματα καί ἀκόμη περισσότερα τά πραγματεύεται ὁ Θουκυδίδης, ἤ ρίχνει τό βλέμμα του σ’ αὐτά. Συχνά οἱ σκέψεις του εἰσάγονται ὠμά, μέ τόν τρόπο τῶν ἔξυπνων νέων πού ξαφνικά ἀνακάλυψαν τήν ψυχολογία, και ἔμαθαν ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἐνέργεια κρύβει ἕνα δίχτυ ἀπό προθέσεις καί σκοπούς·…

Η Λήμνος μέσα από τον Μύθο

Η Λήμνος [1], ένα νησί με εξαιρετικές φυσικές ομορφιές, μοναδικούς βιότοπους, και με πλούσια ιστορική και μυθολογική κληρονομία. Σήμερα δεν θα αναφερθούμε στις μοναδικές αυτές ομορφιές του τόπου μας, αλλά στο πλούσιο και μοναδικό μυθολογικό του παρελθόν , το οποίο μπορεί να προσφέρει μία πολύτιμη προστιθέμενη αξία στο Τουριστικό προϊόν του τόπου μας. Προϋπόθεση για να γίνει κάτι τέτοιο, είναι εμείς οι ίδιοι να γνωρίζουμε τη πολιτισμική μας κληρονομία, έτσι ώστε να μπορέσουμε να την αναδείξουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πριν ξεκινήσουμε το μυθολογικό μας ταξίδι, επιτρέψτε μου να αναφέρω επιγραμματικά, κάποιες από τις μοναδικότητες της Λήμνου.

• Εδώ λοιπόν, στη Λήμνο, η μοναδική στεριά στον πλανήτη για τους αρχαίους Έλληνες, η οποία υπήρξε μόνιμη κατοικία Ολύμπιου Θεού. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Θεό Ήφαιστο, ο μόνος που δεν κατοικούσε στον Όλυμπο, αλλά ανάμεσα στους θνητούς Λημνιούς. Και αν νομίζετε, πως ήταν ο μόνος, κάνετε λάθος, στην Λήμνο κατοικούσε ένας ακόμα Θεός, ο Θεός Ύπνος !

• Εδώ η διάσημη «Λημνία γη», το μοναδικό φαρμακευτικό προϊόν της Λήμνιας γης! Εδώ αφήνουν τον Φιλοκτήτη οι Έλληνες στον δρόμο τους προς την Τροία οι Έλληνες, ώστε να γιατρευτούν οι πληγές του με την μοναδική φαρμακευτική Λημνία γη!

• Εδώ τελούνται τα Καβείρια μυστήρια, εδώ έρχεται το ιερό φως μία φορά τον χρόνο από την Δήλο, όταν όλα τα φώτα του νησιού σβήνουν για εννέα ημέρες! Εδώ υπήρχε εξομολογητής ιερέας «Κόης», ο οποίος εξομολογούσε τους υποψηφίους προς μύηση...!

• Εδώ το πρώτο και αρχαιότερο βουλευτήριο στον κόσμο, στην Πολιόχνη!

Εδώ σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Πλίνιο (23–79 μ.Χ.), υπάρχει κοντά στην Ηφαίστεια και κάτω από το Καστροβούνι υπόγειος Λαβύρινθος. Κάτω από τον λόφο Καστροβούνι σύμφωνα με μαρτυρίες περιηγητών του 19ου αιώνα, υπάρχουν όντως ανεξερεύνητοι χώροι και διάδρομοι με αγάλματα.

• Εδώ γεννιέται το για πρώτη φορά το Πένταθλο!

• Εδώ η μοναδική πρωτεύουσα νησιού η οποία «κοιτάει» προς την Ελλάδα!

• Εδώ η μεγαλύτερη έκταση ερήμου στην Ευρώπη, οι αμμοθίνες!

• Εδώ ένας από τους ελάχιστους μοναδικούς ασκεπής ναούς στον κόσμο, η Παναγιά η Κακαβιώτισα.

• Από εδώ, το 1912 ο Ελληνικός στόλος απελευθέρωσε το Αιγαίο!

Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά. Η Λήμνος ήταν γνωστή από τους Προϊστορικούς [2] ήδη χρόνους, για αυτό ίσως ο Όμηρος την αναφέρει αργότερα ως καλοχτισμένη πολιτεία, («ἐυκτίμενον πτολίεθρον»), αλλά και πιο αγαπημένη απ' όλες τις στεριές («Λήμνος γαιάων πολύ φιλτάτη απασέων»). Τους πρώτους κατοίκους του νησιού, ο Όμηρος τους αποκαλεί Σίντιες, οι οποίοι σύμφωνα με το μύθο είχαν έρθει από την Ανατολή. Ήταν εξαιρετικοί μεταλλουργοί, και οι πρώτοι που κατασκεύασαν χάλκινα όπλα με μέταλλα από τη Μικρά Ασία. Τιμώντας το μεταλλουργό θεό, οι αρχαίοι Έλληνες ονόμασαν Ηφαιστία την πόλη που ίδρυσαν στο νησί.

Το νησί γνώρισε περίοδο ακμής κατά την Πρώιμη και τη Μέση Εποχή του Χαλκού (2500 - 1650 π.Χ.) , όταν και αναπτύχθηκαν σημαντικά οικιστικά κέντρα, όπως η Πολιόχνη, η Μύρινα, την Ηφαιστία και το Κουκονήσι. Κατά τον 5ου αι. εγκαταστάθηκαν στη Λήμνο Aθηναίοι κληρούχοι, που συμβίωσαν ειρηνικά με τους γηγενείς. Έκτοτε από το νησί πέρασαν πολλοί και διαφορετικοί κατακτητές.

Το μυθολογικό υπόβαθρο του νησιού είναι εξαιρετικά πλούσιο, και ο πλούτος του αυτός, συνδέεται κατά κύριο λόγο με τον Θεό της φωτιάς και της μεταλλουργίας, Ήφαιστο. Πριν όμως συνεχίσουμε είναι απαραίτητο να γίνει μία σύντομη διευκρίνιση σχετικά με την σπουδαιότητα αλλά και την ιδιαιτερότητα της μυθολογίας. Για τους πρόγονους μας η μυθολογία, δεν ήταν ότι είναι για εμάς σήμερα τα παραμύθια, μυθοπλαστικές δηλαδή αφηγήσεις που στερούνται αλήθειας. Ο μύθος στην αρχαιότητα ποιούσε μεν ήθος, κυρίως όμως αφορούσε την αλληγορική και συγκεκαλυμμένη αφήγηση του παρελθόντος.

Σύμφωνα λοιπόν με την επικρατέστερη μυθολογική παράδοση, ο θεός τη φωτιάς και της μεταλλουργίας, ο Ήφαιστος, ήταν υιός του Θεού Διός και της Θεάς Ήρας. Όταν κάποια στιγμή ο πατέρας του Δίας, κρέμασε την ζηλόφθονη σύζυγο του Ήρα για να την τιμωρήσει, ο Ήφαιστος προσπάθησε να την λύσει από τα θεϊκά δεσμά, και τότε ο Δίας έξαλλος τον πέταξε εξοργισμένος από τον Όλυμπο.

Ο Ήφαιστος στριφογύριζε στον αιθέρα για εννέα ημέρες, έως ότου κατέληξε στον λόφο Μόσυχλο του νησιού μας. Λόγω της πτώσης του έσπασε το πόδι του, για αυτό και - αν και Θεός- , κούτσαινε. Οι κάτοικοι του νησιού αποδείχθηκαν πολύ φιλόξενοι στον Θεϊκό επισκέπτη τους, για αυτό και ο Ήφαιστος όχι μόνο τους δίδαξε την τέχνη της μεταλλουργίας, αλλά τους χάρισε και την μοναδική φαρμακευτική Λημνία γη, την οποία και ο ίδιος έβαζε στο πονεμένο πόδι του.

Πολλά και θαυμαστά ακόμα και ανάμεσα στους θεούς του Ολύμπου ήταν τα τεχνουργήματα του Ήφαιστου (γνωστά και ως ἡφαιστότευκτα). Παραδείγματος χάριν, έργο του Ήφαιστου ήταν το πρώτο ρομπότ, ο Τάλως – ο γιγάντιος χάλκινος φύλακας τον οποίο είχε δωρίσει ο Δίας στην ερωμένη του Ευρώπη, μετά την εγκατάσταση της στην Κρήτη. Ο Τάλως είχε αναλάβει το έργο της προστασίας του νησιού, περιπολώντας τρεις φορές ημερησίως και απωθούσε τους πειρατές, πετώντας βράχους ή αγκαλιάζοντας τα πλοία με πύρινη λαβή. Και πολλές άλλες τεχνολογικά προηγμένες κατασκευές, άγνωστες στους περισσοτέρους Έλληνες.   

Σύμφωνα με την Λημνιακή παράδοση ο Ήφαιστος είχε ως βοηθούς του στις μεταλλουργικές του εργασίες τον τοπικό ήρωα Κηδαλίωνα, αλλά και τους Καβείρους, με πανάρχαια λατρεία στο νησί, τους οποίους οι ντόπιοι αποκαλούσαν και Καρκίνους, υποδηλώνοντας έτσι την ιδιότητά τους ως μεταλλουργών, μέσα από την παρομοίωση των δαγκάνων των καβουριών (καρκίνων) με τις λαβίδες του μεταλλοτεχνίτη.

Για αυτό τον λόγο εδώ στην Λήμνο (αλλά και στη Σαμοθράκη, την Βοιωτία όπως και αλλού) τελούνται τα αρχέγονα Καβείρια μυστήρια, εξίσου σημαντικά με τα μεταγενέστερα Ελευσίνια. Και πιθανολογώ πως τα Καβείρια είναι αρχαιότερα των Ελευσινίων, διότι η φωτιά είναι η πρώτη μορφή πολιτισμού του ανθρώπου, το πρώτο στοιχείο που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.

Ένα άλλο στοιχείο το οποίο συνηγορεί προς αυτό είναι, πως σύμφωνα με τις ελάχιστες και αντικρουόμενες πληροφορίες που έχουν διασωθεί, οι Καβειριακές μυσταγωγικές τελετουργίες είχαν να κάνουν με την γέννηση του ανθρώπου, ενώ των Ελευσίνιων κυρίως με την μετά θάνατο μοίρα της ψυχής του.

Η λατρεία των Καβείρων σχετιζόταν με τον Ήφαιστο, το πυρ, από όπου προέρχεται και το όνομα τους (από με τα ρήματα κάω, κύω ή κάπτω). Οι Κάβειροι ήταν αρχέγονες χθόνιες θεότητες, τους αποκαλούσαν μεγάλους «θεούς», σχετίζονταν με τη φωτιά, τη κατεργασία των μετάλλων, την ευφορία της γης και της αμπελουργίας, αλλά την προστασία των ναυτικών. Είναι απροσδιόριστος τόσο ο αριθμός τους ( οποίος ποικίλοι, από δύο, τρείς, τέσσερις ή επτά) , όσο και τα ονόματα τους. Είναι όμως σίγουρο πως έχουν προ Ελληνική προέλευση (πελασγική), και εκτός πως εκτός από τον Ήφαιστο, συνδέονται στενά και με την «Θεά Γη , την «Μεγάλη Μητέρα», την Πότνια θέα των όφεων.

Οι Μυθαγωγικές και Μυσταγωγικές νυχτερινές τελετουργίες, γίνονταν γύρω από μία ιερή εστία φωτιάς, τελετουργίες στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν η εξομολόγηση. Η σπουδαιότητα των τελετών αυτών αποδεικνύεται από το γεγονός πως στα Καβείρια μυστήρια είχαν μυηθεί πολλοί ήρωες, ο Ορφέας , ο Ηρακλής, οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης, ο Αγαμέμνων, ο Οδυσσέας, ενώ ως γνωστό ο Βασιλιάς Φίλιππος ήταν μυημένος στα μυστήρια της Σαμοθράκης, όπου και γνώρισε την Ολυμπιάδα την μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία ήταν ιέρεια των Καβείρων!
      
Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο κάθε χρόνο και σε ορισμένο χρόνο στην Λήμνο κατά την διάρκεια των εορτών των τελετών, έσβηναν όλα τα Φώτα στο νησί επί εννέα ημέρες, μέχρι να έρθει με πλοίο από την Δήλο το νέο πυρ. Γι' αυτό τον λόγο και η λαμπάδα ήταν ένα από τα σύμβολα των Καβείρων.

Δυστυχώς η σπουδαιότητα του Ηφαίστου σε σχέση με τους υπολοίπους αρχαίους Θεούς είναι υποτιμημένη. Πόσοι γνωρίζουν αλήθεια πως η Πανδώρα ήταν δικό του δημιούργημα; Πόσοι γνωρίζουν πως σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή , αυτός μαζί με την θεά Αθηνά και τον Προμηθέα, βοήθησε να δημιουργηθεί ο πρώτος άνθρωπος από πηλό και φωτιά, κατ' εικόνα των θεών, εμφυσώντας του το Θεϊκό πυρ;

Υπήρχε επίσης η παράδοση πως ο Ήφαιστος και Αθηνά έμαθαν τις τέχνες από τους Κύκλωπες και αυτοί με τη σειρά τους τις δίδαξαν στους ανθρώπους, ώστε να πάψουν να ζουν στα σπήλαια σε συνθήκες που περισσότερο θύμιζαν ζωώδη κατάσταση. Έτσι, ο Ήφαιστος δίδαξε τις τέχνες τις σχετικές με τα μέταλλα και ό,τι είχε να κάνει με τις τέχνες της φωτιάς. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, ο Ήφαιστος προσομοιάζεται με τον Προμηθέα με τον οποίο ενίοτε συγχέεται. Κοινή πάντως φαίνεται να είναι η λατρεία του Ήφαιστου και της Αθηνάς στην Αθήνα, από τις συντεχνίες, εξού και το επίθετο της Αθηνάς ως Ηφαιστίας.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρω κάτι ακόμα για τους μύθους. Ο μύθος χρησιμοποίησε ως εργαλεία του τα σύμβολα και τις εικόνες. Τα σύμβολα είναι για τους μύθους, ότι τα εργαλεία για τα χέρια, μεγιστοποιούν τις δυνατότητες του νου. Οι αρχαίοι Έλληνες λοιπόν, απεικόνιζαν τον Ήφαιστο να φορά μπλε σκούφο, και να κρατάει την λαβίδα του σιδηρουργού.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Πρόκλο, οι πρόγονοι μας απεικόνιζαν τον Ήφαιστο να φοράει γαλάζιο καπέλο θέλοντας να συμβολίσουν κατ΄ αυτόν τον τρόπο, την περιστροφή του ουρανίου θόλου, που δημιουργείται από το πρωταρχικό και ξεκάθαρο πυρ (κοσμική ενέργεια). Ο Ήφαιστος λοιπόν ως κοσμική ενέργεια συμβόλιζε για τους αρχαίους Έλληνες την πρωταρχική δύναμη η οποία δημιούργησε και οργάνωσε την ύλη στο ορατό σύμπαν (Big Bang). Ένα σύμπαν το οποίο προέκυψε από την πρωταρχική κοσμική φωτιά, για αυτό το λόγο και οι αρχαίοι μυθοπλάστες τον παρουσίασαν να είναι ο κατασκευαστής των κατοικιών και θρόνων των Θεών στον Όλυμπο

O Πορφύριος, μας δίνει πληροφορίες και το συμβόλιζε και η λαβίδα που κρατούσε. Ο ακατέργαστος σίδηρος, που μορφοποιεί με την Λαβίδα του ο Ήφαιστος στο Εργαστήριο του, συμβολίζει την ψυχή του ανθρώπου, η οποία πρέπει να σφυρηλατηθεί στο πυρ της γνώσεως και της αρετής, ώστε να εξαγνιστεί από τα πάθη και τα ένστικτα, μέσω «του πυρός», αναδεικνύοντας την Θεϊκή δηλαδή ουσία της.

Δικό του δώρο στους κατοίκους του νησιού, ήταν η περίφημη θεραπευτική Λημνία γη. Το θεραπευτικό αυτό χώμα εξορυσσόταν μία φορά τον χρόνο στο όρος Μόσχυλο, εκεί όπου είχε πέσει ο Ήφαιστος. Το σημείο εξορύξεως βρίσκεται σήμερα κοντά στο εξωκλήσι της μεταμόρφωσης του Σωτήρος στον Κότσινα.

Στη αρχαιότητα ο θαυματουργός μοναδικός αυτός πηλός χρησιμοποιούνταν ως παυσίπονο, αντίδοτο για δηλητήρια, αντισηπτικό σε μολύνσεις, και σε συνδυασμό με άλλες ουσίες, ως φάρμακο στις αναιμίες, στην κύηση, σε πληγές που επουλώνονταν δύσκολα, αιμορραγίες, έλκη, νεφρά κ.λ.π. Ανακατεμένη με ξύδι βοηθούσε σε περιπτώσεις εμετών και αιμοπτύσεων. Ο Γαληνός αναφέρει πως η «Λήμνια γη» μπορούσε να θεραπεύσει την πανώλη και όλες τις επιδημίες.

Για αυτό τον λόγο κατά την εκστρατεία της Τροίας, όταν ένα δηλητηριώδες φίδι δάγκωσε τον Φιλοκτήτη τον διάσημο τοξοβόλο των Ελλήνων, οι Έλληνες τον άφησαν στην Λήμνο για να τον θεραπεύσουν με τη «Λημνία γη», οι ιερείς του Ηφαίστου. Ο Φιλοκτήτης έμεινε στην Λήμνο δέκα χρόνια και επιβίωσε σκοτώνοντας πουλιά με τα βέλη του Ηρακλή. Χωρίς όμως τον Φιλοκτήτη δεν θα έπεφτε η Τροία, και έτσι μετά την γιατρειά του, οι Έλληνες, ήρθαν και τον πήραν από την Λήμνο για την Τροία. Η σπηλιά του Φιλοκτήτη είναι αυτή που βρίσκεται στην βραχώδη ακτή, κάτω από το Ιερό των Καβείρων.

Σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη (1ος αι. πχ.), γινόταν ειδική τελετουργία από τους ιερείς του Ηφαίστου, κάθε έτος την 6η Μάιου με θυσία τράγου ή αιγών, που ήταν τα ιερά ζώα του νησιού, και αναμείγνυαν το αίμα των ιερειών με το χώμα. Αφού το έπλαθαν σε μικρό σχήμα, η ιέρεια του Ηφαίστου, το σφράγιζε με μια σφραγίδα που αρχικά απεικόνιζε μια αίγα και στην συνεχεία την Θεά Άρτεμη.

Έπαιρναν τον πηλό, τον έπλεναν, του έδιναν σχήμα δίσκου και τον σφράγιζαν με ειδική σφραγίδα. Τον άφηναν στον Ήλιο να αποξηρανθεί, και στη συνέχεια ο πηλός διαμορφώνονταν σε πλάκες και σφραγίζονταν με ειδική σφραγίδα πριν διανεμηθεί ή πουληθεί. Αρχικά η εξόρυξη γινόταν προς τιμήν της θεάς Άρτεμης, ενώ κατά τα Χριστιανικά χρόνια, γινόταν προς τιμήν του Ιησού, και ως ημέρα εξόρυξης ορίστηκε η 6η Αυγούστου, λαμβάνοντας το όνομα «Αγιόχωμα».

Τόσο στη Βυζαντινή εποχή όσο και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, το εμπόριο της «Λήμνιας γης» ελέγχονταν αυστηρά. Το παρασκεύασμα το έστελναν αποκλειστικά και μόνο στον μεγάλο Σουλτάνο . Ήταν τόσο σημαντική η Λήμνια Γη επί Τουρκοκρατίας , ώστε η πύλη έστελνε ως δώρο ένα μικρό πήλινο δοχείο με «Λημνία γη», αποκλειστικά και μόνο σε βασιλείς και ηγεμόνες της εποχής. Όποιος ντόπιος συλλαμβανόταν να κατέχει παρανόμως μικροποσότητες Λημνίας γης, τιμωρούνταν με την θανατική ποινή. 

Τον Αύγουστο του 1916 υπήρξε η τελευταία γνωστή αναφορά εξόρυξης από τοπική Λημνιακή εφημερίδα η οποία αναφέρει πως:

«Προ Προ της Ανατολής του ηλίου επί του λόφου εφ' ου εμνημονεύετο ότι εξήγετο η Λημνία γη, έσπευσαν οι κάτοικοι Ρεπανιδίου και μετά τον αγιασμόν ήρξαντο της ανασκαφής προς εύρεσιν της Λημνίας γης (αγιόχωμα). Μόλις ευρέθη αύτη έκυπτον πάντες ως εις προσκύνημα να λάβωσιν εκ του ιερού τούτου χώματος του κατ' αρχαίαν παράδοσιν χρησιμεύοντος ως φαρμάκου κατά πάντων των δηλητηριωδών εντόμων Το χώμα τούτο εξαγόμενον μόνον κατά την ημέραν της Μεταμορφώσεως χρησιμοποιείται υπό των κατοίκων ως φάρμακον κατά του παροξυσμού, πινόμενον αφού τεθή εντός ύδατος ηγιασμένου.»

