Οι υποσχέσεις δίνονται για να τηρούνται

Αν μου ζητούνταν να δώσω τον ορισμό της υπόσχεσης θα έλεγα πως είναι όλα αυτά που μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει. Το αδιανόητο όμως αυτής της λέξης είναι πως ενώ σου θέτει όρια, σου δίνει παράλληλα και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσεις καμιά φορά περισσότερα απ’ όσα υποσχέθηκες. Να γίνεις φίλος, προστάτης, έρωτας, αγάπη, γέλιο, προσπάθεια, δυσκολία, όνειρα, βόλτες και ξενύχτια, πόθος, πάθος, επιθυμία, ταξίδια. Σου δίνει την ευκαιρία να δώσεις συναισθήματα, να γίνεις στιγμές, να φροντίζεις να δημιουργείς ό,τι έχει αξία και να εγγυάσαι για να προσφέρεις. Όλοι μας περιμένουμε μία υπόσχεση. μία υπόσχεση για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο που θα φωτίσει όσα γύρω μας είναι σαν σβησμένος Ήλιος.

Ωστόσο, πόσος δρόμος μεσολαβεί μεταξύ της πραγματοποιημένης υπόσχεσης κι αυτής που έμεινε να αιωρείται στον αέρα; Ξύλινα λόγια που έμειναν να συνθέτουν μια ονειροπόληση, η οποία δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα γιατί έλειπε εκείνο ακριβώς το θράσος για να υπερνικηθεί.

Υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρήθηκαν και λόγια που ποτέ δεν έγιναν πράξεις. Κι αυτό γιατί κάποιοι δεν ήταν εξαρχής διατιθέμενοι να τις κρατήσουν, κι αυτοί που περίμεναν να τις δουν να υλοποιούνται τώρα έχουν κάθε δικαίωμα να στενοχωριούνται που αθετήθηκαν. Η υπόσχεση δεν έχει σημασία μόνο να δίνεται για να ξεπεραστεί ο σκόπελος της στιγμής ως μία εγγύηση, αλλά πρέπει ο υποσχόμενος να τη θυμάται και να την κατανοήσει. Εκείνος που θα την ακούσει θα τη θυμάται σίγουρα, γιατί γι’ αυτόν μπορεί εκείνη να κρύβει ακόμη κι έναν ολόκληρο κόσμο. Θα περιμένει την υλοποίησή της ανυπόμονα. Ίσως θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι σαν μία προφορική υπογραφή που για μερικούς φαντάζει και σαν λόγος τιμής. Οφείλει να μοιάσει με πράξη που θα συνδυάζει θάρρος και ειλικρίνεια, γιατί οι άνθρωποι στις μέρες μας κρύβονται είτε πίσω από δειλές σιωπές είτε από φαμφαρολογίες.

Πώς είναι λοιπόν εφικτό μερικοί να πατάτε έτσι μια υπόσχεση; Πραγματικά, ελάχιστες φορές οι άνθρωποι συνειδητοποιούν τη σημασία των υποσχέσεών τους όταν τις δίνουν. Μένοντας μόνο στα λόγια, λοιπόν, θα έρθει εκείνη η στιγμή που οι ίδιοι θα φαντάζουν ως διαδηλωτές με χαμένα όνειρα, άδειες υποσχέσεις και μισόλογα. Που κατέστησαν τους δρόμους της ψυχής τους αχανείς, γεμάτους σκοτάδι. Αν δεν είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί η διαβεβαίωση που δόθηκε, τότε είναι προτιμότερο να «σπάσει». Εξάλλου, οι υποσχέσεις είναι καλό να δίνονται για όσο μπορούν να κρατηθούν. Κανένας δεν πίστεψε στο «για πάντα» τους. Κάθε απραγματοποίητη υπόσχεση, μοιάζει με απραγματοποίητο όνειρο που στο διάβα του αφήνει αναμνήσεις. Η διαφορά βέβαια ανάμεσα στις αναμνήσεις και στις υποσχέσεις είναι ότι οι υποσχέσεις διαλύονται, ενώ οι αναμνήσεις διαλύουν όσους θυμούνται.

Ξεχωρίζουν όμως απ’ όλες, εκείνες οι υποσχέσεις που δίνονται σιωπηλά στον εαυτό μας, αθόρυβα, χωρίς να ακουστούν σε κανέναν, κι όχι φωναχτά με μεγάλα λόγια. Διακρίνονται για το πάθος και την έντασή τους. Με κάθε κόστος επιθυμείς να τις δεις να πραγματοποιούνται, απλά γιατί είναι οι πιο αληθινές αλλά κυρίως γιατί είναι αυτές που αξίζουν τα πάντα!