Τελικά, τα λόγια είναι περιττά;

Η έμπνευσή μου αυτήν τη φορά ήταν η φράση «πιστεύω στις πράξεις κι όχι στα λόγια». Μία φράση που με εκφράζει εκατό τοις εκατό, αλλά και μία φράση παγίδα. Πότε όμως σταματήσαμε να πιστεύουμε στα λόγια; Σταματήσαμε να ακούμε και να πιστεύουμε λόγια, όντως; Κι αν κάποια λόγια είναι αληθινά; Μπορούμε να ξεχωρίσουμε ψεύτικα από αληθινά λόγια;

Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή.
Ο λόγος είναι ο τρόπος έκφρασης της σκέψης του ανθρώπινου είδους κι αυτό που μας διαχωρίζει από τα άλλα ζώα και μπλα μπλα μπλα, θεωρητικά.

Τι είναι όμως ο λόγος στις μέρες μας;
Ο λόγος, πέρα από τρόπος επικοινωνίας, που κοντεύει να εξαλειφθεί με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, είναι ο προφορικός τρόπος έκφρασης συναισθημάτων. Όλων των συναισθημάτων, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Για να εκφράσουμε οποιοδήποτε συναίσθημα μας διακατέχει, υπάρχουν οι πράξεις, και υπάρχουν και τα λόγια. Τα λόγια, λοιπόν, είναι αυτά που ουσιαστικά φτιάχνουν την ατμόσφαιρα των ρομαντικών ενώ οι πιο ρεαλιστές πιστεύουμε στις πράξεις (αν και όλοι ανεξαιρέτως πληγωνόμαστε κι από τα δύο αλλά θα φτάσω και εκεί). Ρομαντικοί λόγια, ρεαλιστές πράξεις όλα καλά μέχρι εδώ.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που είτε συμβαίνει αυτό που λέμε «θολώνουμε/τα παίρνουμε κρανίο/βγαίνουμε απ’ τα ρούχα μας» -νεύρα δηλαδή, είτε δε σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε -τότε που τα λόγια μας βγαίνουν στην επιφάνεια αφιλτράριστα και χωρίς νόημα.

Η ελευθερία του να λέμε ό,τι θέλουμε χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη βάση στη σημασία τους, έφτασε την πλειονότητα των ανθρώπων να στέκονται μόνο στις πράξεις και να φοβούνται τα λόγια. Να τα φοβούνται και όταν τα ακούνε, αλλά και να σκέφτονται πολύ αν πρέπει να εκφράζονται ή όχι. Και εδώ πρέπει να τονίσω πως δε μας ενοχλεί να χρησιμοποιούνται τα λόγια για να εκφραστούν πραγματικά συναισθήματα. Μας ενοχλούν τα άσκοπα λόγια. Εσείς οι λεγόμενοι μπλαμπλάδες μας φτάσατε στο σημείο να μην πιστεύουμε τα λόγια ακόμα κι από το στόμα κάποιου που μπορεί να τα εννοεί πραγματικά. Εσείς, που λέτε πολύ εύκολα πράγματα που χρειάζονται χρόνο για να καλλιεργηθούν και να εκφραστούν, όπως είναι η αγάπη και η λατρεία. Αλλά και εσείς, που όταν ανοίγετε αυτό το ρημάδι φεύγει η μία προσβολή μετά την άλλη, χωρίς καμία λογική και ισορροπία και προφανώς χωρίς να πιστεύετε λέξη από ό,τι λέτε.

Όταν μπορούν εύκολα πλέον να εκφράζονται συναισθήματα, θετικά κι αρνητικά, χωρίς να υπολογίζεται το αντίκτυπο που θα αφήσουν, ποιο το νόημα να πιστεύουμε στα λόγια;

Μπορούμε να αρκεστούμε μόνο στις πράξεις και να σταματήσουμε να αποζητάμε τις λέξεις.

Μπορούμε να υπομένουμε μέχρι να ακουστούν τα κατάλληλα λόγια και να συνδυαστούν με τις κατάλληλες πράξεις. Μπορούμε να σταματήσαμε όμως, ιδανικά, να λέμε λόγια οταν αυτά δε συνδυάζονται με την καθαρή σκέψη μας. Ας μη μιλήσουμε καθόλου αν είναι να πούμε πράγματα που ή δεν μπορούμε να τα υλοποιήσουμε ή δεν τα πιστεύουμε. Με λίγα λόγια, ας σταματήσουμε να το παίζουμε καμπόσοι κι ας αρκεστούμε στα απλά που μπορούμε, αφήνοντας τους λαγούς με πετραχήλια για άλλους.

Ναι καλά άκουσες, για άλλους. Δε σημαίνει πως επειδή δεν μπορείς εσύ, δεν μπορεί και κανένας.

Εκεί είναι που καταλαβαίνει ο καθένας μέχρι πού φτάνει. Είναι η στιγμή της αυτογνωσίας μας και της αναγνώρισης των ευθυνών μας. Όταν ξέρεις μέχρι πού φτάνεις κι όταν μπορείς να κουμαντάρεις τη σκέψη σου, τα λόγια σου είναι πέρα για πέρα αληθινά.

Όταν λες κάτι, λοιπόν, πες το μόνο αν το πιστεύεις. Γιατί πέρα απ’ το ότι μπουχτίσαμε από ψευτιές, προδίδεις και τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν αναιρείς εσύ ο ίδιος τα λόγια σου, με την πάρτη σου έχεις να κάνεις πρώτα απ’ όλα και μετά μ’ όλους τους άλλους. Τα λόγια είναι όμορφο να έχουν αξία γιατί τα χρειαζόμαστε κατά βάθος. Είναι ανάγκη να αρχίσουμε να πιστεύουμε πάλι στη δύναμή μας, πως με τα κατάλληλα λόγια μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.