Σήμερα δυστυχώς η Λημνία γη παραμένει παντελώς αναξιοποίητη τουριστικά, ενώ δεν υπάρχει ούτε καν κάποια αρχαιολογική πινακίδα σήμανσης για τον χώρο εξορύξεως.  

Ας επιστρέψουμε όμως στον Ήφαιστο. Ο Ήφαιστος αν και άσχημος και κουτσός, γεγονός εξαιρετικά παράδοξο για Θεό (αλλά και συμβολικό) με την βοήθεια (και την ανάγκη της μητέρας του Ήρας [3] την οποία έλυσε από δεσμά ), έλαβε ως σύζυγο του την θεά της ομορφιάς Αφροδίτη. Η Αφροδίτη όμως ποθούσε τον ωραίο και αθλητικό Άρη, θεό του πολέμου, παρά τον άσχημο και χωλό Ήφαιστο, για αυτό και σύναψε εξωσυζυγική σχέση. Όταν το πληροφορήθηκε ο Ήφαιστος, κατασκεύασε ένα είδος διχτύου και το έστησε πάνω από το κρεβάτι του. Έτσι, μόλις ο Άρης πήγε να σμίξει παράνομα με την Αφροδίτη, παγιδεύτηκε.

Οι Λημνιές γυναίκες εξοργισμένες με την απιστία της θεάς Αφροδίτης στον αγαπημένο τους Θεό, παραμέλησαν τα ιερά τους καθήκοντα προς την θέα της Ομορφιάς. Εξοργισμένη τότε αυτή, αποφάσισε να τις τιμωρήσει. Τις ράντισε με μία άσχημη σωματική οσμή, έτσι ώστε να μην τις πλησιάζουν οι άντρες τους. Και έτσι έγινε, οι άντρες τους, τις απέφευγαν και έφεραν γυναίκες από τη Θράκη.

Οι Λημνιές τότε αποφάσισαν να τους εκδικηθούν. Οργάνωσαν μια γιορτή πάνω στο όρος Πέτασο και αφού εκείνοι μέθυσαν από το πολύ κρασί, τους πέταξαν στη θάλασσα. Λόγω της πράξης αυτής το σημείο εκείνο ονομάστηκε «Ανδρωφόνιο» (σημερινό Ανδρώνι). Βασίλισσα τότε της πόλης ήταν η Μύρινα κόρη του βασιλιά της Ιωλκού Κρηθέα [4], πόλη που πήρε το όνομα της, ενώ σύζυγος της ήταν ο Θόας. Κόρη τους ήταν η Υψιπύλη, η οποία έσωσε τον πατέρα της, όταν οι γυναίκες σκότωσαν όλους τους άντρες του νησιού, φυγαδεύοντας τον κρυφά σε ένα πιθάρι το οποίο πέταξε στην θάλασσα, ώστε να μπορεί να επιπλέει. 

Στο νησί όλοι οι άντρες είχαν πλέον φονευθεί. Η Αφροδίτη μετανοιωμένη φρόντισε ύστερα από μια σφοδρή θαλασσοταραχή να αναζητήσουν καταφύγιο στη Λήμνο οι Αργοναύτες. Όταν όντως ο Ιάσωνας βρέθηκε στην Λήμνο με τους πενήντα Αργοναύτες, τιμήθηκε από τη βασίλισσα Υψιπύλη η οποία διοργάνωσε και αγώνες προς τιμήν τους, καθώς οι Αργοναύτες έμειναν για δύο χρόνια στο νησί. Η τιμωρία της Αφροδίτης είχε παρέλθει και οι Λημνίες σύναψαν ερωτικές σχέσεις με τους Αργοναύτες.

Οι αγώνες που έγιναν ήταν σημαντικοί, καθώς η Αργώ είχε ως πλήρωμα ξακουστούς ήρωες της εποχής εκείνης. Στο αγώνισμα του δίσκου νίκησε ο Τελαμώνας πατέρας του Ομηρικού ήρωα Αίαντα, στο ακόντιο ο Λυγκέας, στον δρόμο ο Ζήτης, και στο άλμα ο Κάλαϊς. Ο Πηλέας, όμως πατέρας του Ομηρικού ήρωα Αχιλλέα, νίκησε στην πάλη και βγήκε δεύτερος σε όλα τα άλλα αγωνίσματα. Ο Ιάσονας θέλοντας να τιμήσει ξεχωριστά τον Πηλέα, σκέφτηκε να συνδυάσει τα πέντε αγωνίσματα σε ένα, υπολογίζοντας πως όλοι είχαν από μία νίκη, αλλά ο Πηλέας εκτός από τη νίκη του στη πάλη, ήταν και δεύτερος σε όλα τα άλλα αγωνίσματα. Τον βράβευσε λοιπόν με ξεχωριστό έπαθλο, αναγνωρίζοντάς τον ως τον πιο ικανό άνδρα από όλους τους άλλους που είχε μαζί του. Από τότε ξεκίνησαν οι αγώνες του πεντάθλου [5].

Πριν κλείσω θα ήθελα να αναφερθώ στο Κουκονήσι στο ν’σούδ’ (>νησούδι, δηλαδή νησάκι), όπως αποκαλείται στην Λημνία ντοπιολαλιά, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στο χωρίο μας, και υποθέτω πως πολλοί λίγοι γνωρίζουν την ιστορική και αρχαιολογική ιστορία του.Το Κουκονήσι βρίσκεται στα δεξιά του κεντρικού δρόμου λίγο πριν την είσοδο του Μούδρου. Σε παλαιότερες ξένες χαρτογραφήσεις της Λήμνου η νησίδα σημειώνεται με το όνομα Ispatho, Ispatha, δηλαδή η Σπάθα.

Σύμφωνα λοιπόν με τον θρύλο, στο νησί κατοικούσαν στα πολύ παλαιά χρόνια, οι Κούκονες, οι οποίοι ήταν πελώριοι και άγριοι. Ζούσαν απομονωμένοι στο νησάκι χωρίς να έχουν σχέσεις με τους υπόλοιπους κατοίκους της Λήμνου. Τους έτρεμαν όλοι γιατί δεν ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι, ήταν παράξενοι πελώριοι και άγριοι. Πέρασαν όμως τα χρόνια, κι αυτοί δεν είχαν πάρε δώσε με κανέναν στη Λήμνο. Κλειστήκαν μια μέρα στα σπίτια τους και δε ξαναβγήκαν. Σιγά σιγά πέθαναν όλοι.

Ο θρύλος έχει ενδιαφέρον, αν συνδυαστεί με τους Κίκονες, λαό της Θράκης, τους οποίους αναφέρει ο Όμηρος (Ιλιάδα Β 846, Οδύσσεια ι 39) ως συμμάχους των Τρώων και ο Ηρόδοτος ως τους πρώτους αμπελουργούς της Θράκης. Γενάρχης τους θεωρείτο ο Κίκων, γιος του Απόλλωνα και της Ροδόπης. Δεδομένου ότι Θρακικά φύλα είχαν εγκατασταθεί στο νησί, ίσως στο τοπωνύμιο και στο θρύλο επιβιώνει η ανάμνηση της παρουσίας του αρχαίου αυτού θρακικού φύλου στη Λήμνο.

Όσον αφορά τις ετυμολογίες του ονόματος του νησιού, τρείς είναι οι πιθανές ετυμολογικές εκδοχές. Η πρώτη είναι η προφανής, προέρχεται δηλαδή από το γνωστό πτηνό. Η δεύτερη αφορά , τη λέξη κούκ(κ)ος στη μεταφορική χρήση της στο Λημνιακό αγροτικό ιδίωμα, που σημαίνει τους λιθοσωρούς που στήνονται στα αγροτεμάχια ως οροθέσια. Έτσι, Κουκονήσι θα σήμαινε η νησίδα με τους πολλούς λιθοσωρούς, τους κούκους.

Η Τρίτη, αφορά μία ντόπια παρετυμολογία σύμφωνα με την οποία το όνομα του ίσως προέρχεται από το χαρέμι ενός Μπέη του γειτονικού Μούδρου, ο οποίος είχε εγκαταστήσει στο Κουκονήσι τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τις κοκόνες του, τις γυναίκες δηλαδή του χαρεμιού του (κοκόνα> Κοκονήσι> Κουκονήσι).

Οι ανασκαφές, στο Κουκονήσι ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1992, από τον Λημνιό αρχαιολόγο Χρήστο Μπουλώτη, και αποκάλυψαν ένα σπουδαίο προϊστορικό κέντρο, εξίσου σημαντικό της Πολιόχνης. Ο προϊστορικός οικισμός στο Κουκονήσι αποτελούσε θαλάσσιο σταυροδρόμι και ασφαλές αγκυροβόλιο [6], ευρισκόμενο απέναντι από την αρχαία Τροία. 

Με την παρακμή της Πολιόχνης και, ενδεχομένως, της Μύρινας αρχίζει να ακμάζει το Κουκονήσι. Προβάλλει ως το σημαντικότερο Λημνιακό κέντρο της περιόδου αυτής και αναπτύσσεται συγκεντρώνοντας πληθυσμό -τεχνίτες, εμπόρους κλπ- από τις δυο άλλες πόλεις του νησιού. Προς το τέλος της περιόδου, γύρω στα 1600-1500 π.Χ., αποτελεί το σημαντικότερο χώρο μόνιμης εγκατάστασης των Μυκηναίων στη Λήμνο οι οποίοι δημιουργούν εμπορικούς σταθμούς σε διάφορα σημεία της Λήμνου (Ηφαιστία, Πολιόχνη), αλλά φαίνεται πως επιλέγουν το ασφαλέστερο Κουκονήσι για μόνιμη εγκατάσταση.

Η Λήμνος είναι ένα ευλογημένο νησί, με έφορο έδαφος, εξαιρετικές φυσικές ομορφιές και παραλίες, μοναδικούς βιότοπους, μοναδική ιστορία και μυθολογία, και σπουδαία γεωστρατηγική θέση. Για να προβληθούν όλα αυτά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νησιού θα πρέπει, τόσο οι τοπικοί άρχοντες, όσο και οι κάτοικοι της, να γνωρίσουν την ιστορία τους, ώστε να διεκδικήσουν από την κεντρική εξουσία, ότι τους αναλογεί, και να αξιοποιηθεί τουριστικά το νησί.

Στην αξιοποίηση αυτή, θα πρέπει να δοθεί έμφαση τόσο στο Φυσικό περιβάλλον, όσο και στην μοναδική πολιτισμική κληρονομία του νησιού η οποία δεν έχει αναδειχθεί όσο θα έπρεπε.

Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας και καλώ τις τοπικές αρχές να μελετήσουν την πιθανότητα τοποθέτησης αγάλματος του Ήφαιστου στην Λήμνο. Είναι άξιο απορίας να υπάρχουν αγάλματα του Ήφαιστου σε πόλη των Η.Π.Α (Αλαμπάμα), και στη Τσεχία (Μπλάνσκο), και να μην υπάρχει στο αγαπημένο του νησί.!

Κλείνοντας θα ήθελα να υπενθυμίσω πως η Λήμνος μπορεί να ήταν η κατοικία και του Θεού ύπνου, στην αρχαιότητα σήμερα όμως οφείλουμε όλοι να αφυπνιστούμε αναδεικνύοντας τον καλύτερο μας εαυτό, ώστε η Λήμνος να γίνει το νησί το ονείρων, για όσο το δυνατό περισσότερους επισκέπτες. 
-----------------------
1. Η Λήμνος είναι το όγδοο μεγαλύτερο νησί, και το πιο επίπεδο νησί του Αιγαίου.Από την αρχαιότητα ήταν ο σιτοβολώνας της αρχαίας Αθήνας και αργότερα έγινε ο προμηθευτής σιταριού της αυτοκρατορικής αυλής του Βυζαντίου.Για το όνομα της Λήμνου, δύο ερμηνείες. Σύμφωνα με την πρώτη , το όνομα της προέρχεται από το ρήμα «λείβω» που σημαίνει «λιμνώδης», αυτή δηλαδή που έχει πολλά ύδατα (λίμνη, λημνιώνας σήμερα), και η δεύτερη από το «λήιον πεδίον», δηλαδή την πολύ πλούσια πεδιάδα.

2. Η πρώτη, ανθρώπινη παρουσία στη Λήμνο, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, μαρτυρείται με μια εγκατάσταση τροφοσυλλεκτών, ψαράδων και κυνηγών της παλαιολιθικής εποχής (περίπου 12000 π.Χ.), που εντοπίσθηκε στη θέση Ουριακός της παραλίας Λουρί (στην ανατολική εξωτερική ακτή του κόλπου του Μούδρου).

3. Σύμφωνα με τον Όμηρο ο Ήφαιστος ήταν γιός του Δία και της ήρας. Σύμφωνα με άλλες πηγές όμως η Ήρα, ανταγωνιζόμενη τον σύζυγό της για την παρθενογένεση της Αθηνάς, συνέλαβε τον Ήφαιστο μόνη της. Βλέποντάς τον όμως κουτσό και παραμορφωμένο τον έριξε από τις κορυφές του Ολύμπου, την κατοικία που μοιραζόταν με τον Δία, αμέσως μετά τη γέννησή του, επειδή ντρεπόταν για την άσχημη εμφάνισή του. Ο θεός σώθηκε από την Ωκεανίδα Ευρυνόμη και τη μητέρα του Αχιλλέα, τη Νηρηίδα Θέτιδα, που τον φρόντισαν για εννιά χρόνια. Έφτιαξε το πρώτο του σιδηρουργείο στον βυθό του Αιγαίου, όπου έμαθε να κατεργάζεται τα μέταλλα, τον χρυσό, το ασήμι, το σίδερα και σφυρηλάτησε εκπληκτικά αντικείμενα για τις δύο θεές Η Ήρα, ζηλεύοντας τα κοσμήματα της Θέτιδας, ρωτούσε επίμονα τη Νηρηίδα για την προέλευσή τους. Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, η Ήρα πήρε τον Ήφαιστο στον Όλυμπο, όπου του διέθεσε ένα σιδηρουργείο με είκοσι φυσερά και την Αφροδίτη ως σύζυγο. Τότε Ήφαιστος μηχανεύτηκε τέχνασμα για να γυρίσει στον Όλυμπο. Έστειλε στην Ήρα ως δώρο έναν εκθαμβωτικό χρυσό θρόνο, απόδειξη ότι συγχωρούσε στη μητέρα την απόρριψη που έδειξε προς το όχι όμορφο παιδί και τη ρίψη από τον Όλυμπο. Εκείνη δέχτηκε, και μάλιστα με χαρά το δώρο, αλλά μόλις κάθισε σε αυτόν παγιδεύτηκε από αόρατα δεσμά,

4. Η ίδρυσή της Μύρινας ανάγεται στο 12ο ή 13ο αιώνα π.Χ., εποχή που στη Λήμνο κυριαρχούσαν οι Μινύες και πιθανότατα τότε χτίστηκε και το πρώτο κάστρο.

5. Γράφει σχετικά ο Λημνιός Φιλόσοφος Φλάβιος Φιλόστρατος στο έργο του «Γυμναστικός»: «Ο Τελαμώνας επικρατούσε στη δισκοβολία, ο Λυγκέας στον ακοντισμό και οι γιοι του Βορέα (Ζήτης και Κάλαϊς) στο δρόμο και στο άλμα. Ο Πηλέας ήταν δεύτερος σε όλα αυτά, αλλά τους νικούσε όλους στην πάλη. Λένε λοιπόν, πως κατά την τέλεση των αγώνων στη Λήμνο, ο Ιάσονας, προς χάρη του Πηλέα, αθλοθέτησε ένα επιπλέον έπαθλο για το νικητή του συνδυασμού των πέντε [αγωνισμάτων]. Έτσι, ο Πηλέας κατέκτησε τη νίκη.»

6. Τη γεωγραφική εμπλοκή της Λήμνου στο ευρύ δίκτυο διακίνησης μετάλλων, που ήταν το μεγάλο ζητούμενο της εποχής, υποδηλώνει και η στάθμευση των Αργοναυτών κατά το πολυθρύλητο ταξίδι τους προς την Κολχίδα για την απόκτηση του χρυσόμαλλου δέρατος, την αναζήτηση δηλαδή χρυσού στις εσχατιές του Εύξεινου Πόντου.

Η μεγαλύτερη ενέργεια είναι η αγάπη

Ξεκινήσαμε σ’ ένα ταξίδι αναζήτησης, ο καθένας αγκαλιάζοντας τα δικά του ιδανικά. Συντροφιά μας πάντα η τόλμη, το κουράγιο και η αυτοπεποίθηση. Διανύσαμε δρόμους, κάναμε φίλους, γνωρίσαμε ανθρώπους, αγαπήσαμε. Μα ο σκοπός μας ήταν πάντοτε η αγάπη. Αυτή που αγαλλιάζει την ψυχή μας, που αναβλύζει τα πνευμόνια μας με χιλιάδες αρώματα. Την βρήκαμε, την χάσαμε, την ξαναβρήκαμε, την ξαναχάσαμε. Μα η ψυχή μας δεν το βάζει κάτω, γιατί στην ουσία αυτή ήταν, είναι και θα είναι η τροφή της. Αγάπη και ξερό ψωμί. Αυτός είναι ο πλούτος κι ας ψάχνουν κάποιοι να ανακαλύψουν πώς μετέτρεπαν οι αλχημιστές το μέταλλο σε χρυσό. Ποτέ δεν το έκαναν αυτό οι αλχημιστές. Αυτό που μετέτρεπαν ήταν τα αρνητικά συναισθήματα σε θετικά. Μετέτρεπαν την κακία και το μίσος σε αγάπη, κατανόηση, ευγένεια, συμπόνοια. Αυτό είναι το ταξίδι της ζωής μας στην ουσία. Να ανακαλύψεις ότι καλό σου έχει δοθεί (γιατί σου έχει δοθεί) και να απορρίψεις ότι σου κάνει κακό. Δεν είναι δύσκολο, ξέρεις, απλά χρειάζεται δουλειά με τον εαυτό σου, αυτοσυγκέντρωση και αυτογνωσία.

Στην ουσία προβλήματα δεν υπάρχουν, όλα το μυαλό τα δημιουργεί, γιατί δουλεύει ασταμάτητα. Για σκέψου κάποιο θέμα, κάποιο πρόβλημα που είχες πέρυσι ή και παλιότερα, ίσως δεν θυμάσαι κιόλας. Υπήρχε, απλά τώρα δεν το θυμάσαι. Που πήγε; Εξαφανίστηκε, χάθηκε; Απλά το προσπέρασε ο χρόνος. Έχει πάψει να υφίσταται και πλέον δεν σ’ απασχολεί. Γιατί κατ’ ουσίαν δεν ήταν πρόβλημα, ήταν γέννημα μυαλού και σκέψης. Κι αν τώρα κάτι σου φαντάζει πρόβλημα μεγάλο, βγες και πήγαινε ψηλά στον λόφο και κοίταξέ το πάλι. Είδες τι μικρό που φαντάζει από εκεί ψηλά; Ούτε καν φαίνεται. Όπως αν κοιτάξεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη από απόσταση αναπνοής και δεν δεις τίποτα, αλλά αν πας 3 μέτρα μακριά, θα δεις ένα τόσο δα μικρό είδωλο.

Γι’ αυτό πρέπει να φροντίζουμε την ψυχούλα μας και να μην την βαραίνουμε με ασήμαντα και ανούσια θεματάκια, με άγχη ή με αρνητικά συναισθήματα. Και ποια είναι αυτά; Είναι διαφορετικά για τον καθένα. Π.χ. με είπε ο άλλος ηλίθια. Ε... και; Είσαι; Γιατί αν το πιστέψεις θα είσαι κιόλας. Άστον να ‘χει κάτι να λέει, ίσως δεν έχει με τι να ασχοληθεί. Το θέμα είναι τι πιστεύεις εσύ κι όχι τι πιστεύει ο άλλος για σένα.

