Το να είσαι απλός σημαίνει να ελευθερωθείς από κάθε σύγκρουση

Παίρνε τα πράγματα απλά, αλλά μέσα σου να έχεις πληρότητα και εγρήγορση. Μην αφήνεις να σου ξεφεύγει ούτε μια στιγμή χωρίς να έχεις πλήρη επίγνωση τι συμβαίνει μέσα σου και γύρω σου. Συχνά αυτό σημαίνει να είναι ευαίσθητος κανείς, όχι σε ένα-δυο πράγματα αλλά ευαίσθητος στα πάντα.

Το να είσαι ευαίσθητος στην ομορφιά και να απωθείς την ασχήμια φέρνει σύγκρουση. Ξέρεις, καθώς παρατηρείς, θα αντιληφθείς ότι το μυαλό συνέχεια κρίνει -«αυτό είναι καλό», «εκείνο είναι κακό», «αυτό είναι μαύρο», «εκείνο είναι άσπρο» – κρίνει ανθρώπους , συγκρίνει, ζυγίζει, υπολογίζει. Ο νους είναι ατελείωτα ανήσυχος. Μπορεί ο νους να παρακολουθεί, να παρατηρεί χωρίς να κρίνει, χωρίς να υπολογίζει;

Να αντιλαμβάνεσαι χωρίς να βάζεις ταμπέλες και δες απλώς αν ο νους μπορεί να το κάνει αυτό. Παίξε με αυτό το πράγμα. Μην τον πιέζεις, άσε τον να παρακολουθεί τον εαυτό του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που προσπαθούν να είναι απλοί αρχίζουν από τα εξωτερικά απορρίπτοντας, αποκηρύσσοντας, κάνοντας οτιδήποτε, αλλά εσωτερικά η πολυπλοκότητα της ύπαρξής τους παραμένει. Με εσωτερική απλότητα το εξωτερικό ανταποκρίνεται στο εσωτερικό. Να είναι κανείς απλός εσωτερικά σημαίνει να είναι ελεύθερος από την παρόρμηση για περισσότερο, που δε σημαίνει να είναι ικανοποιημένος με αυτό που είναι.

Να είσαι ελεύθερος από την παρόρμηση για περισσότερο σημαίνει να μη σκέφτεσαι με βάση το χρόνο, την πρόοδο, το φτάσιμο κάπου. Να είσαι απλός σημαίνει να ελευθερώσει ο νους τον εαυτό του από όλα τα αποτελέσματα, σημαίνει να αδειάσει ο νους τον εαυτό του από κάθε σύγκρουση. Αυτό είναι πραγματική απλότητα.

Πώς είναι δυνατόν ο νους να παλεύει ανάμεσα στο άσχημο και το όμορφο, να προσκολλιέται στο ένα και να απωθεί το άλλο. Αυτή η σύγκρουση κάνει το νου αναίσθητο και με παρωπίδες. Κάθε προσπάθεια από την πλευρά του νου να βρει την απροσδιόριστη γραμμή ανάμεσα στα δύο θα είναι πάντα μέρος του ενός ή του άλλου.

Η σκέψη ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να ελευθερώσει τον εαυτό της από τα αντίθετα. Η ίδια η σκέψη από μόνη της έχει δημιουργήσει το άσχημο και το όμορφο, το καλό και το κακό. Δεν μπορεί λοιπόν να ελευθερώσει τον εαυτό της από τις ίδιες της τις δραστηριότητες. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μένει ακίνητη, να μη διαλέγει. Η επιλογή είναι σύγκρουση κι ο νους ξαναγυρνάει πίσω στο μπέρδεμά του.