Κι αν η αγάπη αγκαλιάσει την ψυχή σου, θα δεις ότι κανένα αρνητικό συναίσθημα δεν θα γεννηθεί. Δεν θα αισθανθείς ούτε μίσος, ούτε κακία, ούτε μιζέρια ξανά ποτέ. Γιατί όλα αυτά σου κλέβουν ενέργεια και σου δημιουργούν προβλήματα. Ενώ η αγάπη και όλα τα επακόλουθά της αποθηκεύει ενέργεια και δημιουργεί ευφορία. Η αγάπη είναι ενέργεια από μόνη της.

Ανθρώπινη Σεξουαλικότητα

Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν εμπίπτει σε εξ ορισμού αναφορές από εγκυκλοπαίδειες ούτε θα υπάρξει ποτέ μια μόνο τυποποιημένη απάντηση στη ερώτηση τι πραγματικά είναι. Διαμέσου των χρόνων, αρκετοί φιλόσοφοι, βιολόγοι, γιατροί, ψυχολόγοι, και ακαδημαϊκοί σ' ολόκληρο τον κόσμο έχουν καταπιαστεί μ' αυτό το θέμα το οποίο είναι σαν ένα ρολόι χεριού.

 

Βλέπεις τους δείκτες, τους αριθμούς, ακούς τον χαρακτηριστικό ήχο των γραναζιών, βλέπεις το αποτέλεσμα. Μπορείς να προσπαθήσεις να φέρεις στο μυαλό σου την εικόνα πολλών μικρών τροχαλιών να γυρίζουν δεξιά και αριστερά, κι όσο προσπαθείς να το καταλάβεις τόσο σε μαγεύει η απλότητα, η ομορφιά και συνάμα η πολυπλοκότητα του.

 

Κατά τον διάσημο ψυχολόγο Abraham Maslow, η σεξουαλική ανάγκη βρίσκεται στις πρωταρχικές ανάγκες του ανθρώπου, είναι δηλαδή ισότιμη της πείνας και της δίψας και όλων των υπόλοιπων βιολογικών αναγκών που μπορούν να προσφέρουν στον άνθρωπο την επιβίωση.

 

Όπως αναφέρει στη θεωρία του ο Maslow, το πεινασμένο άτομο, και γενικά το άτομο που δεν έχει ικανοποιήσει τις πρωταρχικές του ανάγκες, δεν μπορεί να ανέλθει σε ανώτερα επίπεδα ψυχολογικών και υπαρξιακών αναγκών, όπως είναι η αγάπη, η συντροφικότητα, η φιλία, η επαγγελματική και κοινωνική επιτυχία, η έφεση στις τέχνες, το ρομαντισμό, το διαλογισμό και την αυτοπραγμάτωση.

 

Με βάση την πιο πάνω θεωρία μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το σεξουαλικά στερημένο άτομο δεν μπορεί πραγματικά να αγαπήσει γιατί η στέρηση, του στερεί τη διαύγεια του πνεύματος και την καθαρή αντίληψη που χρειάζεται για να αναπτύξει δευτερογενείς ψυχολογικές ανάγκες απαραίτητες για μια υγιή σχέση όπως είναι η αγάπη και η συντροφικότητα.

 

Κατά τον πατέρα της ψυχαναλυτικής θεωρίας Sigmund Freud, η σεξουαλική ανάγκη είναι ενέργεια που ενεργοποιείται από πολύ νωρίς στην ηλικία και επιτρέπει στους ανθρώπους να ελκύονται μεταξύ τους. Η ενέργεια αυτή που δεν εκτονώνεται, μεταβάλλεται σε απωθημένη ενέργεια και καταφέρνει να βρει διεξόδους μέσα από εξειδικευμένες μορφές ερωτικής έκφρασης, όπως είναι τα ερωτικά λόγια, η ποίηση, τα ερωτικά τραγούδια, ο ερωτικός χορός, και γενικά οι τέχνες, η ονειροπόληση και τα όνειρα.

 

Κατά την ίδια θεωρία, σεξουαλική ηδονή που δεν ικανοποιείται μετατοπίζεται στη ηδονή που επιφέρει το κυνήγι και το μάζεμα του χρήματος από τους άντρες, και η κατανάλωση γλυκών και άλλων λιχουδιών από τις γυναίκες. Γενικά το σεξουαλικά στερημένο άτομο μπορεί να καταντήσει ένα είδος άπληστου, κτητικού και υπερκαταναλωτικού ατόμου, που εξυπηρετεί το σύγχρονο καπιταλιστικά σύστημα.

 

Πότε εμφανίζεται η σεξουαλικότητα

Η σεξουαλική ανάγκη εμφανίζεται από την παιδική ηλικία μέσα από λανθάνουσες σεξουαλικές εκφράσεις, όπως είναι η τριβή και η επίδειξη των γεννητικών οργάνων, και ολοκληρώνεται ως βιοψυχική ανάγκη με την είσοδο του παιδιού στην εφηβεία. Έχει παρατηρηθεί ότι οι σεξουαλικές ανάγκες είναι ίσες μεταξύ αντρών και γυναικών.

 

Πρόσφατες όμως εξελίξεις στη επιστήμη της Ψυχολογίας αναφέρουν ότι η γυναίκα μπορεί να διεγείρεται πιο εύκολα από τον άντρα και ότι διαθέτει περισσότερες σεξουαλικές ικανότητες όπως είναι οι πολλαπλοί οργασμοί, κάτι που δεν μπορεί να πετύχει ένας άνδρας. Αυτό όμως που παρατηρείται είναι ότι στους άντρες επιτρέπεται να εκφράζουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες ενώ οι γυναίκες που τις εκφράζουν μπορεί να θεωρηθούν ανήθικες, λάγνες και αμαρτωλές.

 

Η σεξουαλικότητα που περιβάλει τον άνθρωπο είναι όλο το ψυχικό, πνευματικό και φυσικό φάσμα που αγκαλιάζει τη ζωή όταν οι άνθρωποι εκφράζονται ερωτικά. Το σεξ μπορεί να είναι η τελική φάση της σεξουαλικότητας, της γενικότερης δηλαδή ερωτικής εμπειρίας των ανθρώπων η οποία μπορεί να εκφράζεται στη ζωή μέσα από αναρίθμητους τρόπους και ποικίλες μεθόδους.

 

Η σεξουαλικότητα είναι το ψυχικό, πνευματικό και φυσικό μέσο που βοηθά δυο ανθρώπους να αγαπηθούν, να επικοινωνήσουν ερωτικά, να γνωριστούν σωματικά και να μιλήσουν με τη γλώσσα του σώματος, των αισθήσεων και των αισθημάτων. Εάν το σεξ αναφέρεται κυρίως στη σωματική επαφή και φυσική ευχαρίστηση που πραγματώνεται μέσα σε λίγη ώρα, η σεξουαλικότητα είναι η ατέρμονη ψυχική επαφή και η πνευματική ευχαρίστηση που αναδύεται μέσα από τη συνεχή ερωτική επικοινωνία δυο ανθρώπων.

 

Το σεξ δεν θα ήταν ποτέ ευχάριστη εμπειρία χωρίς τη σεξουαλικότητα, το πρελούδιο δηλαδή του σεξουαλικού ερωτισμού, μέσα στο οποίο οι ερωτευμένοι ανταλλάζουν ματιές, αφιερώνουν τραγούδια, γράφουν στίχους, στέλνουν λουλούδια, μοιράζονται τη μπανιέρα, πηγαίνουν σινεμά, τρων το βράδυ με κεριά, φιλιούνται στον καναπέ ή στο παγκάκι του πάρκου, προκαλούν και προσκαλούν σεξουαλικά το ταίρι τους, περπατούν αγκαλιασμένοι στη βροχή, μιλούν για τον έρωτα, παίζουν, συζητούν για το σεξ.

 

Για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα θα πρέπει πρώτα να υπάρξει η έλξη προς τον ερωτικό σύντροφο. Η σεξουαλική αυτή έλξη είναι πολλές φορές ανεξήγητη. Μια δύναμη που μας κάνει να νιώθουμε ότι κάποιο πρόσωπο μας αρέσει και μας ενδιαφέρει. Θέλουμε να κάνουμε έρωτα μαζί του, ή έστω απλά νιώθουμε την ανάγκη να το αγγίξουμε, να το φιλήσουμε και να το κάνουμε να νιώσει όμορφα.

 

Βιολογική και ψυχολογική έλξη

Έχοντας αναφερθεί πιο πάνω στη σεξουαλική έλξη των ανθρώπων δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο συνδυασμό της βιολογικής και ψυχολογικής έλξης ενός ατόμου που δεν είναι άλλο από τον έρωτα τον οποίο ζουν οι άνθρωποι που νιώθουν και είναι πραγματικά ερωτευμένοι. Στην εφηβεία ο έρωτας είναι δυνατό αίσθημα και έντονη ανάγκη που πηγάζει κυρίως μέσα από τη βιολογική ανάγκη του σεξ. Ενώ για τις μεγαλύτερες ηλικίες ο έρωτας συνήθως είναι το κράμα και το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων που έχουν σχέση με τις ανάγκες, φιλίας, φροντίδας, συμπαράστασης, επικοινωνίας και σεξουαλικότητας.

 

Ο έρωτας είναι η μοναδική δύναμη η οποία μπορεί να κρατήσει στη ζωή μια στενή αισθηματική σχέση ή ένα γάμο. Η απουσία του έρωτα στη σχέση ενός ζευγαριού, αποτελεί ένα από τους πρωταρχικούς παράγοντες που επιφέρουν την καταστροφή ή τη διάλυση της σχέσης. Πολλοί και ποικίλοι λόγοι στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου μπορεί να οδηγούν στη φθορά του έρωτα. Είναι γι' αυτό το λόγο που εκατομμύρια ζευγάρια κάθε χρόνο, σ' όλο τον κόσμο, αναγκάζονται να χωρίσουν, άλλοι πικραμένοι με τον έρωτα που είχαν και έχει πλέον σβήσει, άλλοι με την ελπίδα να βρουν έναν καινούργιο έρωτα, και κάποιοι άλλοι συνδυάζοντας αυτούς και πολλούς άλλους λόγους.

 

Ο έρωτας όμως κινδυνεύει, γιατί ο άνθρωπος στη σημερινή υλιστική κοινωνία θέτει πολλές φορές πάνω από τον έρωτα το χρήμα, τη δύναμη, την καριέρα και την καταναλωτική επίδειξη, και καταπιάνεται σε συμπεριφορές που παραμελούν κατά κύριο λόγο τη διατήρηση της ερωτικής φλόγας. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα από τις επαγγελματικές, οικονομικές και κοινωνικές υποχρεώσεις, ξεχνά ότι έχει σύντροφο ή αν θυμάται είναι τόσο εξαντλημένος που δεν έχει τη διάθεση ή την ενέργεια να ασχοληθεί.

 

Ο έρωτας είναι συναίσθημα, και σαν συναίσθημα είναι αυθόρμητο. Πηγάζει μέσα από τα ενδόμυχα του ατόμου, πέραν του ελέγχου της λογικής, γι' αυτό και καμία λογική σκέψη δεν μπορεί εύκολα να αλλοιώσει τη δύναμη του, ιδιαίτερα στην περίοδο της εφηβείας. Για το λόγο αυτό, πολλά ζευγάρια που χάνουν τον έρωτα από τη σχέση τους είναι δύσκολο να τον ενεργοποιήσουν ξανά. Ο έρωτας εύκολα σβήνει στην ψυχή κάποιου ανθρώπου όταν νιώσει την αδιαφορία, την αποξένωση, την υποτίμηση, την προσβολή, την απάτη, ή την ταπείνωση από τον άνθρωπο που είναι ερωτευμένος μαζί του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο έρωτας ευδοκιμεί μόνο μέσα σε συνθήκες εκτίμησης, σεβασμού, φροντίδας, ρομαντισμού και αγάπης.

 

Κατά τη διάρκεια της εφηβείας ο έφηβος έχει ταυτόχρονα πολλαπλά συναισθήματα, χαράς, ενεργητικότητας, ενθουσιασμού, προσδοκίας, ανασφάλειας, παρορμητικότητας, μοναχικότητας, υπερευαισθησίας και τόσα άλλα που συντελούν μια μοναδική περίοδο στο αναπτυξιακό του στάδιο. Μέχρι τότε, ως παιδί λειτουργούσε σ ένα επίπεδο σκέψης το οποίο καθοδηγούταν από πραγματικές πληροφορίες, ο τρόπος με τον οποίο σκεπτόταν για τον κόσμο ήταν εγωκεντρικός, καθώς ήταν βασισμένος μόνο σε ότι ήξερε ή ότι είχε δει μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή.

 

Τώρα υπάρχει μια τελείως διαφορετική τροπή στο τρόπο λειτουργίας της σκέψης του που του δίνει τη δυνατότητα να σκεφτεί τι είναι δυνατόν να γίνει και πως μπορεί να αποφασίσει για τους δικούς του προβληματισμούς. Πιο ώριμος τώρα μπορεί να δει τη λογική πλευρά των σχέσεων και να κατανοεί τους γύρω του ανθρώπους. Υπάρχει πλέον μια ηλικιακή κρίση ταυτότητας που τα νέα δεδομένα γύρω από ζητήματα σεξουαλικότητας, η εκτενής ενημέρωση γύρω από το σεξ, η πίεση που ασκείτε από συμμαθητές και φίλους τόσο για ναρκωτικά όσο και για το αλκοόλ, όλα αυτά περιτριγυρίζουν τον δρόμο προς την ασφαλή του μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση.

 

Εφηβεία και ερωτική διέγερση

Είναι φυσιολογικό ένα άτομο, αγόρι ή κορίτσι, από τη στιγμή που εισέρχεται στην εφηβεία να νιώθει ερωτική διέγερση και την ανάγκη για σεξουαλική επαφή. Επειδή όμως στην εφηβική ηλικία η σεξουαλική επαφή δεν μπορεί να εκπληρωθεί άμεσα και συστηματικά, αναπόφευκτα και παρορμητικά καταλήγει στην αυτοϊκανοποίηση. Από τη στιγμή που οι ορμονικές διεργασίες μέσα στο σώμα του έφηβου έχουν ωριμάσει, αυτές από μόνες τους οδηγούν στη σεξουαλική διεργασία η οποία εκτονώνεται μέσα από την αυτοϊκανοποίηση. Η αυτοϊκανοποίηση είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των εφήβων σε όλο τον κόσμο. Εμφανίζεται περίπου στην ηλικία των 12–14 χρόνων και διαρκεί μέχρι την ενηλικίωση.

 

Παλαιότερα ο αυνανισμός θεωρείτο πως ήταν μια ανθυγιεινή πράξη και οδηγούσε το νέο στην εξάντληση και την ασθένεια. Καμία όμως επιστημονική έρευνα δεν απέδειξε κάτι τέτοιο. Η μόνη περίπτωση όπου ο αυνανισμός μπορεί να επηρεάσει τη ψυχολογική κατάσταση του ατόμου είναι όταν νιώθει τύψεις και ενοχές γι' αυτό που κάνει, διότι δέχεται συνεχώς τις παρατηρήσεις και τις απειλές των γονιών, των μεγαλυτέρων ή ακόμα και των φίλων του, ότι αυτό που κάνει είναι ανήθικο.

 

Νέες οι οποίες μεγαλώνουν μέσα σε υπερηθικές και υπεραυστηρές οικογένειες, έχουν πολλές πιθανότητες να αναπτύξουν ψυχολογικά προβλήματα λόγω τύψεων από την αυτοϊκανοποίηση. Η αυτοϊκανοποίηση κυριαρχεί στην περίοδο της εφηβείας κι ενόσω το νέο άτομο δεν έχει μια μόνιμη σεξουαλική σχέση. Ο αυνανισμός μειώνεται σημαντικά από τη στιγμή που το άτομο ενηλικιώνεται και αποκτά μια μόνιμη σχέση. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις όπου το ενήλικο άτομο, άντρας ή γυναίκα, σε περιπτώσεις όπου απουσιάζει η σεξουαλική σχέση να οδηγείται ξανά, ή για πρώτη φορά στην αυτοϊκανοποίηση.

 

Υπάρχουν έφηβες που στη φάση να προχωρήσουν σε σεξουαλικές σχέσεις αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της παρθενίας. Πολλές κοπέλες, και στη δική μας κοινωνία, αντιμετωπίζουν έντονη οικογενειακή και κοινωνική πίεση και προτροπές όπως διατηρηθούν πριν το γάμο τους αγνές και αμέτοχες σε οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή που να οδηγήσει στη ρήξη του παρθενικού υμένα.

 

Αυτό προκαλεί στη έφηβη έντονο άγχος και αιτία νευρικότητας. Ο φόβος του πόνου της πρώτης επαφής, που υπερβάλλεται πολλές φορές από καλοπροαίρετους, χειροτερεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, Αυτός ο φόβος και το άγχος μπορούν να μεταφερθούν στη πρώτη σεξουαλική προσπάθεια, με αποτέλεσμα την αποτυχία, ή την μη ικανοποιητική διέγερση και ικανοποίηση. Ο άντρας που ζητά δείγμα παρθενίας από τη γυναίκα του, είναι συνήθως τύπος συντηρητικός και αυταρχικός. Δεν εκτιμά ή δεν σέβεται επαρκώς τη γυναίκα, τη θεωρεί κατώτερο όν, και γενικά υποτιμά το γυναικείο φύλο.

 

Στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπου η σεξουαλική ζωή δεν απαγορεύεται στα νεαρά άτομα, έχει παρατηρηθεί ότι οι νέοι κάτω των 16 χρόνων συνήθως περιορίζονται στο φιλί και στα χάδια από τη μέση και πάνω ενώ σπάνια προχωρούν στη συνουσία. Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι ενώ τα αγόρια επιμένουν και πιέζουν τα κορίτσια για ολοκληρωμένη επαφή, εντούτοις τα κορίτσια ελέγχουν την κατάσταση και προσπαθούν να συγκρατήσουν το φίλο τους. Πολλά νέα άτομα στην Ευρώπη, ακόμη και σήμερα βιώνουν την πρώτη σεξουαλική τους επαφή μετά τα 18 τους χρόνια.

 

Στην πρώτη σεξουαλική της επαφή, συνήθως η κοπέλα αποτυγχάνει στο να ικανοποιηθεί λόγω άγχους και φόβου ότι θα πονέσει ή και τύψεων για την πράξη που κάνει, εάν προέρχεται από πολύ ηθική οικογένεια. Εάν δεν υπάρχουν αυτά τα αρνητικά στοιχεία, τότε και τα δυο νέα άτομα μπορούν να βιώσουν μια ευχάριστη εμπειρία. Ένας άλλος λόγος της μη σεξουαλικής ικανοποίησης της νέας στις πρώτες της σεξουαλικές εμπειρίες είναι και η απειρία και βιασύνη των νέων, που έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να βοηθήσουν την φίλη τους να ηρεμήσει και να χαλαρώσει.

 

Πολλές νέες αναφέρουν ότι πριν τις ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις μπορούσαν να νιώσουν ηδονή και ικανοποίηση έστω και ότι χρησιμοποιούσαν μόνο χάδι και φιλί, γιατί τα αγόρια ήταν πιο τρυφερά. Όταν όμως προχώρησαν στις σεξουαλικές σχέσεις τα αγόρια προτιμούσαν να προχωρήσουν γρήγορα στη συνουσία και την εκσπερμάτωση, χωρίς να έχει διεγερθεί ικανοποιητικά η κοπέλα.

 

Φυσική έλξη

Στη φυσική έλξη σοβαρό ρόλο παίζει η εμφάνιση των δυο ανθρώπων με την έννοια ότι άσχετα από την εμφάνιση τους και οι δύο νιώθουν να ελκύονται σωματικά προτού γνωριστούν ψυχικά ή πνευματικά. Θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε ότι δυο άνθρωποι ελκύονται σωματικά γιατί εμφανισιακά νιώθουν να αρέσει ο ένας στον άλλο άσχετα εάν η εμφάνιση τους δεν εκπληρώνει τα κοινωνικά στερεότυπα.

 

Στις συντροφικές σχέσεις απαραίτητη προϋπόθεση είναι η φυσική έλξη μεταξύ δυο ανθρώπων. Η απουσία τη φυσικής έλξης σε παντρεμένα ζευγάρια οδηγεί συνήθως στη σεξουαλική αδιαφορία και τη σεξουαλική ανορεξία. Αυτό συνήθως οφείλεται στην αδιαφορία του ατόμου όσον αφορά τη σωματική του εμφάνιση και μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο στην απώθηση παρά στην έλξη.

 

Η σεξουαλική έλξη από μόνη της δεν είναι αρκετή για να κρατήσει μια σχέση γιατί απαιτούνται πολλά άλλα συστατικά που πλάθουν τη συντροφική αγάπη, όπως η πνευματική και ψυχολογική επικοινωνία, η φιλία, ο σεβασμός, η υπευθυνότητα, η συνέπεια, ο συμβιβασμός, η ανοχή, η προσφορά, η συμπαράσταση, η εμπιστοσύνη κλπ.

 

Ένα ερωτευμένο ζευγάρι, για παράδειγμα, διαπιστώνει μετά από ένα χρονικό διάστημα συμβίωσης ότι το μόνο κοινό ενδιαφέρον που υπάρχει στη σχέση τους είναι η σεξουαλική έλξη ενώ για όλα τα υπόλοιπα διαφωνούν και συγκρούονται. Είναι γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι ιδιαίτερα μετά το γάμο τους δε δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην περιποίηση του σώματος τους και έτσι υπάρχουν πιθανότητες να δημιουργηθεί απώθηση αντί έλξη μεταξύ του ζευγαριού. Αυτό είναι επικίνδυνο γιατί μπορεί σιγά-σιγά να οδηγήσει στη σεξουαλική αποχή η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει το γάμο και τη σχέση σε αδιέξοδα.

 

Η φυσική έλξη μπορεί να έχει άμεση σχέση με την ομορφιά, μπορεί να μην έχει όμως και καθόλου, γιατί υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους στο τι είναι γι΄ αυτούς ωραίο, και γενικά τι είναι αυτό που τους ελκύει σε κάποιο άτομο. Υπάρχουν περιπτώσεις για παράδειγμα, όπου κάποια άτομα ελκύονται από κοινωνικά χαρακτηρισμένα άσχημα στην εμφάνιση άτομα. Αυτό είναι δείγμα του γεγονότος ότι η ομορφιά είναι έννοια υποκειμενική όσο αφορά τη σεξουαλική έλξη μεταξύ των ανθρώπων.

 

Σεξουαλική επαφή σ' ένα παντρεμένο ζευγάρι

Η σεξουαλική στέρηση στην περίοδο της εφηβείας οδηγά πολλά νέα άτομα στο γάμο ώστε να μπορούν με τρόπο κοινωνικά και ηθικά αποδεκτό να έχουν ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις. Σοβαρό ρόλο στη φάση αυτή παίζουν οι γονείς οι οποίοι πιέζουν ιδιαίτερα τις κόρες στον αρραβώνα για να μπορούν να ελέγχουν τη σεξουαλική συμπεριφορά τους.

 

Το γεγονός αυτό, βέβαια δεν εγγυάται την επιτυχία μιας σχέσης. Πολλές φορές, σύντομα μετά τον αρραβώνα ή το γάμο, μετά τη σεξουαλική εκτόνωση και το σεξουαλικό κορεσμό πολλά ζευγάρια αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τις διαφορές χαρακτήρος και τις προσωπικές τους διαφωνίες. Αυτά τα προβλήματα συνήθως επιλύονται, κυρίως όπου τα άτομα είναι υπεύθυνα και έχουν μάθει στη επικοινωνία, στο διάλογο και κυρίως στη αμοιβαία υποχωρητικότητα, άλλες φορές όμως οδηγούν στη διάλυση του αρραβώνα ή του γάμου.

 

Στη σύγχρονη εποχή, το σεξ είναι πιο πολύ θέμα έκφρασης και επικοινωνίας μεταξύ του ζευγαριού και όχι θέμα τεκνογονίας. Η πίεση για τεκνοποίηση είναι σήμερα πιο πολύ οικογενειακή, και κοινωνική και όχι αυθόρμητη και ενστικτώδης. Το μέγεθος της οικογένειας προγραμματίζεται και υπολογίζεται μέσα από κριτήρια λογικά, κοινωνικά, οικονομικά και άλλες ψυχοκοινωνικές παραμέτρους.

 

Πολλές φορές, η αναβολή στη απόκτηση παιδιού, μπορεί να επιφέρει αργότερα προβλήματα στην τεκνοποίηση. Από τη στιγμή που ένα ζευγάρι υποψιαστεί, ή διαπιστώσει ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην επίτευξη αυτής της βιολογικής ανάγκης και κοινωνικού στόχου, αρχίζει να αναπτύσσεται στο ζευγάρι έντονο άγχος το οποίο μπορεί να δυσχεράνει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα.

 

Υπάρχει η γενική άποψη ότι η συχνή σεξουαλική επαφή σ' ένα παντρεμένο ζευγάρι είναι δείγμα μιας πετυχημένης σχέσης. Η επιστημονική έρευνα δεν τεκμηριώνει αυτή την άποψη. Έχουν εντοπισθεί ζευγάρια τα οποία ενώ βιώνουν έναν αποτυχημένο γάμο ή μια αποτυχημένη σχέση, εντούτοις η σεξουαλική ζωή είναι η μόνη τους διέξοδος και εκτόνωση, και ο μόνος λόγος που διατηρούνται μαζί. Αυτές οι σχέσεις στην πλειοψηφία τους είναι καταδικασμένες γιατί το σεξ, παρόλη τη δυναμική του, δεν μπορεί από μόνο του να αναπτύξει ή να διατηρήσει μια σχέση ή ένα γάμο.

 

Η επιστημονική έρευνα αναφέρει πως τα παντρεμένα ζευγάρια και τα άτομα που συζούν, νιώθουν πως το σεξ στη σχέση τους είναι σημαντικά συνδεδεμένο με τον τρόπο που οι ίδιοι νιώθουν την ίδια τη σχέση τους γενικότερα. Πιο συγκεκριμένα, η σεξουαλική ικανοποίηση και οι σχετικοί παράγοντες όπως η σεξουαλική τρυφερότητα έχουν συνδεθεί με πολλούς δείκτες που μετρούν την ποιότητα της σχέσης, όπως η αγάπη, η αφοσίωση, ακόμη και η προβλεψιμότητα για το μέλλον της ίδιας της σχέσης στον χρόνο. Επίσης έχει αναφερθεί ότι η ποιότητα ενός γάμου, η οποία όπως προαναφέραμε επηρεάζεται σημαντικά από τη σεξουαλική ικανοποίηση που λαμβάνουν και τα δυο άτομα, είναι ο καλύτερος δείκτης ευτυχίας και επιτυχίας.

 

Έχει επίσης ερευνηθεί και αποδειχθεί πως οι άντρες και οι γυναίκες διαφέρουν τόσο στην δίψα για τη συχνότητα της σεξουαλικής πράξης όσο και στην σεξουαλική ικανοποίηση. Οι άντρες και οι γυναίκες εκφράζουν την σεξουαλικότητα τους με διαφορετικούς τρόπους. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα τους δεν είναι επίσης τα ίδια.

 

Σε ότι αφορά της ετεροφυλικές σχέσεις (άντρα με γυναίκα), οι περισσότερες έρευνες δείχνουν ότι οι γυναίκες είναι πιο ικανοποιημένες από τη σεξουαλική τους ζωή παρά οι άντρες, και αυτό εξηγείτε αν λάβουμε υπόψη την αυξημένη επιθυμία των αντρών για περισσότερη συχνότητα και διάρκεια της σεξουαλικής πράξης.

 

Οι γυναίκες αναφέρουν ότι είναι ικανοποιημένες με το ποσοστό της σεξουαλικής πράξης στο γάμο τους αλλά ο μέσος όρος των αντρών επιθυμεί αύξηση της σεξουαλικής δραστηριότητας, καθ' όλα τα στάδια της σχέσης. Οι έρευνες, αναφέρουν επίσης, πως οι γυναίκες είναι αυτές που έχουν περισσότερες απαιτήσεις σε ότι αφορά τη ποιότητα του σεξ, παρά οι άντρες, και γι αυτό βαθμολογούν το σεξ στο γάμο τους πιο κάτω απ' ότι οι άντρες.

 

Οι ομοφυλόφιλοι (άντρες και γυναίκες) δείχνουν τόσο να αποκλίνουν όσο και να συγκλίνουν σε κάποιους τομείς με τους ετερόφυλους σε ότι αφορά τις σεξουαλικές τους σχέσεις. Όντως, λόγο του γεγονότος ότι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις αποτελούνται από άτομα του ίδιου φύλου, η σεξουαλικές τους συμπεριφορές και επιθυμίες βρίσκονται στον υπερθετικό βαθμό.

 

Παρά ταύτα οι ομοφυλόφιλοι άντρες, σε αντίθεση με τους ετερόφυλους, έχουν επτά φορές περισσότερες πιθανότητες να έχουν περισσότερους από ένα ερωτικούς συντρόφους παράλληλα, όπως επίσης και περισσότερες πιθανότητες να δημιουργήσουν ανοικτού τύπου σχέσεις με τους κατ' εξοχήν συντρόφους τους.

 

Όπως και οι άντρες, οι λεσβίες δίνουν την απαραίτητη σημασία στο ρόλο του σεξ μέσα στη σχέση, αλλά σε αντίθεση με τους άντρες, οι σεξουαλικές τους δραστηριότητες δεν έχουν σαν επίκεντρο τα γενετικά όργανα. Παρόλο που υπάρχει από πλευράς επιστημόνων μια συνεχιζόμενη έρευνα σε ότι αφορά τη σύγκριση των ετερόφυλων και λεσβίων γυναικών σε ότι αφορά τη συχνότητα και την ποιότητα των σεξουαλικών δραστηριοτήτων τους, η γενική και αποδεκτή εικόνα σε σχέση με τη κολπική ικανοποίηση, είναι πως σε αντίθεση με τις ετερόφυλες που επικεντρώνονται στο εσωτερικό του κόλπου, οι ομοφυλόφιλες γυναίκες δίνουν έμφαση περιμετρικά της περιοχής. Επίσης, σημαντική είναι η διαπίστωση πως η σεξουαλική δραστηριότητα της λεσβίας έχει σαν έμμεσο στόχο την ενδυνάμωση του συναισθήματος της αγάπης προς και από την ερωτική σύντροφο.

 

Τελειώνοντας, θα ήθελα πολύ απλά να αναφέρω πως ένα θέμα σαν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν μπορεί να εξαντληθεί στα στενά πλαίσια του υπάρχοντος χρόνου. Οι αναφορές που έγιναν πιο πάνω αποτελούν ένα μέρος και μια περίληψη από τις χιλιάδες των ερευνών και μελετών που γίνονται σ' ολόκληρο το κόσμο και έχουν σαν στόχο την εμβάθυνση των γνώσεων μας σ ένα θέμα τόσο περίπλοκο και όμορφο, με δυναμικές που συναρπάζουν όλους τους ανθρώπους.

Η απάντηση στην αχαριστία: Ζήστε με ακεραιότητα, μην απαρνηθείτε τον εαυτό σας

Όπως είπε ο Τολστόι, Μια μεγάλη καρδιά, καμία αγνωμοσύνη δε μπορεί να την κλείσει, καμιά αδιαφορία δε μπορεί να την κουράσει. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλές φορές μπορεί να αισθανθούμε ότι είμαστε μόνοι μας. Παρόλα αυτά πρέπει να γνωρίζουμε ότι το να ενεργεί κανείς με τιμιότητα έχει ένα τίμημα, και αν αυτό μπορεί να είναι ακόμη και η απογοήτευση, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε. Είναι πάντα προτιμότερο να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου παρά να νιώθεις ότι πηγαίνεις ενάντια στα «πιστεύω» σου.

 

Ωστόσο, για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε σε αυτόν τον πολύπλοκο κόσμο και στις καθημερινές σχέσεις μας, είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε μια σειρά από συναισθηματικές και γνωστικές «άγκυρες», τις οποίες οφείλουμε να διατηρήσουμε για να αποφύγουμε τις περαιτέρω καταστροφικές συνέπειες.

 

Επειδή η καλοσύνη δεν είναι συνώνυμη της αφέλειας, αλλά του θάρρους να παραμείνουμε πιστοί στην καρδιά και τις αξίες μας:

• Δεν πρέπει να είμαστε διαρκώς εφησυχασμένοι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή πόνου από το να προσπαθεί κανείς να ευχαριστήσει ολόκληρο τον κόσμο.

• Προσπαθείστε να μην πηγαίνετε ενάντια στις δικές σας ανάγκες για να δράσετε βάσει «αυτού που πιστεύετε ότι οι άλλοι αναμένουν από εσάς». Η ζωή δεν είναι τόσο περίπλοκη.

• Δεν είναι χρήσιμο να παθαίνουμε εμμονή ότι πρέπει να ανταμοιβόμαστε για όσα κάνουμε. Η καλοσύνη δεν απαιτεί αποδείξεις, αρκεί να είναι σύντονη με τις αξίες μας.

• Να θυμάστε ότι η συνεχής προσφορά δεν ενισχύει την αυτοεκτίμηση. Μερικές φορές είμαστε υποχρεωμένοι να θάψουμε τις ψευδαισθήσεις μας. Μην διστάσετε να απομακρύνετε τον εαυτό σας από καταστάσεις που δύναται να σας βλάψουν. Θα κερδίσετε δύναμη και προσωπική ισορροπία.

• Τέλος, είναι σημαντικό να αντιληφθείτε ότι κάποιος που αγνοεί τις καθημερινές μικρές πράξεις αγάπης θα αδιαφορεί και για όλες τις υπόλοιπες, καθώς η πραγματική αγάπη δεν χρειάζεται σπουδαίες πράξεις για να αναγνωριστεί.

Η φιλοσοφική επανάσταση του Υπαρξισμού

Όταν ο Κίρκεγκωρ, ο Δανός φιλόσοφος του δεκάτου ενάτου αιώνα, τοποθέτησε στο επίκεντρο της θρησκευτικής ζωής τον άνθρωπο και τόνισε με αυτή του τη θέση τη σπουδαιότητα της ανθρώπινης ζωής, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τις διαστάσεις που θα έπαιρνε ο υπαρξισμός μέσα στον εικοστό αιώνα, τον τρόπο με τον οποίο θα εξελισσόταν ως φιλοσοφικό ρεύμα πολλά χρόνια αργότερα ο θρησκευτικός υπαρξισμός.

 

Με τον υπαρξισμό οι έννοιες απόκτησαν μια ιδιαίτερη σημασία. Για πρώτη φορά γίνεται λόγος για ελευθερία, ύπαρξη, συνείδηση, πεσιμισμός, νιχιλισμός, ετερότητα, ανθρώπινες δυνατότητες ανακάλυψης της ατομικής υπαρκτικότητας, πέρα από κάθε προκαθορισμένο συστημικό σχέδιο. Για τους υπαρξιστές κάθε ανθρώπινη οντότητα είναι μοναδική και ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να αναλάβει τις ευθύνες του και μέσα από τις αντιφάσεις του να καθορίσει τη θέση του στη ζωή. 

 

Μάρτιν Χάιντεγκερ

Ο Χάιντεγκερ πάλι με το εμβληματικό του έργο «Είναι και ο χρόνος» που παρουσιάστηκε το 1927, άνοιξε το δρόμο του υπαρξισμού στη γερμανική διανόηση μελετώντας την ύπαρξη του ανθρώπου. Για τον Χάιντεγκερ ο άνθρωπος είναι το μοναδικό έμβιο ον το οποίο κατορθώνει να δώσει στη ζωή του ένα ισχυρό νόημα. Κι αυτό φαίνεται σε όλα όσα έχει δημιουργήσει στην τέχνη, τη φιλοσοφία, τη θρησκευτικότητα, την επιστήμη. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος μπορεί να ανακαλύψει μέσα από τη δική του ύπαρξη την αυθεντικότητα του. Μέσα από την γνώση της συνείδησής του την ταύτιση με την πρόοδο και την αλήθεια του. Χρειάζεται όμως να μην αναλώνεται στην καθημερινότητα «επειδή τότε αποφεύγει τις βαθύτερες ανησυχίες και τη διαπεραστική αυτοεξέταση», που είναι απαραίτητη. Βασικές έννοιες του υπαρξισμού μια που το φιλοσοφικό αυτό ρεύμα έχει ως κύριο μέλημά του την ανθρώπινη ύπαρξη και την αναζήτηση της ουσίας της.

 

Είναι η εποχή που το έργο των Νίτσε, Ντοστογιέφσκι και Κάφκα θα νοηματοδοτηθούν εκ νέου και ο Γιάσπερς, κορυφαίος εκπρόσωπος του γερμανικού υπαρξισμού, θα μιλήσει για τη σημασία της διαρκούς ανακάλυψης των ανθρώπινων δυνατοτήτων και την απόρριψη κάθε δόγματος, αφού όλα διαρκώς ανακαλύπτονται ξανά και κάθε αυστηρή τοποθέτηση επί της αλήθειας που αφορά στην ανθρώπινη ύπαρξη είναι καταδικασμένη να περάσει σταδιακά στην ανυπαρξία μέσα από τη διαρκή αναζήτηση νέων αληθειών.

 

Καρλ Γιάσπερς

Είναι η εποχή όπου η έννοια της ελευθερίας και της αυτοθέλητης επιλογής κυριαρχούν. Οι άνθρωποι νιώθουν εσωτερικά τη φωνή της ελευθερίας και αυτήν πρέπει να ακολουθούν, σ’ αυτήν θα πρέπει να λογοδοτούν όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, επιλέγοντας τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργούν και θα ορίζουν τη συμπεριφορά τους και τον προσωπικό τους προσανατολισμό.

 

Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται και ο Γιάσπερς την έννοια της ατομικής ελευθερίας και της υπαρξιακής αναζήτησης, όταν επιμένει να μιλάει για την ανθρώπινη υπόσταση στο πλαίσιο της ελευθερίας και της δυνατότητας επιλογών που αυτή, ως υπέρτατη αξία, δίνει στον άνθρωπο, πέρα και έξω από κάθε σύστημα ή προκαθορισμένο μηχανισμό επιβολής του.

 

Οι υπαρξιστές επιλέγουν το πεδίο στο οποίο θα δράσουν και αυτό δεν μπορεί παρά να προϋποθέτει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως αποτέλεσμα της ατομικής ελευθερίας. Πόσο δεδομένη είναι όμως η ατομική ελευθερία στον εικοστό αιώνα; Ο Σαρτρ θα εμφανιστεί στο χώρο της διανόησης για να επισημάνει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται ακατάπαυστα για να διεκδικήσει τα αυτονόητα και ο αγώνας αυτός είναι ανειρήνευτος και αέναος.

 

Ο Σαρτρ είναι ο άνθρωπος που θα θεμελιώσει στη Γαλλία το κίνημα του υπαρξισμού. Όπως και ο Νίτσε ανήκει κι αυτός στους άθεους υπαρξιστές, αναγνωρίζει όμως πως υπάρχουν δύο σχολές υπαρξιστών, οι Χριστιανοί με κύριους εκπροσώπους τον Γιάσπερς και τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ, τον άνθρωπο που πρώτος εισήγαγε τον όρο «υπαρξισμός» και υπήρξε ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του, και οι άθεοι υπαρξιστές στους οποίους ανήκουν ο Χάιντεγκερ και οι Γάλλοι οπαδοί του κινήματος.

 

Κατά τον Γάλλο φιλόσοφο ο άνθρωπος πρέπει να συνεχίζει να διεκδικεί τις επιλογές του αυτές οτιδήποτε και να συμβαίνει, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αφού η ελευθερία του ανθρώπου απειλείται συνεχώς από την συνύπαρξη του με τους άλλους ανθρώπους. Μόνο η διαρκής δράση μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, καθώς ο άλλος άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να εκμηδενίσει κάθε προσωπικότητα και είναι αυτή η υπαρκτική ετερότητα που πρέπει να γίνεται σεβαστή.

 

Βασικό μέλημα του όμως πρέπει να είναι η υπευθυνότητα. Καθώς η ελευθερία μπορεί να έχει συγκεκριμένα όρια κυριαρχίας, ένα πλαίσιο διαμορφωμένο μέσα από την ύπαρξη του άλλου και γι’ αυτό το λόγο να γίνεται η αφορμή για να εκδηλωθούν οι βαθιές αντιθέσεις που χωρίζουν τους ανθρώπους. Ό,τι μπορεί να έχει κάποια ουσιαστική σημασία για τον έναν πρέπει να έχει και για τον άλλο, Η ελευθερία είναι μια αξία που καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, εξαρτάται απόλυτα από αυτές και εξασφαλίζει την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 

Για τον Σαρτρ η ελευθερία φέρει μαζί της ευθύνες που ενίοτε μπορούν να τρομάξουν τον άνθρωπο στην προσπάθειά του να επιβληθεί στη συνείδηση ενός άλλου. Ωστόσο, αυτό που είναι ουσιώδες είναι ακριβώς η ανάγκη αυτή του ανθρώπου να διατηρήσει την ατομική του συνείδηση και γνησιότητα μια και μόνο έτσι θα εξαφανιστεί κάθε αντίσταση του στον προορισμό του να γίνει ένα συγκεκριμένο ον, το «είναι» μέσα από το «μηδέν». «Ο άνθρωπος είναι αυτό που θέλει να είναι», θα γράψει για να δηλώσει ξεκάθαρα τη θέση του πως άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη ζωή του και είναι αποτέλεσμα προσωπικής του επιλογής να τη διατηρήσει πνευματικά και ηθικά ελεύθερη σε ολόκληρη τη διάρκειά της.

 

Ο Αλμπέρ Καμύ έρχεται με το μύθο του Σισύφου να μιλήσει για τη μοναχικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης σε έναν κόσμο όπου το παράδοξο κυριαρχεί και συνυπάρχει με την ευτυχία αφού το παράλογο γεννάται από αυτήν. Για τον Καμύ ο άνθρωπος γνώρισε το παράλογο για να καταλάβει ότι τελικά δεν είναι ελεύθερος. Αληθινή ελευθερία δεν υπάρχει. Είναι μια ουτοπία και ο άνθρωπος το καταλαβαίνει αυτό όταν αντικρίσει τον παραλογισμό στον οποίο βρίσκεται η ζωή του. Είναι η λύτρωση συνώνυμη με τον θάνατο; Εκεί βρίσκεται η παντοτινή ελευθερία; Για τον Καμύ δεν υπάρχει ελευθερία παρά μόνο στο πνεύμα και αυτό προσπαθεί να δείξει σε όλο του το έργο. Ο Καμύ βλέπει πως ο άνθρωπος είναι βουτηγμένος στον παραλογισμό. Ολόκληρη η ζωή του και όλες του οι επιλογές εντάσσονται αυτοβούλως σ’ αυτόν. Και ο παραλογισμός αυτός είναι αποτέλεσμα των αποφάσεών του να θέτει στόχους και να τους πραγματοποιεί.

 

Ο Καμύ, βαθιά προσηλωμένος στις αξίες του ουμανισμού, κοιτάζει μπροστά και βλέπει τον κόσμο να κλυδωνίζεται ανάμεσα σε φιλοσοφικές θεωρίες που μπορούν να δικαιολογήσουν ακόμη και δολοφόνους στο όνομα της νομιμοποίησης κάθε είδους αδικίας. Και νιώθει τον παραλογισμό της υπαρκτικής ανελευθερίας. Σε αντίθεση με τον Σαρτ, ο Καμύ θα γράψει πως: «Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που αρνείται να είναι αυτό που είναι». Αποφασίζει λοιπόν και αντιστρατεύεται όλες αυτές τις θεωρίες μια και η συνείδησή του δεν μπορεί να αποδεχτεί τη νομιμοποίηση τέτοιων συμπεριφορών, τον ηθικό εκπεσμό των μελλοντικών κοινωνιών την ανηθικότητα της πολιτικής και τη μετατροπή του κράτους σε τυραννικό καθεστώς θηριωδίας. Χρησιμοποιεί το λόγο του ακριβώς για να αποφύγει την επικράτηση του μηδενισμού και να δικαιώσει την ανθρωπιά ως το μόνο μέσο θεμελίωσης μιας μελλοντικής κοινωνικής ηθικής. Αυτό άλλωστε είναι και το κυρίαρχο μήνυμα του ίδιου του υπαρξισμού.

Γνωρίζοντας το σωστό άνθρωπο τη λάθος στιγμή

Ίσως ο σωστός άνθρωπος να ήταν η πρώτη σας αγάπη, ο άνθρωπος που αγαπήσατε βαθύτερα από κάθε άλλον. Ίσως η ένταση και το πάθος που νιώθατε κάθε φορά που εκείνος ή εκείνη βρισκόταν κοντά σας να είναι κάτι που δεν θα μπορέσετε να βιώσετε ξανά. Και αναρωτιόσασταν πώς ένας άνθρωπος μπορεί να νιώσει ταυτόχρονα τόσο χαρούμενος, αλλά και τόσο θλιμμένος.

Η συνάντηση με τον σωστό για εσάς άνθρωπο, τον άνθρωπο που θα λέγατε ότι είναι η αδελφή ψυχή σας, είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που μπορείτε να βιώσετε κατά τη διάρκεια της ζωής σας. Δυστυχώς όμως, αυτή η συνάντηση δεν συμβαίνει πάντα στο σωστό χρόνο. Και αυτή η συνθήκη είναι που προκαλεί πόνο και κάνει τη διαφορά.

Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει σε όλους μας. Και υπάρχουν και άνθρωποι που πιστεύουν ότι αν γνωρίσουμε τον σωστό άνθρωπο που θα αγαπήσουμε με όλη μας την ψυχή, δεν υπάρχει λάθος χρόνος, επειδή και οι δύο πλευρές θα εργαστούν σκληρά για να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία.

Ναι. Αυτό ακούγεται πραγματικά εντυπωσιακό και υπέροχο. Αλλά δυστυχώς, ορισμένες φορές η ζωή έχει απαίσια αίσθηση του χιούμορ και έναν τρόπο να μας υπενθυμίζει ότι η δεν είναι μια ρομαντική κομεντί.

Στην πραγματική ζωή, ως ανθρώπινα όντα είμαστε εξαιρετικά πολύπλοκα κι τείνουμε να περιπλέκουμε κάθε κατάσταση και σχέση μας. Και ακόμα κι αν γνωρίσουμε την αδελφή ψυχή μας, αν εμείς από μόνοι μας δεν βρισκόμαστε στο σωστό μέρος ή αν δεν έχουμε γίνει αυτό που θέλουμε ακόμα, τότε η σχέση είναι δυστυχώς καταδικασμένη.

Οι σχέσεις δεν αποτυγχάνουν πάντα, επειδή ο άνθρωπος με τον οποίο καταλήξατε αποδείχθηκε λάθος για εσάς. Μπορεί να είναι ο σωστός άνθρωπος, αλλά αν εσείς δεν έχετε εξελιχθεί ή δεν τα έχετε βρει με τον εαυτό σας, τότε η σχέση συχνά αποτυγχάνει.

Και αυτό λειτουργεί και από τις δύο πλευρές. Αν ο/η σύντροφός σας δεν είναι σε θέση εκείνη τη χρονική περίοδο να αφοσιωθεί σε μια σχέση, τότε αυτή προφανώς και θα αποτύχει. Και όλοι μπορούμε να βρούμε πολλές δικαιολογίες για τον λόγο που δεν είμαστε διαθέσιμοι για σοβαρή σχέση. Κάποιοι θα πουν ότι χρειάζονται να εστιάσουν πρώτα στην καριέρα τους. Άλλοι θα πουν ότι έχουν την ανάγκη να αποκτήσουν εμπειρίες, να ζήσουν κάποιες περιπέτειες, μέχρι να ηρεμήσουν.

Οι άνθρωποι μπορεί να σας δώσουν πολλές διαφορετικές δικαιολογίες, αλλά η αλήθεια είναι ότι εσείς ή/και ο/η σύντροφός σας δεν είστε σε θέση να αγαπήσετε πλήρως και ολοκληρωτικά. Δεν είστε έτοιμοι να αγαπήσετε τον άλλο με τον τρόπο που χρειάζεται να αγαπηθεί.

Το κύριο πρόβλημα που ανακύπτει όταν γνωρίζετε τον σωστό άνθρωπο είναι ότι εκείνη τη στιγμή μπορεί να μην είστε έτοιμοι να δοθείτε ολοκληρωτικά σε αυτόν. Μπορεί να μην είστε έτοιμοι να κάνετε τους απαραίτητους συμβιβασμούς και να αφήσετε πίσω σας κάποια πράγματα, ώστε να αφοσιωθείτε πλήρως στη σχέση.

Η αγνότερη και βαθύτερη αγάπη υπάρχει όταν και οι δύο σύντροφοι μοιράζονται ένα κομμάτι του εαυτού τους με τον άλλο. Όταν μοιράζονται και αφουγκράζονται τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις επιθυμίες ο ένας του άλλου.

Αλλά τι συμβαίνει όταν είστε με τον σωστό άνθρωπο, αλλά νιώθετε ότι δεν μπορείτε να τον αγαπήσετε με τον τρόπο που αξίζει να αγαπηθεί; Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορείτε και πρέπει να κάνετε – πρέπει να τον αφήσετε να φύγει.

Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που θα χρειαστεί να κάνετε στη ζωή σας, αλλά όταν αγαπάτε πραγματικά κάποιον, θέλετε το καλύτερο γι’ αυτόν, σωστά; Και αν εκείνη την περίοδο δεν είστε ό,τι καλύτερο γι’ αυτόν, τότε χρειάζεται να βάλετε την ευτυχία του πρώτη και να αποχωρήσετε.

Αποφασίζετε να τον αφήσετε να βρει την αγάπη και την ευτυχία που αξίζει με έναν άλλο άνθρωπο, αν και βαθιά μέσα σας γνωρίζετε ότι εσείς οι δύο θα ήσασταν τέλεια μαζί – ίσως να ξαναβρεθείτε, όταν οι συνθήκες θα είναι καλύτερες.

Μέχρι τότε, επιλέξτε να τον αγαπάτε από μακριά. Και ίσως κάποια στιγμή, ο χρόνος γίνει κατάλληλος. Εξάλλου, η αγάπη είναι ένας από τους κύριους σκοπούς της ζωής. Ακόμα κι αν δεν είναι εύκολη υπόθεση για όλους. Αξίζει όμως κανείς να παλεύει γι’ αυτή με κάθε τρόπο.

Διαχειριστείτε την προσωπική σας ζωή

Μπορεί στη δουλειά σας να τα καταφέρνετε μια χαρά και να διαχειρίζεστε τον εαυτό σας θαυμάσια, αν όμως η προσωπική σας ζωή πάει κατά διαόλου, το πιθανότερο είναι πως θα τα χαλάσει όλα. Ποιο το όφελος για κάποιον να φτάσει στην κορυφή, αν αυτό σημαίνει πως θα χάσει τον σύντροφό του ή θα αποξενωθεί από τα παιδιά του; Ήμουν πολλά χρόνια σύμβουλος και μπορώ να σας διαβεβαιώσω το εξής: Καμία επαγγελματική επιτυχία δεν αξίζει αυτό το τίμημα.

Για πολλά χρόνια, ένας από τους ορισμούς που έδινα στην επιτυχία είναι: το να έχω καταφέρει οι κοντινοί μου άνθρωποι να με αγαπούν και να με σέβονται όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτό είναι το σημαντικότερο όλων. Πριν από την εκτίμηση των συνεργατών μου, θέλω να έχω την αγάπη και τον σεβασμό της γυναίκας μου, των παιδιών μου και των εγγονών μου. Μη με παρεξηγήσετε.

Προφανώς κα θέλω να με εκτιμούν και οι συνεργάτες μου, όχι όμως σε βάρος της οικογένειάς μου. Αν τα κάνω θάλασσα στο σπίτι, οι αρνητικές επιπτώσεις θα επεκταθούν σε κάθε τομέα της ζωής μου, ακόμη και στη δουλειά μου.

Αν θέλετε να φτάσετε ψηλά στην ιεραρχία, πρέπει πρώτα απ’ όλα να μάθετε να ηγείστε του εαυτού σας. Αν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, δεν είστε αξιόπιστοι. Από την εμπειρία μου, έχω διαπιστώσει ότι:

• Αν δεν είμαι κύριος του εαυτού μου, οι άλλοι δεν θα με ακολουθήσουν.
• Αν δεν είμαι κύριος του εαυτού μου, οι άλλοι δεν θα με σέβονται.
• Αν δεν είμαι κύριος του εαυτού μου, οι άλλοι δεν θα θέλουν να συνεργαστούν μαζί μου.

Τα παραπάνω ισχύουν ανεξάρτητα από το αν θέλετε να ασκήσετε επιρροή σε ανθρώπους που βρίσκονται πάνω από εσάς, δίπλα σας, ή κάτω από εσάς. Όσο καλύτεροι είστε στο να εξασφαλίζετε πως κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχετε να επηρεάσετε τους άλλους.

Κοινώς αποδεκτή γνώμη

Αν εξετάσουμε το θέμα διεξοδικά, θα δούμε πως αυτό που αποκαλούμε κοινώς αποδεκτή γνώμη, δεν είναι παρά η γνώμη δύο ή τριών ατόμων. Αν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε την πραγματική διαδικασία γέννησης μιας γνώμης, δεν θα είχαμε γι’ αυτό την παραμικρή αμφιβολία.

Θα ανακαλύπταμε ότι δεν είναι παρά δύο ή τρεις άνθρωποι που δέχτηκαν, προώθησαν και υποστήριξαν την άποψη την πρώτη φορά, και ότι οι υπόλοιποι πίστεψαν αφελώς πως οι δυο τρεις αυτοί άνθρωποι την είχαν εξετάσει εξονυχιστικά προτού τη διαδώσουν. Ύστερα, αποδέχτηκαν τη γνώμη αυτή μερικοί επιπλέον, οι οποίοι ήταν πεπεισμένοι εξαρχής πως οι άνθρωποι που τη διέδωσαν είχαν την απαραίτητη κατάρτιση. Στη συνέχεια, σ’ αυτούς βασίστηκαν πολλοί άλλοι, που από οκνηρία προτίμησαν να πιστέψουν κάτι χωρίς δεύτερη σκέψη παρά να κοπιάσουν εξετάζοντας οι ίδιοι το ζήτημα. Έτσι, ο αριθμός των νωθρών και εύπιστων υποστηρικτών μεγάλωσε μέρα με τη μέρα. Μόλις η συγκεκριμένη άποψη κέρδισε ευρεία υποστήριξη, οι υπόλοιποι που αποφάσισαν να την ενστερνιστούν απέδωσαν τη μεγάλη της απήχηση στην ορθότητά της. Τότε, όσοι είχαν απομείνει αναγκάστηκαν να αποδεχτούν ό,τι ήταν πλέον κοινώς αποδεκτό, προκειμένου να μη θεωρηθούν ταραξίες, που απαρνιούνται τις γενικώς παραδεδεγμένες απόψεις, ή θρασείς, που θεωρούν ότι είναι πιο έξυπνοι από όλους τους άλλους.

Όταν μια γνώμη φτάνει σε αυτό τον βαθμό αποδοχής, η συγκατάνευση αποτελεί πλέον καθήκον. Από το σημείο αυτό και στο εξής, οι λίγοι που είναι ικανοί να κρίνουν θα σιωπήσουν. Μιλούν μόνο όσοι είναι παντελώς ανίκανοι να σχηματίσουν οι ίδιοι οποιαδήποτε γνώμη ή κρίση, αφού παπαγαλίζουν απλώς τις απόψεις των άλλων. Ωστόσο, υπερασπίζονται τις συγκεκριμένες απόψεις με υπερβάλλοντα ζήλο και μισαλλοδοξία, καθώς αυτό που απεχθάνονται στους ανθρώπους που σκέφτονται με διαφορετικό τρόπο από τον δικό τους, δεν είναι τόσο οι διαφορετικές τους κρίσεις, όσο η τόλμη να θέλουν να σχηματίσουν τη δική τους άποψη. Εν ολίγοις, ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφτούν, όλοι όμως θέλουν να έχουν άποψη. Συνεπώς, δεν απομένει παρά να ενστερνιστούν έτοιμες απόψεις άλλων, αντί να σχηματίσουν τις δικές τους.

Εφόσον αυτό συμβαίνει, τι αξία έχει μια γνώμη, ακόμη κι αν έχει εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές;

Δεν είναι περισσότερο τεκμηριωμένη από ένα ιστορικό γεγονός καταγεγραμμένο από εκατό ιστορικούς, οι οποίοι αποδεικνύεται πως έχουν αντιγράψει ο ένας από τον άλλον· η άποψη στο τέλος μπορεί να αποδοθεί σε ένα και μόνο άτομο.

ARTHUR SCHOPENHAUER, Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο

Ο άνθρωπος επηρεάζεται όχι από τα συμβάντα, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο τα υπολογίζει

Οι άνθρωποι μπορούμε να είμαστε ακόρεστοι.
Για τους στωικούς, αυτός ο τύπος επιθυμιών και φιλοδοξιών δεν αξίζουν να τις επιδιώκει κανείς. Ο στόχος του ενάρετου ανθρώπου είναι να επιτύχει ηρεμία (αταραξία): μια κατάσταση απουσίας αρνητικών συναισθημάτων όπως το άγχος, ο φόβος, η λύπη, η ματαιοδοξία, ο θυμός, και παρουσίας θετικών συναισθημάτων όπως, για παράδειγμα, η χαρά, η αγάπη, η γαλήνη και η ευγνωμοσύνη.

Για να διατηρήσουν ενάρετο το μυαλό, οι στωικοί επιδίδονταν σε κάτι σαν “αρνητική προβολή”: φαντάζονταν “το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί”, έτσι ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι σε περίπτωση που ορισμένα προνόμια και ηδονές εξαφανιστούν από τη ζωή μας.

Για να “επιδοθούμε στην αρνητική προβολή”, χρειάζεται να παρατηρήσουμε αρνητικά γεγονότα, αλλά χωρίς να μας ανησυχήσουν.

Ο Σενέκας, ένας από τους πλουσιότερους άνδρες της αρχαίας Ρώμης, είχε μια ζωή με όλων των ειδών τις πολυτέλειες, αλλά στην πράξη ήταν ένας στωικός. Συμβούλευε να σκέφτεται κανείς και να επιδίδεται στην αρνητική προβολή στο κρεβάτι κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί. Κι όχι μόνο προέβαλλε αρνητικές καταστάσεις, αλλά και τις εφάρμοζε, ζώντας για παράδειγμα μια βδομάδα χωρίς υπηρέτες και χωρίς να πίνει και να τρώει σαν πλούσιος. Έτσι κατάφερνε να απαντήσει στην ερώτηση: Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;

Δεν χρησιμεύει σε τίποτα να ανησυχούμε για πράγματα που είναι απολύτως έξω από τον έλεγχό μας. Πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε, ώστε με τον τρόπο αυτό να μάθουμε να μην παρασυρόμαστε από τα αρνητικά συναισθήματα.

“Ο άνθρωπος επηρεάζεται όχι από τα συμβάντα, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο τα υπολογίζει” έλεγε ο Επίκτητος.

Ένα άλλο κλειδί για την καλλιέργεια της ανθεκτικότητας είναι να ξέρεις σε τι χρόνο να ζήσεις. Τόσο ο βουδισμός όσο κι ο στωικισμός μάς υπενθυμίζουν ότι το μόνο που υπάρχει και είναι υπό τον έλεγχό μας είναι το παρόν.

Δεν πρέπει να ανησυχούμε για το παρελθόν ή το μέλλον, αλλά να εκτιμούμε τα πράγματα όπως είναι αυτή τη στιγμή, στο τώρα.

Εκτός από το “τώρα”, οι στωικοί συνιστούν να παρατηρούμε την παροδικότητα των πραγμάτων γύρω μας.

Ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος έλεγε ότι “τα πράγματα που αγαπάμε είναι σαν τα φύλλα των δέντρων, μπορούν να πέσουν οποιαδήποτε στιγμή σηκωθεί αέρας”. Επίσης είπε ότι “η αλλαγή σε αυτό που μας περιβάλλει δεν είναι κάτι τυχαίο, αλλά αποτελεί μέρος της ουσίας του Σύμπαντος”, μια σκέψη πραγματικά πολύ βουδιστική.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα όσα έχουμε κι όλα τα πρόσωπα που αγαπάμε θα εξαφανιστούν κάποια στιγμή. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το έχουμε στο νου, αλλά χωρίς να γινόμαστε απαισιόδοξοι.

Η επίγνωση της παροδικότητας των πραγμάτων δεν πρέπει να μας λυπεί, αλλά να μας χρησιμεύει για να αγαπάμε το παρόν και τους γύρω μας.

“Όλα τα ανθρώπινα πράγματα έχουν ζωή σύντομη και πεπερασμένη” έλεγε ο Σενέκας.

Θεές του Ολύμπου: Ποια είναι η ερμηνεία των ονομάτων τους

Oι Αρχαίοι Έλληνες δεν ονόμαζαν ποτέ τίποτα στην τύχη, έτσι και στους θεούς τους που για αυτούς συμβόλιζαν τις εκφάνσεις και τις αρετές που περιέχει η μία και μοναδική Θεία Ουσία έδιναν τις κατάλληλες ονομασίες οι οποίες ήταν στην κυριολεξία πνευματικοί κώδικες.


Ήρα: Γιά το όνομα της σεπτής Βασίλισσας των Θεών δύο είναι οι σοβαρότερες ετυμολογικές εκδοχές. Είτε προέρχεται από την δασυνόμενη λέξη «ώρα», η οποία πρωτίστως υποδηλώνει την «χρονική περίοδο», είτε από την επίσης δασυνόμενη λέξη «ήρως», που σημαίνει «ήρωας», οπότε Ήρα είναι είτε η χρονική περίοδος είτε η ηρωίδα. Το όνομα απαντά και ως Ήρη ή Ηρώ.


Αθηνά: Η ετυμολόγηση του πανάρχαιου ονόματος της Παρθένου Αθηνάς έχει γνωρίσει διάφορες απόπειρες. Εδώ παρατίθεται προς κρίση η γνώμη του υπογράφοντα. Το όνομα προέρχεται από το στερητικό...«α-» και την λέξη «θήνιον», η οποία, κατά τον λεξικογράφο Ησύχιο, σημαίνει «γάλα», οπότε Αθηνά είναι «εκείνη που δεν έλαβε γάλα», «εκείνη που δεν θήλασε», υπονοώντας σαφώς την γέννηση τής Θεάς από την κεφαλή τού Δία, απ’ όπου η Αθηνά εξήλθε πάνοπλη και ετοιμοπόλεμη.

Άρτεμις: Το όνομα τής Αειπαρθένου Αρτέμιδος προέρχεται από το επίθετο «αρτεμής», δηλαδή «σώος, ακέραιος, υγιής», το οποίο, με την σειρά του, συντίθεται από τις λέξεις «άρτιος» (τέλειος, πλήρης) και «τέμνω» (κόβω, τεμαχίζω). Άρτεμις, λοιπόν, είναι η σώα, η ακέραια, η υγιής. Στην κλασική ελληνική γλώσσα, το όνομα κλίνεται «η Άρτεμις, τής Αρτέμιδος», με κλητική «Άρτεμις», ενώ στην νέα ελληνική υπάρχουν δύο τρόποι: είτε «η Άρτεμη, τής Άρτεμης», με κλιτική «Άρτεμη», είτε «η Άρτεμις, τής Αρτέμιδας», με κλιτική «Άρτεμις».

Δήμητρα: Το όνομα της καρποφόρου Θεάς τής γονιμότητας προέρχεται από τις λέξεις «δα» ή «δη» και «μήτηρ». Η πρώτη σημαίνει «γη» και η δεύτερη «μητέρα», άρα Δήμητρα είναι η Μητέρα Γη. Το αρσενικό όνομα Δημήτριος σημαίνει «εκείνον που ανήκει στην Δήμητρα», «εκείνον που είναι τής Δήμητρας».

Εστία: Το όνομα της σεμνής Εστίας προέρχεται είτε από το ρήμα «έζομαι», που σημαίνει «καθίζω τον εαυτό μου, διαμένω», οπότε Εστία είναι η διαμονή, είτε από το ρήμα «ίστημι», δηλαδή «στήνω, ιδρύω, ανεγείρω», οπότε Εστία είναι η κατοικία. Ο σημερινός όρος «εστία» συμπεριλαμβάνει αμφότερες τις έννοιες.

Αφροδίτη: Το όνομα της ερωτικής Θεάς προέρχεται από την λέξη «αφρός» και το ρήμα «δίω» (φεύγω, απομακρύνομαι ταχέως), άρα Αφροδίτη είναι «εκείνη που φεύγει μέσα από τον αφρό».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ετυμολόγηση του ονόματος από τον παράλληλο τύπο «Αβροδίτη», ο οποίος σημαίνει «αβροδίαιτη», δηλαδή «εκείνη που διάγει βίο τρυφηλό».

Έτοιμο για εκτόξευση το επιστημονικό σκάφος Parker Solar Probe της NASA

Το μητρικό άστρο μας, ο Ήλιος, αποτελεί σε μεγάλο βαθμό ένα καυτό αίνιγμα, το οποίο κρύβει ακόμη πολλά μυστικά από τους επιστήμονες. Για πρώτη φορά στην ιστορία, μια ρομποτική διαστημοσυσκευή θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο, σχεδόν «αγγίζοντάς» τον, προκειμένου να τον μελετήσει από την πιο κοντινή απόσταση μέχρι σήμερα. 

 

Πρόκειται για το Parker Solar Probe της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), το οποίο είναι έτοιμο για εκτόξευση -κατά πάσα πιθανότητα το Σάββατο το πρωί 11 Αυγούστου- από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλόριντα, με ένα ισχυρό πύραυλο Delta IV Heavy της United Launch Alliance. Αν όλα πάνε καλά, το σκάφος θα προσεγγίσει τον Ήλιο φέτος το Νοέμβριο. 

 

Κανένα άλλο μηχάνημα φτιαγμένο από τον άνθρωπο δεν θα έχει πλησιάσει τόσο κοντά το άστρο μας. Κατά την κοντινότερη προσέγγισή του, θα πετάξει με ταχύτητα περίπου 700.000 χιλιομέτρων την ώρα μόνο έξι εκατομμύρια χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια του Ήλιου, επτά φορές κοντύτερα από κάθε άλλο σκάφος μέχρι σήμερα.

 

Το έως τώρα ρεκόρ κοντινότερης διέλευσης από τον Ήλιο κατέχει η διαστημοσυσκευή Helios 2, που το 1976 έφθασε σε απόσταση περίπου 43 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (η μέση απόσταση Γης-Ήλιου είναι 150 εκατ. χλμ.).

 

Ο νέος υψηλής τεχνολογίας δορυφόρος, που έχει μέγεθος μικρού αυτοκινήτου, επρόκειτο να εκτοξευθεί την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά λόγω ενός μικρού τεχνικού προβλήματος η εκτόξευση καθυστέρησε. To «παράθυρο» εκτόξευσης θα διαρκέσει έως τις 23 Αυγούστου.

Διαχείριση των Δούλων

Η έννοια “επιστήμονας” και “μορφωμένος” δεν ταυτίζονται.

Μόρφωση είναι η πνευματική και ψυχική καλλιέργεια.
Αλήθεια αναρωτήθηκες γιατί δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη -στις ανεπτυγμένες τουλάχιστον χώρες- πανεπιστήμιο, εκπαιδευτήριο, υπουργείο, κάποιο τέλος πάντων επίσημο ίδρυμα, που να εκπαιδεύει τους ανθρώπους στην πρόληψη και την υγεία τους, την ευρωστία και την δύναμη τους; Αντιθέτως αποκαλούν «υπουργείο υγείας» ένα ίδρυμα αρρώστιας και θανάτου!! Αποκαλούν θεραπευτήρια τα νοσοκομεία που οι ασθενείς πεθαίνουν από λοιμώξεις που κολλάνε μέσα σε αυτά τα νοσηρά ιδρύματα! Λοιπόν, είναι απλό… αν τα αποκαλούσαν με το αληθινό τους όνομα ως αυτό δηλαδή που πραγματικά είναι «ιδρύματα θανάτου» τότε δεν θα πλήρωνες για να καταθέσεις εκεί ό,τι πολυτιμότερο διαθέτεις το ΣΘΕΝΟΣ σου και την Ζωή σου. Έτσι ακολουθώντας τις τεχνικές των κορυφαίων του είδους προπαγανδιστών (Στάλιν – Γκέμπελ) αλλάζουν οι αφέντες σου τα ονόματα και σου πλασάρουν τον θάνατο για ζωή, την αρρώστια για υγεία, την θρησκεία για πνευματικότητα, τα φίδια για θεούς, την υπακοή για αξία …  και τα καταπίνεις αμάσητα γιατί δεν φρόντισες να μορφωθείς.

Εκπαίδευση είναι η καλλιέργεια, με συστηματική διδασκαλία και άσκηση σε ειδικά ιδρύματα (σχολεία κ.ά.) των διανοητικών και σωματικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων κυρίως των παιδιών και των νέων, για να μπορέσουν να ασκήσουν κάποιες επαγγελματικές ή άλλες δραστηριότητες. Η εκπαίδευση δεν είναι μόρφωση. Μόρφωση δηλ. Μορφώνω, δίνω μορφή. Η μόρφωση είναι αυτοδημιούργητη από το ίδιο τον άνθρωπο. Είναι αποτέλεσμα προσωπικής Θέλησης κι ενασχόλησης του όντος με την διάκριση, την αποκωδικοποίηση, την χρήση και την σύνθεση της όποιας γνώσης του. Είναι αυτό που «μένει» όταν απογυμνώσουμε κάποιον από τα τυπικά του προσόντα, από την εκπαίδευση και τις γνώσεις του. Αυτή είναι η αξία ενός ανθρώπου, η μόρφωση του (η λειτουργικότητα του) κι όχι η εκπαίδευση του.

Οι οικονομολόγοι έχουν τόση σχέση με την οικονομία όση και οι μετεωρολόγοι με τον καιρό. Όσο μπορούν να επηρεάσουν οι δεύτεροι τον καιρό, άλλο τόσο μπορούν και οι πρώτοι την οικονομία. Την ίδια απολύτως ανύπαρκτη σχέση έχουν και οι θεολόγοι με κάποιον θεό, οι ασφαλιστές με την ασφάλεια, οι ψυχίατροι με την ψυχή, οι ψυχολόγοι με την λογική, οι ιατροί και οι φαρμακοβιομηχανίες με την υγεία σου, οι διαφημιστές με τις ανάγκες σου, οι τραπεζίτες με τα χρήματα σου, οι χρηματιστές με τις επενδύσεις σου, οι πολιτικοί με τα δικά σου συμφέροντα κλπ κλπ. Όλα -κι άλλα ανάλογα- επαγγέλματα αμόρφωτων, αεριτζίδικα κι επιστημονικοφανή, καταδυναστεύουν, ελέγχουν, κρατούν υπάκουο και ταπεινό στο μαντρί, το έγκλειστο – φυλακισμένο ανθρώπινο ζώο. Επαγγέλματα παρασιτικά για παρασιτικά ανθρωπάκια.

Επιστήμονες: Αμόρφωτοι Δούλοι της διαχείρισης
Όλοι αυτοί έλαβαν την εκπαίδευση των δούλων της διαχείρισης. Την εκπαίδευση των οικονομολόγων, των κοινωνιολόγων, των μάνατζερ, των δημοσιοσχεσιτών, των νομικών και των ψευδοειδικών κάθε είδους. Αυτή η εκπαίδευση είναι η εκπαίδευση των φτωχών κρατών και των ατάλαντων εκπαιδευόμενων. Γιατί; Γιατί πρώτον δεν έχει κόστος και δεύτερον δεν απαιτεί κανένα απολύτως προσόν, ούτε από αυτόν που την προσφέρει ούτε από αυτόν που την πραγματοποιεί.
Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Μια οικονομική ή μια νομική σχολή μπορεί να δημιουργηθεί ανά πάσα στιγμή, ακόμα και στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας. Πιο δύσκολο και δαπανηρό είναι να δημιουργηθεί μια σχολή κομμωτικής, παρά μια σχολή οικονομικών. Γιατί; Γιατί η δεύτερη δεν χρειάζεται καμία απολύτως υποδομή. Αρκεί να βρεις παγκάκια να κάθονται οι μαθητές και μπορεί κάποιος να τους κάνει όλους οικονομολόγους. Παίρνεις την πιο προηγμένη βιβλιογραφία την βγάζεις μια φωτοτυπία κι αρχίζεις να την διδάσκεις. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.

Βιβλιογραφία, που βέβαια κι αυτή είναι της πλάκας, εφόσον το ίδιο το αντικείμενο της οικονομίας -σαν επιστήμη- είναι της πλάκας. Απλά, για λόγους βιτρίνας -που συμφέρει τόσο αυτούς που προσφέρουν αυτόν τον τύπο της εκπαίδευσης όσο κι αυτούς που την λαμβάνουν- συνήθως κλέβουν μαθήματα από άλλες ειδικότητες, για να κάνουν πιο περίπλοκο το μη αντικείμενό τους. Το κάνουν επιστημονικοφανές για να μπορούν κατόπιν οι εκπαιδευμένοι να δικαιολογήσουν τους μισθούς που θα ζητήσουν. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι ψυχίατροι- ψυχολόγοι – κοιωνιολόγοι και όλοι αυτοί οι διάφοροι -λόγοι που δεν έχουν απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης σε μια κοινωνία ανθρώπων …αλλά σε κοινωνίες παρασίτων έχουν, γι’ αυτό άλλωστε και υπάρχουν.

Αυτά δηλαδή τα οποία έπρεπε να γνωρίζει περί ιδεολογιών ένας χειραφετημένος νοήμων εργάτης, οι αφέντες σου τα έκαναν εκπαιδευτική ύλη των οικονομικών επιστημών. Αυτά, που μέχρι τότε τα έκανε ένας εκπαιδευμένος κοινός δημόσιος υπάλληλος για να υπηρετήσει το κράτος, τα συγκέντρωσαν, τα κωδικοποίησαν και τα έκαναν “επιστήμη” διεθνών σχέσεων. Αυτά, που μέχρι τότε τα έκανε ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας στην πορεία του για την επιτυχία, τα συνέλεγαν και τα παρουσίαζαν σαν επιστήμη τους διεθνούς εμπορίου. Έκλεψαν και λίγα μαθηματικά και στατιστική και έτσι δημιούργησαν την κυρίαρχη επιστήμη της νέας εποχής.

Μια επιστήμη που δεν ανακαλύπτει τίποτε κι απλά μελετάει αυτά τα οποία έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν ερήμην των “επιστημόνων” της. Μελετάει αυτά τα οποία έγιναν και γίνονται και περιμένει να μελετήσει αυτά τα οποία πιθανόν να γίνουν στο μέλλον από κάποιους άλλους. Επιστήμη, που σταματάει στο πτυχίο και δεν ξεκινάει από αυτό, δεν είναι επιστήμη. Η επιστήμη ξεκινάει από το πτυχίο. Στο πτυχίο σταματάει η επαγγελματική κατάρτιση. Στο πτυχίο σταματάει η εκπαίδευση του τορναδόρου και του κομμωτή. Σε μαθαίνουν να κάνεις μερικά πράγματα κι απλά το πτυχίο πιστοποιεί την εκπαίδευσή σου, για να σ’ εμπιστευτεί ο εργοδότης σου, χωρίς να χρειαστεί να σε ελέγξει ο ίδιος. Αυτό δεν είναι μόρφωση!

Τέτοιου είδους ψευδοεπιστήμη είναι τα οικονομικά. Μαθαίνουν πέντε πράγματα και μ’ αυτά δουλεύουν. Μ’ αυτά βγάζουν το πλούσιο ή φτωχό μεροκάματό τους, που βέβαια δεν είναι επιστημονικό. Είναι σαν να εκπαιδεύεις γιατρούς με στόχο όχι να θεραπεύσουν τον καρκίνο, αλλά να τον περιγράφουν και να τον προβλέπουν κατά την διάρκεια της καταστροφικής του πορείας, όπως ακριβώς και κάνουν, όπως ακριβώς κάνουν και οι ψυχίατροι που δεν θεραπεύουν ποτέ κανέναν απλά περιγράφουν τι έχει !!! για να κερδίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες. Χρησιμοποιούν μεθόδους της στατιστικής, για να βρουν εγκαίρως πού θα κάνει μετάσταση και τι μέγεθος θα έχει αυτή. Να το βρουν εγκαίρως, για να κερδίσουν οι επενδυτές στοιχήματα.

Η Μαρξιστική Πανούκλα της «Σχολής της Φρανκφούρτης»
Επιστήμονες, που όχι μόνον δεν μπορούν να θεραπεύσουν τον καρκίνο, και δεκάδες άλλες ασθένειες, αλλά ούτε να τον μεταλλάξουν. Ακόμα και οι νέοι καρκίνοι στο αντικείμενό τους είναι προϊόν του κόπου κάποιων άλλων. Πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να εφεύρει κάποιος μορφωμένος εργάτης ένα νέο οικονομικό μοντέλο, παρά ένας οικονομολόγος. Ας προσπαθήσει κάποιος να σκεφτεί τι κέρδισε η ανθρωπότητα από τους εκατοντάδες χιλιάδες οικονομολόγους, δικηγόρους, ασφαλιστές, θεολόγους, παπάδες, τραπεζίτες, ψυχιάτρους κλπ. κλπ. που μέχρι τώρα έχει εκπαιδεύσει. Ακόμα με τον Μαρξ ασχολούνται. Όλοι είναι υποκινούμενοι και ποτισμένοι από την μαρξιστική πανούκλα κι εκπορεύονται από την μιασματική «Σχολή της Φρανκφούρτης».

Αυτοί είναι οι αστείοι, αμόρφωτοι, λειτουργικά αναλφάβητοι κι άσχετοι -λόγοι της νέας εποχής. Μελετάνε τα φαινόμενα του αντικειμένου τους τα οποία δεν γνωρίζουν, και πολύ περισσότερο δεν το επηρεάζουν. Συρρέουν κατά κοπάδια για να εκπαιδευτούν εκ του ασφαλούς, γιατί αυτό συμφέρει τόσο τους ίδιους όσο και το σύστημα. Συμφέρει τους ίδιους με ένα πτυχίο της πλάκας να εισπράττουν μυθικό μισθό. Συμφέρει τους ίδιους να γίνονται “επιστήμονες” με ένα πτυχίο, που το μόνο προσόν το οποίο απαιτεί απ’ αυτούς είναι να μπορούν να περπατάνε στα δύο τους πόδια.

Είναι γνωστό ότι οι Beatles κατασκευάστηκαν από το Tavistock Institute του Λονδίνου και όλα τα τραγούδια τους γράφτηκαν από τον Theodor Adorno της “Σχολής της Φρανκφούρτης”με σκοπό να επηρεάσουν την κοινωνική αλλαγή. Ηθελαν να κάνουν τους δούλους να νοιώθουν ελεύθεροι, αποχαυνωμένοι και σημαντικοί. Ο Theodor Adorno επρόκειτο να τεθεί επικεφαλής της μονάδας «μουσικών σπουδών» και γι’ αυτό  στη «Theory of Modern Music»  (Θεωρία  για την σύγχρονη Μουσική)  προώθησε την ατονική Μουσική και έκανε προπαγανδιστικά δημοφιλή την ποπ μουσική ως όπλο για να καταστρέψει την κοινωνία. Προώθησε επίσης τις εκφυλισμένες μορφές  μουσικής οι οποίες διαδίδουν την ψυχική ασθένεια. Είπε: «Με την χρήση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πέσουν στα γόνατα, εάν προωθηθεί ένα πνεύμα απαισιοδοξίας και απελπισίας».  Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, (μαζί με τον Χορκχάιμερ)  μετανάστευσαν στο Χόλυγουντ. Η επέκταση των βίαιων βίντεο-παιχνιδιών, επίσης, υποστήριξαν τους στόχους της «Σχολής».

Στο βιβλίο του «The Closing of the American Mind» (Το κλείσιμο του Αμερικανικού μυαλού) , ο Άλαν Μπλούμ (Alan Bloom) παρατήρησε πως ο Μαρκούζε κατά τη δεκαετία του εξήντα απευθύνθηκε στους φοιτητές των πανεπιστημίων με ένα συνδυασμό  Μαρξ και  Φρόυντ. Στο «Eros and Civilization» και στο  «One Dimensional Man» (Έρως και Πολιτισμός και Ο μονοδιάστατος άνθρωπος) ο Μαρκούζε υποσχέθηκε ότι το τέλος του καπιταλισμού και της ψευδούς του συνείδησης θα οδηγήσει σε μια κοινωνία όπου οι μεγαλύτερες ικανοποιήσεις θα είναι σεξουαλικές. Η Ροκ μουσική αγγίζει την ίδια χορδή στους νέους. Κοινά έχουν την ελεύθερη σεξουαλική έκφραση, τον αναρχισμό, την αποκάλυψη του ανορθολογικού ασυνείδητου και την ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε είδους παραλογισμό.

«Ο Δυτικός (Ελληνικός) πολιτισμός στις μέρες μας διέρχεται μια κρίση που είναι ουσιαστικά διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη. Άλλες κοινωνίες στο παρελθόν έχουν αλλάξει τους κοινωνικούς τους θεσμούς ή τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις υπό την επίδραση  εξωτερικών δυνάμεων ή την αργή ανάπτυξη της εσωτερικής εξέλιξης. Οι Έλληνες αντιμετώπισαν την θεμελιώδη μεταβολή των πεποιθήσεων τους και των θεσμικών τους οργάνων στην οποία στηρίζεται το σύνολο του ιστού της κοινωνικής ζωής, όταν τους επεβλήθη ο Χριστιανισμός. Ο Δυτικός – Ελληνικός πολιτισμός θα ξεριζωθεί από τα θεμέλια του τόσο στην φύση του όσο και στην παράδοση του και θα ανασυσταθεί σε ένα νέο οργανισμό που είναι τόσο τεχνητός όσο και μηχανικός, όπως ένα σύγχρονο εργοστάσιο.» Christopher Dawson. Enquiries into Religion and Culture  (Έρευνες για τη θρησκεία και τον πολιτισμό)

Η ACW Review εξέτασε το διαβρωτικό έργο της «Σχολής της Φρανκφούρτης», όπου μια ομάδα Εβραίων Γερμανών και Αμερικανών «επιστημόνων»  ανέπτυξαν μία ιδιαίτερα προκλητική και πρωτότυπη προοπτική στην σύγχρονη κοινωνία και τον πολιτισμό, με βάση τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Φρόιντ και τον Βέμπερ. Η ιδέα τους για μια «πολιτιστική επανάσταση» ήταν στα σκαριά.

«Μέχρι τώρα», έγραψε ο Ιωσήφ, Κόμης de Maistre (1753-1821) ο οποίος ήταν Ελευθεροτέκτων, «τα έθνη, αφανίζονταν από την κατάκτηση, δηλαδή  την εισβολή: Αλλά εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα. Μπορεί ένα έθνος να μην πεθάνει στο δικό του έδαφος, χωρίς επανεγκατάσταση ή εισβολή, επιτρέποντας τις μύγες της αποσύνθεσης να διαφθείρουν τον ίδιο τον πυρήνα αυτών των βασικών, πρωτότυπων και συστατικών αρχών που το κάνει αυτό που είναι;»

Η «Σχολή της Φρανκφούρτης» & Το Χιόνι Είναι Μαύρο
Τις ημέρες που ακολούθησαν την κατευθυνόμενη και απόλυτα ελεγχόμενη «επανάσταση» των Μπολσεβίκων στην Ρωσία, πίστευαν ότι «η επανάσταση των εργαζομένων» θα σαρώσει την Ευρώπη και τελικά, τις Ηνωμένες Πολιτείες. …Αλλά αυτό δεν έγινε. Προς το τέλος του 1922 η Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν), άρχισε να εξετάζει ποιοί ήταν οι λόγοι. Με πρωτοβουλία του Λένιν διοργανώθηκε μία συνάντηση στο Ινστιτούτο Μάρξ-Έγκελς στην Μόσχα. Ο σκοπός της συνάντησης ήταν να διευκρινιστεί η μη εξάπλωση (της μιαρής ιδεοληψίας τους) και να δοθεί μία συγκεκριμένη εφαρμογή, σε μια μαρξιστική πολιτιστική επανάσταση.

Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Georg Lukacs, ένας Ούγγρος αριστοκράτης, ο γιος ενός τραπεζίτη, ο οποίος είχε γίνει κομμουνιστής κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας σκληρός θεωρητικός μαρξιστής που ανέπτυξε την ιδέα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΡΩΣ» (REVOLUTION AND EROS) -ΤΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΩΣ ΜΕΣΟ  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Παρόντες ήταν και ο Γουίλι Μούζενμπεγκ που πρότεινε ως λύση να «οργανώσει τους διανοούμενους και να τους χρησιμοποιήσει ώστε να κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να βρωμάει.

Μόνο τότε, αφού θα έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες του και γίνει η ζωή αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου». «Ήταν», δήλωσε ο Ralph de Toledano (1916-2007) ο συντηρητικός συγγραφέας και συν-ιδρυτής του «National Review», μια συνάντηση, «ίσως πιο επιβλαβής για το δυτικό πολιτισμό από ό,τι η ίδια η επανάσταση των Μπολσεβίκων. Ο Λένιν πέθανε το 1924. Τώρα ο Στάλιν άρχισε να βλέπει τον Μούζενμπεγκ, τον Λούκατς και τους παρόμοιους «στοχαστές» ως «ρεβιζιονιστές». Τον Ιούνιο του 1940, ο Μούζενμπεγκ κατέφυγε στο νότο της Γαλλίας, όπου, με διαταγές του Στάλιν, μια ομάδα δολοφόνων της NKVD τον συνέλαβε και τον κρέμασε από ένα δέντρο.

Με τον όρο κριτική θεωρία αποκαλούμε τον άξονα κοινωνιολογικής σκέψης που αναπτύχθηκε από την «Σχολή της Φρανκφούρτης», μια ομάδα γερμανών επιστημόνων εβραϊκής καταγωγής, με κυριότερους τους Τ. Αντόρνο, Μ. Χόρκχαιμερ και Χ. Μαρκούζε. Αντικείμενο μελέτης της κριτικής θεωρίας αποτελεί η κοινωνία σαν αντίφαση, αφού ενώ από τη μια μεριά αποτελεί καρπό των ανθρώπινων δραστηριοτήτων από την άλλη αποκτά μια δική της αυτόνομη και ανεξάρτητη οντότητα.

Ο Λόρδος Bertrand Russell συνεργάσθηκε με την Σχολή της Φρανκφούρτης, στην προσπάθεια  για μία μαζική κοινωνική μηχανική και έριξε τους σπόρους το 1951 στο βιβλίο του, «Η επίδραση της επιστήμης στην κοινωνία». Έγραψε: «Η Φυσιολογία και η ψυχολογία παρέχουν τομείς για επιστημονική τεχνική, η οποία εξακολουθεί να αναμένει την ανάπτυξη». Η σημασία της ψυχολογίας της μάζας έχει αυξηθεί πάρα πολύ από την ανάπτυξη των σύγχρονων μεθόδων της προπαγάνδας. Από αυτές η πιο ισχυρή είναι αυτή που ονομάζεται «εκπαίδευση». Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι του μέλλοντος θα έχουν μια σειρά από μαθήματα για τα  παιδιά της σχολικής ηλικίας για τα οποία θα δοκιμάσουν διαφορετικές μεθόδους για να παράγουν μια ακλόνητη πεποίθηση πως «το χιόνι είναι μαύρο».  Θα εμφανιστούν σύντομα και άλλες τεχνικές.

Πρώτον, πως η επιρροή του σπιτιού είναι  καταστροφική. Δεύτερον, ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά, εκτός αν η κατήχηση αρχίζει πριν από την ηλικία των δέκα. Τρίτον, ότι οι στίχοι μαζί με τη μουσική και με τη διαρκή επανάληψη είναι πολύ αποτελεσματικοί. Τέταρτον, η άποψη ότι το χιόνι είναι λευκό, πρέπει να θεωρηθεί ότι δείχνει μια νοσηρή επιθυμία για εκκεντρικότητα.

Ανήκει στους μελλοντικούς επιστήμονες να επιβάλλουν τα αξιώματα αυτά και να ανακαλύψουν πόσο ακριβώς κοστίζει ανά κεφαλή για να κάνουν τα παιδιά να πιστεύουν ότι το «χιόνι είναι μαύρο» και πόσο λιγότερο θα κόστιζε να τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι σκούρο γκρι. Όταν τελειοποιηθεί η τεχνική, κάθε κυβέρνηση που έχει αναλάβει την ευθύνη της εκπαίδευσης για μια γενιά θα είναι σε θέση να ελέγξει τα θέματά της με ασφάλεια χωρίς την ανάγκη στρατών ή αστυνομικών.» Αυτή είναι η «πολιτική ορθότητα»… απλά και κατανοητά…

Γράφοντας στα 1992 στο Fidelio Magazine, στο άρθρο «Η Σχολή της Φρανκφούρτης και η πολιτική ορθότητα», ο Michael Minnicino παρατήρησε πως οι κληρονόμοι του Μαρκούζε και του Αντόρνο κυριαρχούν πλέον πλήρως τα πανεπιστήμια, «διδάσκοντας στους δικούς τους μαθητές να αντικαταστήσουν την λογική (λευκό χιόνι) με «πολιτικώς ορθές» τελετουργικές ασκήσεις. (μαύρο χιόνι). Υπάρχουν πολύ λίγα θεωρητικά βιβλία για τις τέχνες, τα γράμματα, ή την γλώσσα που δημοσιεύονται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, που δεν αναγνωρίζουν ανοιχτά το χρέος τους προς την Σχολή της Φρανκφούρτης. Το κυνήγι μαγισσών στις σημερινές πανεπιστημιουπόλεις είναι απλώς η εφαρμογή της έννοιας του Μαρκούζε για την «κατασταλτική ανοχή» και «ανοχή για κινήματα από την αριστερά, αλλά μισαλλοδοξία για κινήματα από την δεξιά» που επιβάλλονται από τους μαθητές της Σχολής της Φρανκφούρτης».

Είναι προς όφελος του συστήματος η δημιουργία νέων, ανύπαρκτων, «επιστημών»
Των “ειδικών” του μάρκετινγκ, του μάνατζμεντ, των δημοσίων σχέσεων, του διεθνούς εμπορίου, των ψυχιάτρων, των ψυχολόγων, των κοινωνιολόγων κλπ.  αυτό είναι το ζητούμενο για το σύστημα. Να δημιουργήσουν ψευδοεπιστήμονες και να τους φορτώσουν στην παραγωγή. Να δημιουργήσουν συμμάχους, τους οποίους δεν θα τους πληρώνουν οι ίδιοι, αλλά θα πληρώνονται από την αγορά και άρα θα πληρώνονται εις βάρος αυτών που παράγουν και είναι οι εργάτες. Να δημιουργήσουν εκαιδευμένους, που δεν θ’ αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους ως κοινούς εργάτες.

Η μόρφωση είναι κάτι προσωπικό, που δεν έχει σχέση με την επιστημονική εκπαίδευση. Δεν έχει σχέση με εκπαιδευτικά χρονοδιαγράμματα. Ο άνθρωπος, για όσο διάστημα ζει, μορφώνεται. Η μόρφωση έχει σχέση με την κουλτούρα που φέρει η κάθε κοινωνία. Αυτόν τον πολιτισμό τα μέλη της τον εισπράττουν από όλες τις δυνατές πηγές, όπως η οικογένεια, η γειτονιά, το σχολείο, ο έρωτας και η εργασία. Υπάρχουν βαθύτατα μορφωμένοι άνθρωποι, που δεν έχουν πάει καθόλου στο σχολείο. Άνθρωποι, που ενδιαφέρονταν για τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους και μόρφωσαν μια άποψη μέσα από την γνώση, την αναζήτηση και την κρίση τους. Υπάρχουν ανεκπαίδευτοι άνθρωποι, που μορφώθηκαν άριστα και έγιναν ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Αποκλειστικός στόχος της μόρφωσης είναι να σε κάνει άνθρωπο κι όχι επιστήμονα.

Η μόρφωση σε αλλάζει ως άνθρωπο, εφόσον σε κάνει κοινωνό του όποιου πολιτισμικού μοντέλου επιλέγεις ν’ ακολουθήσεις. Η ανώτατη εκπαίδευση δεν έχει σχέση με τη διαδικασία αυτήν. Έχει σχέση με την μύηση στο αντικείμενο κάποιας επιστήμης. Εκπαιδεύεται κάποιος να γνωρίζει κάτι συγκεκριμένο. Εκπαιδεύεται για παράδειγμα κάποιος να χειρίζεται έναν τόρνο. Μόλις μάθει να τον χειρίζεται, γίνεται διαφορετικός άνθρωπος απ’ ό,τι ήταν κατά την εποχή που δεν το γνώριζε; Όχι φυσικά, σε τίποτε δεν τον αλλάζει εσωτερικά αυτό. Κάτι ανάλογο γίνεται και με την επιστημονική εκπαίδευση. Εκπαιδεύεσαι να γίνεις μηχανικός ή γιατρός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εξαιτίας αυτής της εκπαίδευσης αλλάζεις ως άνθρωπος. Υπάρχουν επιστήμονες, που είναι απαράδεκτοι ως άνθρωποι. Είναι στην κυριολεξία απολίτιστοι και βάρβαροι κι άρα αμόρφωτοι.

Η επιστημονική γνώση δεν σε αλλάζει και πολύ περισσότερο δεν μπορεί από μόνη της να σε κάνει ΑΝΘΡΩΠΟ. Σε κάνει επιστήμονα. Η μόρφωση μόνον σε κάνει ΑΝΘΡΩΠΟ κι αυτό δεν το έχουν καταφέρει ως άτομα πολλοί επιστήμονες. Υπάρχουν επιστήμονες που λειτουργούν και είναι σαν μηχανές παραγωγής γνώσης. Μηχανές, που, για να επιτύχουν τους στόχους τους, μπορούν να κάνουν μέχρι και εγκλήματα. Το σύστημα καλλιεργεί την παρανόηση μεταξύ μόρφωσης και εκπαίδευσης, γιατί οι δικοί του άνθρωποι είναι αυτοί οι οποίοι επωφελούνται οικονομικά εξαιτίας αυτής της παρανόησης. Η έννοια «επιστήμονας» και «μορφωμένος» δεν ταυτίζονται. Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Σπάνια συμβαδίζουν και δεν είναι αλληλοεξαρτώμενα. Το αντίθετο του εκπαιδευμένου είναι ο ανεκπαίδευτος. Το αντίθετο δηλαδή του επιστήμονα είναι ο μη επιστήμονας και όχι ο αμόρφωτος ή ο αγράμματος. Το αντίθετο του μορφωμένου είναι ο αμόρφωτος, ο απολίτιστος και όχι ο ανεκπαίδευτος ή ο αγράμματος.

Ένας μορφωμένος απλά μορφώνεται πιο εύκολα όταν είναι εγγράμματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να μορφωθεί εξίσου καλά και ένας αγράμματος. Ένας επιστήμονας είναι υποχρεωτικά εγγράμματος, γιατί σε άλλη περίπτωση δεν μπορεί να εκπαιδευτεί. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι δεδομένα.

Η μόρφωση είναι το ταξίδι της ζωής. Ένα ταξίδι που ξεκινάει από την εποχή που μπουσουλάμε στα τέσσερα και δεν τελειώνει γιατί είναι άχρονο κι αέναο. Ένα ταξίδι, που μέσα του υπάρχουν όλα όσα γνωρίζουμε. Όλα όσα βλέπουμε, ακούμε, νοιώθουμε, μυρίζουμε, σκεφτόμαστε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Εμπεριέχει αλλαγή, λειτουργικότητα, νοητική και συναισθηματική γνώση.

Η εκπαίδευση μοιάζει με “ταξίδι”, αλλά δεν είναι. Είναι μια συγκεκριμένη μηχανιστική διαδρομή, όπως αυτήν που κάνει κάποιος καθημερινά κι επαναλαμβανόμενα. Όπως μπορεί κάποιος να πηγαίνει κάθε μέρα στην δουλειά του μηχανιστικά χωρίς να ταξιδεύει, έτσι μπορεί κάποιος να είναι επιστήμονας, χωρίς να είναι μορφωμένος. Οι γραμματικές γνώσεις είναι ένα όχημα, που βοηθά στην μετακίνηση. Είτε αυτή η μετακίνηση αφορά τη διαδρομή της δουλειάς είτε το ταξίδι. Αυτό το όχημα είναι υποχρεωτικό για την διαδρομή μιας καλής δουλειάς, αλλά όχι και για το ταξίδι της ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτοκίνητο και δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ και άλλοι οι οποίοι ταξιδεύουν συνεχώς, χωρίς να το διαθέτουν. Υπάρχουν άνθρωποι αγράμματοι, που κάθε μέρα μαθαίνουν νέα πράγματα και άνθρωποι εγγράμματοι, που, πέρα από τα της δουλειάς τους, δεν διαβάζουν ούτε βιβλία με ανέκδοτα.

Όταν κάποιος παραμένει με τις γενικές γνώσεις που είχε κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ευνόητο είναι ότι παραμένει αμόρφωτος ακόμα κι αν έχει πάρει διδακτορικό Α.Ε.Ι.. Ένα πολυτεχνείο μπορεί να σε κάνει επιστήμονα, αλλά όχι να σε μορφώσει. Μια οικονομική ή ψυχιατρική σχολή δεν σε κάνει τίποτε απολύτως. Όπως πηγαίνεις σ’ αυτήν έτσι φεύγεις. Απλά μαθαίνεις λίγο καλύτερα την γλώσσα, για να παριστάνεις πιο πειστικά τον “μορφωμένο”. Την μαθαίνεις για να κρύβεσαι, όταν μπουρδολογείς ή όταν λες ψέματα κι απαιτείς την πληρωμή σου.

Ο πραγματικός επιστήμονας, είτε γιατρός είτε οτιδήποτε άλλο, μπορεί να ελεγχθεί μέσω της εργασίας του. Οι σπουδές σ’ αυτούς τους χώρους και σ’ οποιοδήποτε σημείο της Γης είναι δύσκολες κι επίπονες. Ο επιστήμονας αυτού του τύπου, επειδή αναλαμβάνει ευθύνες, που είναι δυνατό να ελεγχθούν, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάρει τίτλους χωρίς κόπο. Όμως τι συμβαίνει μ’ αυτούς των οποίων οι σπουδές έχουν θεωρητικό χαρακτήρα; Πώς μπορεί να ελεγχθεί ένας πολιτικός επιστήμονας; Ο άρρωστος όταν θεραπεύεται ή ο πολίτης όταν περνά μία γέφυρα, ελέγχει τον επιστήμονα. Πώς είναι όμως δυνατό να ελεγχθούν όλοι αυτοί οι κηφήνες, που εντάσσονται στο σύστημα παριστάνοντας τους ειδικούς;

Δικηγόροι, οι ειδικοί του τίποτα.
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν στην περίπτωση των δικηγόρων. Οι δικηγόροι είναι μια ειδική περίπτωση στον χώρο της μηχανιστικής νόησης. Είναι οι ευνούχοι της διάνοιας. Αντιπροσωπεύουν μια επιστήμη που έχει αντικείμενό της το τίποτα και οι λειτουργοί της αυτό το αντικείμενο υπηρετούν. Οι δικηγόροι είναι οι ειδικοί του τίποτα. Επί πληρωμή, με τα ίδια επιχειρήματα, με βάση τους ίδιους νόμους και την ίδια λογική, υπερασπίζονται ή κατηγορούν οποιονδήποτε ή οτιδήποτε εμφανιστεί ως πελάτης τους και βέβαια μπορεί να πληρώσει την αμοιβή τους.

Είτε υπερασπίζονται τον ισχυρότερο άνθρωπο, είτε ένα άλογο, τα ίδια πράγματα θα ισχυριστούν για τους ίδιους λόγους. Ο ισχυρός άνθρωπος όμως παραμένει ισχυρός και πάντα τον χωρίζει η ίδια απόσταση από το άλογο. Ο ισχυρός, όταν δικαιώνεται, κερδίζει αθανασία, αιώνια δόξα και άπειρο πλούτο, ενώ το άλογο κερδίζει το δικαίωμα της επιβίωσης. Μόνον οι δικηγόροι παραμένουν ίδιοι, εισπράττοντας τα ίδια χρήματα και την ίδια δόξα, εξαιτίας του έργου τους. Το όλο πρόβλημα δηλαδή γι’ ανθρώπους κι άλογα, όταν έχουν πρόβλημα διαφήμισης ή δυσφήμισης, είναι να εξασφαλίσουν τα χρήματα που απαιτούν ως αμοιβή οι δικηγόροι. Από εκεί και πέρα θα εξασφαλίσουν τη συνεργασία τους.

Σκέψου ποιο είναι το έργο τους και ποια είναι η αξία αυτού του έργου; Οι δικηγόροι είναι καλά εκπαιδευμένοι και λειτουργικά αναλφάβητοι άνθρωποι που το έργο τους δεν έχει απολύτως καμιά πρακτική αξία. Είτε αυτό το έργο διατηρηθεί είτε χαθεί, είναι το ίδιο και το αυτό. Είτε ένας δικηγόρος ζει είτε πεθάνει, δεν υπάρχει απώλεια στον χώρο του πνεύματος. Υπάρχει ζημιά ή απώλεια μόνο για τον ίδιο τον δικηγόρο ή τον πελάτη του. Αν καίγαμε όλα τα βιβλία της δικηγορικής εκπαίδευσης δεν θα χάναμε απολύτως τίποτε και θα άδειαζαν οι βιβλιοθήκες από τόνους σαβούρας.

Οι δικηγόροι στο πραγματικό επίπεδο της νοητικής δημιουργίας ασχολούνται με το τίποτα και με πολύ κόπο παράγουν τίποτε. Ένας δικηγόρος δηλαδή μπορεί να δουλεύει άπειρες ώρες και το τελικό αποτέλεσμα του κόπου του να είναι το απόλυτο τίποτε. Είναι σαν να κάθεται κάποιος ατέλειωτες ώρες και να λύνει πάζλ επί πληρωμή. Είτε τα λύσει, είτε όχι, είναι για την κοινωνία το ίδιο και το αυτό. Αν κάποιος κερδίζει κάποια δόξα από αυτήν τη δραστηριότητα, είναι ο δημιουργός των πάζλ και όχι ο καθημερινός λύτης.

Αν δηλαδή υπάρχει “δόξα” στην νομική επιστήμη, αυτή ανήκει στους νομοθέτες και όχι στους δικηγόρους που χειρίζονται τον νόμο. Ο δικηγόρος ως επιστήμονας, δεν αλλάζει μέσα στον χρόνο. Ό,τι νόμο του δώσεις, αυτόν θα χειριστεί, σαν μηχάνημα. Ο νόμος αλλάζει και βελτιώνεται όσο βελτιώνονται τα λειτουργικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας, αλλά ο νόμος είναι αρμοδιότητα —και άρα έργο— του νομοθέτη. Νομοθέτες είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι της κοινωνίας.

Οι πιο ισχυροί, οι πιο μορφωμένοι και ταυτόχρονα οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι της κοινωνίας. Ο δικηγόρος, ως επιστήμονας, δεν διεκδικεί καμιά μεγάλη δόξα. Δεν διεκδικεί όχι απλά δόξα νομοθέτη, αλλά ούτε καν δόξα επιστήμονα, όπως δικαίως διεκδικούν όλοι οι υπόλοιποι επιστήμονες που καλλιεργούν την επιστήμη τους. Δεν είναι μηχανικός, του οποίου η εργασία μπορεί να είναι μια σημαντική μελέτη, που μπορεί να περάσει ως κληρονομιά στις επόμενες γενιές.

Δεν είναι γιατρός, που η εργασία του θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από μια τρομακτική αρρώστια. Δεν είναι φυσικός, που η εργασία του θα γίνει ένα πολύτιμο λιθαράκι, που θ’ αναπτύξει τον ανθρώπινο πολιτισμό και βέβαια θα βοηθήσει τον άνθρωπο να κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο όπου ζει. Δεν είναι φιλόσοφος, που η σκέψη του θα δώσει λύσεις σε μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και θα βοηθήσει την ανθρώπινη κοινωνία.

Όλοι αυτοί οι επιβήτορες του χώρου του πνεύματος είναι πολύτιμοι για την ανθρωπότητα. Κάθε φορά που γεννιούνται, είναι γιορτή για την ανθρωπότητα. Χαίρεται η ανθρωπότητα όταν αυτοί γεννιούνται και βέβαια θρηνεί όταν αυτοί πεθαίνουν. Μπορεί να φανταστεί ο αναγνώστης πώς θα ήταν η ανθρωπότητα σήμερα χωρίς την παρουσία όλων αυτών των πολύτιμων ανθρώπων; Τίποτε από αυτά που απολαμβάνουμε και μας δίνουν χαρά δεν θα είχαμε στη διάθεσή μας. Από ένα αυτοκίνητο, που μας λύνει τα καθημερινά προβλήματα μετακίνησης, μέχρι ένα θαυματουργό φάρμακο, που μας σώζει στην κυριολεξία την ζωή, όλα είναι δικές τους δημιουργίες.

Αντίθετα μ’ αυτούς, οι δικηγόροι δεν δημιούργησαν ποτέ τίποτε. Η εξουσία και οι άνθρωποι δημιουργούν του νόμους και οι δικηγόροι απλά τους χειρίζονται, για να διευθετήσουν υποθέσεις πελατών τους. Ό,τι σχέση έχει ένας ταξιτζής με την τεχνολογία της Mercedes -επειδή το ταξί του είναι τέτοιο- τόση έχει κι ένας δικηγόρος με τον νόμο. Και οι δύο είναι απλοί χειριστές και βγάζουν το μεροκάματό τους από το μέσον, που για να δημιουργηθεί απαιτεί τεράστια λειτουργική γνώση.

Το σύνολο του έργου τους να χαθεί και το σύνολο των ζώντων δικηγόρων να πεθάνει, η ανθρωπότητα δεν θ’ αντιληφθεί τίποτε απολύτως ως απώλεια. Όπως δεν θα χαθεί η Mercedes και η τεχνολογία της αν χαθούν οι ταξιτζήδες, έτσι δεν θα ζημιωθεί κι ο νόμος, αν χαθούν οι δικηγόροι. Μάλιστα, αν δεν υπήρχαν καθόλου δικηγόροι, η κοινωνία θα ήταν καλύτερη. Γιατί τους καλύτερους δικηγόρους τους χρησιμοποιούν οι κλέφτες, οι ναρκέμποροι, οι εξουσιαστές για να δικαιολογούν τις αθλιότητές τους και ν’ αποφεύγουν την τιμωρία.

Οι σπιούνοι των φεουδαρχών ή οι παπάδες των επισκόπων ήταν οι δικηγόροι των ισχυρών του Μεσαίωνα. Αυτοί ήταν που έβαζαν τον κόσμο στη λογική του παραλόγου του Μεσαίωνα. Αυτοί απαιτούσαν, με βάση τον νόμο, να τιμωρούνται οι φτωχοί για μοιχεία κι οι ίδιοι υπερασπίζονταν -και πάλι με βάση τον νόμο- το δικαίωμα των φεουδαρχών να κλέβουν την παρθενία των νεαρών γυναικών την παραμονή του γάμου τους. Αυτοί ζητούσαν από τον λαό εγκράτεια και υπομονή και την ίδια ώρα υπερασπίζονταν διεφθαρμένους επισκόπους.

Σήμερα οι ίδιοι δικηγόροι υπερασπίζονται τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία. Όχι βέβαια γιατί είναι ρομαντικοί ή γιατί άλλαξαν με το πέρασμα του χρόνου. Τα υπερασπίζονται, γιατί υπάρχουν οι αντίστοιχοι νόμοι. Η θέσπιση αυτών των νόμων ήταν έργο των ρομαντικών κι απαίτησαν τόνους ανθρώπινου αίματος. Οι ρομαντικοί με άπειρο ρίσκο ήταν αυτοί που άλλαξαν τον νόμο, πολεμώντας με τους δικηγόρους των ισχυρών.

Η δουλεία έγινε δουλειά.
Οι απόψεις του Αριστοτέλη για τη δουλεία, όπως διατυπώνονται στο πρώτο βιβλίο των Πολιτικών, είναι τόσο σαφείς που δεν αφήνουν ούτε το ελάχιστο περιθώριο παρεξηγήσεων: «…αυτό που με την δύναμη του νου του μπορεί να προβλέπει είναι από την ίδια του την φύση εξουσιαστικό και κυριαρχικό, ενώ εκείνο που μπορεί να εκτελεί με το σώμα ό,τι επιτάσσει αυτό που ασκεί εξουσία είναι από την φύση του προορισμένο να εξουσιάζεται και να υπηρετεί. Γι’ αυτό το δουλοκτήτη και το δούλο τους ενώνει ένα κοινό συμφέρον».

Με άλλα λόγια, ο δούλος είναι δούλος σύμφωνα με τη φύση, αφού στερείται της δυνατότητας του να προβλέπει, λόγω νοητικής αδυναμίας, ενώ ο αφέντης, ακριβώς λόγω αυτών των δυνατοτήτων (νοητική δύναμη και πρόβλεψη), αποκτά την ισχύ της απόκτησης και διαχείρισης των δούλων, επίσης από την φύση. Βρισκόμαστε μπροστά στην διαμόρφωση μιας ιεραρχίας ανάμεσα στους ανθρώπους με κριτήριο τις νοητικές δυνατότητες, που ο Αριστοτέλης την τοποθετεί στην βάση του αμοιβαίου συμφέροντος, απαλλάσσοντάς την από την ευθύνη της άμετρης και παράλογης εξουσίας που θα έφερνε στο προσκήνιο το ζήτημα της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας.

Για τον Αριστοτέλη δεν τίθεται κανένα θέμα επιβαλλόμενης εξουσίας ή καταπίεσης, αφού οι σχέσεις αυτές δεν έχουν σκοπό ούτε την εκμετάλλευση ούτε την προσωπική επιβολή, αλλά ρυθμίζονται από την φύση προς επίτευξη της από κοινού επιβίωσης. Ο δούλος έχει όφελος να υπηρετεί τον αφέντη γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να επιβιώσει, όπως το σώμα ωφελείται (κι ως εκ τούτου οφείλει) να υπηρετεί το πνεύμα, αφού μόνο του είναι ανίκανο να πετύχει το ζην -πόσο μάλλον το ευ ζην. Κι αυτή είναι η βαθύτερη έννοια της συνύπαρξης, που δεν αποσκοπεί μόνο στην ψυχική ολοκλήρωση της συναναστροφής, αλλά και στην εκπλήρωση των προϋποθέσεων που θα εξασφαλίσουν σε πρώτο στάδιο την επιβίωση και κατ’ επέκταση -σπουδαιότερο- την ευδαιμονία.

Ο Αριστοτέλης γίνεται ακόμη πιο επεξηγηματικός επικαλούμενος το διαχωρισμό ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή: «Τα έμψυχα αποτελούνται πρώτα – πρώτα από ψυχή και σώμα, και απ’ αυτά το ένα είναι προορισμένο από την ίδια τη φύση να εξουσιάζει και το άλλο να εξουσιάζεται. Πρέπει βεβαίως να αναζητούμε την φύση των όντων σ’ εκείνα που είναι φυσιολογικά και όχι εκφυλισμένα. Γι’ αυτό πρέπει να εξετάσουμε τον άνθρωπο που βρίσκεται σε άριστη σωματική και ψυχική κατάσταση, στον οποίο ακριβώς είναι φανερό τούτο. Διότι στους φαύλους ανθρώπους ή σ’ εκείνους που βρίσκονται σε κακή κατάσταση θα μπορούσε να φανεί ότι το σώμα συχνά εξουσιάζει την ψυχή λόγω της κακής και μη φυσιολογικής κατάστασής τους».

Η υποταγή του σώματος στην ψυχή κρίνεται απολύτως δεδομένη μέσα στο πλαίσιο της φυσιολογικής συνθήκης αναφορικά με την ανθρώπινη ύπαρξη, αφού σε διαφορετική περίπτωση τα πάντα οδηγούνται στον εκφυλισμό και την φαυλότητα. Ο άνθρωπος που δεν καταφέρνει να χαλιναγωγήσει τα σωματικά του πάθη είναι ο αποκτηνωμένος, ο μη φυσιολογικός, δηλαδή ο άνθρωπος που δε θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως παράδειγμα προκειμένου να προχωρήσει κανείς σε βαθύτερες ανθρωπολογικές παρατηρήσεις.

«Απ’ αυτά προκύπτει καθαρά ότι είναι φυσικό και συμφέρον να εξουσιάζεται το σώμα από την ψυχή και οι άλογες – ορεκτικές δυνάμεις από το νου και το έλλογο μέρος της ψυχής, ενώ η ισότιμη ή αντίστροφη σχέση εξουσίας είναι επιζήμια για όλα τα μέρη». Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο Αριστοτέλης διαχωρίζει και τους ανθρώπους.

Κι όπως είναι επιζήμιο να υποτάσσεται η ψυχή στο σώμα, έτσι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να διανοηθούμε την υποταγή των ανώτερων πνευματικά (αφεντάδων) στους κατώτερους (δούλους): «Όσοι λοιπόν άνθρωποι διαφέρουν από τους άλλους ανθρώπους όσο η ψυχή από το σώμα και ο άνθρωπος από το θηρίο αυτοί είναι από την ίδια την φύση τους δούλοι και το καλύτερο γι’ αυτούς είναι να ζουν σύμφωνα μ’ αυτή την σχέση εξουσίας. Είναι λοιπόν από την φύση του δούλος εκείνος ο οποίος είναι τόσο μόνο μέτοχος της λογικής δύναμης της ψυχής όσο χρειάζεται για να αντιλαμβάνεται τι είναι και τι δεν είναι λογικό, χωρίς όμως να διαθέτει ο ίδιος επαρκώς την εν λόγω δύναμη».

Σήμερα αυτοί οι δούλοι μετατράπηκαν είτε σε εκπαιδευμένους επιστήμονες, είτε σε εργάτες. Εξακολουθητικά όμως είναι δούλοι κι εξακολουθητικά υπακούουν στον αφέντη τους, διαφορετικά δεν είναι ικανοί να επιβιώσουν. Ο Αριστοτέλης απεδείχθη έτη φωτός μπροστά από την εποχή του απλώς και μόνο παρατηρώντας την φυσική ακολουθία των πραγμάτων, χωρίς να προπαγανδίζει εθελοτυφλώντας, όπως μερικά χρόνια αργότερα ο χριστιανισμός με τους μαραγκούς και τους ψαράδες, κι ακολουθούμενος παραπόδας από τον Μαρξ, με την «Σχολή της Φρανκφούρτης» στην Δύση, όπου το Χιόνι Είναι Μαύρο (αμφότεροι εκπορεύονται από την μιαρή “Mystery Babylon”) που διαστρεβλώσαν τις φυσικές τάξεις στο γνωστό εκτρωματικό παρά φύση έργο τους, που επεβλήθη με τόνους αίματος στα κομμουνιστικά και ναζιστικά καθεστώτα και έχει ποτίσει με δηλητήριο το DNA της Νέας Τάξης.

Δούλος ή Αφέντης, μέση τάξη δεν υπάρχει.
Τώρα αν νομίζεις ότι αφέντης είναι όποιος έχει πολλά λεφτά, σε ενημερώνω ότι αφέντης είναι όποιος έχει πολλούς δούλους στην δούλεψη του, τα χρήματα είναι δευτερεύοντα, η δύναμη του είναι οι δούλοι του. Σκέψου τον Mark Zuckerberg π.χ. χωρίς δούλους αλλά με πολλά λεφτά. Δεν είναι Αφέντης, είναι απλά πλούσιος. Οι δούλοι είναι που του δίνουν αξία και τον καθιστούν αφέντη. Απλά δεν τους αποκαλεί «δούλους» είναι μη πολιτικά ορθό και ρατσιστικό κι άρα τους αποκαλεί «μέλη της κοινότητας του» …που όμως δουλεύουν γι’ αυτόν. Είναι τα προϊόντα του (οι δούλοι του) η αξία της επιχείρησης του, όπως είναι οι δούλοι η αξία των θρησκειών, των πολιτικών των τραπεζών των κάθε είδους κοινωνικών κλειστών μηχανιστικών συστημάτων.  Απλώς έχουν διαφορετικές ονομασίες για να μπερδεύονται με την μη πολιτικά ορθή λέξη «δούλοι».

Σκέψου, τι θα ήταν τα «κοινωνικά δίκτυα» χωρίς τους αφελείς, οι πολιτικοί χωρίς τους ψηφοφόρους, οι παπάδες χωρίς τους πιστούς, οι ψυχίατροι χωρίς τους ανθρώπους, οι γιατροί χωρίς τους ασθενείς, οι φαρμακοβιομηχανίες και οι δικηγόροι χωρίς όλους αυτούς τους αμόρφωτους απατεώνες;  Απλώς δεν τους αποκαλούν δούλους αλλά κάπως αλλιώς… πιο εξωτικά και κόσμια !

Από τον κύριο όγκο των παραγωγικών επιχειρήσεων και τις τεράστιες γεωργικές εκτάσεις μέχρι και τις φαινομενικές κυβερνήσεις όλων των κρατών τα πάντα είτε ανήκουν είτε ελέγχονται ως ιδιοκτησία από μια πολύ μικρή μειοψηφία ανθρώπων. Λίγοι ιδιοκτήτες, χωρίς όνομα, οι οποίοι κρύβονται πίσω από διάσημες πολυεθνικές εταιρείες, σαρώνουν τα πάντα. Εξαγοράζουν ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, δημιουργώντας μονοπώλια, με στρατιές δούλων που κάνουν τον Μεσαίωνα να φαντάζει ασήμαντη παιδική χαρά.

Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ελπίδα επιβίωσης στην Δύση, όταν ένα τίποτα όπως η Καρντάσιαν, με μόνο εφόδιο τον κώλο της γίνεται δισεκατομμυριούχος, την στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποί δεν μπορούν να επιβιώσουν και δεν έχουν πρόσβαση σε τροφή και νερό; Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει οποιαδήποτε κοινωνική ασφάλεια, όταν ένας νεκρός Χριστός με την συμμορία τους και τα παραμάγαζα του βγάζουν αφορολόγητο κέρδος από τους μισθούς εκείνους, τους οποίους θα εισπράξουν χιλιάδες ζωντανοί εργαζόμενοι στο σύνολο της παραγωγικής τους ζωής;

Μέσω περίεργων χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών πολύ συγκεκριμένοι αφέντες (χωρίς όνομα, επαναλαμβάνω. Οι αληθινοί Αφέντες, οι πραγματικά πολύ πλούσιοι, είναι ελάχιστοι και χωρίς όνομα) έχουν αποκτήσει μια συντριπτική υπεροχή έναντι του επιχειρηματιών και των παραγωγών και τους συνθλίβουν. Αρπάζουν τα πάντα και τα διαχειρίζονται με βάση την δική τους κρυφή ατζέντα και αδιαφορούν για τους δούλους τους. Αρπάζουν τα παραγωγικά μέσα από τους ίδιους τους δημιουργούς τους και τους αλλάζουν προσανατολισμό.

Καθημερινά παραγωγικές επιχειρήσεις μετατρέπονται σε εμπορικού τύπου παράγκες. Καθημερινά μπαίνουν λουκέτα σε εργοστάσια, βυθίζοντας στην άβυσσο της ανεργίας εκατομμύρια ανθρώπους. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί κάποιοι χτίζουν την Νέα Εποχή, που -δυστυχώς για τους λαούς- δεν έχει το αντίστοιχο παραγωγικό τους πρόσωπο. Είναι αόρατα, άυλα και μη παραγωγικά. Το χειρότερο δε, δεν χρειάζονται πλέον νοήμονες δούλους. Γι’ αυτό και η εποίκηση της Δύσης με χαμηλότερης νοημοσύνης όντα. Εχουν πλέον Τεχνητή Νοημοσύνη οι δούλοι δεν είναι απαραίτητο να σκέφτονται πλέον, αρκεί να έχουν γερά χέρια και πόδια και να γεννούν σαν κουνέλια.

Πολεμιστής σημαίνει αυτός που αναλαμβάνει την ΕΥΘΥΝΗ της ζωής του
«O άνθρωπος πορεύεται προς την γνώση (μόρφωση) όπως πορεύεται προς τον πόλεμο, σε αδιάπτωτη εγρήγορση, με φόβο, με σεβασμό (ανοχή) και απόλυτη αυτοπεποίθηση. Το να πορεύεσαι προς την γνώση ή προς τον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι λάθος, και όποιος το πράξει ίσως δε ζήσει για να το μετανιώσει. Όταν ένας άνθρωπος πληροί αυτές τις αναγκαίες προϋποθέσεις, δεν υπάρχουν σφάλματα για τα οποία πρέπει να λογοδοτήσει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι πράξεις του χάνουν τον αδέξιο χαρακτήρα και την επιπολαιότητα που διακρίνει τις πράξεις ενός ανόητου. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος αποτύχει ή υποστεί ήττα, θα έχει χάσει μόνο μια μάχη, και δε θα νιώθει πικρία και τύψεις γι’ αυτό»  Δον Χουάν Μάτους.

Καταλαβαίνεις το νόημα του ελέγχου της ζωής σου;
Ελάχιστα είναι αυτά που δεν μπορείς να ελέγξεις και σε αυτά τα ελάχιστα δεν περιλαμβάνεται η καθημερινότητα του υλικού κόσμου. Μπορείς να μην βρίσκεσαι εκεί που είναι τα προβλήματα, να μην πηγαίνεις εκεί που σε περιμένουν με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Μπορείς να ελέγχεις την παράνοια του σύγχρονου «πολιτισμού» και της «παράδοσης» των αμόρφωτων παρασιτικών ανθρώπινων ζώων. Είσαι υπεύθυνος για ό,τι σου συμβαίνει, σταμάτα να κλαις και ανέλαβε την ευθύνη της ζωής σου. Μπορεί να σου φαίνεται δύσκολο, σκληρό ή απίθανο, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, μόνο ο δρόμος του ταξιδιώτη πολεμιστή αν θέλεις να βιώσεις μιά στάλα Ανεξαρτησίας.

Από την άλλη, δική σου είναι η ζωή. ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ …κανείς μας δεν νοιάζεται.